maandag 30 november 2020

Mens in de Kosmos - Michiel Wijdeveld

De strips van Michiel Wijdeveld bestaan vaak uit een plaatje, soms twee tot hooguit vier. Bijzonder vaak bekijk ik het plaatje, lees de tekst, is er een stilte, een niets waarna het werkelijk tot me doordringt wat ik gezien heb en hardop moet lachen.

Het zijn schetsjes uit het echte leven met uitspraken die iedereen wel kent zoals 'dat had ik heel graag even zelf willen zeggen' of 'dan was het misschien toch niet zo belangrijk'. Hierdoor lijkt er in eerste instantie niets aan de hand tot het tot me doordringt dat dit wel een erg grappige reactie op de situatie is.

De tekeningen van Michiel Wijdeveld zijn geheel in eigen stijl met hoekige lijnen en grauwe kleuren. Hierdoor zijn het duidelijk strips en geen poging om mensen zo waarheidsgetrouw mogelijk weer te geven. De houdingen echter drukken perfect uit hoe ze zich voelen.

's Middags zwem ik in de Noordzee - Wim Brands

Niet eerder heb ik een hele dichtbundel gelezen. Wel las ik soms een gedicht hier en daar uit een verzamelbundel of een die ik los op internet tegenkwam of eentje die iemand me toezond. Maar een hele bundel, nee. Dit is de eerste.

Ik heb geen idee wat me drie jaar geleden bezield heeft om het te kopen. Het zou goed kunnen dat ik een recensie over deze bundel ben tegengekomen en in combinatie met het net uitgelezen boek Olijven moet je leren lezen van Ellen Deckwitz waarin zij uitlegt hoe je gedichten kunt lezen, de stap waagde om ook werkelijk deze dichtbundel aan te schaffen.

Toch heeft het nog drie jaar geduurd voordat ik het in durfde kijken. En dat deed ik niet alleen. Het was in de auto razend over de snelweg waarin ik voorstelde om eruit voor te lezen. Het eerste gedicht was gelijk raak. We waren er stil van. Het voelde als een vertrouwde schets van het leven dat gaat eindigen in de dood.

De rest van de bundel is tijdens andere autoritten en aan tafel na het avondeten hardop voorgelezen. Een voor een. Steeds een klein hapje, niet te snel, in een tempo waarin alles geproefd kan worden voordat het doorgeslikt wordt. Een enkele keer werd een gedicht gelijk nog een keer herhaald omdat er iets stak of haakte of omdat het zo mooi was. We zijn dan ook zeker van plan om het nog een keer samen te lezen.

Naast de gedichten staat er een prozastuk in deze bundel. Het is een brief van de oudere Wim aan zijn eigen jongere ik. Hierin wordt de pijniging die ik bij deze auteur altijd zo duidelijk te zien vond, bijzonder helder verklaard.

Een bundel vol dood maar ook met een rijk gevoelsleven.


zondag 29 november 2020

Clarkesworld Magazine Issue 168 September 2020

In deze septemberuitgave van Clarkesworld Magazine  zeven korte verhalen en vier non-fictie artikelen. Opvallend is dat het meeste van Amerikaanse schrijvers komt terwijl ik dit blad juist zo waardeer omdat het vaak verhalen uit de hele wereld weet te publiceren.

Lone Puppeteer of a Sleeping City van Arula Ratnakar staat geschreven in de jij-vorm. Ik merk dat ik dat onplezierig lezen vind en snap ook niet zo goed wat daar de toegevoegde waarde van is. Certainty van Isabel Lee is ook in de jij-vorm geschreven. En ik kon er maar niet goed aan wennen. Als het nu werkelijk zo is dat ze mij aanspreken maar dat is het niet. Het wordt geschreven met wat ik allemaal beleefd zou hebben. Omdat dit in de verste verte niet het geval is, werkt dit niet voor mij.

Heel jammer want Lone Puppeteer of a Sleeping City vond ik best interessante ideeën hebben over onder andere streven naar onsterfelijkheid, de noodzaak van meebewegen met moderne ontwikkelingen omdat men anders stil komt te staan en wat is het echte leven als men in een simulatie terecht komt. Misschien wel weer een beetje erg veel wat aan bod kwam en was het sterker geweest om een thema meer uit te diepen.

Het verhaal Certainty is gebaseerd op een sterk idee namelijk dat alles wat er gebeurt al vastligt. Waarom dat zo is, wordt in het verhaal uitgelegd. En dat roept dan natuurlijk vragen op over wat alles dan nog is, denk bijvoorbeeld aan de liefde? Dit zijn precies de verhalen waar ik dit tijdschrift voor lees. Het maakt me meer bewust van de principes waarop ik leef namelijk dat ik denk vrije wil te hebben. Zo'n verhaal laat dat idee toch even rillen.

Ask the Fireflies geschreven door R. P. Sand is van dit nummer veruit mijn favoriet. Grappig want toen ik begon te lezen dacht ik eerst dat het verhaal verteld werd vanuit het perspectief van een kat en dat trekt me helemaal niet. Je wordt als lezer in een wereld van regenbogen en eenhorens getrokken en ontwikkelt zich meer en meer naar een medische IA die geen taal heeft om duidelijk te maken dat een comateuze kind zeker nog levenskansen heeft. De gruwelijke waarheid op het einde is de kers op de taart.
Heerlijk als een verhaal me er echt in weet te trekken en misschien is dat extra lekker als er in het begin nog wat weerstand bij mij is.

maandag 2 november 2020

Doctor Who The Eleventh Doctor: Vol 3. Conversion - Al Ewing & Rob Williams

Volume 1 en 2 van de 11de Doctor miste in de Doctor Who Humble Bundle waarin ik dit e-boek aantrof. Daarom was ik wel heel blij dat ze de gewoonte hebben om een volume altijd te beginnen met het voorstellen van de Doctor zijn companions en een uitleg met wat er aan dit verhaal vooraf is gegaan. Al werd er gaandeweg het verhaal ook nog eens tig keer op teruggekomen en daar werd ik op een gegeven moment wel en beetje flauw van. Context geven vind ik prima, fijn zelfs maar er kan ook te veel uitleg zijn.

De drie companions die de 11de Doctor op zijn avontuur vergezellen zijn geen bekenden van de televisieserie. Dus het was voor mij als lezer wel zaak om snel kennis met ze te maken zodat het aangenaam was om met hen mee te reizen. Alice, Jones en ARC hebben alle drie zo hun eigen geschiedenis waarbij die met name van ARC al aardig met die van Doctor verweven is in de eerste twee volumes. Ik moest echt aan ze wennen maar op het einde moest ik afscheid nemen van ARC en Jones en zag ze toch met spijt in mijn hart gaan. Oftewel ik was al aardig aan ze gehecht geraakt.

De titel Conversion en de Cybermen op de derde pagina deden mij vrezen dat het een voornamelijk Cybermen-verhaal ging worden. Inmiddels heb ik zoveel verhalen met Cybermen en Daleks ervaren dat ze voor mij de komende twintig jaar wel op de plank mogen verstoffen. Het was dan ook een opluchting dat de Cybermen slechts in een klein gedeelte van deze strip een aandeel hadden.

Zoals ook in een ander Doctor Who-strip vind ik het wel moeilijk dat de Doctors niet zo heel goed lijken op de Doctors die bekend zijn van de televisie. Dat is hoogstwaarschijnlijk dan ook het voordeel van de nieuwe companions waar nog helemaal geen beelden van bestaan. Blijkbaar vindt de uitgever het niet belangrijk dat de Doctors goed lijken en misschien ook wel de lezers niet want die willen alleen maar dat hun Doctor Who-honger gestild wordt. En dat is voor een groot deel eigenlijk ook wel waarom ik deze strips lees.


Gezinsverpakking - De Chabotten

Voor ik dit boekenweekgeschenk ging lezen, luisterde ik naar de podcast Nooit meer Slapen waarin de familie Chabot over dit boekje geïntervi...