#50books - 2014.26 Spelen met letters

Elke week een nieuwe boekenvraag in het kader van #50books dit jaar verzorgd door DrsPee. De zesentwintigste vraag is

Met welk boekje heb jij leren lezen of het alfabet geleerd?

Mijn moeder vertelde graag het volgende verhaal:
Op een dag kwam mijn moeder naar de kleuterschool en zag daar de kleuterjuf. Zij bleken elkaar van iets heel anders te kennen. Dus de kleuterjuf zei: Goh, welk kind is van jou? Mijn moeder wees mij vol trots aan. Ooooh, is dat jouw dochter, heeft de kleuterjuf uitgeroepen, die moet je leren lezen, daar is ze helemaal aan toe.

Naar aanleiding van deze ontmoeting heb ik een doos gekregen met kartonnen kaartjes waar afbeeldingen op stonden en een bak vol met kleine, witte plastic kaartjes waarop letters stonden. Bij de doos zat een uitklapbare lijst met de woorden in vele verschillende talen. Als mijn herinnering juist is dan was Nederlands niet de eerste kolom met woorden maar een andere taal. Dat gaf allemaal niets, ik vond al deze woorden even fascinerend. En wat te denken van dat rondje met een schuine streep er doorheen? Of dat andere rare teken, de ß? Heel veel uren heb ik met deze letterdoos gespeeld en jaren later nog eens geprobeerd er wat woordjes in een andere taal mee te leren.

Of ik er echt heb van leren lezen, weet ik niet.

In de eerste klas kreeg ik eerst per thema woorden geleerd. Na verhuizing naar een andere plaatst moest ik opeens aap spellen met een heel ander soort letterdoos. Maar ik kon alleen nog maar boer, boerin en boerderij dus dat was gelijk huilen geblazen.

Ondanks de grote belangstelling ging het lang niet over rozen. En nog altijd heb ik moeite met talen, ook het Nederlands.

The Unwritten Vol. 2 Inside Man - Mike Carey & Peter Gros

Inside Man wordt verteld vanuit het perspectief van een journalist die in het leven van Tom Taylor is geïnfiltreerd door zich samen met hem in een gevangenis te laten opsluiten. Het vorige deel is geëindigd met de massamoordpartij door Pullman waarvan Tom nu wordt beschuldigd. In afwachting van zijn proces wordt er op meerdere manieren geprobeerd om Tom voorgoed uit de weg te ruimen. Hij weet samen met Savoy, de journalist, en Lizzie Hexam (de aanstichtster van zijn ellende in het eerste deel) te ontsnappen door middel van de literaire wereldkaart en de magische deurknop van zijn vader.
Daarmee komen ze in de wereld van het fenomeen Jud Süß. Daar had ik nog nooit van gehoord dus ben even gaan speuren en het blijkt een film te zijn uit 1940, geproduceerd voor het nazi-regime en een groot succes in Nazi-Duitsland. Hier leert Tom dat hij de gave heeft om de kracht van verhalen onder controle te houden.

Het laatste gedeelte handelt geheel over Pauly Bruckner die als het konijn Mr. Bun uit Eliza Mae Hertford's Willowbank Tales voortleeft nadat hij door Wilson was gesnapt bij het proberen te stelen van de literaire wereldkaart. Voor zover ik heb kunnen ontdekken is dit een geheel verzonnen schrijver en verhaal. Allerlei schattige pratende dieren proberen Mr. Bun in hun bos te houden maar hij beweert dat het allemaal onzin is en hij weg wil. Een mooi voorbeeld van hoe een fictief personage uit zijn eigen verhaal wil komen omdat hij er niet in gelooft. Het is ook heel passend getekend in de stijl van een schattig pratende dierenwereld wat heel anders is dan de magische avonturen van Tommy Taylor of de werkelijkheid van Tom Taylor. Aan de tekenstijl is dus gelijk te zien in welke realiteit je je bevindt.

Alhoewel deze realiteiten steeds meer door elkaar gaan lopen. Zo wordt laten zien dat Lizzie praat met Wilson, de vader van Tom, door tegen boeken te praten waarin dan het antwoord van Wilson via letters in het boek terugkomen. De verhalende werkelijkheid van Nazi-Duitsland was in eerste instantie als een geestenwereld waar Tom, Savoy en Lizzie dwars doorheen konden wandelen zonder opgemerkt te worden of zonder iets te raken. Maar naar mate zij meer aandacht aan iets schonken, hoe meer solide dit werd en daarmee meer werkelijk.

Voor de gevangenisdirecteur is er de scheiding van de Tom Taylor in zijn gevangenis en de Tommy Taylor uit de boeken die hij elke avond aan zijn kinderen voorleest. Zijn kinderen die zo dol zijn op deze verhalen dat zij er steeds meer naar gaan leven en er zelfs een psychiater aan te pas komt om te waarschuwen voor het door elkaar halen wat werkelijkheid is en wat een fantasiewereld. Zeer intrigerend thema. Welke werkelijkheid staan wij onszelf toe?

Het Ongeschrevene wil wellicht geschreven worden? Of is niet voor niets Ongeschreven? Van de titel kan ik nog niet zoveel maken behalve dat het voornamelijk draait om verhalen en wat we daarmee doen. Spannend voor het volgende deel.

Nog een klein opvallend incident was dat tijdens de brand in de gevangenis Savoy opmerkt dat de sloten na drie minuten allemaal openspringen omdat men herhaling van de Schipholbrand wil voorkomen. Ik had er geen idee van dat deze gebeurtenis zo wereldwijd bekend is geworden dat het zelfs in een Amerikaanse graphic novel als plotpoint gebruikt kan worden. Zo dringt mijn werkelijkheid door in deze fantasiewereld.

Incendio - Tess Gerritsen

Een boekje dat me werd toegeschoven met de vraag of ik het wilde lezen. Het ziet er aantrekkelijk uit voor een tussendoortje dus ik zei ja.
En inderdaad is het een weghappertje.

Een Amerikaanse violiste  vindt in Rome een intrigerend stuk bladmuziek. Wanneer ze het thuis voor het eerst speelt, is dat het begin van een opeenstapeling van angstaanjagende gebeurtenissen. Eerst speelt zich dat nog af binnen haar gezin en raakt het haar eigen familiegeschiedenis. Maar dan breidt het zich uit naar Europa en specifiek Italië.

Wat mij betreft gaat het verhaal over de kop bij het heden en verleden van de Italiaanse gebeurtenissen. Het voor de zoveelste keer erbij halen van de deportatie van Joden in WOII is eerder een zwaktebod dan een waardevolle toevoeging. Ook het benoemen van de Italiaanse politiek van vandaag de dag is iets te veel van het goede voor zo'n kort verhaal.
Wanneer het bij de familiegeschiedenis van de hoofdpersoon was gebleven, was het in mijn beleving een stuk sterker geweest.

Nu ben ik helemaal onbekend met deze schrijver en zou het kunnen dat dit haar stijl is. Of het komt omdat dit speciaal geschreven is voor de maand van het spannende boek 2014 en is het de opdracht om te schrijven die maakt dat het niet genoeg uit het hart van de schrijver komt. Net zoals waar veel boekenweekgeschenken last van hebben.

The Unwritten Vol. 1 Tommy Taylor and the Bogus Identity - Mike Carey & Peter Gros

Na acht delen van The Unwritten te hebben gelezen, ben ik opnieuw in het eerste deel begonnen omdat ik het idee had dat ik onderweg het een en ander ben vergeten en dit afdoet aan het fascinerende verhaal.

In Tommy Taylor and the Bogus Identity wordt Tom Taylor, de zoon van de schrijver van de wereldwijd beroemde Tommy Taylor-boeken, publiekelijk geconfronteerd met de vraag wie hij nu eigenlijk is. Telkens weer verzekert hij de fans en de journalisten dat hij niet Tommy Taylor, de jongen met magische krachten, is. Nu wordt echter ook getwijfeld of hij wel de zoon van de beroemde schrijver is. De schrijver die zelf al tijden verdwenen is.
Tom begint zelf ook zich af te vragen hoe het zit en gaat op zoek naar zijn eigen oorsprong. Zo gaat hij langs bij de vroegere minnares van zijn vader en later naar het huis waarin hij opgegroeid is. De informatie die hij weet te bemachtigen roepen eerder nog meer vragen op dan dat het antwoorden geeft. In Lizzie Hexam, de oorspronkelijke vragenstelster naar zijn identiteit, heeft hij een kameraad. Maar er zijn ook krachten die proberen hem van zijn zoektocht af te houden. De moordzuchtige Pullman is daarin wel het meest extreem.

Deze herlezing heeft me laten zien hoe bepaalde elementen van het gehele verhaal al in zo'n vroeg stadium al aanwezig zijn en hoe deze in latere delen tot volle bloei zullen komen. De eerste sporen van het in elkaar vloeien van de hedendaagse realiteit en die van de verhalen van Tommy Taylor zijn reeds zichtbaar. Zoals Tom die voor het eerst een gloeiende tatoeage op zijn hand voelt en ziet branden op het moment dat gevaar dichterbij komt. Tommy uit de boeken van zijn vader had net zo'n tatoeage.

Na het verhaal in vijf delen over de identiteit van Tom Taylor, krijgt de lezer een stukje geschiedenis in How the Whale Became. Dit begint in 1907 waarin Kipling en Mark Twain elkaar ontmoeten en het snel duidelijk wordt dat er een kracht is die hun schrijverstalent zowel positief als negatief beïnvloedt, afhankelijk of ze meewerken of niet. Een angstaanjagende vertelling waarin zware geestelijke kwelling niet geschuwd wordt.

De titel The Unwritten verwijst naar dat wat niet geschreven is. Maar tot nu lijkt het juist te gaan over dat wat wel geschreven is. En ook hoe het geschrevene tot stand is gekomen.

Op naar de herlezing van deel 2.

#50books - 2014.25 Andere tijden, andere vormen

Elke week een nieuwe boekenvraag in het kader van #50books dit jaar verzorgd door DrsPee. De vijftwintigste vraag is

Moeten we de vaste boekenprijs handhaven of loslaten?

 
Hangt er vanaf of we de fysieke winkels willen behouden. Zij zullen zonder vaste boekenprijs moeite hebben het hoofd boven water te houden en vele zullen het niet redden. Je kunt denken dat het veranderende tijden zijn en daarmee dat ook het winkelen verandert. Mee met de tijd is mee met het nieuwe winkelen en dat is minder fysiek en meer digitaal. Nadeel is wel dat een boek dan niet meer van te voren letterlijk ter hand kan worden genomen. Of zal daar ook een nieuwe vorm voor gaan komen? De tijd zal het leren.

Blood - Michael Moorcock

Het eerste deel van een trilogie waar ik pas achter kwam nadat ik de laatste bladzijde had omgeslagen. Teleurstellend want ik hoopte zo dat ik een los verhaal te pakken had.
Nu kwamen de verschillende personages uit het boek me al heel erg bekend voor. En na nog even verder graven in mijn geheugen kwam ik er achter dat ik ooit het derde deel gelezen had (ook niet wetende dat het een deel van een trilogie was).
Ik zou er erg voor willen pleiten dat als boeken niet op zichzelf staan, dit op de kaft met duidelijke letters wordt aangegeven. Dat zou bij mij een hoop teleurstelling schelen.

De tweede teleurstelling was dat ik niet goed in dit verhaal kwam. En dat terwijl Michael Moorcock een van mijn lievelingsschrijvers is.
De hoofdpersonen zijn professionele kansspelers. Het spel is telkens een andere en wordt naast dat het een naam gegeven wordt amper toegelicht. Behalve de Game of Time. Dit blijkt een spel te zijn gemaakt door de Chaos Ingenieurs en de Singulariteit die de realiteit beïnvloedt. Er is een voortdurende bedreiging van verlies van geliefden, de huidige realiteit en het eigen bestaan. Door de aard van de tijd te veranderen, hopen de spelers te winnen.
Dit alles zou heel boeiend kunnen zijn maar door het ongemerkt wisselen van de realiteit en de onduidelijke motieven van bepaalde hoofdrolspelers had ik als lezer te weinig houvast om te volgen waar het over ging. Niet dat ik een liefhebber ben van verhalen die in de puntjes worden uitgelegd maar dit was iets te weinig voor mij.

Wel de moeite waard vind ik de namen van de hoofdpersonages (Jack Karaquazian, Sam Oakenhurst, Rose von Bek), van de spellen (Desdemona's Luck, Dead King's Chair), van de schepen (Now The Clouds Have Meaning, The Statement of Truth) en de pulppersonages die eerst als verhaalfiguren worden geïntroduceerd en steeds meer een rol gaan spelen in de realiteit van Jack, Sam en Rose (Fearless Frank Force, Karl Kapital, Kaprikorn Schultz, Pearl Peru).
Deze namen roepen iedereen al een verhaal in zichzelf op.
Confronterend was de omdraaiing van de huidskleur die de macht bepaald. De witten worden met grote minachting behandeld en door sommigen zelfs met afschuw bekeken. Als zelf een van die witten zijnde vond ik dit zeer bedreigend. Knap gedaan.

Alles bij elkaar genomen prikkelt het boek mij niet genoeg om het tweede deel te willen lezen.

#50books - 2014.24 Het is een mening

Elke week een nieuwe boekenvraag in het kader van #50books dit jaar verzorgd door DrsPee. De viertwintigste vraag is

Wie hebben er meer kijk op het recenseren van boeken: bloggers of krant- en tijdschriftrecensenten?

Meer kijk op? Volgens mij gaat het meer om wat voor een kijk de verschillende mensen hebben op recenseren van boeken. Een kijk die gekleurd wordt door het motief waarmee gerecenseerd wordt.

Wanneer men betaald wordt om een mening te geven, zal de recensent geneigd zijn de geldgever naar de mond te praten in de zin van dat er geschreven wordt op een manier waarop de baas tevreden zal zijn. Het zal een stuk zijn dat past tussen de andere stukken die in hetzelfde blad staan. Het is bedoeld voor een specifiek publiek en het is nog meer de bedoeling dat die lezer het blad wil blijven lezen.

Wanneer iemand blogt over boeken om zijn ervaring te delen met wie het ook maar wil lezen, zal vooral de mate van enthousiasme beschrijven waarmee het gelezen is of de enorme teleurstelling die het heeft achtergelaten of wat dan ook wat die blogger persoonlijk met dat boek heeft meegemaakt. De nadruk ligt op delen.

Vele jaren terug las ik regelmatig boekrecensies in Vrij Nederland. Nu lees ik met name blogrecensies maar ook nog wel eens hier en daar een recensie via een internetkrant. Recensies lees ik meestal wanneer ik het boek net zelf gelezen heb. Heel soms valt mijn oog op een recensie waardoor ik word gegrepen en koop naar aanleiding daarvan een boek. Of het vanuit commercieel oogpunt of amateuristisch enthousiasme is geschreven, maakt dan niets uit.

Fables Vol. 19 Snow White - Bill Willingham & Mark Buckingham

Een deel dat Snow White heet, zou je denken dat geheel over Snow White zou gaan. Nu is dat voor een groot deel ook wel zo maar het begint met de avonturen van Bufkin in Oz. In grappige kleine hoofdstukjes van slechts drie bladzijden wordt steeds een heleboel verteld en natuurlijk wordt de boze heerser verslagen. Dat is geen verrassing maar wel hoe het verhaal daarheen geschreven wordt. En met name zijn het de details in zowel woord als tekening die het zoveel meer geven dan een wegwerpverhaaltje.

Het verhaal van Snow White die in moeilijkheden komt door de machtswellusteling die vroeger haar eerste liefde is geweest, wordt verteld door een van haar kinderen. Telkens weer wordt er expliciet gezegd dat de vader, Bigby, zal sterven. Tot het irritante toe. Ik werd er zelfs argwanend door dat het dan zeker niet zou gebeuren als het zo vaak gezegd werd. Maar ook andere voorspellingen van de verteller komen uit. Eerlijk gezegd een vertelstijl die mij niet echt ligt. Het haalt de spanning eruit en laat het allemaal wat doodslaan.
Het verhaal wordt gered door wederom de bijfiguren, de details, de dialogen. Maar eigenlijk ben ik van Fables wel wat sterkers gewend.

Perry Rhodan 1: Operatie Stardust

"Perry Rhodan is de titelheld van de gelijknamige, Duitse space opera sciencefiction-romanserie, die al sinds 8 september 1961 ononderbroken wekelijks verschijnt in een oplage van circa 80.000 (in 2009).", lees ik op de Perry Rhodan wiki. Het is dan ook een naam die ik al vele malen ben tegen gekomen maar nog niet eerder de gelegenheid had gehad om eens te gaan lezen. Met een aantal in mijn schoot geworpen e-boeken is daar verandering in gekomen en kon ik mijn nieuwsgierigheid niet langer bedwingen.

Mijn verwachting was niet al te hoog gespannen en dat is maar goed ook. De Nederlandse vertaling komt wat houterig over en de hele verhaaltrant heeft sowieso iets amateuristisch. Tegelijkertijd heeft dat dan ook weer zo zijn charme. Met in het achterhoofd dat dit verhaal in 1961 is geschreven, atoomdreiging aanwezig en nog geen man op de maan is geweest, is het des te leuker om te lezen over hoe de eerste mens een voet op de maan zet. Dat de mens niet de eerste blijkt te zijn, vond ik een erg leuk gegeven. Onze superioriteit als mens werd in een keer van tafel geveegd. Maar onze trots bleef, daar zorgde wel Perry Rhodan voor. Deze held is ook veruit de verstandigste op politiek gebied en laat de doodzieke buitenaardse geleerde daar op de aarde landen waar geen grootmacht er direct bij kon. Hierin is de tijdsgeest waarin dit is geschreven goed te proeven.

Zeer vermakelijk tussendoor leesvoer. Ik kan me voorstellen dat het na 400 deeltjes kan gaan vervelen. Nu heb ik in ieder geval nog wel zin in deel 2.

#50books - 2014.23 Verhalen: ja! Uitvoering: Nee!

Elke week een nieuwe boekenvraag in het kader van #50books dit jaar verzorgd door DrsPee. De drieëntwintigste vraag is

Wat weet jij nog van de Bijbel?

  Wellicht zou in mijn geval een betere vraag zijn hoe veel ik van de Bijbel wil weten. 

Mijn ouders wilden hun kinderen absoluut niet indoctrineren met welke geloofsovertuiging dan ook en hebben ons de gehele vrijheid gelaten het zelf uit te zoeken. Hierdoor kwam de Bijbel in eerste instantie als een reeks spannende verhalen, verteld op televisie met statische tekeningen erbij, op mij over. Later was daar dan ook nog de mevrouw met godsdienstles op onze openbare lagere school, een mevrouw die absoluut niet serieus werd genomen. Maar de verhalen bleef ik wel spannend vinden.

Als tiener heb ik uit mijzelf een poging gedaan het Nieuwe Testament te lezen. Dit vond ik niet om door te komen. En verder dan de vier Evangeliën kwam ik niet. Lang daarna is de Bijbel uit beeld gebleven, ik kon er niets mee.

Tot er een Rainbowpocket Legendarische BIJBEL verhalen werd uitgegeven. Ha, dacht ik, kan ik mooi lezen waar veel van onze uitdrukkingen vandaan komen en andere wetenswaardigheden die in onze cultuur verweven zitten. Oh, hoe bedrogen kwam ik uit. Tijdens het lezen van de verhalen werd ik steeds bozer en bozer. Met hangen en wurgen heb ik alles gelezen om het boekje daarna woedend weg te zetten. Zoveel onrecht, zoveel onmenselijkheid, zoveel arrogantie, zoveel geweld en dat allemaal omdat een volk te horen heeft gekregen uitverkoren te zijn. Walgelijk.

Elementen uit de verhalen uit het Oude Testament kom ik nog regelmatig in zowel graphic novels als literaire boeken tegen en daarin kan het me wel bekoren. Maar als mensen het gaan gebruiken als rechtvaardiging voor hun daden dan is het voor mij tig stappen te ver.

The Unwritten Vol. 8 Orpheus in the Underworld - Mike Carey & Peter Gros

Tom Taylor gaat naar de hel om Lizzie te redden en ondertussen verdwijnt steeds meer de scheiding tussen werkelijkheid en verhalen. De titel van dit deel geeft al aan wat de uitkomst daarvan is en de schrijver speelt met de veronderstelde kennis van de lezer waardoor het toch spannend blijft.

In dit achtste deel wordt naast dat het grote verhaal zijn weg vindt, een aantal onderweg opgelopen onafgemaakte eindjes afgehecht. Al heb ik het verhaal eerlijk gezegd niet meer vanaf het begin helemaal helder in mijn hoofd, toch voelt het goed als er zaken die eerder aan de orde zijn geweest worden opgehelderd.

Wat dat niet meer helemaal helder betreft wordt het voor mij bijna tijd om alles weer te gaan herlezen zodat de gebeurtenissen in het volgende deel dat eind juli verschijnt makkelijker op hun plaats kunnen vallen. Het einde van dit deel is zo verrassend dat ik bijna niet kan wachten.

#50books - 2014.22 Nog een keer, nog een keer

Elke week een nieuwe boekenvraag in het kader van #50books dit jaar verzorgd door DrsPee. De tweeëntwintigste vraag is

Wat was vroeger (of is nu nog) jouw favoriete sprookje?

Na heel, heel, heel diep nadenken, ben ik gedwongen om te antwoorden dat ik geen flauw idee heb. En dat terwijl ik dol was op sprookjes. Nu nog staan de Tibetaanse, Spaanse en Aziatische sprookjesboeken met kapotgelezen kaften bij mij in de kast. Maar wat daar allemaal in staat, daar heb ik geen idee meer van. Te veel andere indrukken in het leven die deze verhalen hebben overschreven.

Wat ik nog wel weet is dat ik mijn hele leven lang al geneigd ben om verhalen opnieuw en weer opnieuw te willen beleven. Dit kan in de vorm van een televisieserie of in die van een stripboekenreeks. Maar ook losse romans, science fiction-boeken, fantasy trilogiën lees ik graag nog eens. Het kinderlijke gevoel van 'nog een keer' is wat dat betreft er bij mij nooit uitgegaan.

Redshirts - John Scalzi

Redshirts. De naam alleen al doet bij de lezer een belletje rinkelen. Als dit niet zo is dan is de kans groot dat de context en de finesses in dit boek niet worden begrepen. Voor het ultieme leesgenot is enige basiskennis van de televisieserie Star Trek onontbeerlijk. En het liefst nog wel iets meer dan dat. Wanneer je die kennis bezit dan is het ook echt de moeite waard.

Het genre actie science fiction voor televisie wordt op een originele manier op de hak genomen en tegelijkertijd is het ook nog een beetje spannend. Want wie zal het einde van het boek niet overleven?

Het boek is in verschillende stijlen geschreven wat bij elkaar het hele verhaal vertelt. Eerst het gedeelte van het nieuwe bemanningslid op een sterrenschip die al snel zich begint af te vragen hoe het zit met al die merkwaardige doden tijdens buitenscheepse missies. Daarna komt er een stuk geschreven vanuit het oogpunt van de scriptschrijver die al die doden op zijn geweten heeft. Gevolgd door een stuk in de tweede persoon enkelvoud (wat heel idioot leest) over de ervaringen van de zoon van de scriptschijver. En als afsluiter nog een leuke onthulling over alle voorgaande gebeurtenissen geschreven in de derde persoon enkelvoud.

En nogmaals, voor een ieder die zich Trekkie noemt, zeker een aanrader.