Gezinsverpakking - De Chabotten

Voor ik dit boekenweekgeschenk ging lezen, luisterde ik naar de podcast Nooit meer Slapen waarin de familie Chabot over dit boekje geïnterviewd werd. Het was een vrolijke, drukke bedoening, precies zoals ik dit gezin in zijn natuurlijke zijn ook voor me zie. Een gezin waarin de familiebanden zo hecht zijn dat ik me gelijk begon af te vragen hoe dat verder moet als een van hen er uiteindelijk niet meer zal zijn.

In Gezinsverpakking heeft ieder gezinslid een hoofdstuk voor zijn rekening genomen waarbij Splinter ook een extra hoofdstuk heeft geschreven uit hoofde van de hond Bril en moeder Yolanda de hoofdstukken met kleine schetsjes aan elkaar heeft geregen. Ieder vertelt over een heel eigen moment met het gezin en vanuit het eigen perspectief. Ik denk vooral omdat ik ze in het interview erover had horen praten, alles heel levendig op mij overkwam en bijna vanzelfsprekend. Een gezin om van te houden.

Het is Bril die het einde van het boek niet levend haalt en daar is de voorbode op de onvermijdelijke aftakeling van de ouders. Men weet dat het gaat komen maar men voelt ook dat men er voor elkaar is zonder dat het benauwend wordt.

Er is veel negatieve pers rondom dit boekje. Jammer. Het is geen hoogstandje en dat lijkt mij ook helemaal niet nodig. Ik vond het fijn om even in het gezin Chabot mee te kunnen draaien.

Huis en hemel - Monica Sauwer

Een vriendin had dit boekje uit een straatbiebje geplukt en leek het ook wel iets voor mij. Monika Sauwer, die naam kwam me gelijk bekend voor als iets uit mijn jeugd maar geen idee waarvan precies. Bij het doornemen van haar bibliografie komt er niets bekends naar voren. Met nog even verder zoeken, vind ik dat zij radiohoorspelen voor de VPRO gemaakt heeft, wellicht dat dit het is waardoor haar naam bij me is blijven hangen. Maar zeker weten zal ik het wel nooit.

In Huis en hemel, wordt het vaderloze meisje, Celia gevolgd en dan specifiek de ontwikkeling van de vriendschap met haar opa, Boet. Zoveel als zij aan hem hecht als klein meisje en zich als meer volwassene meer van hem vervreemd raakt.

Aangenaam vind ik dat er niets expliciet wordt uitgelegd, alles is eenvoudigweg. En er zijn geen schokkende gebeurtenissen, het leven kabbelt voort. Het is simpel de tijd die de verwijdering tussen de twee hoofdpersonen veroorzaakt. Niemand heeft schuld, het is zoals het is.

Een mooie, kleine levensschets. Geen meesterwerk maar dat hoeft ook niet. Het is oké zo. En nu breng ik het naar een straatbiebje zodat iemand anders weer deze geschiedenis gemoedelijk kan meebeleven.