zaterdag 29 juni 2013

#50books - 24 Oeps, al uit


#50books is een initiatief van Petepel waarbij elke week een nieuwe boekvraag gesteld wordt zodat wij, gretige lezers, erover kunnen nadenken/praten/grijnzen/bloggen.

De vierëntwintigste vraag is: Welk boek mag volgens jou niet ontbreken op de #50books zomerleeslijst 2013?

Het boek waar ik al een tijd naar uitgekeken heb en eerder uitkwam dan was toegezegd waardoor de verrassing nog groter was. En tja, ik heb me niet kunnen beheersen en het dus al gelijk gelezen.
Nu is The Ocean at the End of the Lane van Neil Gaiman een aangenaam handzame boek en wordt ook wel A Novel genoemd. Dus voor het lekker zou ik het best in de zomer die immers nog wel een paar maanden duurt, nog eens kunnen herlezen.

Waarom het op de #50books zomerleeslijst 2013 hoort, is omdat dit een boek is van uitzonderlijk hoge kwaliteit in zijn genre en voor mensen die niet gelijk geneigd zijn fantasy te lezen, zeker dit wel ter hand kunnen nemen omdat het sterk resoneert met onze (belevings-)wereld.

Mijn directe reactie op het boek staat hier.

woensdag 26 juni 2013

#50books - 23 Geen emotie


#50books is een initiatief van Petepel waarbij elke week een nieuwe boekvraag gesteld wordt zodat wij, gretige lezers, erover kunnen nadenken/praten/grijnzen/bloggen.

De drieëntwintigste vraag is: Kunnen computers fictie schrijven?

Freek de Jonge vertelde eens dat hij in plaats van het vaste bedrag van 12 gulden (ja, het is een oud verhaal) voor een goed doel wilde veranderen in 12,50. Van die ene nul op de acceptgiro maakte hij een vijf en stuurde deze op. De acceptgiro kwam per kerende post retour begeleid met de mededeling "Dit kan de computer niet verwerken". Dus, concludeerde Freek, de computer kon niet alleen maar een leuk potje schaak spelen of heel snel een paar lastige rekensommetjes oplossen. Neehee, de computer kon nu ook emoties tonen: De computer.... kan dít... niet verwerken.

En ja, volgens mij is dit nu precies waar het om gaat. Net zoals de androïde Data uit de serie Star Trek Next Generation die een groot deel van zijn bestaan besteedt aan het verkrijgen van emoties. Computers kunnen razend knap geprogrammeerd worden en ook taaltechnisch worden ze steeds beter met gramaticaal juiste zinnen produceren. De verhalen zullen nooit heel diep kunnen gaan wanneer niet de emotiechip die Data uiteindelijk weet te bemachtigen, wordt uitgevonden. De kunst van de combinatie tussen denken en gevoel maakt fictie wat wij mensen voorstellen en zonder een van de twee zal het behelpen blijven.

maandag 24 juni 2013

#50books - 22 Spelen voor het Volk


#50books is een initiatief van Petepel waarbij elke week een nieuwe boekvraag gesteld wordt zodat wij, gretige lezers, erover kunnen nadenken/praten/grijnzen/bloggen.

De tweeëntwintigste vraag is: In hoeverre heb je moeite met boeken waarin iemand vertelt over zijn eerder gepleegde overtredingen?

Wanneer mensen een boek willen schrijven (en ik heb wel eens gelezen dat één op de vier mensen dit ambiëert), lijkt me dat in eerste instantie iets om aan te moedigen. Schrijven is een creatief proces waarmee ook nog eens allerlei andere processen bevorderd kunnen worden zoals bijvoorbeeld trauma's verwerken of zelfinzicht krijgen.

Naast het schrijven op zich is er de inhoud die geschreven wordt. Zolang de schrijver alleen voor zichzelf schrijft, lijkt me dat de inhoud weinig tot geen kwaad kan.
Bij het verspreiden van teksten komt er meer bij kijken. Haatopwekkende geschriften kunnen wel degelijk schade aanrichten en worden niet voor niets op grote schaal verafschuwd en verboden.

Maar wat als iemand schrijft over schade die hij andere mensen heeft aangedaan? Wanneer deze delinquent dat voor zichzelf doet kan dit nooit verkeerd. Wanneer deze tekst gepubliceerd wordt, lijkt me dit een probleem worden als daar anderen (nogmaals) mee geschaad worden. Nu denk ik dat ons rechtssysteem zo in elkaar zit dat dit boek dan ook verboden zal worden.

Uitgevers nemen dit soort verhalen graag aan en deze boeken gaan als broodjes over de toonbank dus blijkbaar wil het volk dit ook graag lezen. Zelf kunnen mij dit soort boeken mij niet boeien omdat ik bang ben dat het sensationele sausje mij snel zal vervelen en dat wat ik zou willen weten er niet in staat.

#50books - 21 Eindeloze series



#50books is een initiatief van Petepel waarbij elke week een nieuwe boekvraag gesteld wordt zodat wij, gretige lezers, erover kunnen nadenken/praten/grijnzen/bloggen.


De eenentwintigste vraag is: Van welk boek heb je spijt dat je het ooit kocht?


Als science fiction en fantasy-liefhebber heb ik in de loop der jaren geleerd om in tweedehands boekenwinkels op te passen met het aanschaffen van een boekje dat zo op het oog aantrekkelijk lijkt. Want wat is regelmatig het geval? Het boekje is een deel van een reeks, een serie, een universum waarbij als je het eerste boek niet kent, veel van het verhaal onbegrijpelijk wordt. Iets wat trouwens lang niet altijd duidelijk op de kaft van het boek zelf wordt aangegeven.
Zo heb ik aardig wat ongelezen losse deeltjes in mijn kast staan die ik later in een nieuwe uitgave heb gekocht waarbij deze deeltjes een onderdeel zijn van die serie. (Al ga ik ze niet los lezen, toch vind ik het moeilijk om ze weg te gooien als ze van mijn lievelingsschrijver Michael Moorcock zijn)

Iets anders om op te letten is of van die serie reeds het laatste boek is verschenen. Vroeger begon ik dapper aan deel 1 zonder verder te kijken en kocht de verdere delen als het eerste deel me beviel. Maar bij bijvoorbeeld A Song of Ice and Fire van George RR Martin is me dat zwaar op de maag gevallen. Rond 2000 las ik de eerste drie delen. Daarna werd het vijf jaar wachten voor het volgende deel en voor mij nog langer want ik wilde perse de pocket editie hebben (en kocht alsnog de verkeerde uitgave waardoor de kaften niet meer met elkaar kloppen, grrrrrr, het leven van een dwangneuroot is lastig). Het deel daarna is in 2011 uitgekomen en nu hebben we nog steeds twee delen te gaan.
Met mijn geheugen is het ondoenlijk om zo lang te moeten wachten en ik heb hierdoor ook besloten nooit meer aan een reeks te beginnen als het laatste deel niet al is uitgegeven.

Maar ja, toen kwam opeens de belangstelling voor graphic novels en manga om de hoek kijken. En als er ergens uit de ban wordt gesprongen met opeenvolgende delen dan zijn het wel deze twee manieren van verhalen. Telkens ben ik blij als de makers er een eind aan hebben weten te knopen. Maar helaas zit ik nog wel verstrikt in een aantal naar het lijkt eindeloze reeksen. En alhoewel het echt super is, toch heb ik spijt dat ik daar ooit bij deel 1 mee begonnen ben.

#50books - 20 Rode oortjes


#50books is een initiatief van Petepel waarbij elke week een nieuwe boekvraag gesteld wordt zodat wij, gretige lezers, erover kunnen nadenken/praten/grijnzen/bloggen.

De twintigste vraag is: Welke boeken lees je stiekem omdat je je er eigenlijk voor schaamt?


Eerlijk gezegd geen enkele. Het is eerder andersom.

Wanneer ik met de trein reis of in een wachtkamer zit en mijn boek tevoorschijn haal, hoop ik altijd dat er iemand is die probeert te ontdekken welk boek ik in handen heb.

Daarbij ben ik dan niet te beroerd om de kaft op zo'n manier te houden dat nieuwsgierigen ook de gelegenheid krijgen om te zien welke titel het is.

In het openbaar lezen verhoogt vaak mijn bewustzijn van het boek dat ik in handen heb en wat ik van dat boek vind. Het is met name bij manga dat ik de neiging krijg om aan mensen te willen gaan uitleggen wat daar nu zo boeiend aan is en de vaak seksistische tekeningen ook humoristisch zijn in hun overdrijving.

Als je me echter met rode oortjes aantreft, zal dat niet van schaamte zijn maar van opwinding en plezier.

zaterdag 22 juni 2013

The Ocean at the End of the Lane - Neil Gaiman


Langere tijd volgde ik op Neil Gaiman zijn eigen blog het ontstaan van dit boek zonder dat er iets van weggeven werd. Het enthousiasme en de zenuwen van de schrijver hierbij prikkelde mijn nieuwsgierigheid des te meer en de verwachting werd hoog gespannen.
De titel sprak enorm tot de verbeelding en voordat het boek uitkwam werd ook de kaft onthult. Een wonderlijke plaatje waarom alleen al ik dit boek zou hebben aangeschaft.
De uitgavedatum werd steeds een beetje vervroegd en in plaats van eind juni, viel half juni het boek in mijn brievenbus.
De kaft in het echt is net zo schitterend als op mijn beeldscherm met het verschil dat de kaft niet alleen voelbare letters heeft maar ook de oceaan tastbaar is gemaakt. Even was ik verwonderd over de zeer slordig afgesneden bladzijden maar de Duitse Amazone had er een briefje bij gedaan met uitleg hierover. Het was een bewuste keuze om op deze manier het boek uit te brengen en wordt wel rauer Schnitt of ungeschnittenes boek genoemd. Bij een boek van Neil Gaiman vind ik het ook wel heel erg passen.

Voorzichtig ben ik aan de proloog begonnen met het idee om zo lang mogelijk over dit verhaal te doen zodat ik er lang van kon genieten. De eerste dagen is dat gelukt met een of twee hoofdstukken per dag. Maar halverwege was er geen houwen meer aan. Het was te mooi en te wonderlijk om aan de kant te leggen.

Over de inhoud wil ik niets zeggen dat is iets dat ieder voor zich kan ervaren. Wat ik er wel over kwijt wil is dat de wereld die Neil Gaiman hier weet te scheppen er een is die zeker ergens bestaat. Het is de wereld die de volwassen mens van binnen in zich draagt en komt uit de kindertijd waarin alles nog mogelijk was. Als we daar allemaal voor open zouden staan, bevatte de wereld heel andere gevaren dan die we nu zien en zijn er vriendschappen waar we altijd naar verlangen.

Neil Gaiman heeft het wederom helemaal waar weten te maken.

Clarkesworld Magazine 207 December 2023

Met The Gift in de zeer herkenbare stijl van Matt Dixon op de voorkant bevat het decembernummer van Clarkesworld Magazine acht science fic...