dinsdag 29 december 2015

De Metabaronnen Derde boek: Aghnar - Jodorowsky & Gimenez

Dit derde deel in de reeks metabaronnen is weer net zo sterk als de voorgaande delen. Het verhaal is op en top science fiction en wordt verteld door een robot, die al lang voor de metabaronnen werkt, aan een andere robot. De opmerkingen tussen die twee blijven flauw. Maar dat is dan ook het enige zwakke aan deze serie en daarom makkelijk te vergeven.

Aghnar is de zoon van de personages uit de vorige twee delen. Hij komt er uiteindelijk alleen voor te staan. Door zijn harde opvoeding en zijn hoge intelligentie weet hij te overleven in een vijandig universum dat hem dood wil hebben. Hij weet andere wezens aan hem te binden en gaat daarmee de strijd aan tegen de priesteres-hoeren.

Jodorowsky zijn mateloze fantasie laat het ene onwaarschijnlijke na het andere gebeuren en dat op een manier waardoor het heel geloofwaardig is. De tekeningen van Giménez zijn wederom geweldig gedetailleerd. Bijna iedere tekening kun je wel minutenlang naar kijken om te ontdekken wat er allemaal op staat. De tekenstijl is zeer geschikt voor het weergeven van ruimtegevechten met half organische ruimteschepen en enorme kolossen als gebouwen op buitenaardse planeten. Deze twee kunstenaar zijn een gouden duo.

zondag 27 december 2015

#50books - 2015.49 Topboeken gelezen in 2015

In deze derde jaargang van #50books is het de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel die de vragen stelt.
En de negenenveertigste vraag is:
Wat is jouw top-3 van mooiste boeken uit 2015?

Neil Gaiman - Sandman: Overture

Zeer verrast door deze schrijver die na vijfentwintig zichzelf nogmaals weet te overtreffen bij het vertellen van een oerverhaal van zijn geesteskind Sandman waarin het duidelijk wordt hoe het allemaal zo gekomen is.

Daarnaast zijn de tekeningen van J.H. Williams III van zo'n wonderlijk hoge kwaliteit, dat alleen deze op zichzelf al de moeite waard zijn om het boek voor aan te schaffen.



Sandra Smallenburg - Expeditie Land Art

Dit jaar heb ik kennis gemaakt met het fenomeen landschapskunst. Eerst in Nederland en daarna via een tentoonstelling in Amersfoort met voornamelijk Amerikaanse landschapskunst.

Deze kunstvorm spreekt mij enorm aan en het boek van Sandra Smallenburg is met een grote hoeveelheid beeldmateriaal en persoonlijk commentaar zonder snobistisch te zijn, een rijke aanvulling voor mijn nieuw gevonden interesse.


 Amanda Palmer - The Art of Asking

Ik kan me niet heugen zoveel tranen vergoten te hebben als bij dit boek. En het waren geen tranen van droefheid maar van ontroering, van opeens zo geraakt worden, van herkenning, van het gevoel toch niet alleen te zijn in hoe ik de wereld zie.

In The Art of Asking vertelt Amanda Palmer over haar leven en hoe zij met bepaalde situaties omgegaan is. Haar weg door het bestaan, heeft mij geïnspireerd om bepaalde hobbels te nemen die mij al langere tijd blokkeerden. Wat wil je nog meer van een boek?


Karl Ove Knausgård - Mijn Strijd
Al vele jaren had ik deze boeken in top-10 stapels zien liggen. Het waren lange tijd hardcovers en daar houd ik niet zo van. Dit jaar trof ik de paperpacks en ben in de eerste begonnen. Het was bijna gelijk raak. Dit is een manier van schrijven waar ik van houd.

Karl Over Knausgård beschrijft in zes delen zijn leven. Dit jaar heb ik daar de eerste vier van gelezen. De boeken zijn niet chronologisch maar meer thematisch opgebouwd. Hierdoor overlappen soms delen met elkaar en krijg je als lezer het gevoel dat je steeds meer van dit leven in elkaar kan schuiven.

Dat de schrijver een generatiegenoot van mij is, helpt voor mij zeker mee. Qua tijdsgeest is er veel herkenning. Daarnaast spreekt mij de Scandinavische cultuur mij altijd al aan. Daar voel ik mij op een of andere manier vanzelf mee verwant.



En dan wil ik hierbij Peter Pellenaar hartelijk danken voor de vragen van dit jaar. Hierdoor heb ik elke week weer eens ongedwongen over het een en ander kunnen nadenken en had ik een mooie gelegenheid om af en toe mijn geest te laten associëren naar een bijpassend tekeningetje. Het ongedwongen maakt het makkelijk om met plezier te kunnen antwoorden en zo weet ik dat een top-3 bij Peter alleen een aanwijzing is en geen vaststaande norm. Peter, dank je wel.

En natuurlijk ben ik zeer benieuwd met welke vragen Hendrik-Jan volgend jaar gaat brengen in alweer het vierde jaar van #50books.


vrijdag 25 december 2015

Zen and the Art of Motorcycle Maintenance: An Inquiry Into Values - Robert M. Pirsig


Op 10 augustus 2015 begon blogger Peter Pellenaar de Read-a-long: Zen and the Art of Motorcycle Maintenance. Mijn zomervakantie was net begonnen en ik was wel in de stemming voor zo'n nieuw project. Het langzaam lezen van dit boek leek me extra aantrekkelijk omdat ik me er van kon herinneren dat de eerste keer dat ik het las (en dat was nog wel in het Nederlands) er regelmatig de weg bij kwijtgeraakt was. Door het nu met anderen te lezen en langzaam zou dat vast beter gaan.

De eerste paar hoofdstukken vond ik smullen. Deze zijn in de vorm van een roman waarbij de hoofdpersoon met zijn zoon en een bevriend echtpaar een motorrit door Amerika maken. Tussendoor vertelt de hoofdpersoon over het belang van motoronderhoud en wat daar zoal bij komt kijken om dit goed te kunnen doen. Vooral zijn liefde voor de motor is genot om te lezen.

Maar na verloop van tijd gaat de hoofdpersoon steeds meer vertellen over Phaedrus, een personage dat ik heb opgevat als zijn alter-ego. En deze Phaedrus heeft nogal wat filosofische gedachten waarbij ik de meeste tijd mij afvroeg wat hij nou eigenlijk wilde zeggen. Het leek wel net alsof hij nooit echt tot een punt kwam en dat laat mij als lezer achter met een onbevredigend gevoel. Een groot deel van het gefilosofeer vond ik ook nog eens helemaal niet interessant waardoor het leesplezier wel wat werd weggenomen.  Het langzaam lezen maakte het dan wel weer beter te doen omdat ik afgeleid werd door andere boeken.

Wel denk ik dat ik er nu meer van begrepen heb dan twintig jaar geleden, eenvoudigweg omdat ik ook wat meer levenswijsheid heb opgedaan.

Voor de literaire kwaliteit kun je het naar mijn idee beter in de kast laten staan. Dat dit boek zo'n hype is geweest in de jaren zeventig maakt het als tijdsdocument dan wel weer de moeite waard. Oftewel een boek met vele kanten waarvan ik mensen toch zou aanraden om het op zijn minst een keer te lezen.

Bijna iedereen kon omvallen - Toon Tellegen


Opnieuw een boekje vol korte dierenverhalen en wat mij betreft een van zijn beste. Er was geen enkel verhaal waarbij ik niet moest glimlachen en meerdere verhalen waarbij ik hardop in lachen ben uitgebarsten tot tranen in mijn ogen toe. Niet dat het nu per se humoristisch bedoeld is. Hoe het wel bedoeld is, weet ik eigenlijk niet. Behalve dan dat er achterop mijn boekje staat dat het voor de leeftijd 9 tot 12 is. Deze leeftijdsaanduiding is mij een raadsel.

In deze korte  verhalen komen vooral eekhoorn, de mier en de olifant aan bod. En er wordt een hoop gevallen, vanuit de boom naar beneden maar ook omhoog de lucht in. Daarnaast worden brieven op schors aan elkaar geschreven die door de wind bij de geadresseerden wordt bezorgd. En er wordt een hoop nagedacht over bijvoorbeeld moe worden van jezelf, wat er zou gebeuren als je schild gaat lekken of dat we ooit afgelopen zullen zijn. De eenvoudige doch doeltreffende tekeningen van Anne van Buul geven nog eens een extra beeld van de dierenwereld van Toon Tellegen. Ik kan er maar geen genoeg van krijgen.



Terwijl ik dit boekje aan het lezen was kwam ik op de blog van Wim Noordhoek nog een interessante uitspraak van Toon Tellegen tegen die ik jullie niet wil onthouden:
" Eens, toen er veel response kwam op zijn radio-dierenverhalen, zei ik tegen Toon. 'Er zijn er veel mensen die van de ver­halen van Toon Tellegen houden.' Zei hij: 'Ik ben bang dat ik niet zo hou van de mensen die van de verhalen van Toon Tellegen houden.'"
Een uitspraak waar ik over na heb zitten denken maar waar ik niet uitkom. Heel interresant.

donderdag 24 december 2015

Alt Det Som Er - Bjørn Sortland & Paul Dikker


Enkele jaren geleden was ik op vakantie in Noorwegen, een wonderlijke gebeurtenis op zichzelf want ik ben niet zo'n reislustig type. De weinige keren dat ik het er dan toch op waag naar een ander land te gaan, vraagt dan ook om iets uit dat land mee terug te nemen. En het liefst doe ik dat door middel van een boek in de oorspronkelijke taal of eentje met volksverhalen.

In Noorwegen stuitte ik op Alt Det Som Er. Het leek me leuk een boek in het Noors te kopen, een taal die ik in zijn geheel niet machtig ben dus dacht ik dat een boek vol prachtige plaatjes en niet zo heel veel tekst wel een kinderboek zou zijn. Daar zou ik met een beginnerscursus Noors via internet en een Noors-Nederlands woordenboek on line toch wel uit moeten komen.


Alt Det Som Er blijkt echter helemaal geen kinderboek te zijn. Het is eerder poëzie, zo vol symboliek zit het. Het gaat over een onderzeebootkapitein met thuis zijn zwangere vrouw. Voortdurend worden er vergelijkingen getrokken tussen het onderwater varen en het ongeboren kind dat in de buik van de moeder dobbert.
Tenminste dat is wat ik nu denk waarover het gaat. De vertaling was namelijk ook nogal een puzzel. Het Noors heeft niet zo'n strak spellingreglement als wij hebben. Wel hebben ze heel wat dialecten. En zo was het regelmatig gokken wat een woord zou betekenen.  Best een bijzondere ervaring om op die manier door een tekst te gaan.

Een andere verrassing kwam van de kunstenaar die de schilderijen heeft gemaakt. Deze Paul Dikker blijkt een Nederlander te zijn die een tijdje in Noorwegen heeft doorgebracht. Nieuwsgierig zocht ik nog wat informatie op over hem via internet en kwam er achter dat hij nu bij mij om de hoek woont. Dat zorgde voor een wel heel bizar gevoel. Heb ik dat boek helemaal in Noorwegen gehaald en zit met bloed, zweet en tranen de tekst te vertalen waarbij ik de vele schilderijen bewonder, zit een van de makers een paar meter verderop.
De schilderijen zijn allemaal sterke weergaven van overweldigende landschappen met hooguit een enkel mens die zich daarin ophoudt. Ik kan niet goed uitdrukken wat dat bij mij oproept. Als je nieuwsgierig bent, ga dan eens kijken op zijn website bij de schilderijen.

Alles bij elkaar een mooi cadeau wat ik mijzelf heb gegeven.

woensdag 23 december 2015

#50books - 2015.48 Invloed der seizoenen

In deze derde jaargang van #50books is het de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel die de vragen stelt.

En de achtenveertigste vraag is:
Merk je verschil in wat (en hoe) je leest tijdens deze ‘donkere dagen’ aan het eind van het jaar?

Dat het weer invloed op ons heeft daarvan ben ik overtuigd. Al is het maar simpelweg dat het weer ons dicteert wat voor soort kleding wij aan moeten trekken om ons prettig te voelen. Ook kan het weer ons motiveren wat te gaan doen zoals zwemmen in zee met warm weer heel aantrekkelijk aanvoelt en dit idee bij vrieskou hele andere gevoelens oproept. Het kan zelfs invloed hebben op mensen hun stemming. In de winter met minder licht worden aardig wat mensen op zijn minst wat licht geïrriteerd. En veel mensen hebben hun favoriete seizoen.
Zelf heb ik meer een minst favoriet seizoen en dat is de zomer maar alleen als deze heel heet is. Juist de afwisseling der seizoenen vind ik het leven wat extra's meegeven. En alhoewel ik er dus wel van overtuigd ben dat het weer beïnvloedt, heb ik nou helemaal niet het gevoel dat het ook maar iets te zeggen heeft over wat ik lees. Wanneer een boek tegen het einde loopt, hoor ik in mijn hoofd al wat het volgende boek gaat worden. En soms begin ik nog een boek omdat deze mij opeens onweerstaanbaar aanspreekt. Wat het precies is waarom ik in een boek begin, zou iets zijn voor een andere blogpost, daar moet ik nog eens over nadenken.

zaterdag 19 december 2015

Clarkesworld Magazine Issue 111 December 2015


Het decembernummer van Clarkesworld bevat zes fictieve verhalen en vier non-fictie artikelen.

Het eerste verhaal is gelijk een klapper. Het heet Yuanyuan's Bubbles en is geschreven door de Chineze Liu Cixin. Dit is zo'n verhaal wat in elk werelddeel geschreven had kunnen worden. Of zal het zo zijn dat de Chinese cultuur steeds meer op ons Westerse cultuur gaat lijken of wellicht dat ze aan het samensmelten zijn? 
In ieder geval wordt in dit verhaal een meisje gevolgd vanaf haar vroege jeugd tot en met haar volwassen tijd. Het verhaal is geschreven vanuit het perspectief van haar vader die natuurlijk gaandeweg ook steeds ouder wordt. Het meisje is bijna vanaf haar geboorte gefascineerd door zeepbellen, een fascinatie die nooit meer weggaat en waarmee ze op latere leeftijd opzienbaarlijke technische standjes weet uit te halen. Dit science fiction gegeven maakt het een groot plezier om te lezen. Door de emotionele weergave van de vader die duidelijk veel van zijn dochter houdt, wordt het zo rijk als het leven zelf. Oftewel een prachtig compleet verhaal.


Verrast ben ik ook door Union van Tamsyn Muir. Vanaf het eerste moment is het duidelijk dat er iets niet in orde is maar het duurt aardig wat bladzijden voor je als lezer weet wat dat precies is. En dan gaat de horror nog even door. Geen ontkomen aan. Heel erg spannend.

Na zulke geweldige verhalen was Morrigan in Shadow door Seth Dickinson dan ook een enorme domper. Dit is nou typisch zo'n verhaal waarvan ik geen flauw idee heb waar het over gaat en wat het nou eigenlijk wil zeggen. Soms gebeurt dat wel eens bij de eerste bladzijden van een tekst en heb ik tijd nodig om in een verhaal te komen maar dit is een voorbeeld van een verhaal waar ik geen moment ook maar iets van begreep. Kan natuurlijk aan mij liggen. Ik weet in ieder geval dat dit niet aan mijn stemming lag want die was op en top.

Erg leuk vond ik het artikel A Dance with Futuristic Dragons: The Science-Fantasy Glamour of Marc Bolan and T. Rex. Jason Heller vertelt over Marc Bolan, een artiest waar ik nooit van gehoord had en net van voor mijn tijd is, die in de jaren zestig en zeventig in zijn teksten al bezig was met science fantasy. David Bowie wordt daar ook een paar keer bij genoemd en daarbij wordt natuurlijk aan zijn Ziggy Stardust periode gerefereerd. Zo had ik nog niet eerder bedacht dat dit onder science fantasy geschaard kan worden.

maandag 14 december 2015

#50books - 2015.47 Zonder aanleiding

In deze derde jaargang van #50books is het de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel die de vragen stelt.


En de zevenenveertigste vraag is:
Welk boek (of boeken) hebben jullie dit jaar in je schoen gevonden of cadeau gegeven?


Nu moet ik toegeven sinds mijn zestiende de Sint de toegang tot mijn huis ontzegd te hebben en mijn schoen dan ook weinig verrassend bijzonder leeg blijft rond die dagen.


Maar dat wil niet zeggen dat ik nooit een boek krijg. Dit jaar heb ik zelfs een boek gekregen omdat de gever dacht dat dit echt iets voor mij was. Dus niet omdat er een cadeau gedaan moest worden wegens bepaalde feestelijk- of beleefdheden, nee puur omdat er bij dat boek aan mij gedacht werd. Dat vind ik toch wel de mooiste cadeaus om te krijgen. Dat het boek, De Kinderen van de Olifantenhoeders door Peter Høeg, uiteindelijk niet zo bij mij in de smaak viel, doet daar niets aan af.


En zo had ik dit jaar ook een boek dat ik iemand ongelooflijk graag cadeau wilde doen omdat ik het idee had daar degene veel plezier mee te doen. Via bol.com heb ik het boek Trigger Warning door Neil Gaiman naar dat adres laten sturen. Nooit meer iets van gehoord dus misschien is het wel niet aangekomen. Maar dat maakt verder ook niet zo uit.

Wat ik in ieder geval wil aangeven is dat iets geven omdat je graag wil dat iemand het krijgt in plaats van dat er een aanleiding moet zijn, voor mij de fijnste manier is om iets cadeau te doen.

Mijn Strijd 4: Nacht - Karl Ove Knausgård


Het vierde deel van Mijn Strijd bestrijkt de late tienerjaren van de schrijver. Dit zijn de laatste jaren van school waarin zijn ouders scheiden en een jaar als leraar op een school in Noord Noorwegen. Net zoals in de andere delen van Mijn Strijd lijkt Karl Ove Knausgård het hele boek wat voor zich uit te mijmeren over hoe het leven toen was waarbij er schijnbaar random door de tijd gesprongen wordt. Toch voelt het na het lezen van de laatste bladzijden aan als een geheel en blijkt alle daarvoor beschreven gebeurtenissen hiernaartoe geleid te hebben. Zeer bevredigend voor de lezer.

In de vorige delen heeft de lezer al kennis kunnen maken met hoe men in Zuid Noorwegen met elkaar omgaat. De omschrijving van de omgangsvormen in Noord Noorwegen zijn dan ook een ware verrijking. In dat stuk van de aardbol waar in de zomer de zon niet ondergaat en in de winter niet te zien is, gelden andere regels. En door de manier waarop het beschreven wordt, is het gelijk ook verklaard en kan ik mij als lezer daarmee verzoenen. Die verklaring wordt niet direct gegeven zoals Karl Ove Knausgård niets verklaart of interpreteert maar is het de beschrijving die het aan de lezer laat om een oordeel te vormen.

Vooral in dit deel doet de jonge leraar en daarvoor nog scholier dingen die moreel gezien niet altijd door de beugel kunnen. Met drank op verandert Karl Ove in iemand die overal schijt aan heeft en de hele wereld aan kan. Het mooie blijft dat de schrijver ook daar geen enkel oordeel over laat klinken. Hij schept er niet over op en hij keurt het ook niet af. Soms komt dat wat afstandelijk op me over. Maar tegelijkertijd is de tienerwanhoop ook heel herkenbaar. Het blijft overleven.

Na drie delen over de schrijver zijn leven te hebben gelezen, was het de vraag of een vierde boek ook nog boeiend zou zijn. Wat mij betreft is het antwoord een volmondig ja omdat ook al zijn er bekende elementen zoals bijvoorbeeld de angstaanjagende vader, er genoeg nieuwe invalshoeken zijn waardoor het interessant blijft.

zondag 6 december 2015

Sandman: Overture - Neil Gaiman


En daar was ie dan opeens, na meer dan twintig jaar een heel nieuw deel van Sandman. En wat voor een deel! Eentje waarin Neil Gaiman de verhaallijnen die hij in de reeks Sandman niet kwijt heeft gekund, uiteindelijk in dit nieuwe deel heeft kunnen uitwerken. De titel Overture zegt het precies, het is het allerbegin van wat volgt en het bergt in zich elementen die in toekomstige gebeurtenissen telkens weer terugkomen als een refrein of een thema.

Het was best eng om aan dit boek te beginnen omdat ik de reeks Sandman een onovertroffen meesterwerk vind. Hoe groot is de kans dat de schrijver zichzelf kan evenaren en dat ook nog eens na zoveel jaar? Mijn verwachtingen waren hoog gespannen maar ik was ook op mijn hoede voor teleurstellingen. Dit is allemaal onnodig gebleken. Neil Gaiman heeft het voor elkaar gekregen om een geheel nieuw Sandmandeel te schrijven en daarbij de hele reeks te verrijken met nieuwe informatie. Het zal een feest zijn om de gehele reeks nog eens te lezen met de kennis uit Overture.



En het is niet alleen het verhaal dat zo sterk is. Nee, de tekenaar J.H. Williams III heeft bijna onmogelijk weer te geven gebeurtenissen weten uit te beelden op een manier die voor mij volstrekt nieuw was. De vaste kaders van graphic novels zijn op vele bladzijden losgelaten. Als lezer word je soms gedwongen het boek te draaien en nog eens te draaien en nog eens. Je wordt in de tekeningen meegezogen zoals ook het verhaal je meezuigt. En daarbij zijn de kleuren ook nog eens spectaculair.

Het lezen van dit boek was voor mij een ongeëvenaarde leeservaring. En het kan niet anders dan dat ik nu de hele reeks weer ga herlezen.

zaterdag 5 december 2015

#50books - 2015.46 Papier hier

In deze derde jaargang van #50books is het de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel die de vragen stelt.


En de zesenveertigste vraag is:
Ben jij iemand die makkelijk boeken wegdoet of ben je meer een (obsessieve) verzamelaar?


Als kind was elk boek een kostbaarheid en al helemaal als ik er zelf voor gespaard had. Een boek wegdoen was dan ook ondenkbaar.

In de studententijd waren nieuwe boeken alleen mogelijk wanneer het studieboeken betrof. Daarnaast kocht ik tweedehandsboeken en die vond ik vaak ook nogal duur. Boeken waren dan ook een zeldzaamheid die eenmaal in bezit nooit meer weggedaan zouden worden (dacht ik).

Maar in de loop der tijd werd de beurs wat dikker. En daarmee kon ik vaker gelijk de boeken kopen die ik maar wilde. Het idee dat je boeken weer weg kon doen, was nog ver uit zicht. Ik genoot van de rijkdom die de boeken me gaven en behandelde ze stuk voor stuk als een heiligheid.

De tijd schreed voort en ik ging samenwonen. Dat betekende dat er boektitels dubbel waren en ook dat boeken ruimte begonnen in te nemen, ruimte waarvan er niet zo heel veel was. Nu was mijn huisgenoot angstaanjagend makkelijk met boeken wegdoen. Vooral toen we samen stopten met roken, vond hij veel boeken stinken en vies. Hij deed een groot deel van zijn boeken weg. Niet alleen naar de kringloop maar ook in de papierbak!! want de kennis in die boeken (veel over informatisering) was verouderd. Ik wist niet wat ik zag. Mijn boeken bleven waar ze waren, namelijk in de boekenkast.

Toen kwam de dag dat ik na zoveel jaar niets met mijn studie gedaan te hebben, de boeken nog eens bekeek en wist dat ik daar nooit meer in zou kijken. Een voor een deed ik ze weg en het verbaasde me dat het me zo weinig deed. De stap om te besluiten ze weg te doen was moeilijker dan het daadwerkelijk doen.

En nu lees ik boeken en bepaal daarna of ik ze bewaar. Graphic novels blijven sowieso in mijn boekenkast bewaard want dat zijn kleine kunstwerkjes. Maar oude vertaalde science fiction boeken uit de erfenis van mijn vader of romans die bij mij niet goed vallen, verdwijnen nu zonder moeite in de tas van vrienden, de kringloopwinkel of de papierbak. Als het werkelijk een vergissing zou zijn dan koop ik een nieuw exemplaar. (Jaja, ik weet dat is niet hetzelfde want de herinnering aan dat ene boek is anders maar ach..)

Aan de ene kant jammer dat de boeken niet meer de waarde hebben die ze vroeger hadden maar aan de andere kant is het ook een bevrijding. Alles wat losgelaten kan worden, weegt weer minder op de schouders.



Clarkesworld Magazine 207 December 2023

Met The Gift in de zeer herkenbare stijl van Matt Dixon op de voorkant bevat het decembernummer van Clarkesworld Magazine acht science fic...