woensdag 23 december 2020

Girl Genius: The Second Journey of Agatha Heterodyne 5: Queens and Pirates

Het 18de deel van deze hele serie en het 5de deel wat deze tweede reis van Agatha Heterodyne betreft. Dit maal heb ik het niet via de website van Girl Genius gelezen zoals ik alle delen hiervoor heb verorberd. Nee, dit maal heb ik via een digitaal exemplaar van het boek het avontuur tot mij genomen. Ooit aangeschaft via een kickstarter om de strip ook in boekvorm te kunnen laten uitgeven.

Het grote voordeel van deze digitale versie is dat er voorin uitgebreid een voorstelrondje wordt gehouden met het inmiddels talrijke gezelschap dat Agatha omringt. Hiermee wordt ook gelijk een korte achtergrond van het lopende verhaal weergegeven. Zeer aangenaam voor mensen met een wat minder geheugen zoals ik. Alleen vraag ik me wel af of het voldoende is voor lezers die nu pas bij dit avontuur instappen.

In dit deel brengt Agatha een bezoek aan Engeland, een eiland dat zich onder de waterspiegel bevindt wat gelijk schitterende beelden oplevert van doorzichtige stulpen die op het land staan om de wezens in lucht en niet in water te kunnen laten ademhalen.
De Engelse koningin is een goddelijk wezen met een oneindig lang bestaan en er haar zo eigenzinnige ideeën en motieven op nahoudt. Door haar goddelijkheid kan ze elke moment van gedaante en grootte veranderen waardoor elk volgend plaatje met haar weer een verrassing is.

Door al deze fantasievolle elementen is het tekenwerk weer een feest voor het oog. Het enige minpuntje aan het hele album vind ik dat soms er wat slordig getekend is waardoor het net lijkt alsof de tekeningen niet helemaal af zijn. Misschien dat het komt door tijdgebrek, ze publiceren al vele jaren lang elke week drie bladzijden, en dat er niet meer naar omgekeken is bij het verhaal daadwerkelijk in albumvorm gieten. Als dat het is dan kan ik het ze makkelijk vergeven. Want voor de rest blijft het even briljant als het al die jaren al is.

dinsdag 22 december 2020

Clarkesworld Magazine Issue 169 October 2020

Het oktobernummer van Clarkesworld Magazine bevat zeven, voornamelijk van Amerikaanse hand, korte verhalen en vier non-fictie artikelen.

Twee verhalen gaan over identiteit in de zin van wie ben ik nu eigenlijk?

Het eerste is You and Whose Army? geschreven door Greg Egan. Vier kinderen worden door hun ouders zo lichamelijk gemanipuleerd dat zij toegang hebben tot elkaars geheugen met het idee dat zij de bouwstenen gaan vormen van een groot organisme dat het universum gaat beheren. Over groot denken gesproken! Deze sekte wordt echter ontmanteld en de vier kinderen leven in de gewone wereld verder maar kunnen nog steeds bij elkaar geheugen. Op een gegeven moment is een van de vier broers zoek. De andere drie proberen dan te achterhalen wat er met de vierde gebeurd is. En dan komt de aap uit de mouw. Want wie ben je nu werkelijk als je een resultaat bent van je omgeving? Wat is er echt eigen? Of bestaat dat helemaal niet?
Deze vragen worden in dit verhaal erg mooi weergegeven en het is nog spannend ook. Een leuk detail vind ik dat geheugen niet verward wordt met de werkelijkheid.

Het tweede verhaal waarbij de vraag over wie je nu eigenlijk bent naar voren komt is Last Wishes geschreven door D.A. Xiaolin Spires. Een moeder heeft een puzzel achtergelaten voor haar dochter om erachter te komen wat er met haar as moet gebeuren. Het oplossen van deze puzzel ontrafelt wat de dochter voor deze moeder betekend heeft en roept bij de dochter de vraag op of haar moeder haar ooit wel gezien heeft plus wie zij nu eigenlijk is.
Het verhaal riep heel sterk herinneringen aan mijn eigen moeder op en het gevoel van moederliefde dat als je kind ontvangt wat je in die tijd als vanzelfsprekend beschouwde maar achteraf iets heel waardevols blijkt te zijn geweest.

Het Chinese verhaal is dit keer van Xiu Xinyu en is vertaald door Elizabeth Hanlon. Het heet All Living Creation. Een tiener heeft zich tegen alle verboden in laten klonen. Deze klonen worden vervolgens overal voor gebruikt. Dat kan makkelijk want klonen hebben geen enkele rechten. Het verhaal speelt zich af op het moment dat de broer na vijf jaar dit originele meisje (dat al die jaren ondergedoken heeft gezeten) weer ontmoet.
Wat mij zo aanspreekt is de simpele manier van vertellen terwijl er ondertussen toch van alles tussen de regels door gezegd wordt. Zoals de rechtenloosheid van  de klonen. De ontknoping van het verhaal wordt op zijn Chinees heel duidelijk uitgelegd en maakt het verhaal compleet.





zondag 20 december 2020

Gloei - Edward van de Vendel

Een boek met 21 portretten van jongeren tussen de 15 en 22 jaar uit de regenboogfamilie. Ieder geïntroduceerd met een gedicht en een getekend portret gevolgd door een interview. Een opzet die in mijn ogen door deze afwisseling heel sterk werkt.

Het waren als eerste de getekende portretten van de hand van Floor de Goede die me naar dit boek trok en in de tweede plaats het onderwerp. Het boek is oorspronkelijk helemaal niet voor mij als begin vijftiger bedoeld maar voor jongeren die ook uit de regenboogfamilie komen en de mensen in hun omgeving.

Als iemand die zich nooit ook maar ergens bij heeft voelen horen, voel ik me wel aangetrokken tot minderheden en de zogenaamde afwijkingen in de maatschappij. Nu kom ik uit een omgeving en bevind ik me nog steeds in een omgeving waar iedereen is wie die is en nooit moeilijk over gedaan is. Het verbaast me dan ook hoe jongeren nog steeds zo ongelooflijk worstelen met dat ze anders zouden zijn dan anderen en daarvoor uit de kast moeten komen. Het hele begrip uit de kast komen, is in mijn beleving gigantisch achterhaald. Pijnlijk dan ook om te lezen hoe dit bij veel jongeren (en ik vrees ook ouderen) nog steeds  zo leeft.

Wat mij betreft een interessant boek voor wie meer wil weten wat er zoal om kan gaan in de hoofden van de huidige LHBTQIA+-jongeren in Nederland.

dinsdag 1 december 2020

Condities - Thomas Heerma van Voss

Wanneer ik het me precies bewust werd weet ik niet meer precies, ergens nog voor ik vijftig bladzijden gelezen had, en het maakte me gelijk moeilijk om gemotiveerd verder te lezen. Want wat blijkt, het boek gaat over iemand die een boek schrijft. Thema nummer een van jonge schrijvers, lijkt het en ik dacht nog wel dat dit onderwerp inmiddels taboe was geworden. Maar nee dus blijkbaar.

Nu moet ik wel toegeven dat het boek door het taalgebruik makkelijk wegleest en er een aantal foefjes worden uitgehaald die goed werken. Zoals het eerste deel van het boek in de hij-vorm schrijven terwijl het tweede deel in de ik-vorm is waarbij in het eerste deel het de uitgever is die aandringt om te schrijven in de ik-vorm iets wat de hoofdpersoon uiteindelijk in zijn eigen boek niet doet.

In het eerste deel wordt nogal door de tijd heen gesprongen. Dit vond ik een tijdje irritant. Waarom niet in chronologische volgorde het verhaal vertellen, dacht ik. Maar gaandeweg kwam er een bepaald ritme in dit heen-en-weer springen waardoor het verteltechnisch steeds natuurlijker ging aanvoelen.

Daarnaast komen allerlei thema's aan bod zoals leven met een chronische ziekte, binden of juist niet binden in een relatie en wel of niet nakomelingen. Volgens mij had dit ook prima gewerkt zonder dat daar dan ook nog eens het schrijven van een boek over deze onderwerpen bij moest komen. Zonder dat was het volgens mij een prima roman geweest.



maandag 30 november 2020

Mens in de Kosmos - Michiel Wijdeveld

De strips van Michiel Wijdeveld bestaan vaak uit een plaatje, soms twee tot hooguit vier. Bijzonder vaak bekijk ik het plaatje, lees de tekst, is er een stilte, een niets waarna het werkelijk tot me doordringt wat ik gezien heb en hardop moet lachen.

Het zijn schetsjes uit het echte leven met uitspraken die iedereen wel kent zoals 'dat had ik heel graag even zelf willen zeggen' of 'dan was het misschien toch niet zo belangrijk'. Hierdoor lijkt er in eerste instantie niets aan de hand tot het tot me doordringt dat dit wel een erg grappige reactie op de situatie is.

De tekeningen van Michiel Wijdeveld zijn geheel in eigen stijl met hoekige lijnen en grauwe kleuren. Hierdoor zijn het duidelijk strips en geen poging om mensen zo waarheidsgetrouw mogelijk weer te geven. De houdingen echter drukken perfect uit hoe ze zich voelen.

's Middags zwem ik in de Noordzee - Wim Brands

Niet eerder heb ik een hele dichtbundel gelezen. Wel las ik soms een gedicht hier en daar uit een verzamelbundel of een die ik los op internet tegenkwam of eentje die iemand me toezond. Maar een hele bundel, nee. Dit is de eerste.

Ik heb geen idee wat me drie jaar geleden bezield heeft om het te kopen. Het zou goed kunnen dat ik een recensie over deze bundel ben tegengekomen en in combinatie met het net uitgelezen boek Olijven moet je leren lezen van Ellen Deckwitz waarin zij uitlegt hoe je gedichten kunt lezen, de stap waagde om ook werkelijk deze dichtbundel aan te schaffen.

Toch heeft het nog drie jaar geduurd voordat ik het in durfde kijken. En dat deed ik niet alleen. Het was in de auto razend over de snelweg waarin ik voorstelde om eruit voor te lezen. Het eerste gedicht was gelijk raak. We waren er stil van. Het voelde als een vertrouwde schets van het leven dat gaat eindigen in de dood.

De rest van de bundel is tijdens andere autoritten en aan tafel na het avondeten hardop voorgelezen. Een voor een. Steeds een klein hapje, niet te snel, in een tempo waarin alles geproefd kan worden voordat het doorgeslikt wordt. Een enkele keer werd een gedicht gelijk nog een keer herhaald omdat er iets stak of haakte of omdat het zo mooi was. We zijn dan ook zeker van plan om het nog een keer samen te lezen.

Naast de gedichten staat er een prozastuk in deze bundel. Het is een brief van de oudere Wim aan zijn eigen jongere ik. Hierin wordt de pijniging die ik bij deze auteur altijd zo duidelijk te zien vond, bijzonder helder verklaard.

Een bundel vol dood maar ook met een rijk gevoelsleven.


zondag 29 november 2020

Clarkesworld Magazine Issue 168 September 2020

In deze septemberuitgave van Clarkesworld Magazine  zeven korte verhalen en vier non-fictie artikelen. Opvallend is dat het meeste van Amerikaanse schrijvers komt terwijl ik dit blad juist zo waardeer omdat het vaak verhalen uit de hele wereld weet te publiceren.

Lone Puppeteer of a Sleeping City van Arula Ratnakar staat geschreven in de jij-vorm. Ik merk dat ik dat onplezierig lezen vind en snap ook niet zo goed wat daar de toegevoegde waarde van is. Certainty van Isabel Lee is ook in de jij-vorm geschreven. En ik kon er maar niet goed aan wennen. Als het nu werkelijk zo is dat ze mij aanspreken maar dat is het niet. Het wordt geschreven met wat ik allemaal beleefd zou hebben. Omdat dit in de verste verte niet het geval is, werkt dit niet voor mij.

Heel jammer want Lone Puppeteer of a Sleeping City vond ik best interessante ideeën hebben over onder andere streven naar onsterfelijkheid, de noodzaak van meebewegen met moderne ontwikkelingen omdat men anders stil komt te staan en wat is het echte leven als men in een simulatie terecht komt. Misschien wel weer een beetje erg veel wat aan bod kwam en was het sterker geweest om een thema meer uit te diepen.

Het verhaal Certainty is gebaseerd op een sterk idee namelijk dat alles wat er gebeurt al vastligt. Waarom dat zo is, wordt in het verhaal uitgelegd. En dat roept dan natuurlijk vragen op over wat alles dan nog is, denk bijvoorbeeld aan de liefde? Dit zijn precies de verhalen waar ik dit tijdschrift voor lees. Het maakt me meer bewust van de principes waarop ik leef namelijk dat ik denk vrije wil te hebben. Zo'n verhaal laat dat idee toch even rillen.

Ask the Fireflies geschreven door R. P. Sand is van dit nummer veruit mijn favoriet. Grappig want toen ik begon te lezen dacht ik eerst dat het verhaal verteld werd vanuit het perspectief van een kat en dat trekt me helemaal niet. Je wordt als lezer in een wereld van regenbogen en eenhorens getrokken en ontwikkelt zich meer en meer naar een medische IA die geen taal heeft om duidelijk te maken dat een comateuze kind zeker nog levenskansen heeft. De gruwelijke waarheid op het einde is de kers op de taart.
Heerlijk als een verhaal me er echt in weet te trekken en misschien is dat extra lekker als er in het begin nog wat weerstand bij mij is.

maandag 2 november 2020

Doctor Who The Eleventh Doctor: Vol 3. Conversion - Al Ewing & Rob Williams

Volume 1 en 2 van de 11de Doctor miste in de Doctor Who Humble Bundle waarin ik dit e-boek aantrof. Daarom was ik wel heel blij dat ze de gewoonte hebben om een volume altijd te beginnen met het voorstellen van de Doctor zijn companions en een uitleg met wat er aan dit verhaal vooraf is gegaan. Al werd er gaandeweg het verhaal ook nog eens tig keer op teruggekomen en daar werd ik op een gegeven moment wel en beetje flauw van. Context geven vind ik prima, fijn zelfs maar er kan ook te veel uitleg zijn.

De drie companions die de 11de Doctor op zijn avontuur vergezellen zijn geen bekenden van de televisieserie. Dus het was voor mij als lezer wel zaak om snel kennis met ze te maken zodat het aangenaam was om met hen mee te reizen. Alice, Jones en ARC hebben alle drie zo hun eigen geschiedenis waarbij die met name van ARC al aardig met die van Doctor verweven is in de eerste twee volumes. Ik moest echt aan ze wennen maar op het einde moest ik afscheid nemen van ARC en Jones en zag ze toch met spijt in mijn hart gaan. Oftewel ik was al aardig aan ze gehecht geraakt.

De titel Conversion en de Cybermen op de derde pagina deden mij vrezen dat het een voornamelijk Cybermen-verhaal ging worden. Inmiddels heb ik zoveel verhalen met Cybermen en Daleks ervaren dat ze voor mij de komende twintig jaar wel op de plank mogen verstoffen. Het was dan ook een opluchting dat de Cybermen slechts in een klein gedeelte van deze strip een aandeel hadden.

Zoals ook in een ander Doctor Who-strip vind ik het wel moeilijk dat de Doctors niet zo heel goed lijken op de Doctors die bekend zijn van de televisie. Dat is hoogstwaarschijnlijk dan ook het voordeel van de nieuwe companions waar nog helemaal geen beelden van bestaan. Blijkbaar vindt de uitgever het niet belangrijk dat de Doctors goed lijken en misschien ook wel de lezers niet want die willen alleen maar dat hun Doctor Who-honger gestild wordt. En dat is voor een groot deel eigenlijk ook wel waarom ik deze strips lees.


maandag 19 oktober 2020

Clarkesworld Magazine Issue 167 Augustus

In het augustusnummer van Clarkesworld Magazine staan zes korte verhalen en vier non-fictie artikelen voorafgegaan door de schitterende illustratie Monk's Mirror van Joseph Diaz.

Nu ik al aardig wat jaren de verhalen uit dit tijdschrift lees, merk ik wel steeds kritischer te worden en ben al lang niet meer zo snel onder de indruk. Opvallend is ook dat echt nieuwe thema's niet veel voorkomen en dat het meer in de vorm dan in de inhoud zit wat het boeiend kan maken. 

Drawing Lines Between the Stars van Frank Smith vind ik erg goed geschreven. Het is een ruimteavontuur met een uitstekende opbouw. Alhoewel het idee van een schip in nood en men gaat helpen, verre van origineel is, stoort dat geen moment. De gebeurtenissen kabbelen allemaal gemoedelijk voort en opeens BAM! Geen moment had ik dat aan zien komen en zat ik opeens rechtop in mijn stoel. Dat is nog eens knap schrijfwerk.

De Chinese bijdrage dit keer is van Yan Leisheng en zoals gebruikelijk vertaald door Andy Dudak. In deze tijd had ik al veel meer van dit soort verhalen verwacht namelijk die over een pandemie. In The Plague zorgt een virus er voor dat besmette mensen in veertig dagen geheel in steen veranderen. Deze beelden worden opgehaald en zo snel mogelijk verbrand om verdere besmetting te voorkomen. Het is echter bijna geen houwen aan want er zijn nog maar zo'n vijf miljoen mensen wereldwijd overgebleven. Dit verhaal wordt verteld vanuit het oogpunt van een van de kraaien die de beelden ophaalt en verbrandt. Hij gaat echter twijfelen of de mensen wel echt dood zijn. Uiteindelijk komt het neer op de vraag wat een mensenleven waard is. Veel actueler kun je het op dit moment denk ik niet krijgen.



Duran Duran - Neil Gaiman

 Het is wederom de HumbleBundle (https://www.humblebundle.com/) van Neil Gaiman uit 2015 die mij dit boek over Duran Duran in mijn schoot heeft geworpen. Het was in de tijd dat Neil Gaiman nog journalist was dat hij dit heeft geschreven en nog niet bekend was van The Sandman, American Gods en Good Omens. In interviews spreekt hij meestal met schaamrood op de kaken over dit boek en dat maakte me dan wel weer nieuwsgierig.

De jaren tachtig is de tijd dat ik zelf een tiener was. Een vriendin had de LP Rio van Duran Duran gekocht en daarom had ik het op een cassettebandje. Ik vond het wel leuk en het was heerlijk meezingen met de teksten die ik had overgeschreven en uitgetypt. Niet dat ik wist wat het betekende maar dat deed er niet toe. De band zelf interesseerde me niets en in andere LP's van hen heb ik me dan ook niet verdiept.

Bij het lezen van dit boek heb ik de nummers en video's opgezocht die beschreven zijn en auw, wat is deze muziek lelijk oud geworden. En ook de video's zijn het aanzien niet meer waard. Voor die tijd was het vast nieuw en baanbrekend maar voor deze tijd ziet het er zo gemaakt en nep uit dat het alle mysterie die er misschien destijds was, helemaal wegneemt. Wat ik nu zie is een jongensband die wel heel graag beroemd wil zijn. En dat is eigenlijk ook wat er in dit boek het meest naar voren komt. Het is niet de liefde voor muziek maar de gretigheid naar aanbeden worden die de band groot heeft gemaakt. En ja, de hormonen van jonge meisjes die doen het daar goed op.

Al was het dan tandenknarsend om dit allemaal te lezen en pijnoorig en -oogig om naar te luisteren en te kijken. Toch heb ik er geen spijt van om ook weer eens naar mijn eigen tienerjaren teruggebracht te worden en me te herinneren hoe ik totaal in muziek op kon gaan waarbij ik uren in kaarslicht en wierookgeur met mijn multimap met teksten op schoot zat te zingen.

zondag 18 oktober 2020

Graphic Novels voor de Leeslijst - Margreet de Heer e.a.

Nog maar tot het einde van dit jaar is Margreet de Heer Stripmaker des Vaderlands maar er kan nu al gezegd worden dat de invulling die zij deze vier jaar aan deze rol gegeven heeft, veel moois en waardevols heeft opgeleverd. Daar is dit boek Graphic Novels voor de Leeslijst er een van. 



Margreet de Heer heeft deze lijst samen met Willard Mans (docent Nederlands) en Bas Schuddeboom (beheerder van de Comiclopedia) opgesteld omdat zij vindt dat strips thuishoren op de literatuur leeslijst van de middelbare school en docenten hierin mee te nemen. Dit boek is dan ook gratis te downloaden via http://stripmakerdesvaderlands.nl/graphic-novels-voor-de-leeslijst/.

Na een korte inleiding over wat een graphic novel inhoudt en welke harde criteria voor de selectie in deze gids zijn gebruikt, volgen vijfenvijftig graphic novels die ieder één bladzijde beslaan. Er staat een korte beschrijving en een aantal vragen over de graphic novel die aanleiding kunnen zijn tot een levendige discussie in de klas. Maar ik vond het zelf ook leuk om de vragen te lezen en voor mijzelf mijn gedachten daarover te laten gaan.

Elf boeken heb ik van deze lijst in mijn kast staan en van bijna alle andere genoemde titels heb ik wel eens eerder gehoord. Dit maakte het lezen van deze leeslijst een feest van herkenning. En het gaf me ook een blij gevoel over de hoge kwaliteit van onze vaderlandse graphic novels. Het is duidelijk dat we wat graphic novels betreft niet alleen maar in de Angelsaksische wereld hoeven te zoeken.
En nu hoop ik dat Margreet de Heer haar missie geslaagd is en er ook daadwerkelijk meer graphic novels op de middelbare scholen gelezen gaat worden.


Te Laat - Vera Spaans

Een boek met de ondertiteling 'Waarom je nooit zomaar te vroeg of te laat bent'. Een boek dat ik zelf nooit uitgekozen zou hebben maar waar Das Mag mij mee verraste en ik opeens nieuwsgierig werd wat er nu over te laat komen te vertellen valt.

Toch wel meer dan alleen dat er mensen zijn die notoire te vroeg zijn en mensen die notoire te laat zijn. Als notoire te vroeg komer (maar niet heel erg te vroeg) heb ik mij in het verleden bont en blauw geërgerd aan de notoire te laat komers. Maar hoe ouder en hierin milder wordende, hoopte ik met dit boek nog wat meer inzicht in de laatkomer te krijgen zodat ik het laatste beetje ergernis ook nog kon laten oplossen.

Helaas is dat niet gelukt. Er wordt namelijk nergens gesproken over dat een te later komer ook maar een moment denkt aan de mensen die aan het wachten zijn. Alleen dat al zou ik heel verfrissend vinden. Maar blijkbaar is de te laat komer met hele andere dingen bezig zoals met het op een andere manier beleven van tijd.

Wat ik nog veel interessanter vond was hoe culturen tijd op een andere manier kunnen beleven. Zoals wij westerlingen tijd zien als die de klok op vijf minuten nauwkeurig aangeeft terwijl in andere culturen tijd meer over een periode gaat dus ergens in de middag of avond.
Het meest extreme zijn de Japanners met hun treinen die op 10 seconden nauwkeurig volgens het tijdschema moeten rijden. Iets dat voor mij dan ook wel weer wat te overdreven aanvoelt maar stiekem me toch wel heerlijk lijkt als iedereen zo precies was.

Het is een boek met veel voorbeelden en weergaven van gesprekken met mensen die iets met te laat komen hebben. Het is een lekker weghapboek en daarmee vermakelijk. Maar veel meer dan dat is het ook niet voor mij. Iets dat ik dan ook weer sneu vind voor iemand die zoveel tijd heeft besteed om dit allemaal bij elkaar te schrijven.

zaterdag 17 oktober 2020

Gezellige verhalen - Marente de Moor

Voor mij was Marente de Moor een nieuwe naam en het is dan ook alleen dat zij de Biesheuvelprijs 2016 won dat ik dit boek in handen kreeg. Het heeft wat lang in mijn kast gestaan maar nu heb ik het toch bijna in een adem uitgelezen en dat met tien korte verhalen. 

De verhalen zijn alles behalve gezellig. De uitgebloeide bloemen op de voorkant van het boek geeft dat al een beetje weg. De verhalen zijn schetsen van mensen die ook al uitgebloeid zijn als ze al ooit gebloeid mochten hebben. Het zijn mensen die vaak eenzaam zijn maar dat misschien niet eens altijd zo door hebben. Alle verhalen druipen van de treurigheid behalve misschien het laatste waarin een sprankje hoop verborgen zit al staat daar ook een mislukking te wachten.

En ondanks al deze droefenis bleven al deze gebeurtenissen boeien. Het is alsof je bij mensen in hun huiskamer naar binnen mag gluren om te zien hoe het daar nu toegaat. Oftewel het is uit het leven gegrepen en volstrekt geloofwaardig. Daarbij is het ook zo prettig geschreven dat ik niet eens doorhad dat ik aan het lezen was. Na het laatste verhaal voelde ik me versteld staan dat dit boek bestaat en het niet veel meer aandacht heeft gekregen.


zondag 11 oktober 2020

Doctor Who The Twelfth Doctor: Ghost Stories - George Mann & Ivan Rodriguez

Voor mij is de televisieserie en de daarop gebaseerde Big Finish audio's van Doctor Who zeer vertrouwd. Maar wat de stripwereld van Doctor Who betreft sta ik nog maar net aan het begin. Ik weet dan ook helemaal niet wat me te wachten staat wanneer ik met zo'n stripverhaal begin.

In deze Ghost Stories bezoekt de twaalfde Doctor Grant en Lucy, twee personages die kijkers kennen uit de kerstspecial The Return of Doctor Mysterio uit 2016. Handig dat de strip deze personages nog even kort voorstellen waardoor het ook niet noodzakelijk is om de televisieserie te kennen.

Grant en Lucy herkende ik snel weer maar met de Doctor had ik meer moeite. Hij is voor mij redelijk onherkenbaar getekend. Het is zijn kleding in combinatie van hoe hij dingen zegt dat ik snap dat dit de twaalfde Doctor moet zijn. Dit maakte het voor mij moeilijker om in het typische Doctor Who-gevoel te komen.

Het verhaal zelf is uiteindelijk best wel heel erg Doctor Who met het uitvoeren van een taak om het hele universum te redden waarbij er onderweg met allemaal nieuwe wezens kennis gemaakt wordt die goed of slecht blijken te zijn. En natuurlijk wordt er veel gerend. Dit alles met een voorspelbaar goed einde maar niet zonder dat er iets wezenlijks bij een van de hoofdpersonages veranderd is wat het dan weer interessant maakt. Dus qua verhaal zeker de moeite waard.

Ball Lightning - Cixin Liu

De Three-Body Problem trilogie van Cixin Liu had mij zo getroffen in originaliteit en denkvermogenverruiming dat ik zowel blij als angstig van hoge verwachting was bij het beginnen in Ball Lightning.

Als bekende van zijn werk was ik dit keer iets minder verrast met hoe Cixin Liu wetenschappelijk ideeën, dit keer rondom bolbliksem, in een science fiction verhaal naar voren weet te halen en verder te ontwikkelen naar iets dat in onze wereld (nog) niet bestaat. Maar ook dit keer bleef het zeker ook boeien.

Het verhaal is alleen een stuk simpelere dan in zijn zeer complexe  trilogie en daarmee lijkt het iets oppervlakkiger.

Zoals ik van Chinese science fiction wel meer gewend ben, wordt er aardig wat uitgelegd en soms op momenten dat het zelfs storend is voor het verhaal. Maar de Chinese manier van verhalen vertellen trekt zich daar niets van aan. Zo kan ook heel makkelijk de hoofdpersoon in het eerste gedeelte van het boek, later nog maar een kleine rol hebben en de hoofdrol overgenomen zijn door iemand die pas halverwege het boek in komt stappen. Voor mijn hoofd is dat nog wel eens verwarrend omdat ik het heel anders gewend ben.

De schrijfstijl is in de Engelse vertaling wederom lekker vlot en ondanks de wetenschappelijke gedeelten blijft het aangenaam weghappen. Het is dat ik nog steeds zo weggeblazen ben door de Three-Body Problem trilogie dat dit boek als een lichte versie daarvan aanvoelt. En misschien is dat wel niet helemaal eerlijk.

zondag 20 september 2020

De Gevoelige Mannenclub - Michiel van de Pol

De titel De Gevoelige Mannenclub riep bij mij het beeld op van een groep alleenstaande nerds die proberen contact te krijgen met vrouwen. Ik had er dus geen idee van wat het werkelijk was en ooooh, wat een hilarische verrassing.

Op de eerste bladzijde was het gelijk raak. Vera kleedt zich sexy uit voor haar man en gaat naast hem op de bank zitten. De bel gaat, zij springt op en roept 'ik doe wel open'. De houding en uitdrukkingen van Vera maakten dat ik gelijk moest lachen.

Vera blijkt te besluiten voortaan naakt door het leven te gaan en assertief te zijn ten opzichte van mannen. Ook dit levert zeer grappige situaties op. Als ze vervolgens dokter Cagliari tegenkomt wordt het verhaal bijna science fiction met zijn wetenschappelijke experimenten die hij op haar uitvoert. Mijn favoriete genre in stripvorm en dan met bizarre humor, wat wil ik nog meer?
De Gevoelige Mannenclub natuurlijk. Die komt in actie als Harry deze club vrienden vraagt te helpen om zijn Vera terug te krijgen. Alleen het begroetingsritueel al van deze vier mannen maakt dat ik gelijk mijn hart aan hen verpand heb. Inderdaad echte mannen met hun gevoelige kanten komen in beeld, hahahaha, op zo'n absurde wijze dat ik mijzelf zelfs hardop heb horen lachen (iets dat me niet vaak gebeurd bij het lezen van een boek).

Het hele avontuur heeft een hoog tempo waardoor ik mij geen moment verveeld heb. Ik heb zelfs geprobeerd om zo langzaam mogelijk te lezen omdat ik het zonde vond dat het na de laatste bladzijde uit zou zijn.
Niet alleen het verhaal zelf is de moeite waard maar zeker ook de tekeningen en de vormgeving. Op elke bladzijde staan vier bij vier hetzelfde formaat vakjes. Maar de ene keer zijn het zestien op zichzelf staande plaatjes en de andere keer vormen de bovenste acht een plaatje of is met alle zestien vakjes bij elkaar een tekening te zien. Dit maakte het elke keer weer een verrassing hoe ik de volgende bladzijde zou gaan bekijken.

Alles aan dit boek vond ik woooooow. Alleen een waarschuwing: het is niet bedoeld voor gevoelige mensen want het gaat er nogal eens grof te keer.

 

zaterdag 19 september 2020

Clarkesworld Magazine Issue 166 July 2020

Het juli-nummer 2020 van Clarkesworld Magazine bevat zeven korte science fiction/fantasy verhalen en zoals gebruikelijk vier non-fictie artikelen. Met dit keer naast de Amerikaanse bijdragen ook verhalen uit Hongarije, China en Brazilië.

Het Hongaarse verhaal Power to Yield van Bogi Takács neemt met zijn vierenveertig bladzijden bijna eenderde van het hele e-magazine in beslag. Korte verhalen zijn dan ook zeer flexibel in grootte en telkens verwonder ik me weer over dat dit niets zegt over de impact die het heeft. Langer in een verhaal leven betekent niet dat het dan ook meer betekenis krijgt. En bij dit verhaal werkte het voor mij juist andersom. Het gaat over wantrouwen, macht, transformatie, het redden van een bepaalde groep wezens door een voormalige vijand en overgave. Maar uiteindelijk werd het me allemaal te vaag voor mijn smaak.

The Oddish Gesture of Humans van de hand van de Braziliaanse Gabriel Calácia beslaat slechts vijf bladzijden en levert een schattig, bijna kinderlijk verhaal op van buitenaardsen die een foto met mensen erop vinden en deze proberen te interpreteren. Het deed me blij glimlachen.

Nog korter is het vier bladzijden tellende The House That Leapt into Forever. Beth Goder vertelt hierin over een huis op de maan dat praat met Doom-Has-Come. Een verhaal dat stukje bij beetje de stukjes op hun plaats laat vallen, wat voor mij als lezer een plezierig gevoel geeft. De titel schept verwachtingen maar het is pas de laatste zin die zekerheid geeft over de interpretatie daarvan.

Doctor Who Archives: Prisoners of Time - Scott & David Tipton

 

Twaalf hoofdstukken, elf Doctors, heel veel companions en een boel bekende vijanden uit het Doctor Who universum allemaal bij elkaar voor een uitstekend georkestreerd verhaal in stripvorm. Tussen de hoofdstukken door vertellen verschillende bouwers aan het Doctor Who imperium over hun ervaringen met Doctor Who in de stripwereld, een wereld waar ik tot nu toe nog weinig van weet. Ik ken wel de televisieserie, de tekstboeken en de audiohoorspelen maar deze strips zijn nieuw voor mij.

Deze twaalf hoofdstukken zijn door verschillende tekenaars gemaakt terwijl het hele verhaal door Scott & David Tipton zijn geschreven. De kwaliteit van de tekenaars vind ik nogal verschillen. Soms kan ik de Doctor maar amper herkennen. Natuurlijk is met tekeningen wel enige artistieke vrijheid veroorloofd maar als ik meerdere personages op een plaatje zie staan en moet gaan gokken welke de Doctor is dan vind ik dat wel wat ver gaan.

Bij het samenbrengen van elf Doctors is er best wel een risico dat het flauw wordt want tja, er zijn al vele verhalen waarin meerdere Doctors optreden. Daarom was ik des te meer verrast dat dit verhaal mij zeker heel sterk kon boeien en er ook duidelijk een ontwikkeling in zat in plaats van alleen maar een herhaling van zetten. Daarbij had iedere Doctor ook nog zijn eigen unieke avontuur naast de rode draad die in het laatste hoofdstuk zijn ontknoping kreeg.

Als de kwaliteit van de verhalen zo sterk zijn in stripvorm dan wil ik daar zeker wel meer van proberen.

zaterdag 12 september 2020

Dag & Nacht - Helga van Leur & Govert Schilling

Het was dit blog van Hendrik-Jan dat me attent maakte op het bestaan van dit boek. En zijn enthousiasmerende woorden trokken mij gelijk over de streep om het boek ook gelijk aan te schaffen.

Het zal denk ik wel meer dan 10 jaar geleden zijn dat we hier in huis samen geïnteresseerd waren in de sterren en later in de wolken. Er staan dan ook aardig wat boeken over deze onderwerpen in de boekenkast. Nu is het met sterren zo dat het pas leuk wordt als je zo ook regelmatig kunt zien. Het wonen in een grote stad als Amsterdam met bakken lichtvervuiling heeft dan ook wat dit interessegebied betreft aardig wat roet in het eten gegooid.

Met wolken zat het anders. Daar is behoorlijk wat over geschreven en er zijn prachtige wolkenatlassen met schitterende foto's, alleen zijn die teksten voor mij vaak heel snel te ingewikkeld om nog verder te kunnen volgen.
Daarom dacht ik dat dit boek gezien de auteurs uitkomst zou kunnen bieden. 

  

Voor een deel doet het dat ook zeker en het was dan ook een genot om door al die weersverschijnselen te bladeren, daar over te lezen en de schitterende foto's te bekijken. Nu voel je de maar natuurlijk al aankomen. En die zit 'm in dat er wel heel makkelijk allerlei termen worden gebruikt. Zoals gelijk in de eerste alinea waar wordt gesproken over een dampkring en een zin later over de atmosfeer. Ik zit dan gelijk rechtop met de vraag wat die twee termen dan inhouden. Daar wordt dan verder in de tekst nergens meer over gerept en bleef ik met die vragen zitten. Soms riep de tekst bij mij meer vragen op en kon ik maar met moeite verder lezen.
Het is niet dat de tekst te moeilijk is maar ik had graag nog wat meer uitleg over het een en ander gekregen. Op het moment dat ik naast me neergelegde dat die uitleg er niet ging komen, kon ik weer wat makkelijker verder lezen.

Het gedeelte over de sterren en andere hemelverschijnselen was een feest van herkenning. En ik verraste mijzelf met hoeveel ik er na zoveel jaar nog van wist. De rest was een prettige opfriscursus.

Dus uiteindelijk toch nog een heel leuk en interessant boek en als je niet voor de inhoud gaat, dan is het ook alleen al om al die foto's een genot om erin te kijken.

De Geesten - Yves Petry

Dat dit  boek begint met hinten naar een gruwelijke moord op een westerse arts in Afrika, deed me bijna het boek weer snel wegleggen. Ik zag het niet zitten om de spanning naar deze moord te gaan meebeleven en dan weken al dan niet maandenlang dat met me mee te sjouwen.

Gelukkig ging het snel over de hoofdpersoon zijn wel en wee in België en dan in het bijzonder zijn liefdesleven.  Dat wat hem uiteindelijk derdewereldarts maakt en hem houvast geeft bij terugkomst in zijn thuisland na traumatische gebeurtenissen in Afrika.

Het mooie vind ik dat waarover ik niet wilde lezen, namelijk die gruwelen in Afrika, ik toch beetje bij beetje gevoed kreeg maar op zo'n manier dat ik het wel kon verteren. Daarnaast liet dit boek me weer eens heel bewust beseffen dat waar je als mens ook voor kiest, je toch altijd met hetzelfde te maken blijft krijgen namelijk met liefde, leven en dood.

De schrijfstijl maakt dat de zinnen makkelijk te lezen zijn. En wat mij in het bijzonder aanspreekt is dat zonder dat je nou filosofisch de les gelezen wordt de ogenschijnlijk wat meer oppervlakkige gebeurtenissen toch dieper binnenkomen. Door met de hoofdpersoon mee te leven, ging ik voor mijzelf weer eens de gebruikelijke levensvragen stellen en dat kan nooit kwaad.

Ik zou wel meer van deze schrijver willen lezen.

maandag 31 augustus 2020

The Infinite Loop - Pierrick Colinet & Elsa Charretier

In de LBGTQ Humble Bundle trof ik deze hersenkrakende liefdesgeschiedenis aan.

Hersenkrakend omdat het over tijdreizen en het leven in een oneindige lus in de tijd gaat. De hoofdpersoon werkt voor een organisatie die er voor zorgt dat zaken die niet in een bepaald tijdperk thuishoren, worden verwijderd. Maar ja wat te doen als je opdracht de liefde van je leven blijkt te betreffen?

Voortdurend wordt de tijd weer gereset en daarmee ontstaan er ook nieuwe versies van alle personages. Op het moment dat deze versies elkaar kruizen, ontplofte mijn hoofd. Hier kon ik met mijn lineaire denken niet meer bij. En wat mij betreft is dat in dit boek op-en-top genieten.

Aan de tekenstijl waarin dit verhaal is weergegeven moest ik wel even wennen. Vooral de kleuren zijn nogal zoet. Ergens ook wel passend want het is ook wel een zoet verhaal. Maar het had voor mij wat meer scherpte kunnen krijgen door de tekeningen wellicht wat harder te maken. Hoogstwaarschijnlijk is dit puur een smakenkwestie maar misschien ook wel van een klein cultuurverschil.

Aardig vind ik namelijk dat de makers Fransen zijn en het is begonnen met een Franse versie via een Kickstarter. Ze hebben met dit boek een prijs gewonnen, alleen kan ik even niet zo vinden wat voor een prijs, ik denk een Franse.

zondag 16 augustus 2020

Seven Deadly Sins - Neil Gaiman, Alan Moore en anderen

 

De zeven doodzonden: hoogmoed, afgunst, vraatzucht, begeerte, woede, hebzucht en luiheid. Ieder in een strip met hoge intelligentie en slimme humor uitgedrukt. Ieder door een unieke auteur beschreven en een bijpassende tekenaar vormgegeven.

Mijn lievelingsauteurs Neil Gaiman en Alan Moore namen respectievelijk luiheid en begeerte voor hun rekening en beiden hebben mij absoluut niet teleurgesteld. Maar ook met de andere vijf strips heb ik mij kostelijk vermaakt.

Iedere strip afzonderlijk geven mij het gevoel iets uit een ondergrondse beweging te lezen of uit de alternatieve hoek. En daarbij heb ik ook het idee dat mij nogal wat opmerkingen of verwijzingen ontgaan. Maar desondanks blijft er nog heel veel over om wel bewust van te kunnen genieten.


Moeder af - Fen Verstappen

 Een debuutroman en wat voor eentje, ik vroeg me de hele tijd af of het nu een autobiografie was of verzonnen. Want alles kan wat mij betreft precies zo gegaan zijn zoals het daar staat. Zo levensecht.

Het verhaal wordt verteld vanuit de oudste dochter van drie kinderen die zijn opgevoed door een moeder die zogezegd schijt heeft aan de wereld en zo haar eigen gang gaat. Totdat zij een hersenbloeding krijgt en er niets meer van haar oude ik over is terwijl de dochter nu zelf een kind krijgt. Het tragisch opschuiven van de generaties.

Wat ik er zo mooi aan vind zijn de verschillen tussen de drie kinderen waarbij de oudste het meest afwijkt en volgens de maatschappij het meest aangepast is. Het lijkt ook de oudste te zijn die de boel bij elkaar houdt maar ik weet het niet helemaal zeker omdat het ook vanuit haar geschreven is. En dat maakt het nou juist extra aantrekkelijk omdat het werkelijk mensen van vlees en bloed zijn met al hun specifieke nukken en aanpassingen om toch met elkaar om te kunnen gaan. 

Vaak lees je in boeken het verhaal vanuit de degene die afwijkt. In zekere zin is dat in dit boek ook wel zo maar dan vanuit de persoon die afwijkt vanuit het gezin en niet vanuit de maatschappij. En dat roept bij mij dan ook de vraag op of niet alle mensen denken dat zij het zijn die nu juist afwijken. Ik heb dat gevoel heel sterk maar anderen verzekeren mij ook dat dit daadwerkelijk zo is. Ik heb er nog wel eens mijn twijfels bij.

De hoofdstukken zijn kort, hooguit enkele bladzijden. Dat leest makkelijk maar soms vond ik het ook wel jammer omdat ik er op die manier wel heel snel doorheen raasde terwijl ik juist in de beschreven situatie nog even wilde blijven.
Verder gebruikt Fen Verstappen een heldere taal.

Kortom een sterk debuut waarbij ik nu al benieuwd ben wat zij nog meer gaat schrijven. 

Clarkesworld Magazine Issue 165 June 2020

In dit juninummer van Clarkesworld Magazine vijf korte science fiction/fantasy verhalen en vier non-fictie artikelen. 

De Japans/Amerikaanse Kenji Yanagawa heeft me verrast met het liefdesverhaal How Long the Shadows Cast. De hoofdpersoon verliest de liefde van zijn leven in een auto-ongeluk. Hierop vlucht hij in zijn werk buiten de aarde en komt 25 jaar (voor hemzelf 5 jaar) later weer terug en vindt opnieuw de liefde van zijn leven. Dit zorgvuldig opgebouwde  verhaal over rouw, tijdreizen, verlangen, pijn, niet kunnen verwerken, realiteits(waan)zin laat je nadenken over welke keuzes je in je leven maakt, over kiezen voor leven of liefde.

Het artikel Isolation in Fiction and Reality geschreven door Carrie Sessarego is akelig actueel wegens de pandemie en gaat over hoe te overleven in een situatie waarin je geïsoleerd bent geraakt. Dit doet ze aan de hand van een aantal personages uit science fiction klassiekers zoals bijvoorbeeld Offred in The Handmaid's Tale van Margaret Atwood. Maar ook Colonel Christina Eliopolis in World War Z van Max Brooks die geïsoleerd raakt door alleen op een planeet te stranden en haar weg terugvindt door het radiocontact dat ze met een onbekende heeft. Wanneer ze weer onder de mensen is blijkt dat deze radio het helemaal niet heeft kunnen doen. In de werkelijkheid zijn er vele voorbeelden van mensen die denken geholpen te zijn waarvan later blijkt dat er niemand geweest kan zijn. Is het menselijk brein niet waanzinnig wonderlijk? Dat je als mens onbewust iets produceert waardoor je overleeft, vind ik bijzonder fascinerend.

Nog niet eerder had ik van de Nederlander Roderick Leeuwenhart gehoord en was dan ook verrast om hem als interviewer in Clarkesworld Magazine tegen te komen. Hij blijkt een kenner van de Japanse popcultuur te zijn en is ook game- en filmjournalist. In The Three-Science-Fiction-Author Problem: A Conversation interviewt hij de Japanse Taiyo Fujii en de Chinese Xia Jia. Erg leuk om deze drie culturen in science fiction samen te zien komen.

 




dinsdag 4 augustus 2020

Apache Junction - Peter Nuyten

In drie delen vertelt Peter Nuyten aan de hand van klassieke striptekeningen het verhaal van de strijd tussen Apachen, Anglo-Amerikanen, Mexicanen en dubieuze partijen die willen profiteren voor het eigen belang.

Op de laatste bladzijden van elk deel staan foto's uit de 19de eeuw van Apachen die voor hun vrijheid vochten en zij die samenwerkten als scouts met de overheersende Amerikanen. Wonderlijk dat er al zulke oude foto's bestaan die zo scherp opgepoetst kunnen worden. En hoe rauw zag men er destijds uit voor onze 21ste- eeuwse ogen.

Ook staat daar op die laatste bladzijden in tekst beschreven hoe de Apachen eeuwenlang en zelfs nog tot het begin van de 20ste-eeuw voor hun vrijheid hebben gevochten tegen de Amerikanen. Als ik aan de 19de eeuw in Amerika denk, dan denk ik aan burgeroorlog en de slavernij. Ik had er geen idee van dat verschillende inheemse stammen destijds ook nog aan het strijden waren voor hun eigen manier van leven.

Ik ben opgegroeid met Arendsoog en andere boeken en films die mij een meer romantisch beeld van het wilde westen hadden gegeven. Deze strip laat zien dat er maar weinig romantiek bij kwam kijken, al wordt er wel heel even aan een romance getipt.
Alles bij elkaar vond ik het best nog zware kost om te lezen. Niet in de laatste plaats door de vele partijen die bij het verhaal betrokken zijn. Ik kon niet altijd iedereen even goed uit elkaar houden.

Dat heeft trouwens niets te maken met het voortreffelijke tekenwerk. In films en series heb ik ook vaak genoeg veel tijd nodig om mensen van elkaar te kunnen onderscheiden.
De stripstijl is redelijk klassiek en daarmee heel effectief. Het stof van de prairie maakte me dorstig en de hardheid van het bestaan verkrampte mijn spieren.

Erg mooie serie met een spannend verhaal waarbij in mijn beleving een realistischer beeld van het wilde westen is weergegeven dan in menigeen ander boek of film.

Rustig aan, tijger - Joost de Vries

Het duurde even voor ik begreep hoe dit boek opgebouwd was. Mijn eerste indruk was dat elk hoofdstuk een nieuw verhaal was maar langzaamaan kwam ik er achter dat de verhalen van deze mensen allemaal elkaar ergens raken, de ene wat meer dan de ander. Zo worden bepaalde gebeurtenissen vanuit verschillende belevingen weergegeven wat ik altijd wel wat vind hebben.

Helaas zijn de mensen die in dit boek beschreven worden voor mij niet boeiend. Ik herken bijvoorbeeld niets in de ambities en levenskeuzes van deze personages. En mocht er al vertwijfeling te bespeuren zijn dan blijft dit heel oppervlakkig.
Voor mijn gevoel is het dan ook meer door het hoofd dan door het hart geschreven. Met soms ook nog bewust gevat willen zijn en veelvuldig gebruik maken van te slimme metaforen. Oftewel té intelligent om van vlees en bloed te worden. En dat vind ik het jammer want de schrijver zelf vind ik een sympathiek persoon.

Nog een ander groot nadeel vind ik het noemen van namen van hedendaagse bekende mensen. Hiermee is het boek nu al vreselijk gedateerd terwijl het net uit is. Wanneer die namen eruit waren gelaten, was er voor de gebeurtenissen in de levens van de personages niets veranderd.

Dan toch nog een positief punt en dat is dat het in een fijne taal is geschreven waardoor het makkelijk wegleest.

Feminist Fataal - Dorien van Linge

Typisch zo'n boek dat ik zelf nooit gekocht zou hebben maar bij mij op mijn mat plofte door het boekenabonnement dat ik heb bij Das Mag. De titel Feminist Fataal en vooral de ondertitel Alles wat je lekker zelf mag weten over gender, seks en je lichaam, stootte mij af. Waarom zou ik dat willen lezen? Nou bijvoorbeeld omdat ik het nu eenmaal had.

En zo begon ik met tegenzin aan een boek waar ik langzamerhand steeds meer geboeid door raakte. De taal is wel licht populair maar dat is misschien ook wel te wijten aan de leeftijd van de auteur. Daarnaast wisten de illustraties van Bodil Jane me telkens weer aangenaam te verrassen.

De auteur is voor mij duidelijk van een andere generatie en ook een ander type dan ik ben. Uiterlijk en vrouwenzaken hebben mij nooit wat uitgemaakt. Voor Dorien van Linge zijn dit altijd heel belangrijke zaken geweest, zelfs zo sterk dat ze er een eetstoornis bij opliep. Haar persoonlijke verhaal tussen de feiten door maakte het voor mij boeiend omdat ik een klein beetje meer denk te begrijpen wat al die meisjes bezield.

Onderwerpen als gender, lichaam, seks in het licht van feminisme komen allemaal aan bod. Het zijn de bekende thema's van deze tijd en daarmee geeft het een mooi beeld van in wat voor een maatschappij we heden ten dagen leven. Mooi vind ik ook de vele lees-, kijk- en luistertips die beschreven staan nadat een onderwerp behandeld is.
Wil je iets meer weten over hoe een deel van de huidige twintigers in het leven staat, dan vind ik dit wel een aardig boek om aan te bevelen.

Clarkesworld Magazine Issue 164 May 2020

In het meinummer van Clarkesworld Magazine 6 korte verhalen en vier non-fictie artikelen.

Altijd leuk om de Nederlandse Bo Balder in dit Amerikaanse tijdschrift aan te treffen. Dit keer met het verhaal Quantum Fish.We maken kennis met Havi die na het najagen van haar eigen carrière terugkeert bij haar eigen familie waar het nooit zo mee boterde en nu de spanning voelbaar blijft. Maar er is meer aan de hand. Zo spelen er ook klimaatissues en blijkt dit alles op een andere planeet af te spelen omdat de aarde door buitenaardse wezens vernietigd is. Kortom verschillende thema's vallen in elkaar in dit ook nog eens spannende verhaal.

The Language Sheath geschreven door de Chinese Regina Kanyu Wang en vertaald door Emily Jin en Regina Kanyu Wang liet mij als lezer weer eens nadenken over de verschillende talen die we spreken en hoe we elkaar nu eigenlijk begrijpen en verstaan. In dit verhaal zijn het moeder en zoon die alle twee verschillende talen spreken. Het is een vertaalapp die de zoon zijn moeder kan laten begrijpen maar de vraag is of dit dan nog wel zijn moeder is. Intrigerend wat mij betreft.

De Sri Lankse Vajra Chandrasekera schrijft in The Translator, at Low Tide over de generatie die de wereld vernietigde en niet meer beter gemaakt heeft. Dit wordt schuldbewust beschreven vanuit het oogpunt van iemand van die generatie. In onze tijd een angstaanjagend actueel verhaal.

maandag 3 augustus 2020

Falling in Love with Hominids - Nalo Hopkinson

Het leuke van HumbleBundles blijft dat er altijd verrassingen tussenzitten die ik nooit gelezen zou hebben als het niet op deze manier was aangeboden. In de LGBTQ Bundle uit 2015 zat dit boek Falling in Love with Hominids vol korte fantasy verhalen van de hand van de Jamaicaanse Nalo Hopkinson.

Het is oorspronkelijk Engelstalig maar de sfeer is duidelijk anders dan de Angelsaksische fantasy die ik gewend ben te lezen. De fantasie is losser en makkelijker verweven met een godenwereld waar ik niet bekend mee ben.  Er komen ook opvallend veel dieren voor in deze verhalen.

Elk verhaal wordt voorafgegaan door een korte introductie van de auteur zodat het verhaal een context krijgt. Neil Gaiman doet dat ook wel in zijn verhalenbundels en ik vind dat altijd wat toevoegen aan het leesgenot. Net wat meer houvast.

Opvallend voor een witte Westerling die ik ben, is dat er regelmatig van zwarte hoofdpersonages wordt gesproken. Als dit niet was gebeurd, had ik inderdaad witte Westerlingen voor me gezien.

In het begin was ik heel erg verrast door het anderszijn van deze verhalen. Maar na verloop van tijd konden de verhalen me toch niet meer zo heel erg boeien. Het nieuwe was eraf en wat er overbleef prikkelde mij onvoldoende. Wel jammer.

zaterdag 6 juni 2020

Liefde in Beeld - Margreet de Heer

Margreet de Heer, vanaf oktober 2017 voor drie jaar Stripmaker des Vaderlands en ik had nog niet eens van haar gehoord. Schandalig! Ik maakte kennis met haar door de tweewekelijkse podcast van het Stripjournaal waarin zij inmiddels een vaste gast is geworden. Haar onaflaatbare enthousiasme voor strips werkte op mij zo aanstekelijk dat ik nieuwsgierig werd naar wat zij zelf heeft gemaakt. En daarmee schafte ik Liefde in Beeld aan.

Dit boek heeft mij zeer aangenaam verrast. Want in plaats van een verhalende strip is dit een boek waarin Margreet de Heer over allerlei aspecten van de liefde filosofeert en daarbij ook haar eigen ervaringen gebruikt ter illustratie. En dan natuurlijk niet alleen in woord maar vooral ook in beeld.
De tekeningen kwamen eerst eenvoudig op mij over maar hoe meer ik er van zag, hoe meer ik doorkreeg hoe door wat subtiele kleurverschillen er heel veel diepte in de plaatjes zitten. 

Enkele onderwerpen die in dit boek langskomen zijn zeven soorten liefde, seks, de tragiek van de romantiek en trouwen. Margreet neemt nergens een blad voor haar mond en legt gelijk de tegenstelling op tafel: seks heeft alles met liefde te maken tegenover seks heeft niets met liefde te maken. En wat te denken van haar voorliefde voor de boeketreeks waarbij ze de verschillende rollen van de mannen en vrouwen in de loop der jaren laat zien.

Door de tekeningen ziet het er allemaal heel luchtig uit maar als je goed leest dan komen er aardig wat levenskwesties aan bod. Ik snap nu helemaal dat zij is verkozen tot Stripmaker des Vaderlands en ga ook zeker meer van haar werk aanschaffen.


zondag 24 mei 2020

Julian - Fleur Pierets

Op de voorkant staat 'Fleur en Julian gingen trouwen in de 22 landen waar het homohuwelijk was toegestaan. Julian stierf na het vierde jawoord'. En dat is precies waar dit boek over gaat.

Na een korte samenvatting van amper twee bladzijden over hun relatie, beschrijft Fleur Pierets hoe haar geliefde, Julian, in haar armen sterft. Niks sentimenteels maar rauwe rouw volgt. Rouw die volledig invoelbaar is en het nog eens extra pijnlijk maakt bij het lezen over hoe gelukkig deze twee met elkaar zijn geweest.

De grote lijn van het verhaal is van de ontmoeting met de liefde op het eerste gezicht tot het sterven van Julian tot de tijd die daarop volgt waarin Fleur rouwt. Fleur Pierets springt moeiteloos door de tijd heen-en-weer en als lezer kan ik net zo makkelijk meespringen. Er is nooit een moment dat ik me afvraag wanneer iets zich afspeelt in de tijd. Het is zoals een rouwende voortdurend in het verleden schiet en daarmee telkens op een ander punt uitkomt. 

Het lezen over hun liefde vond ik bijzonder inspirerend. Hoe mensen elkaar zoveel levenslust kunnen geven en daarmee creativiteit en moed. En hoe ze samen van het ene in het andere avontuur stappen zonder te weten wat de uitkomst zal zijn. Iets wat ik altijd al bewonderenswaardig vind omdat ik zelf eerder tot de controlefreaks behoor.
Ze richtten samen het digitale tijdschrift Et Alors? op (https://etalorsmagazine.com/) waarin ze de mensen een podium bieden die iets te vertellen hebben over de LHBTQ+ gemeenschap en over kunst in de breedste zin van het woord. Ik had er nog nooit van gehoord en ben geïntrigeerd. Elk hoofdstuk in het boek begint met een uitspraak van iemand die geïnterviewd is voor dit tijdschrift, uitspraken waar ik me bijzonder bij thuisvoel. Uitspraken van vrije geesten.

En zo heb ik ook Fleur Pierest ervaren, een vrije geest die helaas de liefde van haar leven na een relatie van zeven jaar aan kanker heeft moeten verliezen. Het snijdt door mijn hart.

zaterdag 23 mei 2020

Clarkesworld Magazine Issue 163 April 2020

In dit aprilnummer van Clarkesworld Magazine staan zes korte verhalen, twee interviews en twee non fictie artikelen. Met bijdragen uit Amerika, Botswana, China en het Verenigd Koningkrijk.

Sameem Siddiqui beschrijft in AirBody een best voor de hand liggend idee namelijk dat anderen je lichaam kunnen overnemen tegen betaling. Op een zeer charmante manier laat de schrijver je mee beleven hoe dat is voor de persoon die zijn lichaam verhuurt en alleen passief kan toekijken. Én tegelijkertijd krijg je een interessant liefdesverhaal voorgeschoteld.
Het liet mij nadenken over wat de mogelijkheden allemaal zijn als je eens iemands lichaam kunt huren. Het lijkt mij bijvoorbeeld heerlijk om in een pijnvrij, überfit lijf te zitten en dan een halve marathon door de bossen te gaan rennen. Of...of...

In de The ThoughtBox geschreven door Motswaanse Tlotlo Tsamaase komen de twijfels van een vrouw over haar relatie aan bod. Vooral als de man besluit een GedachtenDoos te gaan gebruiken zodat ze alle twee weten wat de ander denkt, vroeg ik me als lezer af waarom zij in hemelsnaam bij hem bleef. Maar ook wat hij van haar wil. En dan komt er een twist die ik zo niet had zien aankomen.
Heerlijk om door een verhaal zo verrast te worden. Door het alledaagse van de relatieproblematiek wist de schrijver mij precies in de juiste stemming te krijgen om op mij dat effect te kunnen hebben. En zelfs ondanks de twist blijft het verhaal over de problemen in de relatie ook nog helemaal overeind staan.

Tenslotte schrijft Henry Szabranski uit het Verenigd Koningkrijk met zijn Angel Pattern een origineel, onvervalst fantasyverhaal waarbij er na de doem er hoop opgloort. Iets dat we in deze tijden nog eens extra kunnen gebruiken. 

donderdag 21 mei 2020

Robots, aliens & popcorn - George van Hal

Een boek waarin science fiction films en hedendaagse wetenschap wordt gecombineerd. Niet voor niets heeft het als ondertitel Wetenschap op het Witte Doek. Nu houd ik zeker van science fiction films en iets over wetenschap lezen kan me ook nog wel boeien maar ik raak nog wel eens het spoor bijster en dan is het minder aangenaam. Het mooie van dit boek is dat het juist zeer complexe zaken met handzame metaforen wordt uitgelegd waardoor de kans om het te begrijpen een stuk groter is geworden. Al zal ik nooit iemand worden die het even vlotjes navertelt.

Onderwerpen die aan bod komen zijn onder andere kunstmatige intelligentie, exoskeletten, tijdreizen, multiverse, buitenaards leven en reizen door het heelal. En allemaal voorzien van bijpassende science fiction films waarbij het opmerkelijk is hoeveel ideeën uit films ook werkelijkheid zijn geworden. Maar ook een boel niet dus dat is misschien wel iets te veel eer geven aan science fiction. Al denk ik toch wel dat ideeën van schrijvers zeker wetenschappers kunnen inspireren.

De schrijfstijl is alsof George van Hal tegenover me aan tafel zijn verhaal zit te houden. Een stijl die ik al heel wat langer ken door al de jaren die hij in nl.kunst.sf+fantasy op usenet heeft doorgebracht en daar vol vuur over onder andere Buffy the Vampire Slayer schreef. En ik ken deze losse schrijfstijl ook van de gesloten mailinglijst Tenforward, ooit opgericht om alles wat off topic was voor nkSF daar kwijt te kunnen en daar is dan ook heel wat lief en leed gedeeld. Daarom extra leuk om onze mailinglijst terug te zien in het dankwoord achterin.

O en nu vergeet ik bijna nog iets belangrijks. Al vele jaren vraagt mijn levensliefje zich af wat er was voor de big bang. Nu weten we het en heeft dit boek een paar aangename avondetengesprekken opgeleverd.

Providence Act 3 - Alan Moore & Jacen Burrows

Dit derde deel van Providence wat tevens de afsluiter is van het verhaal heeft mij weer doen duizelen. Telkens is het de vraag wat werkelijkheid is, wat de verbeelding van een persoon, wat een droom, wat een verzinsel van de schrijver van het boek.

Het is gebaseerd op het werk van H.P. Lovecraft, een Amerikaanse fantasy en horrorschrijver die zijn verhalen nogal eens in een science fiction omgeving neerzet. Een schrijver die in zijn tijd, begin 20ste eeuw, vrij onbekend is gebleven maar veel bekende schrijvers van nu in hetzelfde genre sterk heeft geïnspireerd. Ik heb H.P. Lovecraft dan nu ook zeker op mijn graag-nog-eens-wat-van-willen-lezen-lijstje gezet.

Naast de briljante schrijfstijl van Alan Moore is het ook het vakmanschap van de tekenaar Jacen Burrows die dit boek zo aantrekkelijk maakt om mee te beleven. De architectuur in de steden en dorpen rijzen voor je ogen op en geven al gelijk een unheimisch gevoel. De personen hebben iets vlaks maar dat draagt juist bij aan de sfeer en uiteindelijk zijn ze allemaal voor mij gaan leven.

De grote lappen handgeschreven tekst tussen de hoofdstukken door wisten mij ook telkens weer te grijpen doordat het een verdieping was van wat ik net in stripvorm gelezen had en wat de hoofdpersoon dacht dat hem nog te wachten stond. Kortom weer een en al genieten.

Kan Alan Moore eigenlijk wel iets maken dat niet geniaal is?

maandag 11 mei 2020

Clarkesworld Magazine Issue 162 March 2020


In dit maartnummer van Clarkesworld Magazine staan zes korte verhalen en vier artikelen die te maken hebben met SF en fantasy.

De titel Separated at Birth? Occultism, Science Fiction, and Why People Can't Tell Them Apart zegt precies waar Mark Cole het in zijn artikel over heeft. Ik had er nog nooit zo over nagedacht en vond het daarom wel prikkelend.

Voor de lijstjesliefhebbers dit keer ook de uitslag van wat lezers de beste verhalen en de beste illustraties vonden van 2019. Neil Clarke zet dit in Editor's Desk: The Best from 2019 allemaal netjes op een rijtje.

Derek Künsken heeft het prachtige verhaal Time Reveals the Heart geschreven dat gaat over een verslaafde moeder, een verlangende zoon, het reizen naar het verleden en het verlangen naar het verleden. Opmerkelijk vind ik dat door het gebruik van Aziatisch klinkende namen, er gelijk een geheel Aziatische sfeer wordt opgeroepen terwijl het net zo goed ergens anders kan afspelen.

The Amusement Dark voelde aan als een novelle in plaats van een kort verhaal. Mike Buckley schetst een doorwrochte geschiedenis van IA's die de oorlog tegen de mensheid heeft gewonnen waarbij ze zichzelf nu ironisch genoeg de First Ones noemen. De IA's willen de mensheid echter niet uitroeien en zorgen voor opdrachten om de mensen bezig te houden. Zo gaat de hoofdpersoon op ontdekkingsreis door de ruimte om te zien wat er met bepaalde koloniën is gebeurd. Op een zo'n planeet komt hij tot een gruwelijk ontdekking.
Naast de spanning van het verhaal wat er allemaal ontdekt gaat worden, komen we ook van alles over het gezin van de hoofdpersoon te weten. Alles bij elkaar een gruwelijk, diep menselijk verhaal.

zondag 10 mei 2020

Gods & Tulips - Neil Gaiman

Gods & Tulips bevat drie speeches van Neil Gaiman die hij schonk aan het CBLDF (Comic Book Legal Defence Fund). Samen met illustraties van drie verschillende striptekenaars een zeer lezenswaardig boekje.

In Good Comics verhaalt Neil Gaiman waarom je goede strips moet verkopen en strips niet moet zien als een investering. Grappig dat hij hierbij het voorbeeld aanhaalt van het Hollandse tulpendebacle enkele eeuwen geleden waarbij mensen hun hele hebben en houwen gaven voor een tulipbol tot ze opeens niets meer waard waren en men alleen nog een bloem kon laten uitkomen.

On Signings is een handleiding voor mensen die signeersessies willen gaan organiseren. Ook zeer lezenswaardig voor hen die het niet willen gaan doen. Het is een mooi kijkje in het leven van schrijvers.
Ik moest ook gelijk denken aan Leren Signeren van Peter de Wit maar dat zijn dan juist tips voor de schrijvers zelf als ze gaan signeren.

Writing is de laatste speech in dit boekje waarin Neil Gaiman de voors en tegens bespreekt bij het schrijven voor strips. Net zoals zijn anderen speeches is deze doordrenkt met eigen ervaring en daarmee grappige anekdotes.

Als je ooit Neil Gaiman hebt horen spreken dan is het zeer eenvoudig om hem ook in je hoofd te horen terwijl je deze speeches leest. Op een of andere manier voelt het heel vertrouwd en is het fijn om me in onder te dompelen.

zaterdag 9 mei 2020

Nikopol trilogie deel 3 Koude Evenaar - Enki Bilal


Wat kan ik hier nog over zeggen? Ik heb ook dit derde deel weer ademloos gelezen en niets anders dan superlatieven komen in mij naar boven. Deze strips uit het eind van de vorige eeuw hebben nog niets aan zeggingskracht ingeboet. Het geschetste distopische nabije toekomstbeeld is vermengd met buitenaardse wezens gebaseerd op de oude Egyptische goden. Het gaat om trouw, verraad, machtsvergrijp en bovenal overleven als je tot de onderste laag der samenleving behoort. En het is vooral heel rauw.

De tekeningen laten de fantasie van Enki Bilal zien met overal net even buiten het gewone denken. Ook vind ik mooi hoe je regelmatig de potloodstrepen zelf kunt zien. En de tekeningen zijn net zo rauw als het verhaal zelf.

Dit derde deel is een waardig eind van de trilogie waarin het verhaal weer bij het begin van deel een lijkt uit te komen maar het is allemaal  toch net even anders. En misschien is er dan wel hoop.

donderdag 7 mei 2020

Het Stenen Vlot - José Saramago

In 2006 las ik De Stad der Blinden van José Saramago waarin de schrijver het gedachte-experiment uitwerkte van wat er kan gebeuren als de mensheid plotseling blind wordt. In Het Stenen Vlot waagt José Saramago zich aan een ander gedachte-experiment. Dit keer scheurt het Iberische schiereiland van Europa af bij de Pyreneeën en drijft de Atlantische Oceaan op. Alleen dit idee al maakt dit boek voor mij de moeite waard. Het door elkaar geschud worden en uit mijn vastgeroeste denkpatronen gerammeld worden, vind ik altijd verfrissend.

Naast de wereldlijke politieke consequenties van dit gegeven, worden er een aantal bewoners en een hond van het Iberische schiereiland gevolgd, bewoners die allemaal iets wonderlijks hebben meegemaakt op het moment dat het schiereiland zich begon te bewegen. Op zich geen bijzondere mensen behalve dat ze uitermate rustig en nuchter blijven onder wat hen overkomt maar tegelijkertijd ook vol passie zijn. Ik heb geen idee hoeveel hiervan de Portugese aard is.
De ontmoetingen tussen deze mensen en de afstanden die ze met elkaar afleggen lijken niet echt op te schieten of werkelijk ergens heen te gaan, toch kon ik niet stoppen met lezen om meer over hen te weten te komen.

De verteller van het verhaal komt ook regelmatig in beeld door het commentaar dat hij geeft op wat hij zojuist geschreven heeft of een uitleg waarom hij iets op een bepaalde manier vertelt en niet op een andere manier. En soms lijken zijn gedachten associatief alle kanten op te gaan om dan toch wel weer tot het oorspronkelijke verhaal terug te keren. In het begin moest ik daar erg aan wennen maar na verloop van tijd, voelde het juist wel toepasselijk. In plaats van in het verhaal te verdwijnen, word je door deze schrijfstijl steeds als beschouwer geplaatst en dat is uiteindelijk ook wat we zijn. Mooi gedaan.

dinsdag 28 april 2020

Mijn meneer - Ted van Lieshout


Dit is nog eens een interessant boek. Al vele jaren loop ik rond met de vraag dat als er geen maatschappelijk taboe op seksuele handelingen met kinderen zou liggen of het dan ook nog zo schadelijk zou zijn. Dit boek geeft in ieder geval voor een deel antwoord op die vraag.

Ted van Lieshout heeft zijn eigen ervaringen als kind met een pedoseksueel beschreven aan de hand van een aantal brieven gericht aan Maria Volvangenade geschreven door de elfjarige Ted. Omdat het geschreven is door een kind is de taal relatief eenvoudig en soms wat kinderlijk wat mij wel eens stoorde maar wat natuurlijk wel helemaal klopt.

De brieven laten zien welke stadia Ted doormaakt met zijn meneer, van voorzichtige kennismaking tot schijnbaar unieke vriendschap. Een vriendschap die Ted die erg op zichzelf is en veel gepest wordt met niemand anders heeft. Ook vraagt hij zich wel eens af of hij niet een meisje is en krijgen we regelmatig een kijkje in zijn gedachten over hoe hij denkt hoe andere reageren als hij iets bepaalds zegt of juist niet zegt.

Het meest interessante vind ik de manier waarop de band tussen Ted en zijn meneer gesmeed wordt en hoe een heel verhelderend inzicht dit geeft over hoe zoiets kan gebeuren tussen een kind en een volwassene. Ik denk dat heel veel mensen iets van dit boek kunnen leren.

maandag 27 april 2020

Clarkesworld Magazine Issue 161 February 2020


Clarkesworld Magazine van februari 2020 bevat zes korte verhalen en vier artikelen met bijdragen uit de VS, Trinidad en Tabago, Cuba, Engeland, Maleisië en Australië.
De coverillustratie heet cattleDrive en is van de hand van Colie Wertz die onder andere ook aan Star Wars-films heeft meegewerkt.

Outer van Hollis Joel Henry gaat over hoe angst heerst en vreedzaam samenleven onmogelijk maakt. Het verhaal is geschreven vanuit de minderheid, mensen die door een experiment misvormd zijn, zich hebben teruggetrokken, zich verder hebben voortgepland en daarbij allerlei krachten hebben ontwikkeld waardoor ze nog meer gehaat worden. Er zitten interessante vondsten in waardoor ik ook moest glimlachen ondanks het treurige onderwerp.

In The Host door Neal Asher blijkt een gevangen genomen crimineel onwaarschijnlijk snel te genezen en een ondoordringbare huid te hebben. Spannend is de tocht die volgt om er achter te komen hoe hij zo geworden is plus dat ook nog het moreel van voortplanting aan bod komt. Interessant thema.

De klapper van dit nummer vind ik het verhaal van Grace Chan genaamd Jigsaw Children dat over genetische manipulatie gaat en misschien wel minder SF is dan we denken. Jigsaw Children zijn kinderen die zijn gefabriceerd uit de wenselijke genen van verschillende ouders. Dit kunnen twee ouders zijn maar ook twaalf ouders. Deze kinderen worden door een draagmoeder volgroeit en vervolgens in kindertehuizen opgevoed. Het lijkt ideaal omdat allerlei nare ziektes op deze manier worden uitgeroeid. Toch ontstaat er een tegenbeweging en komen op deze manier de voors en tegens voor op deze manier voortplanten aan bod.  Goeie manier om dit onderwerp te bespreken.


Clarkesworld Magazine 207 December 2023

Met The Gift in de zeer herkenbare stijl van Matt Dixon op de voorkant bevat het decembernummer van Clarkesworld Magazine acht science fic...