zaterdag 25 juli 2015

#50books - 2015.29 Zinderende leestips voor een hete zomer

In deze derde jaargang van #50books is het de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel die de vragen stelt.

En de negenentwintigste vraag is:

Welke (literaire) thriller mogen we deze zomer zeker niet overslaan?


Je bedoelt zo'n boek dat zo spannend is dat je alles om je heen vergeet en je het knorren van je maag negeert omdat je nog even een hoofdstuk verder wil lezen? Zo'n boek dat voor alles gaat, ook je gezin, vrienden en andere sociale verplichtingen?

Dan Simmons is een schrijver die mij altijd gelijk in de greep heeft met zijn boeken. Hyperion is een mooi begin. Je hoeft de andere drie boeken die daarbij horen niet te lezen maar ik zou het knap vinden als je die kan laten liggen na het lezen van het eerste boek. Ben je meer op zoek naar een afgerond verhaal dan is Carrion Comfort dé aanrader. Tenminste! Als je naar spanning op zoek bent in de science fantasy sfeer. De discussie of het ook literair te noemen is, laat ik graag aan mij voorbij gaan.

Wil je niet alleen maar lettertjes maar ook nog schitterende tekeningen dan is daar de graphic novel serie Locke & Key van Joe Hill en Gabriel Rodriguez. Het meeleven met het schijnbaar zo doorsnee gezin met hun persoonlijk drama, is binnen enkele bladzijden gebeurd en na enkele mysterieuze gebeurtenissen niet meer los te laten.
Dit valt dan wel weer meer in de categorie horror en voldoet ook niet aan de eis dat het geen serie zou mogen zijn.

Tja, eigenlijk moet ik toegeven geen (literaire) thrillers te kennen of die paar die ik gelezen heb mij zo weinig konden boeien dat ik ze nu alweer vergeten ben. En zo blijkt dat het onmogelijk is te adviseren in een categorie dat mijn persoonlijke smaak niet is. Dus als het aan mij ligt geen zinderende zomer. 

zondag 19 juli 2015

#50books - 2015.28 Geen beeld

In deze derde jaargang van #50books is het de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel die de vragen stelt.

En de achtentwintigste vraag is:

In hoeverre is het belangrijk voor jou dat je een hoofdpersoon kunt visualiseren op basis van de aanwijzingen in de tekst?

Niet.

Wanneer een schrijver zich bedient van uitgebreide beschrijvingen van personages en/of de omgeving dan is er grote kans dat ik daar visueel gezien maar een klein gedeelte van meekrijg. Alleen zeer opvallende kenmerken die telkens weer genoemd worden, zullen een plek krijgen in mijn hoofd zoals bijvoorbeeld dat iemand een opvallend grote neus heeft of vlammend rood haar.

Ik ben nu eenmaal slecht in kijken ondanks dat mijn ogen voor normaal doorgaan. Of iemand een nieuwe blouse aan heeft, wel of geen bril heeft, welke kleur  de ogen hebben, in het echte leven valt het me allemaal niet op en sla ik het zeker niet op in mijn geheugen. Oftewel ik ben niet visueel ingesteld.

Maar misschien is dat ook weer niet helemaal waar. Want zodra ik in een boek begin is daar onmiddellijk een sfeer waar ik in stap, een wereld die anders is dan de mijne alhoewel er wel veel raakvlakken zijn. Voor mijzelf weet ik uitstekend hoe die wereld eruit ziet alleen is dit niet een-op-een in gedetailleerde beelden om te zetten maar in een belevingswereld waar ik de woorden nog niet voor gevonden heb.

De tekst van een schrijver hoeft daarom voor mij geen aanwijzingen voor visualisaties te geven maar wordt wel pas interessant wanneer het de mogelijkheid biedt om erin mee te kunnen voelen.

maandag 13 juli 2015

The complete Maus - Art Spiegelman


Eigenlijk wilde ik geen boeken meer lezen over WOII en de holocaust. Ik vind dat ik er inmiddels genoeg van weet en telkens als ik er weer iets van tegenkom deprimeert me dat zo enorm dat het me tijden kost om uit die sfeer te komen. Toch kon ik Maus van Art Spiegelman niet laten liggen, een boek over WOII en de holocaust.

Maus is een graphic novel waarin de schrijver zijn vader, een Poolse Jood, laat vertellen over de holocaust. De afwisseling van de zoon die zijn vader beweegt om nog wat meer te vertellen over vroeger en de geschiedenis van deze vader, maakt het een geschiedenis die niet alleen destijds speelde maar nu nog altijd zijn invloed heeft. De extreme zuinigheid van vader Spiegelman, zijn onafgebroken mopperen op zijn tweede vrouw en het denigreren van zijn zoon worden gaandeweg steeds meer verklaarbaar uit dat verleden.
Juist deze karaktereigenschappen die deze vader zo'n onmogelijke man maken, draagt bij aan hoe sterk dit boek is.



The Complete Maus bestaat uit twee boeken: I. A Survivor's Tale en II. And Here My Troubles Began. Het tweede boek begint met de worsteling die de schrijver doorgaat met het succes van het eerste boek. En ook met hoe veel moeite hij heeft om te beginnen met het beschrijven van de gebeurtenissen in het concentratiekamp Auschwitz. Alle Joden worden getekend als muizen, Polen als varkens en Duitsers als poezen. Dit maakt het wellicht nog indringender en bij tijd en wijle heb ik het boek even aan de kant gelegd omdat het mij te intens werd.

Op het oog ziet het er zo eenvoudig uit maar bij het lezen van de teksten en het bekijken van de tekeningen blijkt hoe bijzonder knap het boek in elkaar zit. Een oprecht helder weergegeven geschiedenis van een ongelooflijk donkere tijd en de naweeën daarvan.

zaterdag 11 juli 2015

Clarkesworld Magazine - Issue 106 July

In het julinummer van Clarkesworld Magazine ditmaal zelfs zeven korte verhalen en vijf non-fictie artikelen. De auteurs komen van minder wereldwijd dan de vorige keren. Bijna alle schrijvers zijn oorspronkelijk Engelstalig. Alleen het verhaal van Pan Haitian is uit het Chinees in het Engels vertaald. En dat is toevallig (?) ook het verhaal dat het meest indruk op mij heeft gemaakt waardoor ik het er hier nog even uit wil lichten.

The Hunger Tower door Pan Haitian laat voortdurend de spanning oplopen. Zullen ze het overleven of toch niet? Vinden ze nog wat te eten of toch niet? Ik kon de hele weg van begin tot het eind niet voorspellen hoe het af zou lopen. Het kostte mij als lezer geen enkele moeite om mee te leven bij het vinden van weer een paar broodkruimels en de hoop die het gaf al was het van korte duur. En ook de wanhoop is makkelijk invoelbaar. Met de ontknoping die ouderwets verrassend is, bleef ik als lezer geheel bevredigd achter.

In de categorie non-fictie werd ik geraakt door het gesprek met Kim Stanley Robinson onder de titel Digging in the Dirt: A Conversation with Kim Stanley Robinson. De naam van deze auteur was ik wel vaker tegengekomen maar had ik op een of andere manier ooit door een recensie opgevat als de naam van een pulpschrijver. Er is zoveel keus en zoveel wat ik zou willen lezen dat ik het ook wel eens makkelijker vindt om een schrijver af te schrijven op onzinnige argumenten zodat ik daar niet aan hoef te beginnen. Maar door dit gesprek ben ik oprecht nieuwsgierig geworden naar zijn boeken.
Hij vertelt over hoe hij zijn schrijfstijl in de loop der tijd bewust heeft gewijzigd. Schrijvers die experimenteren hebben bij mij altijd een streepje voor, ook al pakken niet alle experimenten even goed uit. Zijn uitspraak dat mensen zich vergissen in dat ze proberen het leven te verlengen terwijl het om het leven nu gaat, is bij mij ook erg goed gevallen. Een schrijver die laat blijken zelf na te denken. Daar ga ik nog wel eens wat van lezen.
  

maandag 6 juli 2015

The Art of Asking - Amanda Palmer


The Art of Asking or How I Learned to Stop Worrying and Let People Help heeft me diep geraakt. Het is het autobiografische gedeelte uit Amanda Palmer haar leven waaruit gedestilleerd kan worden hoe zij heeft geworsteld met andere mensen te vragen om wat dan ook.

Ik kende Amanda Palmer als een helft van het duo van The Dresden Dolls en als de vrouw waar Neil Gaiman zo liefdevol over heeft geschreven. Zowel Amanda Palmer als Neil Gaiman heb ik een tijdje via twitter gevolgd tot het me wat te veel werd. Voor ik aan dit boek begon wist ik niet goed wat ik van Amanda Palmer vond. Ze had iets heel aantrekkelijks maar ook iets waarvan ik me afvroeg of ze niet over mensen hun grenzen ging die niet sterk genoeg zouden zijn om nee te zeggen. Na het lezen van dit boek is dat gevoel geheel verdwenen.

Het boek is geschreven aan de hand van allerlei gebeurtenissen die soms chronologisch wat uit de tijd lopen. In het begin vroeg ik me af wat daar het nut van was maar al gaandeweg ben ik dat helemaal vergeten. Het hele verhaal leest als een trein en regelmatig zat ik met dikke tranen in mijn ogen. Tranen van blijdschap dat mensen zo ontzettend fijn met elkaar om kunnen gaan. Tranen van herkenning zoals bijvoorbeeld bij de voortdurende twijfel of dat wat ze doet wel echt iets voorstelt of dat ze ontmaskerd gaat worden als een nepperd.

De bladzijden over alle haat die zij via internet en op andere wijze over zich uitgestort krijgt, heeft haar enorm in mijn achting doen stijgen omdat zij er wel degelijk door geraakt is en soms daardoor door een diep dal is gegaan maar het nooit heeft opgegeven en is blijven gaan voor haar eigen ideeën en het uit blijven delen van haar eigen ervaringen met wie maar wil.

Een speciaal stukje is dat over haar vriend/vaderfiguur Anthony. Helemaal nu slechts een korte tijd geleden hij overleden is. Hoe zij met elkaar omgingen is misschien wel waar alle kinderharten naar verlangen. Een wijs figuur dat altijd ter beschikking staat maar het ook niet schuwt een spiegel voor te houden.

Het mooie van dit boek vind ik dat Amanda Palmer geen moment zich beter heeft voorgedaan dan ze is. Het komt 100% authentiek over. Een mens van vlees en bloed en gevoelens en behoeften. Een persoon die fouten maakt, die worstelt met het bestaan en soms keihard op haar bek gaat. Maar dan staat ze toch weer op en gaat verder. Zij heeft mij het gevoel gegeven dat bepaalde ideeën die ik heb over hoe mensen met elkaar kunnen gaan, zo gek nog niet zijn. En dat vertrouwen in elkaar een mooi waardevolle levenshouding is.

Of ik nu voor mijzelf beter heb leren vragen, is nog maar de vraag. Ik heb mijzelf geleerd niets te willen zodat het niet pijn doet als er op een vraag nee komt. Misschien is het een idee om dat eens anders te gaan voelen.

zondag 5 juli 2015

#50books - 2015.27 Te lang en te veel uitleg

In deze derde jaargang van #50books is het de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel die de vragen stelt.

En de zevenentwintigste vraag is:

Welk boek las je onlangs en wil je iedereen afraden ook te lezen?


Dat is een makkie, dat is 1q84 van Haruki Murakami waar ik in juni nog over geblogd heb.

Typisch zo'n boek dat al vele jaren gehypt wordt waardoor het ook steeds weer opnieuw op mijn netvlies kwam. En ja door dan een goedkope versie aan te bieden, wil ik dan nog wel eens daarvoor vallen. Ondertussen waren er ook lezers om mij heen die ik respecteer, die van deze schrijver genoten dus een erge buil zou ik me niet kunnen vallen, dacht ik.

Dat liep anders af. Het was een enorm overdreven uitgesponnen verhaal waarbij het zeker geholpen had als het eenderde had beslagen van wat het nu aan aantal bladzijden inneemt. De inhoud van het verhaal had misschien nog wel het beste gewerkt in een kort verhaal of een novelle.

En dan die schrijfstijl! De schrijver lijkt een weinig hoge pet op te hebben van de lezer want alles wordt uitgelegd. En niet een keer, nee meerdere malen. En ja ook zaken die sowieso al geen uitleg nodig hadden.


Het is allemaal enorm bedacht met het hoofd en er zit bijna geen hart in. Het kan natuurlijk zijn dat mensen daar van houden maar als je je leestijd in zulke teksten wil steken dan raad ik toch op zijn minst aan om een dunner boekje van deze schrijver te kiezen.

Zo.
Ik heb gezegd.
Lekker zeg.
Zat me toch nog meer dwars dan ik gedacht had. Dank je wel, Peter.

zaterdag 4 juli 2015

#50books - 2015.26 Seks, seks, seks

In deze derde jaargang van #50books is het de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel die de vragen stelt.

En de zesentwintigste vraag is:

Hoe valt het verkoopsucces van Vijftig tinten grijs te verklaren?
http://www.hurriyetdailynews.com/sex-is-serious-matter.aspx?pageID=500&eid=210

Dat lijkt me vrij eenvoudig: Seks trekt aan, seks verkoopt. En als het dan ook nog eens verpakt is in een zogenaamd literair sausje dan kan het ook nog in het openbaar gelezen worden. Of beter nog, het verhoogt je status als je er mee gezien wordt.


Internetporno is inmiddels al zo makkelijk te verkrijgen dat daar de spanning ook wel vanaf is. Iets nieuws, iets waar men van spanning weer even blosjes van op de wangen krijgt, ja dat wil wel.




<zuur>
Daarnaast zijn verkoopsuccesen ook nog te verklaren met in hoeverre het gepusht wordt door de media. Hoeveel boeken hebben er wel niet in een top tien gestaan maar zijn door slechts een klein aantal mensen werkelijk gelezen? Ik vrees schrikbarend meer dan je zou denken. Meedoen is belangrijker dan een eigen mening of een eigen smaak. 
</zuur>

Maar in de eerste plaats blijf ik denken dat seks sowieso altijd belangstelling opwekt. Zo weet ik zeker dat door dit blog deze titel te geven ik meer hits zal hebben dan gebruikelijk bij mijn #50books-blogs.

Clarkesworld Magazine 207 December 2023

Met The Gift in de zeer herkenbare stijl van Matt Dixon op de voorkant bevat het decembernummer van Clarkesworld Magazine acht science fic...