dinsdag 28 februari 2017

De Bijbel Voor Ongelovigen (1) Het Begin Genesis - GuusKuijer


Bijbelverhalen. Op een of andere manier blijven die vragen om gelezen en verteld te worden.

Mijn eerste bewuste kennismaking met deze verhalen was bij de EO-televisie waarbij een verteller zijn verhaal werd begeleid door aquarelachtige tekeningen.  Het was net te muf voor de flitsende televisie. Vervolgens ging ik zelf in het Oude Testament lezen maar kwam daar niet echt doorheen. Veel later kocht ik een Prisma Pocket waarin de bekendste verhalen werden naverteld. Daar werd ik toch wel zo boos van omdat het in mijn ogen racisme op  grote schaal in de hand werkt en bol staat van onrechtvaardigheden. Ik besloot er nooit meer iets van te willen lezen.

En toen was daar opeens de bijbel voor ongelovigen door Guus Kuijer. Guus Kuijer zal de eerste schrijver zijn die ik als kind bewust heb gezien bij een signeersessie en bij wie ik voor geen goud mijn exemplaar van Grote mensen daar kun je beter soep van koken durfde te laten signeren. Een boek dat lang een van mijn lievelingsboeken is geweest.
Juist deze schrijver heeft zich aan de Bijbelverhalen gewaagd. En ja, daar kon ik geen weerstand tegen bieden.

Omdat dit verhalen zijn die zeer geschikt zijn om met elkaar te delen was het idee al snel geboren om het aan elkaar voor te lezen, meestal gelijk na het eten nog zittend aan tafel zoals ook de Bijbel vroeger bij velen met de paplepel is ingegoten. En ja, het is een pareltje.

Precies daar waar ik zo boos van word bij de officiële geschriften en bij bepaalde navertellingen, is het deze bijbel die al dat voortrekken door God of onredelijkheden van God niet zo maar voor lief neemt. En ook de personages zoals Adam, Noah en Jakob worden niet zonder enige reflectie gepresenteerd. De avonturen van de hoofdrolspelers zijn zoals we die kennen, daar is niets aan veranderd. Maar wel is daar die andere bril waarmee naar de gebeurtenissen gekeken wordt en daarmee ook belicht. Voor mij zeker een verfrissende blik en zoveel meer te pruimen dan vele andere versies. Wat dat betreft is het ook wel een bijbel met precies de tijdsgeest van het heden.

maandag 27 februari 2017

Clarkesworld Magazine Issue 125 February 2017

In Clarkesworld Magazine van februari  slechts zes verhalen waarvan er drie meer dan twintig bladzijden per stuk bestrijken. Dus dit keer wat meer langere korte verhalen.

Tussen de vier artikelen zit het zeer lezenwaardige interview met Nnedi Okorafor, Organic Tech and Healing Clay: A Conversation with Nnedi Okorafor. Een verfrissende blik op science fiction door zowel haar Nigeriaanse invalshoek als door het organische in de technologie te vervlechten.

Assassins geschreven door Jack Skillingstead en Burt Courtier is een kort kort verhaal waarbij ik tijdens het lezen onmiddellijk het gevoel had dat het niet anders kon dan dat dit verhaal moest bestaan. Het gaat over een virtuele wereld waaraan veel mensen verslaafd zijn en een van de spelers de meest populaire figuren ombrengt wat een heftige emotionele schok bij de spelers teweeg brengt. Het verhaal voelt zo vertrouwd dat het een verslag van heden ten dagen zou kunnen zijn. 

De Duitse Simone Heller schreef How Bees Fly, een geschiedenis beschreven vanuit de belevenis van een primitieveling die in aanraking komt met haar demonen. Dit zijn meer ontwikkelde mensen die op de vlucht zijn en hulp zoeken. Interessant is om de wisselwerking tussen primitief en ontwikkeld denken te volgen. De uitkomst is wellicht wat zoetsappig maar dat kan ik wel hebben omdat het idee zelf verder prima is uitgewerkt.

Het Chinese Rain Ship door Chi Hui en vertaald door Andy Dudak vind ik een voorbeeld van jammer maar helaas. In dit verhaal zijn vijfentwintig noten opgenomen die achteraan het verhaal staan dus veel heen en weer bladeren vereisen. Los van dat ik dat al ergerlijk vind tijdens het lezen, zijn het ook nog eens noten die het verhaal zo'n beetje uitleggen. Daar waar de schrijver niet in staat was om die achtergrond informatie op een natuurlijke wijze in het verhaal te weven, is dit in een noot gestopt. Een zwaktebod wat mij betreft. Met iets meer creativiteit was dit niet nodig geweest en was het wel een geslaagd verhaal geworden.

Dragon's Deep door Cecelia Holland is dan weer een schoolvoorbeeld van een puur fantasyverhaal met het goed en het kwaad en een twist op het einde. Heerlijk om bij weg te dromen.

zondag 26 februari 2017

#50books - 2017.09 Ongeloof

In dit vijfde jaargang van #50books is het stokje van de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel overgenomen door Martha Pelkman die dit jaar de vragen stelt.
En de negende vraag van 2017 is:  
Heb jij wel eens gevoelens van rouw gehad, omdat een personage uit je boek overleed?

Het is alweer heel wat jaren geleden dat ik begon in het eerste deel van de wat later bleek de nog niet afgeschreven serie A Song of Ice and Fire (en dat terwijl ik met mijzelf had afgesproken geen boekenseries meer te beginnen waarvan nog niet alle delen verschenen waren). Het eerste deel had als titel A Game of Thrones. Precies, de titel waar weer vele jaren later de televisieserie naar vernoemd is.

Ik was gelijk diep onder de indruk van deze schrijver en van dit boek en las en las en las. En toen gebeurde het. Een van de belangrijkste hoofdpersonen stierf. Geen alledaagse dood waar wellicht nog omheen geschreven kon worden zodat hij terug zou kunnen keren, nee, hij werd onthoofd!

De haren op lichaam gingen van afgrijzen overeind staan. En tegelijkertijd kon ik het niet geloven. Sterker nog, ik geloofde niet wat ik had gelezen. Ik weet het aan de Engelse taal, dat ik deze niet voldoende machtig zou zijn en het vast niet goed begrepen had. Ook alle gebeurtenissen daarna die er op wezen dat het werkelijk waar was, probeerde ik nog tot het einde van het boek als door mij niet goed begrepen af te schuiven.

Maar toen kwam het tweede deel en werd het me langzaam duidelijk dat het echt waar was. Dit personage zou nooit meer levend terugkeren. Wat een briljante schrijver, was mijn conclusie! Zoiets extreems was nog niet eerder vertoond.

Bij de televisieserie heb ik reikhalzend uitgekeken naar de aflevering waarin deze onthoofding zou plaatsvinden. De reactie van het publiek waren op zijn minst zo heftig al dan niet heftiger dan mijn reactie bij het lezen van het boek. Nog altijd is dit voor mij een van de hoogtepunten in fantasygeschiedenis.

zaterdag 25 februari 2017

#50books - 2017.08 Uitkijken

In dit vijfde jaargang van #50books is het stokje van de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel overgenomen door Martha Pelkman die dit jaar de vragen stelt.

En de achtste vraag van 2017 is:  
Naar welk boek dat dit jaar (2017) uitkomt, kijk jij uit en waarom?

Het is zelden dat ik naar een boek uitkijk. Dat komt hoogstwaarschijnlijk omdat ik altijd een behoorlijke voorraad op de planken heb staan waaruit ik kan kiezen om mijn leestrek mee te kunnen stillen.

Wanneer ik wel naar een boek uitkijk dan is het altijd omdat het een deel uit een serie is (meestal graphic novels) of het is van een schrijver die ik zeer bewonder zoals Michael Moorcock, Allen Moore en Neil Gaiman.

Maar eerlijk gezegd kijk ik op dit moment zelfs niet naar hun boeken uit omdat mijn hoofd vol zit met studiestof en ik nog wat extra ruimte nodig heb om er nog meer kennis in op te nemen. Het lezen staat dit jaar dan ook bij mij op een bijzonder laag pitje.

vrijdag 17 februari 2017

#50books 20017.07 Heldenschurk

In dit vijfde jaargang van #50books is het stokje van de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel overgenomen door Martha Pelkman die dit jaar de vragen stelt.
En de zevende vraag van 2017 is:  
Wie is jouw favoriete schurk?

Een  vraag waar ik wel een tijd over na moest denken en dat heeft vooral te maken met dat de boeken waar ik het meest van houd, boeken zijn waarin personages niet zwart-wit helden of schurken zijn maar juist wat meer variaties laten zien.
Zo heeft elke held met een zwart randje veruit mijn voorkeur boven een held die alleen maar deugd. En zo is het ook met schurken. Schurken die alleen maar slecht zijn, zijn saai en oninteressant.

Maar neem nou Elric of Melniboné, een van de creaties van Michael Moorcock. Dit personage is afstammeling van een zeer egocentrisch, arrogant en wreedaardig ras. Daarbij maakt zijn lichamelijke beperking, hij is albino met een bloedziekte waardoor hij zeer verzwakt kan raken, zijn lijden chronisch. En dan heb ik nog niet eens over zijn gekwelde geest door het verlies van een geliefde. Kortom een personage zo doordrenkt van zwartheid (in zijn witte velletje) dat hij het tegendeel van een zonnetje is voor zijn omgeving en zich dan ook aan gruweldaden overgeeft dat hij niet anders dan schurk gezien kan worden.


Maar juist door al die lagen van zijn persoonlijke misère heen, kun je als lezer bijna niet anders dan met hem meeleven en hem bijna of misschien wel helemaal zijn gruweldaden gunnen. Ah ja, en dat maakt Michael Moorcock, de auteur, voor mij als de echte held.

maandag 6 februari 2017

#50books - 2017.06 Iedere versie een verhaal op zich

In dit vijfde jaargang van #50books is het stokje van de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel overgenomen door Martha Pelkman die dit jaar de vragen stelt.
En de zesde vraag van 2017 is:
Raak jij ook zo gedesillusioneerd als je na het lezen van een boek de film kijkt?


Vele jaren geleden zou ik volmondig ja hebben geantwoord maar sindsdien hebben zich twee veranderingen voorgedaan.

In de eerste instantie is dat de speciale effecten in films van zulke hoge kwaliteit zijn dat het meest onvoorstelbare nog als waarheidsgetrouw weergegeven kan worden. Daarbij gaat er zoveel geld in de filmwereld om dat men op allerlei detailniveaus aandacht kan schenken dat het nog realistischer maakt, denk hierbij aan kleding, decor, muziek en spraak.
Zo heb ik wel angsten uitgestaan voor de verfilming van Lord of the Rings van J.J. Tolkien maar dat bleek geheel onterecht. Drie jaar achter elkaar kwam rond de kersttijd een nieuwe Lord of the Rings-film uit en in al die jaren las ik het boek nog eens opnieuw. En eerlijk is eerlijk zonder de films had ik het boek niet zo vaak herlezen. Bij het boek bleef ik mijn eigen beelden houden en bij de films wist ik nog meer van de achtergrond waardoor ik veel meer begreep.
In mijn beleveing pakte het iets minder uit voor de verfilming van de Harry Potter-boeken maar omdat het er allemaal zo schitterend uitziet, kon het mijn plezier van zijn avonturen niet doen afnemen.


En dan is er nog de tweede verandering die zich in mijzelf heeft voorgedaan. Ik heb geleerd elke versie op zichzelf te bekijken.
In de loop der jaren zijn van bepaalde superhelden steeds nieuwe films gemaakt, zoals bijvoorbeeld van Batman, Superman en Spiderman. Wanneer ik me vast zou houden aan de eerste versie zou ik mijzelf behoorlijk beperken. Ik houd met name erg van Batman en kijk er altijd naar uit als hij in wat voor vorm dan ook verschijnt.
Misschien heb ik dat ook wel geleerd van de televisieserie Doctor Who waarin om de zoveel jaar de hoofdpersoon door een geheel nieuwe acteur met een geheel nieuwe persoonlijkheid de rol van de Doctor speelt. Een kwestie van meebewegen en eruit halen waar van te genieten valt.
Om terug te komen op de vraag beleef ik boek en film als twee verschillende versies die in wezen weinig met elkaar te maken hoeven te hebben. Met name is film vaak een bepaalde interpretatie en die kan me aanspreken of niet. Het verhaal op zich is voor mij dan ook niet heilig meer.

Clarkesworld Magazine 207 December 2023

Met The Gift in de zeer herkenbare stijl van Matt Dixon op de voorkant bevat het decembernummer van Clarkesworld Magazine acht science fic...