dinsdag 31 december 2019

Een Goede Nachtrust - Peter Buurman


Voorin dit boek staat eerste druk januari 2020. Heeft dit met de rest van het boek te maken waarin het ook niet duidelijk is wat nu gedroomd is, wat een televisiestuk is en wat nu werkelijk gebeurd is? Of heeft dit met marketing te maken waar ik als exact persoon niets van begrijp?

In ieder geval is dit de debuutroman van Peter Buurman. Een auteur die onder andere bekend is van zijn stukken in De Speld, het satirische online dagblad. Voor De Speld heb je vooral talent nodig om buiten de gebaande paden te denken en daar is gezien dit boek Peter Buurman prima toe in staat.


Het start met een man die in bed ligt en hoort hoe er beneden bij hem wordt ingebroken. Vervolgens ontvouwt dit zich tot een rondrijden door de nacht achterop de scooter van de inbreker waarbij er verschillende ontmoetingen plaatsvinden. Soms vertelt vanuit het perspectief van de ander maar hoofdzakelijk vanuit de inbreker.


De rode draad is de nacht waarin mensen wakker zijn in plaats van dat ze liggen te slapen. En mij maakt het ook niet zo uit of de avonturen werkelijk hebben plaatsgevonden. Het zijn de gedachten en ervaringen van de inbreker die het boek de moeite waard maken. Want ondanks dat hij een inbreker is, is hij geen slecht mens, misschien wel júist niet. Hij lijkt ook maar door het leven te worden meegesleurd zonder dat hij daar erg in heeft. Soms knippert hij wel even met zijn ogen maar dan gaat het alweer verder.

In de nacht is alles net een beetje anders dan overdag. Het denken gaat ook net een beetje anders. Als mens sta je dan ook al ben je wakker toch in een nachtstand waarbij gebeurtenissen net wat andere manier worden beleefd. Denk maar aan als je een boek overdag leest of 's nachts. Daar zit verschil van beleving in.
Zo voelt ook dit boek waarin alles net even op een andere manier binnenkomt. En dat maakt het dan ook interessant zonder dat het nu gemaakt diep hoeft te gaan. De beleving alleen al is genoeg.

Providence Act 2 - Alan Moore & Jacen Burrows


Wat een enorme opluchting toen ik enkele weken geleden het bericht kreeg dat dit tweede deel uit een reeks van drie, weer verkrijgbaar was. Ik had enorm genoten van deel 1 en deel 3 had ik ook al in huis maar van deel 2 leek er wel geen exemplaar meer te verkrijgen te zijn of alleen voor bizarre prijzen. Nu had ik toch mooi dit tweede deel in handen.


En geen enkele spijt dat ik op dit deel ben blijven jagen want in het eerste deel werd ik als lezer al in een zinsbegoochelende wereld gebracht, in dit tweede deel is dat niet veel minder. Het verhaal schijnt gebaseerd te zijn op verhalen van H.P. Lovecraft, een schrijver van begin 20ste eeuw die bizarre fictie en bizarre horror schreef. Ik heb nooit iets van hem gelezen maar er wordt wel vaak naar hem gerefereerd door auteurs in dit genre. Misschien toch eens kijken of ik een boek van hem te pakken kan krijgen.


Nu is Alan Moore ook wel een auteur van het bizarre en van de horror die je hele wereld op zijn kop kan laten staan dus dat dit verhaal in die zin goed uitpakt, is eigenlijk geen verrassing. Wat ik me wel begon af te vragen was wat mij nu zo aanspreekt in dit genre. In dit verhaal is het steeds behoorlijk onduidelijk wat nu werkelijkheid is en wat niet. Er wordt verwezen naar Freud en Jung. Er lijkt een droomwereld te bestaan waarin wezens leven die onze werkelijkheid naar zich toe willen trekken. En deze wezens zijn nooit lieflijk maar altijd angstaanjagend. Wij willen als mensen graag controle over onze omgeving hebben maar hebben dit amper over onze eigen gedachten en dromen. Misschien is het uitdrukken in fantastische tekeningen van onze angsten juist wat het aantrekkelijk maakt. Dat het daarmee lijkt alsof we het toch nog een beetje in de hand hebben want we kunnen immers het boek dichtslaan als het ons te gortig wordt.

Het sterke van deze serie zit hem ook in het eerste vertellen van gebeurtenissen door middel van tekeningen met tekstballonnetjes en vervolgens meerdere bladzijden met handgeschreven tekst waarin het dagboek en dus gedachten van de hoofdpersoon wordt weergegeven. Hierdoor zit er herhaling in wat er gebeurd is maar ook de reflectie van de hoofdpersoon hierop waardoor het soms net een andere invalshoek krijgt en het verhaal wordt verdiept. Ook viel voor mij een enkele keer een puzzelstukje op zijn plaats bij het lezen van de dagboekfragmenten en snapte ik toen pas wat er gebeurd was.

Ik ben heel erg benieuwd wat er in deel 3 nog te gebeuren staat en of er uitsluitsel gegeven gaat worden over wat nu echt is, wat door hallucinatie opwekkende middelen is beleefd en wat voor andere verklaringen er nog komen voor alle zinsbegoochelingen die de lezer is voorgeschoteld.

maandag 30 december 2019

Clarkesworld Magazine Issue 159 December 2019

Het decembernummer van Clarkesworld Magazine bevat zes korte verhalen en vier non-fictie artikelen. Neil Clarke heeft het vaak gehad over zijn hartaanval waaruit ik opmaak dat deze ervaring op zijn veertigste hem al jaren in zijn greep houdt. De mededeling dat zijn pacemaker aan het piepen is, geeft mij het creepy gevoel dat hij ook wel eens eindig kan zijn en wat zal dat dan voor dit tijdschrift betekenen? Ik ben er in de loop der jaren wel erg gehecht aan geraakt en hoop dan ook dat het nog jaren verder mag bestaan samen met de immer naar verhalen zoekende Neil Clarke.

In Such Thoughts Are Unproductive spiegelt Rebecca Campbell ons een wereld voor die maar al te goed voor te stellen is en dat maakt het angstaanjagend. In dit verhaal begeven we ons in een wereld waarin alle informatieverzamelende systemen de macht hebben overgenomen. Dat betekent dat zij die niet denken zoals de algemene deler, uit de maatschappij worden gehaald. En als dat al niet gruwelijk genoeg is, worden zij aan de rest van de maatschappij gepresenteerd alsof ze er nog zijn door alle verzamelde informatie van deze persoon aan elkaar te plakken. 
Wij als mensen zijn geneigd om het bekende te omarmen en het onbekende af te stoten. In dit verhaal is deze eigenschap overgenomen door almachtige apparaten. Laat dit een waarschuwing zijn in wat wij in al onze computers bakken.

Natuurlijk komen nu ook de klimaatsveranderingsverhalen steeds meer in swung. De Motswanese auteur Tlotlo Tsamaase geeft er ook zo haar kijk op in Eclipse our Sins. De mensen hebben de aarde zo vervuild dat ze amper zelf kunnen leven en moeder aarde slaat terug. En dat is nou precies wat ik tegen dit soort verhalen heb. Het is alsof moeder aarde het ook maar iets kan schelen wat wij hier uitspoken. In mijn beleving is moeder aarde de meester in onverschilligheid, laat ze alles gebeuren en als wij er niet meer zijn dan leeft er hier wel weer wat anders. Interessanter vind ik dan ook verhalen die meer over mensen en het menselijk handelen gaan.

zaterdag 28 december 2019

Het Boek der Ontwenning - Geert Colpaert


Een aantal jaar geleden werd mij dit boek aangeraden. Ik heb geen idee meer wat de aanleiding destijds was. Ik kocht het in 2015 en tot dit jaar heeft het op mijn nog-te-lezen-plankje gestaan. En dat zat hem vooral in het formaat. Het boek bevat een kleine 800 bladzijden waarbij het aantal woorden op een bladzijde zo'n drie bladzijden van een doorsnee pocket beslaat. Een dik boek is op zich geen bezwaar maar een heel dik boek is toch even nadenken voordat ik daaraan begin.

Nu was ik binnen enkele bladzijden gegrepen door de schrijfstijl. Woorden die nadruk behoeven krijgen een hoofdletter en er wordt zoveel herhaald dat ik als lezer in een bepaalde cadans terechtkom. De beschrijving van de personages in de ontwenningskliniek evenals hun daden, zijn in de eerste paar honderd bladzijden zo alcoholistisch dat ik er als lezer bijna dronken van werd.

Het ontdekken van het kunstzinnige talent van een van de ontwenners is het daadwerkelijke startschot voor het serieus gaan ontwennen met zijn allen. Daarvoor in de plaats komt kunst. Allemaal onderwerpen naar mijn hart.

Alleen dan heeft de auteur bedacht het verhaal te doordrenken met uitgebreide uittreksels van het leven van beroemde kunstenaars en wetenschappers. Soms vond ik dat wel wat meerwaarde hebben maar hoe verder het boek vorderde, de mensen meer ontwent waren en de uittreksels langer werden, begon het me toch wat te storen. Ik ben zelfs hele stukken gaan snellezen wat ik eigenlijk zonde vind. Maar ik wilde weten hoe het met de mensen ging en geen geschiedenisles krijgen.

Voor mensen die de verslaafde wereld kennen, is het een feest van herkenning. Ik vond het heerlijk om me daar weer een tijd in te kunnen begeven. Dat de meeste kunstenaars worden in plaats van alleen bezig zijn met zuipen, is een droom waar misschien wel iedere alcoholist naar verlangd. Fijn om met het lezen van dit boek een tijd in die wereld te mogen zijn.

donderdag 26 december 2019

Rivers of London: Body Work - Aaronovitch, Cartmel & Sullivan


De Rivers of London boeken van Ben Aaronovitch lees ik altijd met veel plezier. Ik was dan ook benieuwd of dit in een stripvorm net zo goed werkt. En na het lezen van Body Work kan ik dit met een jazeker bevestigen.

Net als wanneer een boek verfilmd wordt, is het bij een verstripping ook even wennen aan hoe de personages worden weergegeven. Het is altijd net even wat anders dan hoe ik ze in mijn hoofd voorgesteld had. Maar een aantal kenmerken komen voldoende overeen om niet storend te zijn.
Er is slechts een personage waar ik wel moeite mee had om deze gevisualiseerd te zien en dat is Molly, het spook, de huishoudster van inspecteur Nightingale. Al wordt haar chronische chagrijn erg goed verbeeld, toch had ik haar veel spookachtiger in mijn hoofd dan hoe ze nu getekend is.

De tekenstijl spreekt mij ook niet heel erg aan. Het is allemaal te gladjes waardoor het juist levensloos en tweedimensionaal wordt. Iets wat denk ik komt omdat er steeds meer op de computer getekend wordt dan met meer levende materialen.

Ik vroeg me nog wel af hoe goed dit te volgen is wanneer je de boeken niet gelezen hebt. Er is dan wel een korte introductie over de wereld van Peter Grant maar zonder verdere kennis mis je toch de details, denk ik.
Het verhaal daarentegen zit weer prima in elkaar en is zeker de moeite waard als je van detective verhalen met een magische inslag houdt.

woensdag 25 december 2019

De Bananengeneratie - Pete Wu


Een onderwerp waar ik uit mijzelf nooit aan gedacht hebt, Chinese Nederlanders van nu. Door het lezen over deze mensen van binnenuit is deze blinde vlek in het daglicht gezet.

Chinezen zijn over het algemeen vrij onzichtbaar in onze samenleving. Ik heb wel eens gelezen dat Chinezen nauwelijks integreren maar omdat ze ook verder geen problemen geven hier geen aandacht aan wordt gegeven zoals bij andere culturen die in Nederland komen wonen. In dit boek komt naar voren dat dit zeker voor de eerste generatie geldt maar dat voor de tweede generatie dit wel anders ligt.

In dit boek vertelt Pete Wu dat hij zich altijd Nederlander heeft gevoeld maar dat het de omgeving is die hem zijn anders-zijn in het gezicht werpt. Een anders-zijn waar hij zich ongemakkelijk bij voelt. Dit komt omdat hij een banaan is, geel van buiten en wit van binnen. Hij is zelfs zo wit van binnen dat hij de Aziatische kant voor een groot deel vermeden heeft en in dit boek gaat hij juist daarmee de confrontatie aan.

Ik vind het heel interessant om zijn persoonlijke worsteling met dit onderwerp te volgen en ook al wist ik het wel, toch nog best geschokt ben over hoe minachtend er over Aziaten gedacht en gesproken wordt. Zoals wat te denken van homo datingsites waarop expliciet mannen aangeven no asians. En de eindeloze grappen over Chinese restaurants.

Een boek dat bijdraagt aan meer begrip.

maandag 2 december 2019

Roarin' Rick's Rare Bit Fiends #2 en #3 - Rick Veitch


In de jaren negentig heeft Rick Veitch de stripserie Roarin' Rick's Rare Bit Fiends uitgebracht waarin stripauteurs en striptekenaars hun dromen verstrippen. In deel 2 en 3 heeft Rick Veitch de dromen van Neil Gaiman verstript omdat Neil Gaiman wegens een te volle agenda er zelf niet aan toekwam.

Deze korte zwart-wit strips zijn wat mij betreft een lust voor het oog. Heel helder geïnkt en Neil Gaiman is er ook duidelijk in te herkennen. De dromen die we van Neil Gaiman te zien krijgen, zal de kenner van zijn werk niet verbazen. Die man heeft nu eenmaal een prachtig associatieve geest.

Het idee om dromen te verstrippen klinkt heel voor de hand liggend. Dromen zijn vaak vooral heel veel beeld en dat is best moeilijk in woorden te beschrijven. Juist in tekeningen kan er veel dichter bij de werkelijke droom gekomen worden. Ik kijk al uit naar dat iemand dit idee weer eens oppakt en verder uitwerkt.

Clarkesworld Magazine 207 December 2023

Met The Gift in de zeer herkenbare stijl van Matt Dixon op de voorkant bevat het decembernummer van Clarkesworld Magazine acht science fic...