Francine Oomen heeft het weer voor elkaar gekregen: Een boek met levensinhoud gebracht in haar typische plak-knip-knutselstijl waardoor het zwaarste onderwerp er ogenschijnlijk luchtig uitziet. Door de combinatie van beeld en tekst werd ik het verhaal ingezogen en kwam de inhoud extra hard binnen. En in de schijnbaar met de hand geschreven teksten hoorde ik duidelijk de stem van Francine of beter gezegd de stemmen. Want dat is waar dit boek ook over gaat.
De titel vind ik in dat licht ook scherp gekozen. Het zijn de verschillende stemmen die we in ons leven langzaam van ons afsplitsen om achter ons te laten zodat wij verder kunnen leven. Alleen blijken deze stemmen nooit helemaal te verdwijnen behalve als je ze nog eens onder ogen komt wanneer je het wel aan kunt wat er zo in je leven heeft afgespeeld. Het verwerken van trauma. En Francine Oomen heeft het dan ook nog eens over intergenerationeel trauma oftewel de gevolgen van trauma die aan de volgende generaties wordt doorgegeven.
Ik ben zeer onder de indruk van hoe ze dit onderwerp vanuit haar eigen ervaring in dit boek heeft behandeld omdat ik als lezer de rauwe pijn kan voelen zonder dat het ergens sentimenteel wordt of op effect bejag uit is. Het is een authentieke geschiedenis die menigeen niet onbekend zal voorkomen. Daarom vind ik het mooi dat dit boek bestaat en hoop dat het veel gelezen wordt. Zo worden we met elkaar weer een beetje wijzer over het mens-zijn.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Clarkesworld Magazine Issue 224 May 2025
Het meinummer van Clarkesworld Magazine bevat zeven korte science fiction en fantasy verhalen en vier non-fictie artikelen. Een erg leuke v...

-
Is het een goed idee om een boek te maken naar aanleiding van een televisieserie of film? Als fan van Star Trek en Doctor Who kan ik boeke...
-
Het was Lalagè die mijn belangstelling voor de Russische literatuur opnieuw aanwakkerde door voor te stellen Anna Karenina gezamenlijk te...
-
Een van de boeken die ik heb meegenomen uit mijn ouderlijk huis nadat mijn beide ouders zijn overleden. En ik had nog geen twee bladzijde...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten