I hate Fairyland Vol. 4 Sadley Never After - Skottie Young

Het laatste deel van I Hate Fairyland. Nou ja, de laatste van deze eerste reeks dan want in 2022 is er een nieuwe reeks begonnen waarbij de tekeningen niet meer door Skottie Young zelf gemaakt zijn maar door Brett Bean. Wat mij betreft had het bij deze eerste reeks mogen blijven. En ik merkte zelfs dat bij dit vierde volume dat ik het wel zo'n beetje welletjes vond. Het verhaal van het meisje dat meer dan dertig jaar Sprookjesland niet kan verlaten en van een schattig meisje in een kwaadaardig, levensgevaarlijke psychopaat veranderd is, heeft ook wel zijn grenzen.

Daarom des te mooier dat de maker Skottie Young dit ook zo gevoeld heeft want terwijl Gertude in de hel terecht is gekomen waar ze avonturen keer op keer opnieuw moet beleven, heeft Satan Het Einde in de vorm van Dark Cloudia naar Sprookjesland gestuurd. Een hele mooie vondst om een stripserie mee af te laten lopen. Natuurlijk loopt het niet recht toe recht aan maar er is wel degelijk een werkelijk einde aan het hele avontuur van Gertrude gekomen, een einde waar ik zeker vrede mee heb.

Ook in dit donkere deel van het naderende eind is er weer een kleurenexplosie die van de pagina's afspat en zijn er genoeg details in de tekeningen om de hele reeks nog eens te willen herlezen.

Hartjes deel 1 - Maaike Hartjes

Het is alweer heel wat jaar geleden dat ik Maaike Hartjes volgde via Blogger. Maar op het moment dat ze daar niet meer blogde, ben ik haar voor een groot deel uit het oog verloren. Wel heb ik nog haar Burn-out Dagboek aangeschaft en gelezen waar ik weer getroffen was door haar eenvoud en knutselvaardigheid. Nu zie ik dat zij nog steeds haar strips publiceert via internet maar nu via Facebook en Instagram, twee podia die ik zelf niet gebruik dus ik hoop dat er nog ooit een gelegenheid komt waarin ook haar hedendaagse strips via het ouderwetse drukwerk gaat worden uitgegeven.

Hartjes, deel 1, is een verzameling zwart-wit stripjes van Maaike Hartjes die oorspronkelijk in de Viva zijn gepubliceerd. Dit is alweer begin van deze eeuw geweest dus zijn deze autobiografische stripjes al meer dan twintig jaar oud. Toch heeft het nog niets aan zeggingskracht verloren. De onzekerheden en gedachtenpaden van Maaike in de stripjes zijn nu nog steeds prima invoelbaar. Het is iets gedateerd door het zich verzetten tegen de mobiele telefoon maar over het algemeen komen dit soort tijdsbeelden niet voor.
Het gaat meer over vragen 'ben ik hier niet te oud voor', 'wil ik kinderen', 'zal mijn liefje eeuwig bij me blijven' en dit verpakt met een berg humor want Maaike schuwt het niet om zichzelf in al haar denkkronkels te laten zien.

Dit boekje heb ik in 2018 met heel veel moeite op de kop kunnen tikken en ik vrees dat het moeilijk nog te verkrijgen is. Maar heb je de gelegenheid dan zou ik zeggen, gelijk aanschaffen, het is een klein juweeltje.

Clarkesworld Magazine Issue 202 July 2023

In de 202ste uitgave van Clarkesworld Magazine zijn opgenomen acht korte science fiction en fantasy verhalen, vier non-fictie artikelen en op de cover een illustratie van Sergio Rebolledo met de titel Autumn Pond.

Bijzonder vond ik te lezen over Margaret Cavendish, een 17 eeuwse auteur van wat nu science fiction genoemd zou kunnen worden. In Margaret the First and The Blazing World vertelt Carrie Sessarego over haar en ik ben verbaasd dat we niet eerder van deze Margaret gehoord hebben.

Leuk om weer een verhaal van de Nederlandse Bo Balder te lezen. Zij schreef Estivation Troubles waarin een tiener die twaalf jaar geleden weggelopen was en op ruimtereis ging, nu terugkeert waarbij haar familie inmiddels meer dan dertig jaar ouder is geworden. De vraag is of ze nu geaccepteerd zal worden door haar familie, of haar echtgenoot die van de andere stam is geaccepteerd zal worden, of ze zou willen blijven en meer van dit soort vragen. Het is een oprecht verhaal en lief waarbij toch ook maatschappelijke kwesties worden aansneden zonder dat het zwaar wordt. Ik begin benieuwd te worden of Bo Balder ook Nederlands werk heeft. Met even zoeken, heb ik (nog) niets gevonden. Misschien later nog eens proberen.

Timelock is een verhaal waarbij het mij een tijdje kostte voor ik een beeld kon vormen van wat ik aan het lezen was. Davian Aw schets in dit verhaal een wereld waarin men de tijd kan stilzetten. Dat betekent dat men kan doen wat men wil en lichamelijk niet ouder wordt. Velen kiezen er dan ook voor om in deze tijd (wat eigenlijk dus geen tijd is) te feesten met drugs, seks en rock & roll.
Er zitten ook nadelen aan. Want als je er te lang blijft kom je er psychisch ouder uit dan hoe je eruit ziet en mensen je beleven en behandelen. 
Ik vind het een erg mooie uitwerking van de uitroep 'kon ik de tijd maar even stilzetten´.

De Taiwainese, Chinese Amerikaan Kelsea Yu schreef The Orchard of Tomorrow waarin het schoonheidsideaal van de jeugd wordt bekritiseerd. In deze wereld heeft men ontdekt hoe door middel van chirurgie men zijn jeugd lichamelijk kan behouden. En door verdere behandeling met medicijnen dit verder kan handhaven. Maar natuurlijk is deze behandeling alleen voorbehouden aan de mensen die dit kunnen betalen. En zo ontmoeten twee vriendinnen elkaar na acht jaar weer. De ene heeft de behandeling allang ondergaan en de ander net. Biologisch zijn ze even oud maar qua uiterlijk schelen ze vele jaren.
Het verhaal laat heel mooi zien hoe wij tegen jeugdig uiterlijk aankijken en deze meer waarderen dan het oudere uiterlijk met alle gevolgen van dien.

 

I hate Fairyland Vol. 3 Good Girl - Skottie Young

Wie had dat ooit nog kunnen denken? Gertrude als een brave meid. 

Op het moment dat Gertrude wordt geïmiteerd door een ander meisje, besluit ze om het heel anders te gaan doen en voortaan braaf te wezen. Dat dit niet zonder slag of stoot gaat, ligt in de lijn der verwachting maar hoe dat werkelijk helemaal uitpakt, was niet hoe ik het ooit had kunnen bedenken. Skottie Young weet mij telkens weer te verrassen.

Zo ook met deel 13 waarin Larrigon, de vlieg die vanaf dag 1 Gertrude gids in Sprookjesland is, zijn achtergrond wordt weergegeven. Of dat was wat ik dacht dat het was. Ook dit kreeg weer een totaal andere wending waardoor ik alleen maar dom grijnzend kon verder lezen.

In deel 14 wordt het sprookjesthema willen trouwen met de prinses op een fabuleuze wijze op de hak genomen. En wat te denken van dat Gertrude nu eindelijk de gouden sleutel vindt waardoor zij haar weg naar haar eigen wereld terug kan vinden? Ja, daar moet een addertje onder het gras zitten want ik heb nog een volume four klaarliggen en woooooow, ook hier is weer een geweldige voortzetting van het verhaal gekomen.

De tekeningen zijn zoals altijd vol zoete kleuren zoals past in sprookjesland en wordt het gruwelijke met het zoete op een briljante manier vermengd. Opvallend dit keer dat veel tekeningen over twee bladzijden zijn uitgesmeerd. Zowel tekeningen die op zichzelf twee bladzijden bestrijken maar ook strookjes die over meerdere pagina's gaan. Deze afwisseling maakt het een nog levendigere strip.

Op naar Volume Four!

Wat je van bloed weet - Philip Huff

De naam Philip Huff bleef maar opvallen en ik wist maar niet waarom. Nu ben ik erachter dat het de naam Paul Huf is waarmee ik in de war ben, een bekende Nederlandse fotograaf. Dit is wel de reden dat ik op de Deventer Boekenmarkt vorig jaar dit boek heb opgepakt. Ik had toen ook nog geen idee dat het net uit was. Het exemplaar lag er alleen maar zo goedkoop omdat het papier aan alle kanten ingedeukt is maar zonder dat het onleesbaar is geworden.

De voorkant vind ik bijzonder uitgevoerd. Claire Witteveen heeft negen bij negen (deurvorm) rechthoekjes in wit en verschillende sterkte rood allerlei deuren/trappen/ramen getekend en wanneer je er met je vingers overheen gaat dan voel je het reliëf. Een fijne voorkant om langer naar te kijken.

Zonder ook maar iets te weten waar het boek over gaat, ben ik begonnen te lezen. Het duurde even voordat ik doorhad in wat voor heftig verhaal ik terecht was gekomen. Omdat het in de tweede persoon enkelvoud is geschreven, wist ik ook een tijd niet hoe ik dat nu moest invoelen. Door de je-vorm was het net alsof het verhaal me werd opgelegd terwijl ik dat helemaal niet wilde. Uiteindelijk heb ik me erbij neergelegd en het geïnterpreteerd als iemand die dit vertelt in de je-vorm om het van zich af te schrijven en het niet te dichtbij wil laten komen terwijl hij wel degelijk de persoon is die het is overkomen.

Een jongen groeit op met zijn oudere zus en jongere broer in een gezin met twee extreem ruziënde ouders waarbij geweld niet uit de weg wordt gegaan. Deze agressie botvieren de ouders niet alleen op elkaar maar ook steeds meer op de kinderen. In het boek volgen we de jongen die dit ondergaat, ouder wordt, het huis uitgaat en worstelt met wat deze opvoeding met hem gedaan heeft.

Als lezer voelde ik voortdurend die ingehouden woede en machteloosheid zelfs in zulke mate dat ik zelf wel tegen die ouders wilde schreeuwen dat ze op moesten houden. Vooral wanneer deze ouders keer op keer laten merken dat zijzelf niet inzien dat zij verantwoordelijk zijn voor wat er met het gezin is gebeurd en dit bij de kinderen neerleggen. En het knappe van de auteur vind ik dat het nergens sentimenteel wordt of heel expliciet. Vooral dit laatste zorgde er bij mij voor dat het tijdens het lezen onder mijn huid ging zitten.  

Clarkesworld Magazine Issue 201 June 2023

Naast de gebruikelijke vier non-fictie artikelen bevat het juninummer van Clarkeworld Magazine acht korte science fiction/fantasy verhalen. Dit keer geen novelle en ik merk dat ik die ook niet gemist heb. Geef mij maar meer echt korte verhalen. 

The Moon Rabbi van David Ebenbach, . . . Your Little Light van Jana Bianchi en Mirror View van Rajeev Prasad hebben een opmerkelijke overeenkomst. Al deze verhalen beschrijven ieder op geheel eigen wijze de ervaring van een openbaring met alle drie een positieve uitkomst. Verhalen die je met een goed gevoel achterlaten maar toch ook meer zeggen dan dat.

In Vast and Trunkless Legs of Stone laat Carrie Vaughn ons zien hoe buitenaardse wezens ons zouden kunnen ervaren. Een bekend thema maar in dit verhaal heel origineel neergezet. De alien die zich kaartenmaker noemt, wil geen contact met een leider maar met een doorsnee mens niet om te onderhandelen maar om een gesprek te voeren. Ik ben geraakt door de uitwerking van dit gesprek.

Bella Han beschrijft in To Helen een wereld waarin was uitgevonden hoe we onze lijven jong kunnen houden. Door middel van operaties en injecties kunnen zij die genoeg geld hebben dit laten doen en dat is in deze wereld dan ook de norm. Het verhaal is duidelijk een kritische kijk op het jongheidsideaal en zet ook een kanttekening bij inkomensverschillen en daaruit voortvloeiende kansenongelijkheid. Interessant ook omdat het vanuit een Chineesperspectief is geschreven.

 

Clarkesworld Magazine Issue 200 May 2023

Dit tweehonderdste nummer van Clarkesworld Magazine bevat op de voorkant de zeer paarse illustratie van Arthur Haas met de titel Taking A Sample, acht korte science fiction/fantasy verhalen en vier non-fictie artikelen. 

Om met dit laatste onderdeel te beginnen, het artikel Horror and Science Fiction: Genre's Evil Twins van de hand van Carrie Sessarego, zette me weer eens aan het denken over de genres horror en science fiction. Zij zet de overeenkomsten en verschillen duidelijk op een rij en weet heel beknopt weer te geven waar ieder genre op gericht is. Ik vond het leuk om iets dat ik als een vanzelfsprekendheid ervaar eens helder beschreven te zien worden. 

Naomi Kritzer heeft al vaker in Clarkesworld Magazine gestaan en begrijpelijk want haar verhalen zijn altijd helder en interessant wat idee betreft. In Better Living Through Algorithms wordt een app geïntroduceerd waardoor iedereen gelukkig kan worden. Als je doet wat de app je voorschrijft dan wordt dit zelfs gegarandeerd en dit overkomt het hoofdpersonage dan ook. Terwijl ik dit las wilde ik zelf die app wel uitproberen en dan sceptisch blijven. We laten ons leven door apps. Wat doet dit met ons? En helpt dit nu werkelijk? Heel scherp neergezet in dit verhaal.

LOL, Said the Scorpion is een verhaal van Rich Larson waarin we kennismaken met een vakantiepak. Dit is een beschermende laag om je lichaam heen zodat je niet door virussen, bacteriën of andere stoffen die schadelijk voor je zijn belaagd kan worden. Het pak bijt soms zelfs letterlijk van zich af. Het verhaal van twee mensen die in zo'n pak naar een planeet op vakantie gaan, is zeer beeldend. En het deed mij afvragen wat je als mens nu werkelijk wil beleven van de wereld.

Erg leuk gedaan vind ik Sensation and Sensibility geschreven door Parker Ragland. Twee kunstmatige intelligenties gaan naar een eetcafé en filosoferen er lustig op los over wat maakt een mens een mens en ben je ook nog jezelf als je een zintuig meer of minder hebt. Mooi kort neergezet.

De verwarde cavia - Paulien Cornelisse

Paulien Cornelisse ken ik van haar taalboeken (die ik wel aardig vond maar waar ik niet heel enthousiast van werd) en haar bijdrage aan de podcast De Eeuw van de Amateur (waar ik haar een bijzonder leuke bijdrage vind leveren door haar authenticiteit en haar kijk op de wereld). Deze dwarsligger had ik al wat langer in de kast staan maar ik durfde er niet aan te beginnen omdat ik bang was dat het tegen zou vallen terwijl ik de auteur als mens dus heel leuk vind. Eigenlijk net zoals wat ik bij Arthur Japin heb maar dat is weer een ander verhaal.

Het is vakantie, ik kan al maanden moeilijk lezen en ik dacht nou ja, dit zijn hele kleine hoofdstukjes dus dat gaat wellicht wél lukken. Het duurde even voor ik doorhad dat de hoofdstukjes niet op zich staan maar dat het met elkaar een doorlopend verhaal vormt. Een verhaal over Cavia die het dagelijks kantoorbestaan aan het overleven is. Er wordt geen duidelijkheid gegeven of Cavia nu een mens is, een cavia of een mengvorm. Mij spreekt dat wel aan. Het is een mooie manier om aan te geven hoe zij zich voelt.

Door mijn eigen ervaring op kantoor herken ik veel van wat Paulien Cornelisse beschrijft zoals hoe mensen met elkaar omgaan en de taal die er gesproken wordt. In dit laatste wordt haar liefde voor taaluitingen weer duidelijk. Maar interessanter vind ik de ontwikkeling die Cavia doormaakt. Geen grote schokkende gebeurtenissen maar Cavia van de eerste bladzijde is niet dezelfde als die van de laatste bladzijde.

Het is dan wel geen hoog literair werk maar ik vind het wel een hele krachtige schets van hoe we nu op kantoor met elkaar omgaan en daarmee ook voor een deel daarbuiten. Een interessante weergave van de huidige tijdgeest. Dus ja, verrassend wel.

I hate Fairyland Vol. 2 Fluff My Life - Skottie Young

Dit tweede deel van I hate Fairyland gaat naadloos verder op waar het eerste deel was geëindigd. Het hoofdpersonage is nu ze Fairyland niet meer kan verlaten, koningin van dit sprookjesland geworden en corrumpeert alles wat maar mogelijk is.

Wat mij betreft alles net zo briljant over de top als in het eerste deel met dezelfde humor die absoluut niet gaat vervelen. De verhaallijn waarin Gertrude nog altijd naar een weg naar de gewone wereld probeert te vinden, wist mij telkens weer te verrassen zoals bijvoorbeeld het terechtkomen in een ouderwets computerspel waar Gertrude de vijanden moet verslaan maar dit heel anders afloopt dan ik had kunnen bedenken.

Het nieuwe onschuldige personage uit onze echte wereld dat geïntroduceerd wordt, werkt als een trein. Ik voelde helemaal mee met zijn enthousiasme en naïviteit waar Gertrude natuurlijk door haar slechtheid een einde aan weet te maken. 

En wat te denken van het einde waarbij alles vergaat en Gertude in de tijd wordt teruggeworpen waarbij ze haar jongere zelf tips kan geven hoe het anders te doen! Megahilarisch.

Ik heb bewondering voor mensen die zoveel ruimte in hun hoofd hebben om dit allemaal te kunnen bedenken. En wat lijkt het me heerlijk als je dat kunt.

Als laatste nog even over de titel. Er zijn aardig wat boeken en televisieseries waarin het woord fuck wordt omgetoverd tot iets anders zoals frack (Battlestar Galactica) of frell (Farscape). In deze strip is dat fluff geworden. Bij alle gruwelijkheden die in deze sprookjeswereld worden laten zien, vind ik het nog eens extra grappig dat er niet hard gescholden kan worden.

I hate Fairyland Vol. 1 Madly Ever After - Skottie Young

Bij het openen van dit bestand had ik geen flauw idee wat er op mijn monitor zou gaan verschijnen. De voorkant was gelijk een verrassing met een kwaadaardig uitziend meisje met groen haar, bom in haar ene hand, bijl met bloed in haar andere hand en verder wat sprookjesachtige wezens die allen op een of andere manier gemolesteerd zijn.

Toch waren het de eerste bladzijden die mij deden afschrikken. Daar droop suikerzoet het verhaal van de bladzijden met een meisje dat in sprookjesland terechtkomt en de opdracht krijgt een sleutel te vinden waarmee ze door de deur kan om weer thuis te komen. Ik had bijna het bestand weer gesloten want in zoiets kinderachtigs had ik echt geen zin. Maar toen kwam de waanzin en bleef ik gebiologeerd aan mijn beeldscherm geplakt.

Het onschuldige meisje kan de sleutel niet vinden en zwerft tientallen jaren door sprookjesland waarbij ze een spoor van vernielingen achterlaat. Deze zijn zo grotesk dat het grappig wordt. De combinatie van die zoete sprookjeswereld en zoveel geweld en lelijkheid doet het voor mij heel erg goed. Even dacht ik dat het wellicht zou gaan vervelen omdat het misschien te veel hetzelfde zou blijven maar ook dat gebeurde niet. In het verhaal zelf zijn voortdurend nieuwe ontwikkelingen met de ene twist na de andere waardoor ik het ook steeds meer ging waarderen en het uiteindelijk zelfs een redelijk intelligente strip vind.

De tekenstijl is net zo grotesk en mierzoet als het verhaal. Dit is een goed voorbeeld van de meerwaarde van een strip. Er is geen ander medium waarin een verhaal zoals dit zo helder verteld kan worden. Woorden alleen zijn niet genoeg en het zijn de tekeningen die de gebeurtenissen onderstrepen.

Het eind van dit deel is meesterlijk gevonden en ik ben dan ook gelijk heel benieuwd naar het tweede deel.