De voorkant vind ik bijzonder uitgevoerd. Claire Witteveen heeft negen bij negen (deurvorm) rechthoekjes in wit en verschillende sterkte rood allerlei deuren/trappen/ramen getekend en wanneer je er met je vingers overheen gaat dan voel je het reliëf. Een fijne voorkant om langer naar te kijken.
Zonder ook maar iets te weten waar het boek over gaat, ben ik begonnen te lezen. Het duurde even voordat ik doorhad in wat voor heftig verhaal ik terecht was gekomen. Omdat het in de tweede persoon enkelvoud is geschreven, wist ik ook een tijd niet hoe ik dat nu moest invoelen. Door de je-vorm was het net alsof het verhaal me werd opgelegd terwijl ik dat helemaal niet wilde. Uiteindelijk heb ik me erbij neergelegd en het geïnterpreteerd als iemand die dit vertelt in de je-vorm om het van zich af te schrijven en het niet te dichtbij wil laten komen terwijl hij wel degelijk de persoon is die het is overkomen.
Een jongen groeit op met zijn oudere zus en jongere broer in een gezin met twee extreem ruziënde ouders waarbij geweld niet uit de weg wordt gegaan. Deze agressie botvieren de ouders niet alleen op elkaar maar ook steeds meer op de kinderen. In het boek volgen we de jongen die dit ondergaat, ouder wordt, het huis uitgaat en worstelt met wat deze opvoeding met hem gedaan heeft.
Als lezer voelde ik voortdurend die ingehouden woede en machteloosheid zelfs in zulke mate dat ik zelf wel tegen die ouders wilde schreeuwen dat ze op moesten houden. Vooral wanneer deze ouders keer op keer laten merken dat zijzelf niet inzien dat zij verantwoordelijk zijn voor wat er met het gezin is gebeurd en dit bij de kinderen neerleggen. En het knappe van de auteur vind ik dat het nergens sentimenteel wordt of heel expliciet. Vooral dit laatste zorgde er bij mij voor dat het tijdens het lezen onder mijn huid ging zitten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten