zondag 31 maart 2013

#50books - 9 Boekenkoopzucht


 #50books is een initiatief van Petepel waarbij elke week een nieuwe boekvraag gesteld wordt zodat wij, gretige lezers, erover kunnen nadenken/praten/grijnzen/bloggen.

De negende vraag is: Hoe kom jij aan je boeken?

Mijn eerste gedachteflits bij deze vraag is dat ik mijn best doe om juist geen nieuwe boeken in huis te halen zodat de plankjes met ongelezen boeken ooit weer eens teruggebracht kunnen worden naar een plankje.
Toch sluipen er steeds weer nieuwe boeken op die plankjes en het is een goeie vraag waar die dan vandaan komen.

De meest onschuldige reden is dat ik boeken krijg van andere mensen. Uit enthousiasme voor een bepaalde schrijver of onderwerp is mijn verjaardag het uitgelezen moment om mij die boeken toe te stoppen. Boeken voor de heb. Maar dan zijn daar ook nog de boeken voor de leen omdat mijn omgeving vindt dat ik die toch echt een keer gelezen moet hebben. Dus hup ook op de plankjes.

Winkelen is voor mij meestal een straf behalve als we een boekenwinkel instappen. Daar kan ik tijden verdwalen en van schap naar lopen om van alles te bekijken en te besnuffelen. Dat mijn echtgenoot nu net in een boekwinkel werkt als boekverkoper helpt ook niet echt om géén boeken aan te schaffen.

Eens per jaar laten we ons met de trein meevoeren naar Deventer waar de grote Boekenmarkt plaatsvindt. Het is al jaren de eerste dag van onze zomervakantie en met een leukere traditie is deze niet in te luiden. Zonder boeken van deze Boekenmarkt thuiskomen is een onmogelijkheid. Ook wanneer ik geen idee heb wat ik zou willen hebben, loop ik tegen exemplaren aan die mijn interesse genoeg weten te wekken zodat ik ze niet kan laten liggen.

De grootste boosdoener zijn de internetwinkels. Door ergens een keer iets te kopen en me de reclamemailtjes te laten toesturen, weten ze me telkens weer te verleiden om bepaalde boeken die ze voor mij uitzoeken (altijd van schrijvers waarvan ik al ooit iets aangeschaft heb) te laten kopen.

Voor mij dus geen e-reader want ik heb begrepen dat boeken kopen dan nog makkelijker wordt!

zaterdag 30 maart 2013

The Ice Schooner - Michael Moorcock


Een op zichzelf staand verhaal, gepubliceerd in 1969, pure avontuurlijke fantasy met een rauw randje zoals ik ook van Michael Moorcock gewend ben. Al is het in vergelijking met zijn Eternal Champion boeken bijna een boek voor watjes te noemen.

De wereld is bevroren en bestaat in de Nieuwe IJstijd. Het leven is hard. Niet alleen wegens de kou en de steeds minder wordende prooien zoals de landwalvissen maar ook door de politieke omstandigheden waarbij je het best naar je stand kunt handelen om aframmeling of doding te voorkomen. Konrad Arflane (ongebruikelijke naam voor Engelstaligen en toch klinkt het natuurlijk zoals alle namen in het boek, wat te denken van Petchnyoff) wordt door omstandigheden ondanks zijn afkomst kapitein van een IJsschoener om aan de wil van een gestorven heerser te voldoen. Het doel is New York. Een stad waarvan niemand gelooft dat het (nog) bestaat.

Meer wil ik niet over het verhaal vertellen maar ik wilde hiermee wel de context schetsen van het ijskoude avontuur waarin Konrad Arflane zich werpt. Passie, morele waarden, eer, standvastig geloof in de IJsmoeder, rituelen, drank, jaloezie. Het komt allemaal aan bod. Met als klap op de vuurpijl een ontknoping waar je aan het begin van het verhaal niet aan had durven denken.

Oké, oké, ik ben bevooroordeeld omdat Michael Moorcock mijn lievelingsschrijver is. Toch heeft hij me met dit kleine juweeltje wederom niet teleurgesteld. Het is vlot geschreven, heeft een kop, middenstuk en eind en is daarmee een mooi afgerond geheel. Inmiddels bijna een zeldzaamheid  in de science fantasy wereld.

Een klein ander persoonlijk detail is dat ik ook Moby Dick van Herman Melville aan het lezen ben. Dit gaat ook over varen op een schip en wat het meest opvalt is dat het verschil in vaart tussen deze twee boeken niet groter had kunnen zijn.

vrijdag 29 maart 2013

#50books - 8 Kostbare leestijd


 #50books is een initiatief van Petepel waarbij elke week een nieuwe boekvraag gesteld wordt zodat wij, gretige lezers, erover kunnen nadenken/praten/grijnzen/bloggen.

De achtste vraag is: Hoeveel tijd lees je gemiddeld per week?

Altijd veel en veel minder dan ik zou willen. Boeken kopen gaat sneller dan ze lezen en een herlezer als ik heeft dan ook nog het euvel om meer dan eens door alle bladzijden te willen gaan. Dus het plankje ongelezen boeken blijft groeien (maar dat is een heel ander onderwerp).

De grootste boosdoener die mij van het lezen van boeken houdt, is de computer met internet. Dan is het nog heel even hier op klikken en nog heel even daar kijken waarna het opeens een uur later is. Foetsie die kostbare leestijd.

Aan de andere kant lees ik de hele dag. Overal zijn letters zowel in als buitens huis. Een briefje hier, een verkeersbord met waarschuwing daar, het houdt niet op. Ik heb dan ook nog moeite om letters niet te gaan lezen. Zo zijn films met ondertiteling eigenlijk zonde omdat die letters toch weer trekken, ook al versta ik het best wel.

Even terug naar hoeveel tijd ik nu werkelijk besteed aan het lezen van boeken. Ik vrees dat dit gemiddeld bij elkaar toch niet veel meer dan een uur per dag is en wellicht in het weekend iets meer. Dus dan wordt dat zo'n acht uur per week. Treurig weinig.
Daarom heb ik me nu weer eens voorgenomen om wat vaker het internet het internet te laten en me op mijn bed met een boek terug te trekken. Het lukt me redelijk maar het is wel zaak me er bewust toe te zetten anders is het zo weer 'oeps, is het alweer tijd om te gaan slapen en ik had nog wel even willen lezen'.

zondag 24 maart 2013

Claymore 18: The Ashes of Lautrec - Norihiro Yagi


Deel 18 alweer en op dit moment zijn deel 19 t/m 21 ook al uit waarbij deel 22 in mei van dit jaar gepubliceerd zal worden. Er lijkt geen einde aan te komen.

En dat is precies het bezwaar dat ik tegen deze serie begin te krijgen. Het gaat maar door en door en door. Heel veel ontwikkeling zit er ook niet in het verhaal en al helemaal niet in dit deel.
Dit keer gaat het weer over Claymores die tegen Ontwaakten vechten die toch echt onverslaanbaar lijken. De gevechten met rondslingerende lichaamsdelen spatten van de bladzijden en de ene Ontwaakte is nog fantasievoller van vorm dan de andere.

Maar dan het wonderlijke. Terwijl ik er best een beetje uit was en me stoorde aan de weinige voortgang van het verhaal op zich, werd ik opeens toch weer meegezogen in de sfeer van deze wonderlijke wereld waarin beeldschone vrouwen kunnen ontwaken in gruwelijke wezens die er alleen nog maar op uit zijn alles te vernietigen.
Deel 19 had ik al maar net heb ik ook deel 20 en 21 besteld. Tja, heeft ie me toch weer te pakken.

#50books - 7 Doet u mij maar Engels


 #50books is een initiatief van Petepel waarbij elke week een nieuwe boekvraag gesteld wordt zodat wij, gretige lezers, erover kunnen nadenken/praten/grijnzen/bloggen.

De zevende vraag is: Lees jij alleen in het Nederlands?

Als ik voor mijn studie niet verplicht Engels had moeten lezen, was het antwoord misschien wel ja geweest op deze vraag. Ondanks dat ik taal interessant vind, lijk ik er weinig gevoel gevoel voor te hebben. Het leren van een nieuwe taal kost mij dan ook veel moeite en ik blijf altijd het gevoel houden dat ik niet echt begrijp wat er in die andere taal gezegd wordt.

Toch lees ik boeken die oorspronkelijk in het Engels zijn geschreven zoveel mogelijk in het Engels. En omdat mijn lievelingsgenre (science fiction en fantasy) vooral in deze taal geschreven wordt, is het zelfs zo dat ik al jaren meer Engelstalige dan anderstalige boeken lees. Deze gewoonte is bevorderd door een paar zeer slechte vertalingen te hebben gelezen. Een schrijver waarvan ik dacht dat hij een verschrikkelijke stijl had, bleek in het Engels een prima auteur te zijn. Dan neem ik maar op de koop toe dat ik het een en ander mis door mijn eigen taalgebrek.

Na een paar bezoekjes aan Duitsland en de boekwinkels daar niet te hebben kunnen weerstaan heb ik ook een aantal Duitstalige fantasyboeken in huis. Het zijn er slechts een handjevol en ik heb wel even een zetje nodig om er aan te beginnen maar de ervaring leert dat Duits lezen best te doen is. Even iets meer concentratie en op een gegeven moment gaat het vanzelf.

Door mijn vakantie in Noorwegen kon ik het niet laten daar een boekje in het Noors aan te schaffen.
Tijdens de reis leek het Noors soms veel overeenkomsten te hebben met het Nederlands. Met een beetje goede wil was een kassabonnetje van de supermarkt of een verkeersbord best te begrijpen. Een kinderboek met prachtige illustraties leek mij een goed begin om wat van het Noors te proeven. Echter tot nu toe heb ik me er nog niet aan durven wagen maar dat gaat er zeker van komen, met internet bij de hand als vertaalondersteuning.

Zuidelijke talen zoals het Frans, Italiaan en Spaans trekken mij helemaal niet. Russisch en Japans daarentegen intrigeren mij wel maar ik om die ooit onder de knie te krijgen, zal voor mij te hoog gegrepen zijn.


zaterdag 23 maart 2013

The Graveyard Book - Neil Gaiman


Een van de schrijfsels van Neil Gaiman die onder de kinderboeken wordt geschaard.

Ik heb het voor het eerst leren kennen, jaren geleden, via internet, waar Neil Gaiman het hele boek zelf voorlas. Elk hoofdstuk in een andere stad voor weer een nieuw publiek. De klank van zijn stem, zijn Engels accent in combinatie met zijn voorleesmagie bracht zelfs bij tijd en wijle tranen in mijn ogen. Daarom was ik voordat ik het boek nu zelf ging lezen al flink positief bevooroordeeld. Zoiets kan heel gevaarlijk zijn want dan kan het bijna alleen nog tegenvallen.

Maar nee, niets van dat alles. Zelf lezend vind ik het nog even prachtig om de avonturen mee te beleven van de jongen die van baby af aan opgroeit op een kerkhof omringd door doden en andersoortig niet-levenden. Meer over de inhoud zeggen, zou zonde zijn voor de lezers die het nog niet kennen. Echt een boek om zelf helemaal te beleven en je door te laten verrassen.

Dit boek zou ik niet als jeugd- of kinderboek willen omschrijven maar meer als een familieboek. Een verhaal voor alle leeftijden. De gebeurtenissen zijn superspannend en voor iedereen goed te volgen. Hoe ouder je wordt, hoe meer subtiliteiten je zal gaan herkennen waardoor het altijd boeiend blijft.

De tekeningen van Dave McKean spreken mij zeer aan door de eenvoud van het gebruikte materiaal, namelijk Oost-Indische inkt die dan weer in scherpe lijnen, dan weer verwaterd op papier staan. De tekeningen openen de hoofdstukken waarbij de letters van de tekst de bladzijden langzaam in zijn geheel overnemen en op het einde weer door de tekeningen worden verdreven. Mooi gedaan.

Naast de immer weer briljant verrassende verhaallijnen, wil ik ook nog even de lof zingen over Neil Gaiman zijn schrijfstijl. Neem nu de volgende zin: "Silas crouched beside her and cradled Miss Lupescu's head in his hands. There was blood on her face, and some of it was hers." Meer hoef ik toch niet te zeggen.

dinsdag 19 maart 2013

#50books - 6 Bijna een plankje vol


 #50books is een initiatief van Petepel waarbij elke week een nieuwe boekvraag gesteld wordt zodat wij, gretige lezers, erover kunnen nadenken/praten/grijnzen/bloggen.

De zesde vraag is: Ben jij een muzieklezer?

Mijn eerste reactie was nee. Over levens van muzikanten of componisten heb ik nog nooit een boek gelezen of me verdiept in muziekgeschiedenis. Het is zelfs nog nooit in mij opgekomen.
Niet dat muziek geen plek heeft in mijn leven. Eerder in tegendeel. Het heeft me door de moeilijkste perioden van mijn bestaan gesleurd en is altijd aan mijn zijde geweest bij welke gebeurtenis dan ook. Niet voor niets was ik een van die mensen die twintig jaar geleden al met een koptelefoon over straat fietste en behendig met een hand een cassette wist om te draaien in mijn walkman om vervolgens weer verder te genieten van allerlei verschillende soorten klanken.
In tijden van mindere concentratie kan ik geen muziek aan hebben tegelijkertijd met het lezen van een boek. Maar vaak worden juist met de meer fantasievolle verhalen de sfeer verstevigd door op de achtergrond film- of televisieseriemuziek aan te hebben staan.
Heb ik dan helemaal geen boeken die te maken hebben met muziek? Toch wel. Namelijk boeken met liedteksten en zelfs een boek over de Nederlandse kleinkunst. Alleen heb ik die nooit gelezen.
Mijn plankje muziekboeken


maandag 18 maart 2013

Boeddha Deel 4: Het woud van Oeroevela - Osamu Tezuka


In dit vierde deel van het verhaal van de jonge Siddhartha die op zijn spirituele pad transformeert tot Boeddha zijn de ontwikkelingen letterlijk waar te nemen door hoe hij getekend wordt. Van een bolle, kale kop naar een uitgemergeld hoofd met lang dik haar naar een welgevormd kapsel met passend gezicht.
Naast het onrecht door het kastensysteem komen uitgebreid de zelf opgelegde kastijdingen van de asceten aan bod. Deze worden beproevingen genoemd en worden massaal in het woud van Oeroevela ondernomen. De tekeningen van deze gruwelijke zelfmartelingen zijn zo grappig getekend dat alleen daar al mee het absurde van deze handelingen wordt aangetoond.
De weg naar verlichting is ontzettend gaaf getekend. Veel tekeningen bij manga zijn simpele uitdrukkingen van een moment. Deze figuren zijn van ongekende schoonheid. Als er een poster van zou zijn, zou ik daar uren naar kunnen kijken.
Siddhartha is nu Boeddha. Op naar deel 5.

zondag 17 maart 2013

#50books - 5 Een langzaam en een snel boek


 #50books is een initiatief van Petepel waarbij elke week een nieuwe boekvraag gesteld wordt zodat wij, gretige lezers, erover kunnen nadenken/praten/grijnzen/bloggen.

De vijfde vraag is: Welk boek lees je op dit moment?

Het prettigst vind ik om in meerdere boeken tegelijkertijd te lezen waarvan dan een boek om lang mee te doen en een voor het meer snellere werk.

Op dit moment heb ik voor de langere termijn Moby Dick van Herman Melville op mijn nachtkastje liggen. Een boek waarvan mij verzekerd is dat het geen makkelijke kost is en ik voor mijzelf dan ook de tijd gun om rustig hoofdstuk voor hoofdstuk van te genieten. Het makkelijk van dit boek is dat het wel 135 hoofdstukken bevat die allemaal relatief kort van lengte zijn. Dus als het wat te taai wordt dan is het makkelijk om weer even aan de kant te leggen. Mijn idee was om elke dag een hoofdstuk te lezen maar daar is het in de praktijk niet van gekomen, ik lees het nu bij vlagen.

Voor het meer achter elkaar doorlezen heb ik nu het vierde deel van reeks Boeddha: Het woud van Oeroevela getekend en geschreven door de manga-meester Osamu Tezuka. Nederlands kost me altijd minder moeite dan een Engelstalig boek. Toch is het nog wel opletten geblazen. Mijn geheugen is niet al te best en met reeksen is het dan voor mij ook zaak om de verschillende delen niet te ver uit elkaar te lezen om het te kunnen blijven volgen. 
In deze Boeddha-reeks wordt het verhaal verteld van het spirituele pad dat de jonge Siddhartha aflegt waardoor hij transformeert tot Boeddha. De mensheid komt er niet zonder kleerscheuren van af maar naast de vele gruwelijkheden is de humor soms zo bizar en onverwachts dat dit het een geweldige leeservaring maakt.

zaterdag 16 maart 2013

#50books - 4 Te veel, veel te veel


 #50books is een initiatief van Petepel waarbij elke week een nieuwe boekvraag gesteld wordt zodat wij, gretige lezers, erover kunnen nadenken/praten/grijnzen/bloggen.

De vierde vraag is:Van welke auteur lees je alles, maar dan ook alles wat uitgebracht wordt?

Er zijn meerdere schrijvers waar ik groot fan van ben, alleen het probleem is dat ze zoveel schrijven dat het nooit allemaal bij te houden is als ik ook nog van andere auteurs iets wil lezen.


De eerste die bij mij opkomt is Michael Moorcock, de grote science fantasy schrijver die mij de liefde voor de eeuwigdurende strijd tussen wet en chaos heeft bijgebracht waarbij geen van de twee de voorkeur heeft. Elric of Melniboné is daarbij mijn grote favoriet en slechts een van de vele eternal champions.
Van alles wat hij heeft geschreven, is lang niet meer alles verkrijgbaar maar soms wordt er wel weer iets heruitgegeven en dan is het voor mij smullen geblazen.
Een van de grootste cadeautjes was dat hij een boek heeft geschreven met in de hoofdrol Doctor Who, een van mijn andere grote liefdes.

Via usenet leerde ik van het bestaan van ene Neil Gaiman. Als eerste las ik een boek dat hij samen met Terry Pratchett schreef, Good Omens. Dat sprak me wel aan en ik begon aan een ander boek van hem alleen, American Gods. Dat smaakte zeker naar meer en zo las ik ook verzamelde verhalen van hem. Ik stuitte op een fantasyboek dat zich in het hier en nu afspeelt en weer later op een bijna sprookjesboek. Alsof deze variatie nog niet genoeg was, ontdekte eindelijk de fameuze Sandman-serie, graphic novels van bijzonder hoge literaire kwaliteit. Maar ook daar bleef het niet bij. Hij ging verder met kinderboeken en nog eens wat losse verhalen.
Ook werd internet meer en meer ontdekt en ik ging hem volgen via twitter https://twitter.com/neilhimself. Daar vond ik ook zijn blog http://journal.neilgaiman.com/ en werd geattendeerd op boeken die hij voorleest. Zijn prachtige Engelse accent en apart geluid stem maakt het een genot om naar hem te luisteren wat ik dan ook al uren gedaan heb.
In zijn openheid over zijn leven maakte ik kennis met zijn vrouw Amanda Palmer en luister nu ook naar haar muziek.
Alleen zijn deze twee creatieve geesten zo waanzinnig productief dat ik lang niet meer alles kan bijhouden wat zij doen.
Van alles wat ik tot nu toe wel heb kunnen lezen, horen, beleven, heb ik enorm veel plezier beleefd en zal het me nooit vervelen om een van de boeken nog eens te herlezen.

vrijdag 15 maart 2013

Binnen de huid - J.J. Voskuil


Als groot liefhebber van de zevendelige romancyclus Het Bureau en het boek Bij Nader Inzien werd ik vorig jaar teleurgesteld door het boek De Buurman. Dit laatste boek is na het overlijden van de schrijver uitgebracht en dat geldt ook voor dit boek Binnen de Huid. Mijn teleurstelling was groot maar heeft me niet weer houden me aan dit boek te wagen.

Het grote verschil met De Buurman is dat het voor de tijd van Het Bureau is geschreven en daarmee veel dichter tegen Bij Nader Inzien aan zit dan bij het slepende leven in Het Bureau.

De wel bekende hoofdpersoon uit al deze boeken, Maarten Koning zit in de periode tussen studie en werk en het leven kan nog alle kanten op. Zo ook met de verliefdheid op de vrouw van een van zijn beste vrienden.

De gekmakende gevoelens voor die andere vrouw worden zo levendig beschreven dat het niet moeilijk is mee te voelen met deze aan de hormonale stofjes overgeleverde jonge man. Tegelijkertijd toont hij weinig eigen karakter en laat steeds met zich spelen door deze vrouw die het maar wat mooi vindt om zo bewonderd te worden. Zijn eigen vrouw verliest hij regelmatig helemaal uit het oog. Bijzonder pijnlijk om te lezen en te beseffen dat het deze vrouw is die dit boek uiteindelijk heeft doen uitkomen. Zij moet wel heel veel van hem hebben gehouden en dat nog doen. Dat is dan wel weer mooi.

De titel vind ik bijzonder sterk gekozen. Binnen het lijf spelen heel wat levens af maar er komt maar heel weinig echt naar buiten. Het meeste blijft binnen de huid.

Een aanrader voor Voskuilliefhebbers die het gedachtegoed van de vijftiger jaren van de naoorlogse intellectueel nog eens op een Maarten Koning manier willen beleven.

zondag 10 maart 2013

#50books - 3 Hoek van negentig graden


 #50books is een initiatief van Petepel waarbij elke week een nieuwe boekvraag gesteld wordt zodat wij, gretige lezers, erover kunnen nadenken/praten/grijnzen/bloggen.

De derde vraag is: Wat is jouw favoriete plek om een boek te lezen?

Misschien is het niet de plek wat mij het grootste plezier geeft bij het lezen maar wel de houding die ik kan aannemen.
Lezen doe ik het liefst zo ver mogelijk onderuitgezakt waarbij mijn hoofd in een hoek van negentig graden op mijn romp staat.
De makkelijkste plek om die houding aan te kunnen nemen is in bed. Of het nu dag of nacht is, dat is dan ook de plek waar ik thuis het liefste lees. Een paar kussens in mijn nek, op een zacht matras met afhankelijk van het weer het dekbed op of onder me.

zaterdag 9 maart 2013

#50books - 2 Lezen, lezen, lezen

 #50books is een initiatief van Petepel waarbij elke week een nieuwe boekvraag gesteld wordt zodat wij, gretige lezers, erover kunnen nadenken/praten/grijnzen/bloggen.

De tweede vraag is: Welk boek krijg je maar niet uitgelezen, hoe vaak je er ook aan begint?

Een makkelijke vraag want zover als ik weet heb ik alle boeken uitgelezen waar ik in begonnen ben. Niet iets waar ik trots op ben trouwens. Het is meer dwangmatig dan dat het zinnig is.

Als kind las ik boeken die te moeilijk voor me waren. Toch vond ik het zonde om als ik er al tijd in gestoken had er nog mee te stoppen. Dus zelfs als het volledig onbegrijpelijk was, las ik door. Dan hoopte ik gaandeweg nog het licht te gaan zien maar dat is zelden gebeurd.

Het kan echter wel zijn dat een boek niet goed valt en dat ik deze een tijd opzij leg. Dan probeer ik het een jaar later nog eens. Het is zelfs wel eens voorgekomen dat pas bij de vierde poging ik de smaak te pakken kreeg en het boek wist te voltooien. Maar uitlezen zou ik het, hoe dan ook.

Hopelijk dat ik ooit in de toekomst nog eens kan zeggen een boek naast me neer te hebben gelegd en het daar ook te hebben gelaten.

donderdag 7 maart 2013

Die Wormworld Saga - Daniel Lieske

Zoals dat gaat, stuitte ik klikkerdeklik op de webstrip The Wormworldsaga, http://www.wormworldsaga.com/. De heldere kleuren, de plaatjes die al scrollend in elkaar overliepen, spraken me onmiddellijk aan en ik begon de strip te volgen.


Die Wormworld Saga
Na verloop van tijd begon de creator van dit werk, Daniel Lieske, een kickstartersproject om zijn reguliere baan op te kunnen zeggen en zijn tijd volledig op de Wormwereld Sage te kunnen richten. Ik vind dat zo geweldig dat ik meedeed en in nu in het bezit van een t-shirt ben van deze wereld.

Nog weer wat tijd later kwam het papieren boek uit en ook al had ik deze hoofdstukken via internet al een aantal malen gelezen met Engelse teksten,
toch wilde ik Daniel Lieske blijven steunen en kocht het boek. Ditmaal met de teksten in het Duits om er voor mijzelf nog iets nieuws aan te geven.

Helaas valt het op papier wat tegen. Juist de heldere kleuren en de bijzonder lichtval komt op papier niet zo schitterend uit als vanaf het lichtgevende scherm van een monitor. Ook het overlopen van het ene in het andere plaatje zoals op een eindeloos scherm is op papier niet mogelijk. Plaatjes zijn soms wat abrupter afgebroken.

Maar het verhaal blijft staan als een huis.
Het jongetje dat de hoofdrol speelt, is een dromer die op school er weinig van bakt maar in zijn fantasie des te meer meemaakt. In de zomervakantie stuit hij in het huis van zijn oma op een ingang naar de Wormworld en daar wordt zijn fantasie werkelijkheid. Het begin van een spannend avontuur.

Alle gevoelens van het jongetje zijn zo invoelbaar dat het geen enkele moeite kost om als lezer je in zijn gevoelswereld te verplaatsen. De lieve oma, de strenge vader, karikaturen die er zijn mogen en waar je ook sympathie voor kunt opbrengen omdat ze niet al te twee-dimensionaal zijn.

Het voordeel van een boek is dat er extra's instaan en bij deze is dat de ontstaansgeschiedenis van dit verhaal en enkele bladzijden met schetsen waarin de hoofdpersonages steeds meer vaste vorm krijgen.

Het avontuur zal ik zeker op internet blijven volgen. Of ik de volgende hoofdstukken ook op papier zal kopen, weet ik echter nog niet. Er is toch duidelijk een verschillende beleving van de webstrip en de papieren versie.

zondag 3 maart 2013

#50books - 1 De wereld van Madelief

#50books is een initiatief van Petepel waarbij elke week een nieuwe boekvraag gesteld wordt zodat wij, gretige lezers, erover kunnen nadenken/praten/grijnzen/bloggen.

De eerste vraag is: Welk boek heeft in je vroegste jeugd de meeste indruk op je gemaakt?

Bij deze vraag ontstond er eerst een groot blanco in mijn hoofd die daarna direct gevuld werd met tientallen Arendsoog-boeken. Maar maakten deze boeken de meeste indruk? Nou nee. Het waren meer boeken waar ik enorm van genoot en telkens weer bij de bieb een nieuw deel van probeerde te bemachtigen.

Dan waren daar de boeken van Jan Terlouw over de Koning van Katoren en Oorlogswinter. En ook Kruistocht in een Spijkerbroek van Thea Beckman. Of wat dacht je van De Brief voor de Koning van Tonke Dragt. Allemaal boeken die behoorlijk indruk maakten en gezien de hedendaagse verfilmingen de tand des tijds uitstekend hebben doorstaan.


Maar uiteindelijk zijn het de Madelief-boeken van Guus Kuijer die wat indruk betreft steeds weer bij mij terugkomen. Het begon voor mij met Grote Mensen daar kan je beter Soep van Koken. De titel alleen al sloeg gelijk bij me aan en werd door mij vervolgens graag gebruikt tegen mijn ouders waarvan ik nota bene het boek gekregen had. Het verhaal zelf kon in mijn eigen straat gebeurd zijn en ik voelde me er dan ook gelijk mee verbonden.
Daarop volgde Op je Kop in de Prullenbak. Zo' n waanzinnig leuke meester wilde ik ook.






In de tijd dat Een Hoofd vol Macaroni uitkwam, signeerde Guus Kuijer in een naburige school. Ik vond het doodeng om mijn exemplaar te laten tekenen en stond daar met mijn eigen hoofd vol macaroni.

Langzaam kwam ik er achter dat er nog meer Madelief-boeken waren. Met de Poppen Gooien was op dat moment al wat te kinderachtig voor mij geworden en ook andere Madelief-boeken konden niet meer de magie van die eerste twee bij me oproepen.


Maar nog altijd zijn het die verhalen van Madelief, Robbie en die maffe meester waar ik nog wel eens aan terugdenk. De papieren boeken zelf zijn een van de weinige jeugdboeken die ik nooit weg heb kunnen doen. Al was het alleen maar om de karakteristieken tekeningen van Mance Post.

Clarkesworld Magazine 207 December 2023

Met The Gift in de zeer herkenbare stijl van Matt Dixon op de voorkant bevat het decembernummer van Clarkesworld Magazine acht science fic...