zondag 28 april 2013

#50books - 16 Niets engers dan HEL



#50books is een initiatief van Petepel waarbij elke week een nieuwe boekvraag gesteld wordt zodat wij, gretige lezers, erover kunnen nadenken/praten/grijnzen/bloggen.


De zestiende vraag is: Welk boek kreeg je bijna niet uitgelezen omdat het je de stuipen op het lijf joeg?

Als kind kon ik slecht tegen griezelverhalen. Edgar Allan Poe ging mij al snel te ver. Of het in een boekvorm was of in filmuitvoering, het was niets voor mij. Van Jaws heb ik jarenlang nachtmerries gehad dus ik vermeed dit soort ervaringen.

In de loop der jaren zijn er in fantasyboeken en science fiction series zoveel gruwelijke scènes voorgekomen dat ik er niet meer zo van schrik of wit van wegtrek. Bij deze genres is er altijd nog wel iets warm menselijks waardoor het nog te doen is ook al is het soms randje van wat ik nog kan hebben. Het is nog steeds niet dat ik het opzoek maar vermijden doe ik het niet meer.

Dit is anders met Het Echte Leven (HEL). Zoals Viktor Frankl zijn concentratiekampervaringen met de lezer deelt, is voor mij bijna niet meer te behapstukken omdat er nergens nog iets warms te vinden is. Ergens vind ik dat ik hoor te weten dat mensen tot zulk gedrag in staat zijn maar het jaagt me altijd weer de stuipen op het lijf en dit boek heb ik dan ook nog nooit uitgelezen en staat nog steeds op mij te wachten om weer ter hand genomen te worden. En dat ga ik zeker ook nog eens doen.

woensdag 24 april 2013

Boeddha Deel 5: Het Hertenpark - Osamu Tezuka


Zonder de vorige delen gelezen te hebben, zal het niet eenvoudig zijn om de hele verhaallijn te volgen en zullen er heel wat verwijzingen gemist worden. Dus absoluut een deel waar voorkennis voor nodig is.

In dit deel duurt het bijzonder lang voordat Boeddha zelf in beeld komt en zelfs voordat er aan hem gerefereerd wordt. Omdat de serie toch Boeddha heet en over zijn ontwikkeling gaat, vind ik het niet altijd even eenvoudig om alle bijfiguren te volgen en de betekenis van de nadruk die op hen gelegd wordt te begrijpen. Er wordt wel gehint naar dat ze allen betekenis hebben voor Boeddha zijn leven maar dat is nog steeds weinig duidelijk.

Tekenstijl, humor en verhaalkundig is het weer uitmuntend. Het heeft nergens aan kwaliteit wat dit betreft ingeboet in vergelijking met de vorige delen.

Bijzonder in dit deel is het aandeel dat de herten hebben. Ik wist niet dat ik door deze dieren zo ontroerd kon raken.

dinsdag 23 april 2013

The Melancholy Death of Oyster Boy & other stories - Tim Burton


Ooit de film Corpse Bride van Tim Burton gezien? Lange figuren met geheel eigen motoriek en gezichtsuitdrukkingen die een leven leiden die raakt aan ons bestaan maar het net niet is.

Het boek The Melancholy Death of Oyster Boy & other stories zijn precies dat zoals in de film alleen nu beslaan ze een tot een paar bladzijden. Aan de ene kant een typische Tim Burton schets en aan de andere kant de toestand of gebeurtenis in een zeer natuurlijk lopende dichtvorm.

Stuk voor stuk kleine juweeltjes die het verdienen om alle aandacht te krijgen. Ik heb dan ook mijn best gedaan er zo lang mogelijk over te doen. Maar ja, het is ook moeilijk het boekje weg te leggen, juist omdat het zo briljant is.

zondag 21 april 2013

#50books - 15 Was ik maar een olifant


#50books is een initiatief van Petepel waarbij elke week een nieuwe boekvraag gesteld wordt zodat wij, gretige lezers, erover kunnen nadenken/praten/grijnzen/bloggen.

De vijftiende vraag is: Wat is het boekfragment dat je het meest (letterlijk) is bijgebleven?

De meest pijnlijke vraag tot nu toe.
Hoe heb ik niet altijd ademloos geluisterd naar mensen die moeiteloos kunnen citeren uit boeken die zij hebben gelezen. Voor hen maakt het niet uit of zij het gisteren voor het eerst hebben gezien of jaren geleden voor het laatst. Zonder hapering komen de volzinnen naar buiten.
Als ik van een boek de laatste bladzijden heb omgeslagen en terugkijk op wat ik tijdens het lezen van dit boek beleefd heb dan zijn er vaak wel wat scènes die zijn blijven haken. Enkele dagen later ben ik meestal de namen van de personages al kwijt en nog wat later is er alleen nog een sfeer overgebleven. Het enige dat me lange tijd van een boek bijblijft is een emotie. En of dat de emotie is die het boek bij mij heeft opgeroepen of dat het mijn gevoel was tijdens de periode dat ik dat boek las, is ook niet meer altijd even helder.
Als ik me iets zou mogen wensen, dan zou dat zeker een behoorlijk verbeterd geheugen zijn.

zaterdag 20 april 2013

The Singing Citadel - Michael Moorcock




Typisch zo'n pocketboekje gevonden op een boekenmarkt voor een paar euro en omdat er de naam van Michael Moorcock opstond dat ik het niet kon laten liggen.
Het is een uitgave van 1970 waarin vier losse verhalen zijn opgenomen waarvan de eerste het titelverhaal is.

The Singing Citadel heeft als hoofdpersoon Elric of Melniboné met zijn metgezel Moonglum, mijn lievelingsduo wat Moorcock betreft. Terwijl ik het zat te lezen, wist ik dat ik het kende en het verhaal in een andere verzameluitgave van Michael Moorcock al in mijn bezit had. Dat is het lastige bij deze veelschrijver. Er is zoveel van hem meerdere malen in verschillende vormen uitgegeven dat het voor de verzamelaar niet altijd even makkelijk is om dubbelingen te voorkomen. Soms is dit zelfs onmogelijk.
De drie andere verhalen in deze uitgave waren mij bijvoorbeeld nog onbekend.

Elk van de vier verhalen handelt om een held die tegen zijn wil meegezogen wordt in de strijd tussen Law en Chaos. Twee godheden die niet openlijk tegen elkaar kunnen vechten maar alleen door inzet van andere wezens met elkaar in strijd kunnen gaan. Dit algemene thema waar Michael Moorcock vele helden in zijn multiverse heeft doen rondzwerven, kan mij maar niet vervelen.
Telkens weer is er een verrassende wending en nooit is er van te voren te voorspellen of de held het avontuur als winnaar of verliezer uit de bus zal komen. En van medespelers weet je als lezer ook nooit of degene oprecht is of op een gegeven moment een ander gezicht zal laten zien.
Samen in een wereld vol onaardse monsters en mystieke sferen maakt elk verhaal een spannend geheel.
De helden zelf hebben zo hun eigen karakterfout zoals bijvoorbeeld overmatige arrogantie of blinde loyaliteit. Ze zijn nooit lichthartig maar wel altijd intens waaronder iets warms gloeit. Misschien is het wel passie.

Verder over de inhoud van de verhalen wil ik niets schrijven omdat dit de verrassing weg zal nemen. Alleen wil ik nog even wijzen op dat ik nooit gedacht had dat het zo met Alexander de Grote zou aflopen.

vrijdag 19 april 2013

Mr Gwyn - Alessandro Baricco


Mr Gwyn speelt zich af in Londen, geschreven in het Italiaans en vertaald in het Nederlands door mij gelezen. De personages dragen Engelse namen en niets wijst in mijn beleving op iets Italiaans, wat ik wel verwacht had waardoor het ook een tijdje duurde voordat ik door had dat het zich in Engeland afspeelde.
De gehanteerde taal is bijzonder helder. Al vind ik het moeilijk te beoordelen toch denk ik dat de schrijver zo'n bijzondere schrijfstijl heeft en de vertaler dit schitterend heeft weten te vangen in het Nederlands.

Mr Gwyn is een gevierd auteur die wereldkundig maakt dat hij besluit te stoppen met dit werk en zich terugtrekt uit de schrijverswereld. Zijn zoektocht naar wat dan en de uitvoering voor wat hij kiest, volgen wij als lezer eerst nog door zijn ogen maar gaandeweg trekt hij zich ook voor ons terug en is het door de ogen van zijn assistent dat we nog een laatste glimp van hem kunnen opvangen.

Ik vind het een bijzonder boek omdat het in eenvoudige taal en redelijk te volgen gebeurtenissen, existentiële vragen aansnijdt en behandelt zonder dat het pedant wordt of intellectueel filosofisch. Geen ego van de schrijver zelf die het verhaal in de weg zit zoals waar ik bij andere schrijvers nog wel eens over struikel.
Daarnaast zijn de beweegredenen van Mr Gwyn goed invoelbaar en waren er twee scènes waarbij ik tot vochtige ogen toe geroerd werd. Wellicht zijn de keuzes die hij maakt niet de keuze die je als lezer zou maken maar ze zijn wel heel invoelbaar weergegeven.

zondag 14 april 2013

#50books - 14 Hutje van Heidegger


#50books is een initiatief van Petepel waarbij elke week een nieuwe boekvraag gesteld wordt zodat wij, gretige lezers, erover kunnen nadenken/praten/grijnzen/bloggen.

De veertiende vraag is: Welk boek heeft jou verliefd doen worden op een stad of land?

Nooit heeft de reiskoorts mij gegrepen en heb ik een reisboek gelezen. Naar het buitenland op vakantie is voor mij geen must en al ben ik van Berlijn wel erg gecharmeerd, was dit niet naar aanleiding van een boek.

Toch is het een schrijver geweest waardoor ik een bepaalde plek op aarde heb bezocht. Of beter gezegd het was de relatie die ik was aangegaan met een filosoof (die inmiddels al wat jaren mijn wettelijke echtgenoot is) die mij naar het zuiden van Duitsland bracht op zoek naar een hut. Om preciezer te zijn, de hut waar Martin Heidegger veel van zijn werken heeft geschreven waar mijn eigen privé filosoof groot fan van is.

Ons avontuur ging als volgt:




vrijdag 12 april 2013

Moby Dick - Herman Melville



Het zal Maarten Biesheuvel zijn geweest die mij als eerste bewust kennis heeft doen maken met Moby Dick. Lyrisch sprak hij over de obsessie van Ahab en hoe hij met zijn ene van potvisbeen gemaakte poot op het voordek stond te midden van de woeste golven. Door zijn enthousiasme kon ik de spetters al voelen.
Later trof ik Moby Dick op nog vele andere plaatsen aan en blijkt er nogal eens naar deze enorm gevaarlijke witte walvis verwezen te worden. Op het moment dat ik het boek dan ook een keer in pocketversie in de winkel tegenkwam, kon ik niet anders dan het aanschaffen. Een boek dat gelezen moet worden.
Lange tijd bleef het nog op mijn plank ongelezen boeken staan. Even lonkte het toen een bekende van mij het gelezen had en er over blogde. Uiteindelijk was het Joe Hill (de Amerikaanse auteur van de door mij zeer geliefde Lock & Key-serie) die op twitter zijn voortgang in dit boek beschreef en het de tag #bigreadalong meegaf die mij het zetje gaf om het boek werkelijk open te slaan en te gaan lezen.

Het boek bevat 135 hoofdstukken en een epiloog in 536 bladzijden dus ik dacht dat dit wel lekker weg zou lezen met zulke korte stukjes. Door de jarenlange ontvangen verwijzingen naar dit boek had ik het idee een groot avonturenroman in handen te hebben. Met beiden zaken kwam ik bedrogen uit. De korte stukjes waren regelmatig ook redelijk taai en na 100 bladzijden was de op dat moment nog ik-persoon pas net aan boord van het schip waarop kapitein Ahab de scepter zwaaide. Nu begreep ik waar de  tag bigreadalong op sloeg en besloot er ook mijn tijd voor te nemen.

Tot en met het einde heb ik dit boek als extreem taai ervaren en uiteindelijk is het op mij overgekomen als de ruwe versie van een schrijver die in zijn geheel is uitgegeven. De schrijver blijkt oorspronkelijk van plan te zijn geweest zijn eigen ervaringen tijdens het walvisjagen te hebben willen beschrijven met alle technische snufjes en wetenschappelijke wetenswaardigheden daar aan toegevoegd. Pas later is daar ook een verhaal met romanpersonages doorheen verweven. Dit maakt het samen een wat rommelig geheel.
En ondanks dit alles is de schrijfstijl zo tranceverwekkend dat ik wel steeds het boek weer moest pakken en verder lezen ook al begreep ik gedeeltelijk niet eens waar het over ging. Dat het zo beroemd is geworden en steeds weer opnieuw opgerakeld wordt, vind ik dan ook begrijpelijk. De passie die er achter zit, de intensiteit die zelfs in de gortdroge beschrijvingen van de organen van de walvis zit, maakt een indruk die niet makkelijk uit te wissen is.

De kans dat ik het ga herlezen is gering maar ik ben wel blij dat ik alle beschrijvingen en avonturen in ieder geval een maal heb mogen meebeleven.

donderdag 11 april 2013

Doctor Who: The Price of Paradise - Colin Brake


Een van de vele boeken naar aanleiding van de televisieserie Doctor Who. Dit keer met in de hoofdrollen de tiende Doctor en Rose. Het is de kunst om bij een boek als deze, de juiste toon aan te slaan en wat mij betreft heeft Colin Brake heel goed de manier van spreken en zelfs bewegen van beide hoofdpersonages weten te treffen. Het lezen van dit verhaal was dan ook alsof ik drie kwartier naar een van mijn favoriete series zat te kijken.

Doctor Who, bedoeld voor het hele gezin, heeft in boekvorm nog wel eens het euvel dat het te kinderachtig uitpakt. Daar heeft The Price of Paradise helemaal geen last van. De schrijfstijl is soepel maar nergens kreeg ik het gevoel dat ik had te maken met een vroeg jeugdboek.

Het avontuur zelf is gevuld met mensen die op zoek zijn naar het paradijs, ieder om hun eigen reden, buitenaardse wezens die in het paradijs wonen en monsters die deze idylle verstoren. De Doctor en Rose volgen een alarmsignaal van een neergestort ruimteschip en zitten binnen mum van tijd midden in allerlei verwikkelingen op die planeet zoals een goed Doctor Who-avontuur betaamt. Als je meer wil weten, lees het boek.

Gelukkig heb ik de achterflap pas nadat ik het boek uit had gelezen want daar staat het plot al helemaal uitgeschreven. Het had zeker mijn leesplezier weggenomen als ik dat eerder had geweten.

maandag 8 april 2013

#50books - 13 De auteur als held


#50books is een initiatief van Petepel waarbij elke week een nieuwe boekvraag gesteld wordt zodat wij, gretige lezers, erover kunnen nadenken/praten/grijnzen/bloggen.

De dertiende vraag is: In hoeverre mag je rekening houden met de persoon van de auteur bij het lezen van zijn/haar fictie?


Bij deze vraag moest ik gelijk denken aan de in mijn ogen verwarring van acteurs met de personages die zij spelen. Zodra mensen wisten dat ik groot fan ben van de televisie serie Xena, werd ik attent gemaakt op dat de actrice Lucy Lawless die deze Warrior Princess vertolkte, ook in andere series speelt. Dat laatste kon en kan me weinig boeien. Ik wil Xena en niet Lucy Lawless.

Voor schrijvers van science fantasy zoals Michael Moorcock geldt juist dat een nieuw boek van zijn hand een hoog willen-weten-gehalte heeft. De werelden en personages die deze auteur creëert, lenen zich echter niet voor het gaan filosoferen over de man zijn eigen bestaan.

Boeken die vallen onder de noemer literatuur en een hoog realiteitsgehalte bevatten, roepen het idee dat de schrijver uit zijn eigen levenservaring heeft geput makkelijk op. De vraag is alleen of dat nu wel zo boeiend is. En in hoeverre maakt het dat wat geschreven is meer of minder interessant? Wat mij betreft gaat het om de tekst zelf en is waar de auteur het vandaan heeft gehaald bijzaak.
Als lezers het prettig vinden om juist wel meer achtergrond van de schrijver te verzamelen en deze bij het lezen te gebruiken voor de interpretatie en daarmee de leeservaring te beïnvloeden, zijn natuurlijk vrij om dat te doen. Ieder zijn meug in deze.

zaterdag 6 april 2013

#50books - 12 Geen dierenvriend


 #50books is een initiatief van Petepel waarbij elke week een nieuwe boekvraag gesteld wordt zodat wij, gretige lezers, erover kunnen nadenken/praten/grijnzen/bloggen.

De twaalfde vraag is: Welk dierenboek is je altijd bijgebleven?

De eerste vraag waarbij ik gelijk helemaal dichtsloeg. Dierenboeken? Ik? Dieren, daar heb ik helemaal niets mee. Net zoals met kleine kinderen. Ze leven, hebben hun eigen gevoelens en wensen maar ik snap ik er geen bal van waarbij dan ook nog eens de mij bekende communicatie onmogelijk is. Nee, mij niet gezien met dieren. Dus wat zou ik daar dan in een boek mee kunnen hebben?

Terwijl ik verder in mijn boek snuffelde, sloeg ik mij voor mijn hoofd. Want wat ben ik al maanden aan het lezen? Juist, Moby Dick! Als dat niet over een dier gaat, zou je denken. Maar nee, ook die valt af want al is de walvis wel de rode draad waar het hele verhaal aan opgehangen is, dat is in mijn beleving toch niet waar het boek over gaat. Als ik het uit heb, zal ik daar nog een stukje over schrijven.

Dus dan toch geen boeken met dieren die ooit indruk op mij hebben gemaakt, dacht ik. En toen kon ik mij nogmaals voor mijn hoofd slaan. Lichveet! Hoe had ik de trouwe makker van Arendsoog nu ooit kunnen vergeten! Zonder dit wonderpaard zou Arendsoog menigeen avontuur niet overleefd hebben. Hoe magistraal gallopeerde hij onvermoeibaar voort en hoe slim wist hij de boeven niet toe te laten om hem te berijden zodat hij alleen de geboeide Arendsoog kon dragen en later de touwen lostrekken waarmee zijn baas gebonden was. Jaaaaaaa, de pientere Lichveet was jaren mijn held naast Arendsoog en Witte Veder.
Dat dit paard eigenlijk Laitfiet bleek te heten, kwam ik pas te weten toen ik al ergens in de dertig was. Daarmee is hij natuurlijk niet minder stoer geworden.




vrijdag 5 april 2013

In Plaats van Bloemen - Michiel Wijdeveld



Van klikkerdeklik op internet stuitte ik vorig jaar op het evenement KunstStripBeurs te Utrecht. Als stripliefhebber wilde ik dit wel eens proberen en kwam zo terecht in de Janskerk die was ingericht met lange tafels waar het werk van allerlei verschillende tekenaars was uitgestald. Veelal zaten de makers zelf ook nog achter de tafels.
Er was zoveel dat ik nog nooit gezien had dat ik mijn ogen uitkeek.

En toen viel mijn oog op een mapje met ansichtkaarten waarop een tekening met daaronder een tekstje een grap uitbeeldde. De eerste die ik zag, vond ik zo verschrikkelijk grappig dat ik gelijk wist dat ik van deze tekenaar iets zou willen kopen. Dat werd het boekje In Plaats van Bloemen.

Het boekje komt over als een verzameling ansichtkaarten maar dan in een iets groter formaat. Elke bladzijde bevat een tekening met daaronder een korte tekst. Ruim veertig grappig komen er voorbij en bijna allemaal vond ik ze enorm komisch. Zelden heb ik zo hardop gelachen als bij deze tekeningen. Het gaat om in eerste instantie alledaagse situaties waar dan opeens een absurdistische draai aan gegeven wordt.

Hoe meer ik er las, hoe meer ik eerst naar de tekening ging kijken en pas op het allerlaatst de tekst las die de grap tot een einde bracht.
De tekeningen bestaan uit strakke rechte lijnen waardoor de figuren wat houterig overkomen maar tegelijkertijd juist ook weer heel expressief zijn daardoor. De ronde lijnen staan mooi in contrast.
Michiel Wijdeveld heeft ook een heel eigen manier van bewegingslijntjes weergeven. Vaak bestaan deze uit onverwachte hoekige vormen samen met rondingen.

Ben je nieuwsgierig geworden en wil je een voorproefje? Of wil je zien waar ik gelijk enorm voor viel vorig jaar? Kijk op http://www.michielwijdeveld.nl/cartoons.html

donderdag 4 april 2013

#50books - 11 Het telkens weer oplaaiende vlammetje


 #50books is een initiatief van Petepel waarbij elke week een nieuwe boekvraag gesteld wordt zodat wij, gretige lezers, erover kunnen nadenken/praten/grijnzen/bloggen.

De elfde vraag is: Welk boek las je onlangs en wil je iedereen aanraden ook te lezen?

Heel gek maar ondanks dat ik de laatste maanden best boeken heb gelezen die mij boeiden, heb ik bij deze exemplaren niet het gevoel dat ik daar andere mensen op zou moeten attenderen omdat hun leven dan zeker waardevoller zal worden.

Het is ook niet dat ik dat gevoel niet ken. In tegendeel.
Na het lezen van Elric of Melniboné van Michael Moorcock begreep ik niet dat deze auteur met deze reeks niet alle uithoeken van de wereld veroverd had en op zijn minst tot leider van een of ander continent was uitgeroepen. Zo briljant had ik een boek nog zelden geschreven zien worden. En nog niet eerder was ik zo geraakt door een anti-held als Elric.
Ik sprak er met anderen over waarbij ik me nog probeerde in te houden omdat te enthousiast juist ook weer kan afstoten omdat het dan op fanatisme gaat lijken en sectarisch dreigt te worden.
Er waren mensen die wel een boek van Michael Moorcock ter hand namen (die man heeft zo onbeschoft veel geschreven dat er altijd wel iets is dat je nog niet kent) en er wat in lazen maar die kwamen dan met wat lauwe reacties terug. Het was dan toch niet helemaal hun stijl, werd er dan als argument aangedragen.
Ja maar! Dacht ik dan. Hoe kan het nu dat ik iets zie en voel en hoor en ruik en proef en alles wat er met de nog niet ontdekte zintuigen waarneembaar is, ervaar bij Moorcock zijn boek en anderen dat dan niet hebben?
Langzaam leerde ik dat bij zulke specifieke auteurs er wel over gesproken kan worden maar dat ik niet kan overbrengen waar ik zo van in vuur en vlam raak. En ook dat er werkelijk over smaak niet te twisten valt.

Soms als ik weer een boek van zijn hand heb verzwolgen, voel ik het vlammetje weer oplaaien en zou ik wel op de Dam willen gaan staan om uit te roepen dat iedereen iets van Michael Moorcock moet gaan lezen en wel onmiddellijk. De kans dat ik dat echt ga doen is klein maar wie weet dat ik ooit nog eens bij iemand het vlammetje kan laten overslaan.

woensdag 3 april 2013

Bij de Tijd - OBA 90


Er zijn van die boeken waarvan ik geen flauw idee heb hoe die op mijn plankje ongelezen boeken terecht zijn gekomen. Dit boekje is verschenen in februari 2009 ter gelegenheid van het 90-jarige bestaan van de Openbare Bibliotheek Amsterdam. Ook dat doet me geen belletje rinkelen. Ik ben nooit bij een feestelijke bijeenkomst van de bieb geweest, laat staan dat ik er een boek vandaan heb gehaald. Ik kom al tientallen jaren niet meer in de bibliotheek om boeken te halen.
Mijn exemplaar zag er nog geheel ongelezen uit en ik vermoed dat ik het van iemand gekregen heb die thuis aan het ruimen is geslagen en omdat ik in Amsterdam woon dit dan wellicht aardig zou vinden.

Nou aardig vind ik het zeker. Het bestaat uit twee gedichten en veertien korte verhalen geschreven door voor mij bekende en onbekende Nederlandstalige auteurs. Ieder verhaal heeft met de OBA te maken. De ene keer heel direct en bij het andere via een omweg of zelfs heel erg verborgen.
Ik vond het verfrissend om weer eens korte verhalen te lezen waarin niet alle clichés van de Nederlandstalige literatuur uit de kast worden getrokken (al zitten die er ook wel tussen).
De bibliotheek is een inspirerende omgeving en met dit boekje wordt dat ook nog eens op verschillende manieren belicht. Een ieder die van boeken houdt, zou op zijn minst een blik in dit boekje kunnen wagen en niet teleurgesteld worden.

Voor de liefhebbers nog even de auteurs op een rijtje:
Robert Anker
Tsaed Bruinsja
Mensje van Keulen
Maarten 't Hart
David de Poel
frans Pointl
Diana Ozon
Hella Haase
D. Hooijer
Jowi Schmitz
Richard de Nooy
Erika Veld
Marije en Merel Wessels
Toto Ardu
Azra de Haan
Guus Bauer

dinsdag 2 april 2013

#50books - 10 Gratis boeken


 #50books is een initiatief van Petepel waarbij elke week een nieuwe boekvraag gesteld wordt zodat wij, gretige lezers, erover kunnen nadenken/praten/grijnzen/bloggen.

De tiende vraag is: Wat betekent de Boekenweek voor jou?


Als een sneeuwcirkel in de gracht. Het verschijnt plotseling, het trekt mijn aandacht voor een kort ogenblik en daarna verdwijnt het weer en ben ik het ook vergeten. Klinkt poëtisch en zo is het dan ook niet. Wat de sneeuwcirkel betreft want die maakt zo'n indruk dat ik het heb vastgelegd en af en toe nog eens naar omkijk. De Boekenweek ben ik nadat het even in mijn bewustzijn is gekomen, wel net zo makkelijk weer kwijt. Alleen als er een boekenweekgeschenk in mijn schoot valt, denk ik er weer even aan.

Toch denk ik dat wat extra aandacht voor het boek geen kwaad kan. Veel mensen willen graag het idee hebben dat zij een koopje op de kop getikt hebben en door in zo'n Boekenweek mensen massaal dat gevoel te geven, wordt het boek behoorlijk gepromoot. En door de zware concurrentie met andere media zoals televisie en internet is het zeker een pré om het boek in het zonnetje te zetten.


maandag 1 april 2013

The Unwritten Vol. 6 Tommy Taylor and the War of Words - Mike Carey & Peter Gross


Tommy Taylor en de Woordenoorlog is precies waar dit zesde deel om gaat. Steeds meer ontrolt de werkelijkheid of juist onwerkelijkheid of ontstane werkelijkheid of geloofde werkelijkheid zich voor de ogen van de lezer.  De vijand laat steeds meer van zichzelf zien en daarbij zijn het juist de woorden die het hem doen, letterlijk.

Bij zo'n zesde deel is het de vraag of een argeloze lezer die niets van de vorige vijf delen weet, nog iets kan begrijpen van het doorlopende verhaal. Er zal een hoop verloren gaan maar ook is er voor de onwetende nog een heleboel te genieten.
Dit komt door de opbouw van de vijf hoofdstukken die ieder voor een deel uit het hoofdverhaal bestaan en voor een deel uit dagboekfragmenten van Wilson Taylor, de vader van Tom/Tommy. De fragmenten zijn door steeds andere tekenaars geïllustreerd waardoor ze ook hun eigen sfeer krijgen en het idee geven dat ze op zichzelf gelezen kunnen worden.

In het laatste hoofdstuk wordt duidelijk hoe ingenieus al de voorafgaande verhalen met elkaar in verbinding staan en waar het absoluut om draait.
Omdat het al even geleden was dat ik deel 5 had gelezen, was ik voor een deel kwijt waar het allemaal over ging. Het duurde dan ook een tijd voordat de puzzelstukjes bij mij in elkaar vielen. Het laatste hoofdstuk was daarbij een traktatie en de beloning voor de inspanningen van het proberen te volgen van de losse verhalen daarvoor.

Over het tekenwerk hoef ik denk ik niets meer te melden. Zoals in alle delen zijn ook weer in dit deel de covers van Yuko Shimizu wonderschoon en blijven mijn ogen altijd even plakken op het voorgeschotelde intrigerende lijnenspel voordat ik verder door kan slaan naar het begin van het nieuwe hoofdstuk.

Deze graphic novel heeft nog niets aan sterkte van verhaal en tekeningen ingeboet. Knap dat de kwaliteit zo hoog blijft en het doorlopende verhaal blijft intrigeren.

Gezinsverpakking - De Chabotten

Voor ik dit boekenweekgeschenk ging lezen, luisterde ik naar de podcast Nooit meer Slapen waarin de familie Chabot over dit boekje geïntervi...