maandag 25 februari 2019

Love, Fishie - Maddy Gaiman

Het was een Humble Bundle met allerlei afwijkende uitgaves van werk van Neil Gaiman waar dit boekje van zijn dochter Maddy Gaiman tussen zat.
Dit e-boek laat zien dat dit het 41ste exemplaar van de 100 is en is gemaakt door de achtjarige Maddy. Met wat hulp van haar vader Neil en zijn editor Lorraine Garland.

Bij het lezen voelt het als heel privé, iets wat nooit bedoeld is geweest voor het grotere publiek. En toch is het ook weer hartenstelend door de oprechte moeite die Maddy gedaan heeft om deze gedichten, brieven en verhalen te schrijven.

Het riep ook warme herinnering bij mij op aan de vele gedichten die ik als kind heb geschreven en waar ik er nog een aantal van heb. Dezelfde manier van zinnen maken, herhalen en dwangmatig rijmen. Misschien is dat wel iets universeels in kinderen.

Ontroerend vind ik ook de antwoordgedichten die Neil op de brieven van zijn dochter schrijft. Het is duidelijk dat hij weinig thuis is en ze elkaar missen.

Geen must, wel leuk.

De vier seizoenen 2: Winter - Karl Ove Knausgård


Na het lezen van het vorige deel in de deze reeks, Herfst, was ik voorbereid op korte stukjes in plaats van het heerlijk eindeloos doordenderen over een bepaald onderwerp. Deze aanpassing van mijn verwachting scheelde wel bij het lezen van dit deel maar het blijft onbevredigend om steeds na enkele bladzijden alweer alleen achter gelaten te worden.

De onderwerpen in dit deel Winter zijn even huiselijk als in het vorige deel met dit verschil dat brief aan een ongeboren dochter veranderd wordt nadat het kindje geboren is.

Over het algemeen heb ik persoonlijk bijzonder weinig met kinderen. Daarom is het des te opvallender dat wanneer Karl Ove Knausgård over zijn kinderen schrijft ik daar bijna geen genoeg van kan krijgen. Het lezen van zijn observaties zijn het meebeleven van iemand anders bestaan op een zo doorvoelde manier dat het oppassen is om het niet aan mijn eigen geschiedenis toe te voegen.


Ook over andere onderwerpen weet hij op zo een manier te schrijven dat het lijkt alsof ik het zelf heb meegemaakt. En dat terwijl de omgeving die hij daarbij beschrijft toch wel degelijk vol fjorden en bergen en sneeuw zijn in plaats van mijn  Hollandse weilanden en andersoortige platte vlaktes.

Omdat het allemaal zo vertrouwd aanvoelt, is het ook prettig om met deze teksten te vertoeven. En des te teleurstellender dat het zulke korte stukjes zijn.

Clarkesworld Magazine Issue 149 February 2019

Dit Clarkesworld Magazine nummer bestaat uit maar liefst acht korte verhalen en vier non-fictie artikelen.

Het begint met East of the Sun, West of the Stars waarin Brit E. B. Hvide het voor elkaar krijgt om de twee genres science fiction en sprookjes met elkaar te verbinden. In mijn hoofd zijn deze twee genres onverenigbaar waardoor het lezen van dit verhaal een hele nieuwe ervaring was.

Robert Reed liet mee nadenken over onze wereld door er een te schetsen in Painwise waar een plaag heerst waardoor mensen zoveel lichamelijke pijn krijgen dat er geen ruimte is voor oorlog of zoiets als reclames.

Suo Hefu legt een ander vraagstuk voor in The Butcher of New Tasmania namelijk of je oorlog voor eeuwig wil laten voortbestaan of kiest voor genocide. Is het moraal wat we zelf hebben ontwikkeld of hebben meegekregen voor elke situatie van dezelfde waarde? 
Dit soort verhalen zijn precies waarom ik van science fiction houd, het laat me nadenken en weekt mij los uit mijn vastgeroeste ideeën.

zondag 24 februari 2019

Saga Volume Three - Brain K. Vaughan & Fiona Staples

Het derde deel gaat naadloos verder waar deel twee gestopt is. Omdat ik relatieve lange pauzes houd tussen het lezen van de verschillende delen, is het bij de eerste bladzijden er weer even in komen. De beelden zijn echter zo sterk dat ik met mijn slechte geheugen daar maar weinig moeite voor hoef te doen.

Nu is in een wereld waar magie een rol speelt het al snel makkelijk dat wat je ziet niet is wat het werkelijk is. Alleen in dit deel wordt er ook nog twijfel gezaaid over de motieven van een van de hoofdrolspelers. Is het mogelijk dat iemand een ware liefde kan faken?

In dit universum waarin onderdrukking en oorlog een grote rol spelen, is het niet verwonderlijk dat de meeste personages harde figuren zijn. Elk sprankje dat in een liefdevolle richting wijst, is even pauze van de ellende. Maar een lang leven is dit niet beschoren. En verder gaat het weer met het jagen en opgejaagd worden.

Het mooie van dit verhaal vind ik ook dat de hele geschiedenis weliswaar verteld wordt vanuit Hazel, het kind dat uit ouders van twee rassen is geboren en aanleiding is van dit verhaal, maar dat we ook vanuit het perspectief van de andere partijen te zien krijgen wat er gebeurt. Hierdoor krijgt het verhaal meerdere lagen en kun je als lezer misschien wel begrijpen waarom het is zoals het is.
Tenminste....als het werkelijk wel zo is zoals het nu lijkt te zijn. Sinds de in dit deel gedane onthulling ben ik meer op mijn hoede en dat maakt het extra spannend en intrigerend.

De tekeningen blijven sterk van stijl en kleur. Tekeningen waar ik niet weet wat verder nog over te zeggen. Behalve dan, ga ze zelf ervaren!

zondag 17 februari 2019

Adventures in the Dream Trade - Neil Gaiman

Dit boek bestaat uit introducties voor andere boeken, enkele gedichten, teksten voor de band Flash Girls, blogteksten uit 2001 en nog enkele korte verhalen. Oftewel een afwisselend geheel.

Terwijl ik meestal moeite heb met introducties in boeken omdat ik mijn aandacht er niet voldoende bij kan houden, is juist het lezen van al deze introducties los van de boeken zelf mij wel heel goed bevallen. Het laat zien waar Neil Gaiman goed in is, het uitlichten van een onderwerp over een bepaald persoon of onderwerp en daar iets wonderlijk magisch van maken zodat er een duidelijk beeld achterblijft.

De gedichten zijn veelal grappig, echte Engelse humor of misschien wel echte Neil Gaiman humor. In ieder geval gedichten die een prettig ritme hebben en een volgbare inhoud.

Dat hij ook iets te maken heeft met het schrijven van teksten voor een band, was nieuw voor mij. Ik kreeg er niet gelijk de neiging van om die muziek op te zoeken maar misschien ga ik dat nog wel eens doen. Wat mij aan Neil Gaiman aanspreekt is juist zijn veelzijdigheid. Hoe het komt dat ik juist in deze kant niet geloof (op grond van niets), is mij onduidelijk. Mijzelf doorgronden blijft een levenstaak.

De korte verhalen zijn weer fabuleus en stuk voor stuk kleine pareltjes. Het lijkt allemaal echt gebeurd en misschien is dat ook wel zo. Of toch niet? Alleen Neil Gaiman weet dat.

Tweederde van het boek beslaat de tekst van het blog dat Neil Gaiman in 2001 heeft bijgehouden op blogger. En het gaat dan om de tijd dat hij het boek American Gods geschreven heeft en ingeleverd waarna verschillende fases volgen. Zo is er eerst de editor waarbij Neil nog wel eens bedenkeningen heeft en verbeteringen terugdraait. Er is een tijd van promoten van het boek bij handelaren. Ook doet hij uit de doeken hoe het werkt met de blurps die achterop boeken verschijnen. En dan is er de enorme boekentoer die hij voor dit boek gehouden heeft in de Verenigde Staten, het Verenigd Koninkrijk en Canada. Uitgeput komt hij thuis en leest de recensies die uit alle hoeken en gaten komen.

Ik wist niet dat ik het interessant kon vinden om een blog te lezen dat zo lang geleden geschreven is over een destijds actueel onderwerp dat wel eens saai kon zijn (want daar was de zoveelste keer handtekeningen zetten in een boekenwinkel). Dit komt natuurlijk door het enorme talent van Neil Gaiman die van alles wel een avontuur lijkt te kunnen maken. Maar het is ook zeker zijn eerlijkheid en zijn authenticiteit die het hem doet.
Helemaal gezogen in de boekentoer had ik niet door over welke datum het ging en opeens was het daar, elf september 2001. Natuurlijk heeft hij ook daar de gevolgen van meegemaakt. Niet dat hij er veel over schrijft maar het liet mij toch wel weer heel even voelen wat voor een impact die daad wereldwijd op vele levens heeft gehad.

Een boek waar ik onverwachts heel erg van genoten heb. En dat terwijl het meeste non-fictie is.



zaterdag 9 februari 2019

Laura H. - Thomas Rueb


Eerst heb ik geluisterd naar de podcast over Laura H., het Nederlandse meisje dat met haar man en kinderen naar de Islamitische Staat gaat en later weer terugkomt. Het boek lag ondertussen ook op me te wachten. Via Twitter zag ik allemaal zeer enthousiaste opmerkingen met voornamelijk mensen die het boek niet weg konden leggen en het in enkele dagen uitlazen. Zo spannend vonden ze het. Bij mij verliep dat anders.

De eerste bladzijden gingen nog wel. Het greep me niet gelijk en dat weet ik dan aan het feit dat ik net het allemaal op de podcast had gehoord. Dat klopt trouwens niet helemaal want het boek is veel uitgebreider en geeft de gebeurtenissen op een iets andere manier weer. Ik las langzaam verder.

De podcast had me al wat somber gemaakt door te horen hoe mensen in zo'n gewelddadige omgeving terecht kunnen komen. In het boek komt dat nog explicieter aan bod. En dit maakte dat ik er bijna niet verder in kon lezen.

Voor mij is het moeilijk te begrijpen dat mensen dit lezen alsof het een spannend avontuur is. Voor mij spreekt er met name vertwijfeling en wanhoop uit. En ook dat je als mens door een bepaalde keus te maken als tiener in een heel ander leven terecht kan komen dan je ooit ook maar had kunnen voorzien. Op zich geldt dat voor iedereen altijd, alleen als tiener kun je veel makkelijker nog vuriger in iets geloven en daar je leven voor willen geven omdat je niet ziet hoe het leven anders nog iets kan betekenen.

Over de gewelddadige uitleg van IS wat de islamitische wet inhoudt en de verdere uitvoering had ik wel een idee. Het lezen en invoelen dat dit daadwerkelijk nog iedere dag speelt, maakt me misselijk. Vooral het niet in gesprek kunnen gaan met mensen met zo een sterke overtuiging maakt dat ik somber word. Zolang er nog wederzijds respect is, kunnen we er een redelijke wereld van maken. Met mensen die niet van plan zijn om andersdenkende ruimte te geven, is er geen andere manier mogelijk dan oorlog. Dit boek heeft me dit nogmaals laten voelen. Een rotgevoel dat ik moeilijk weer kwijt kan raken.

Toch wil ik iedereen die geïnteresseerd is in hoe een leven ook heel anders kan verlopen dan hoe het bij de meeste Nederlanders gaat, dit boek van harte aanbevelen. Het laat je kennismaken met een bestaan waarvan je hoopt er nooit direct mee in aanraking te hoeven komen en toch weet je dat het bestaat.

zondag 3 februari 2019

Maaike's Magazinetje 1 & 2 - Maaike Hartjes

Eindelijk heb ik ze dan toch te pakken gekregen, de twee Maaike's Magazinetjes uit 1999. Zelf in elkaar genieten krantjes zoals ik ze vroeger als kind op de lagere school ook maakte voor mijn klasgenoten. Mijn vader maakte dan copiën op zijn werk en vervolgens knutselde ik ze dan in elkaar. Mijn oplage was als ik het me goed herinner iets van zes exemplaren. Die van Maaike zijn alle twee een 2e oplage met ieder 100 exemplaren. Nog een wonder dat ik die op de kop heb weten te tikken. Als groot Maaike Hartjes fan ben ik daar dan ook heel blij mee.

In deze magazinetjes staan natuurlijk stripjes van Maaike Hartjes zoals ik die ook gewend ben uit haar autobiografische boekjes. Maar daarnaast zijn er ook krantenknipsels over opmerkelijk nieuws te vinden, een postpagina, een interview met het konijn van haar geliefde Mark, een kookrubriek, een roddelrubriek en nog meer.

Van Maaike Hartjes haar humor word ik altijd blij en daarnaast ontroerd mij de schattigheid waarmee deze magezinetjes gemaakt zijn.
Opmerkelijk zijn de stripjes over haar moeder en zus waarin de voortekenen van haar latere burn out al te zien zijn. De burn out waar ze ook weer en prachtig boek over heeft gemaakt. En dat is een boek dat gelukkig nog overal volop te krijgen is.



De vier seizoenen I: Herfst - Karl Ove Knausgård


Na de overweldigende zesdelige serie Mijn Strijd van Karl Ove Knausgård, heb ik lange tijd niets meer van hem durven lezen, bang dat dit tegen ging vallen. Mijn Strijd eindigt met dat hij de pen in de wilgen hangt en ergens was ik daarin meegegaan al wist ik toen al dat hij vervolgens nog andere werken had gepubliceerd.
Een vierdelige reeks dat gericht is op zijn op dat moment nog ongeboren dochter, stootte mij ook af. Deze context alleen al deed mij pathetisch aan. Nee, hier ging ik niet aan beginnen, dacht ik.

Tot deze vier jaargetijden in mijn schoot geworpen werden en ik mij niet langer kon verzetten. Toch wel hongerig naar nog meer Knausgård begon ik aan dit eerste deel: Herfst. En dat was inderdaad wel even wennen.

Niet eens zo zeer om wat hij schreef, nee, dat voelde aan als thuiskomen. Zijn schrijfstijl en zijn onderwerpen die meestal over het meest dagelijkse gaan, hadden mij na een zin alweer in hun greep. Het wennen zat hem in dat de stukjes zo ontiegelijk kort zijn, hooguit drie of vier bladzijden. Juist van hem ben ik gewend om eindeloos, bladzijde na bladzijde, meegenomen te worden in een bepaalde situatie. Nu het stopt voor het op stoom kan komen, voelde ik me steeds opnieuw bruut verlaten worden. Ik wil meer. Ik wil veel meer. En dus las ik nog een paar stukjes achter elkaar. Maar omdat het ook weer zo fijn was om even in de wereld van deze schrijver te zijn, wilde ik er ook weer niet te snel doorheen en legde het boekje na een paar stukjes weer aan de kant.

Herfst is Karl Ove Knausgård ten voeten uit maar dan in een mini-versie.
En ja, de andere seizoenen ga ik nu zeker ook verorberen. Eens zien hoe dat is nu mijn verwachtingen zijn bijgesteld.

Clarkesworld Magazine 207 December 2023

Met The Gift in de zeer herkenbare stijl van Matt Dixon op de voorkant bevat het decembernummer van Clarkesworld Magazine acht science fic...