Maar nu is er het burn-out dagboek. En woooow, Maaike Hartjes heeft zichzelf overstegen. De inhoud verklaart waarom ik al even niets van haar gehoord had, haar geworstel met haar burn-out. En de woooow is voor hoe ze hier vorm aan gegeven heeft. Ik denk dat er maar weinigen zijn die tijdens hun burn-out zo productief zijn want wat zij heeft gedaan is tijdens haar burn-out een dagboek bijhouden dat nu gepubliceerd is.
De vormgeving is prachtig. Elke bladzijde vind ik weer oogstrelend. Er straalt zoveel gevoel voor compositie, kleur, smaak vanaf. En dan weet ze ook nog eens haarfijn te treffen wat ze wil zeggen. In plaats van alleen papier en inkt te gebruiken, heeft ze nu ook allerlei fragmenten van agenda's, enveloppen, stickertjes, kaartjes en weet ik niet wat gebruikt. Ook maakt ze veel gebruik van Japanse Washi tape, plakband met een opdruk. Elke bladzijde opnieuw is een collage waar ik minutenlang naar kan kijken.
Maar tegelijkertijd is daar het verhaal van de bergen en dalen die Maaike Hartjes op- en afgaat en die zo nieuwsgierig maken dat het moeilijk is om niet snel door te willen lezen. Ze laat haar burn-out op zo'n begrijpelijke manier zien dat ik al lezend bijna hardop roepend haar aanmoedigde om haar eigen weg te vinden. Iets dat haar uiteindelijk zeker gelukt is.
Ondertussen heb ik weer eens gekeken naar de titels die niet meer uitgegeven worden en tot mijn blijdschap heb ik bij boekwinkeltjes.nl de nog door mij missende titels gevonden. Dat wordt dit jaar voor mij nog veel meer genieten van Maaike Hartjes.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten