zondag 29 september 2013

#50books - 36 Niet lezen maar doen

#50books is een initiatief van Petepel waarbij elke week een nieuwe boekvraag gesteld wordt zodat wij, gretige lezers, erover kunnen nadenken/praten/grijnzen/bloggen.

De zesendertigste vraag is: Wat is jouw favoriete sportboek?


Er zijn van die dingen, daar kletst je niet over, die ga je doen. Zolang er over gepraat wordt, weet je dat het niet gaat gebeuren. Je kent het misschien wel, het eindeloos geleuter over gaan stoppen met roken, afvallen of beginnen met hardlopen om ooit een marathon te kunnen volbrengen. Als mensen daar steeds maar weer over beginnen, is inmiddels mijn levenservaring, dat het nooit wat gaat worden. Totdat je ze er niet meer over hoort, dan is het daar opeens.




Zo heb ik het ook met sportboeken. Dat is iets waar je bij bent, bijvoorbeeld tijdens de Tour de France of WK voetbal, op dat moment. Maar dat eindeloos geleuter vooraf of achteraf in de nabeschouwing, nee, dat vind ik niks. De spanning is er dan al af en meer valt er niet aan toe te voegen dan de beleving op dat moment.

Precies hetzelfde met zelf sporten. Het is de ervaring en daar kan tevreden op terug gekeken worden. Het uitmelken maakt het alleen maar stuk. Dus nee, geen sportboeken voor mij.

#50books - 35 Signeren? Nee, bedankt.

#50books is een initiatief van Petepel waarbij elke week een nieuwe boekvraag gesteld wordt zodat wij, gretige lezers, erover kunnen nadenken/praten/grijnzen/bloggen.

De vijfendertigste vraag is: Hebben jullie ook (een) gesigneerd boek(en) met een speciaal verhaal?
 
Als tiener heb ik in de Bijenkorf met razende zenuwen in de rij gestaan om mijn LP door Freek de Jonge te laten tekenen. Ik vond het verschrikkelijk. Voelde me volkomen belachelijk en uiteindelijk kon ik ook nog niet eens lezen wat hij op mijn mooie LP-hoes met dikke stift had gekrabbeld.


Later nog eens een boek laten signeren door Wim de Bie met hetzelfde resultaat. Ik voelde me nog jaren ronduit belachelijk en vol schaamte voor die paar woorden die ik gestameld had.

Nee, laten signeren was niets voor mij. Want na de eindeloze zenuwen had ik dan een krabbel op een boek of LP die ik liever mooi schoon had gehouden.



Maar toen kwam Robin Hobb, een schrijfster waarvan ik zeker wist dat mijn ouders haar boeken geweldig zouden vinden. Ik kon dan ook niet anders dan de Zieners-trilogie (mijn ouders wilden niet in het Engels lezen, dat was voor snobs ;-) ) laten signeren met hun namen erin. Dit keer waren mijn zenuwen of ik wel in het Engels duidelijk zou kunnen maken hoe de namen van mijn ouders gespeld moesten worden. Uiteindelijk loste dit zich makkelijk op omdat ik het op een papiertje voor kon doen.
Mijn ouders waren blij verrast met de boeken en bleken erom te vechten wie verder mocht lezen. Toen ik het jaren later nog eens met ze over deze boeken had, wisten ze nog wel van de inhoud van de boeken maar dat het gesigneerd was speciaal voor hun, daar wisten ze niets meer van.

Signeren? Nee, bedankt, zei ik laatst bij de aanschaf van Kraut door Peter Pontiac. En ik denk dat het zo zal blijven.

zaterdag 28 september 2013

#50books - 34 Einde doet er niet toe


#50books is een initiatief van Petepel waarbij elke week een nieuwe boekvraag gesteld wordt zodat wij, gretige lezers, erover kunnen nadenken/praten/grijnzen/bloggen.

De vierendertigste vraag is: Wat spreekt jullie meer aan, het afgeronde verhaal of het open einde?

Hoe vaak heb ik niet een boek verzwolgen waarbij ik de nog te lezen bladzijden aftelden reikhalsend uitkijkend naar de ontknoping om er dan na de allerlaatste regel achter te komen dat er helemaal geen einde is? Dit soort boeken laten mij achter midden op de rails. Ik kan zien waar we vandaan gekomen zijn maar hoe het verder gaat met de inmiddels geliefde hoofdpersonen, zal ik nooit te weten te komen. Zij gaan verder met hun eigen ontwikkeling zonder mij verder nog mee te nemen. En daar zit ik dan hulpeloos en verlaten.
Het hangt dan af of de reis tot dusver boeiend genoeg is geweest om er uiteindelijk toch nog een bevredigend gevoel aan over te kunnen houden en de teleurstelling op het einde te vergeten.

Maar dan de andere mogelijkheid. Het verhaal heeft wel degelijk een pasklaar einde. Zo is het en niet anders. De ontknoping heeft zich voltrokken en de trein is bij het eindstation gekomen waar het niet meer verder kan.
Het moment van onthulling of ontknoping kan een geweldige euforie geven. Alleen is deze vaak slechts van korte duur. Als deze waarheid is ingedaald, wordt het een vanzelfsprekendheid en moet het wel heel ingenieus in elkaar zitten, wil het een blijvende blijheid oproepen.

Een afgerond verhaal of een open einde? Het is de reis er naar toe die het lezen de moeite waard maakt.

Gezinsverpakking - De Chabotten

Voor ik dit boekenweekgeschenk ging lezen, luisterde ik naar de podcast Nooit meer Slapen waarin de familie Chabot over dit boekje geïntervi...