maandag 31 juli 2017

Knielen op een bed violen - Jan Siebelink

Het boek is al meer dan tien jaar oud, heeft de AKO-literatuurprijs gewonnen, werd vele jaren aangehaald en inmiddels is er ook een film naar gemaakt. Boeken die in de loop der tijd almaar genoemd worden gaan uiteindelijk toch in mijn systeem zitten en zonder dat het op mijn verlanglijstje sta, zie ik het dan tweedehands op de Deventer boekenmarkt liggen en opeens neem ik het naar huis omdat ik eindelijk wil weten waar iedereen het toch over heeft.
Een Nederlandse schrijver die als onderwerp neemt het geloof in een klein dorp, is voor mij eigenlijk al bijna direct afgeschreven als oninteressant. Daar heb ik in mijn tienerjaren genoeg van verplicht moeten lezen. Net zoiets als WOII voor mij meestal betekent dat ik daar geen interesse meer voor kan opbrengen.

Maar bij dit boek gebeurde iets wonderlijks. Het gaat in het eerste deel inderdaad over een opgroeiende jongen met een vader die een strenger geloof gaat hanteren dan de kerkelijke en die zo wreed was dat de jongen wegloopt en zelf zijn eigen leven gaat opbouwen. Daarin wordt hij heen-en-weer geslingerd tussen het vrije leven met zijn vrouw en kinderen aan de ene kant en aan de andere kant de steunende maar ook drukkende hand van de aanhangers van de Reformatie.

Ik als ongelovige gruwel van de dreigingen die uitgaan van hen die vinden dat zij de enigen zijn die juist in de leer zijn en alleen hun zielen gered kunnen worden al weten zij dát ook niet zeker. En al het stiekeme gedoe wat daaromheen gedrapeerd wordt, maakt het ook nog eens ongeloofwaardiger in mijn ogen.
Maar het knappe van dit boek is dat er niet wordt uitgelegd waarom de ik-persoon ondanks zijn slechte ervaringen in zijn jeugd toch een groot deel van zijn kapitaal in de vorm van boeken aanschaffen steekt en stiekem reisjes maakt om bijeenkomsten bij te kunnen wonen. Als lezer maak je mee dat hij doet wat hij doet. Er is een enkel moment van twijfel maar dan komt toch weer de aantrekkingskracht en handelt hij daar naar. En dit doen, ging tijdens het lezen in mij zitten en daarmee voelde ik de wanhoop, het zo graag willen dat dit de juiste leer is en dat er een ander is die positief over hem oordeelt en altijd weer die angst dat het toch fout is of misschien wel dat dit de waarheid helemaal niet is.

Een korte tijd stoorde het mij dat zijn keuzes niet duidelijker werden beschreven maar uiteindelijk denk ik juist dat dit de kracht van dit boek is. 

zondag 30 juli 2017

Girl Genius: Agatha Heterodyne and the Guardian Muse - Phil & Kaja Foglio

Het lezen van deze webstrip op mijn kwartslag gedraaide beeldscherm bevalt steeds beter. Er zijn ook andere websites die er beter van worden, misschien omdat ze wel meer voor telefoons zijn gemaakt. Maar er zijn nog heel wat websites die toch meer op een breedbeeldscherm afgestemd zijn dus het is soms wel een gedraai van jawelst.

Dit tiende deel is van een zelfde hoge kwaliteit als alle voorgaande delen en ik ga er vanuit dat deze ook nooit zal verminderen.

Soms verbaast het me wel hoe lang een bepaalde toestand blijft bestaan en dat ondanks de vele acties die worden gepleegd door ik-weet-niet-hoeveel personages er toch uiteindelijk weinig gebeurt. Zo is de dodelijke ziekte die Agatha, Gilgamesh Wulfenbach en Tarvek Sturmvoraus (die namen blijf ik grappig vinden) onder de leden hebben minstens de helft van het boek het hoofdonderwerp, dat is dus zo'n zestig pagina's. En dan heb ik het nog niet eens over hoe lang ze al in het kasteel zijn dat Agatha als de ware Heterodyne onder controle probeert te krijgen.

Ik weet nog in de tijd dat ik live meelas met de strip, dat betekende op maandag, woensdag en vrijdag een nieuwe pagina, ik ook vaak vond dat iets wel heel lang duurde. Dan heeft het in een keer achter elkaar lezen van een verhaal wel een groot voordeel.

Wat mij dit keer nog eens extra opviel waren de grappige details die in het kasteel verborgen zitten zoals een tekstje op enkele traptreden die vragen of je wel alle experimenten hebt uitgedaan, het grote beest hebt gevoederd, de held hebt verslagen en geglunderd hebt. Ik ben slecht in goed kijken en er de tijd voor nemen om de schitterende tekeningen met aandacht te bestuderen. Maar ik heb gemerkt als ik meer de rust neem, er nog veel meer te genieten valt dan het grote verhaal.

Op naar deel 11 want het gevecht met het kasteel en de anderen is zeker nog niet ten einde.  





zaterdag 29 juli 2017

Moxyland - Lauren Beukes

Door een kort verhaal in Claresworld Magazine was ik nieuwsgierig naar ander werk van de Zuid-Arikaanse Lauren Beukes. Op goed geluk koos ik zo maar een boek uit en kwam zo in aanraking met Moxyland.

Uitgegeven in 2008 speelt dit verhaal zich af in 2018. Best een gok als schrijver om de snel veranderende wereld proberen in te schatten. De kans dat je er naast zit, is behoorlijk groot en daarmee dateer je ook gelijk je werk. Maar Lauren Beukes wilde dat risico wel nemen en al is de wereld niet zo geworden zoals zij heeft omschreven, er zijn wel degelijk ontwikkelingen die de afslag naar deze beschreven maatschappij nog steeds kunnen nemen.

In het boek wordt het leven beschreven vanuit vier verschillende personages die alle vier op een heel eigen manier zich verzetten tegen de heersende moraal. De wereld zit vol technologie en de identiteit van de mensen is net zo belangrijk in Het Echte Leven als in virtuele werelden zoals Moxyland. Daarom is de door de autoriteiten opgelegde straf om iemand voor een bepaalde tijd de verbinding tot de virtuele wereld te ontzeggen, van enorme proportie.

Vaak vind ik het storend als een schrijver gaat uitleggen hoe het een en ander zit. In dit boek wordt niets uitgelegd en word je als lezer midden in een leven gegooid waar je nog niets vanaf weet en al lezende maar moet ervaren hoe het zit. Nou houd ik daar op zich wel erg van, alleen dit was in dit boek bij tijd en wijle wat te moeilijk voor mij en kon ik me er maar geen voorstelling van maken. Toch bleef ik lezen omdat het wel intrigeerde door de voor mij onbekende levensstijlen van de personages, de spanning van waar ze nu naar toe aan het werken waren en het toch willen proberen te volgen hoe deze wereld(en) in elkaar steekt.
Het verhaal is echter geen afgerond geheel en er zijn aardig wat losse eindjes die nergens opgelost worden. Zoals je opeens als lezer met deze levens in aanraking komt, zo word je er ook weer uit weggehaald en blijft met de grote vraag achter hoe het met ze verder zal gaan. Het is dan denk ik ook niet de bedoeling van de schrijver om een pasklaar verhaal te vertellen maar meer een sfeerschets te geven over hoe de toekomst kan worden en wat de gevaren zouden kunnen zijn.

De verwachting die ik door het korte verhaal van deze schrijver had gekregen, is niet helemaal waar gemaakt maar ik ben wel benieuwd naar andere boeken van haar hand. Wie weet was dit net even te ingewikkeld voor mij.

En o ja, af en toe een kleine verrassing wanneer tussen het Engels opeens wat woorden Zuid-Afrikaans staan en ik die als Nederlander prima kan lezen. Geen moeilikheid nie, ne.

vrijdag 28 juli 2017

#50books - 2017.30 Vanzelf openvallen

In dit vijfde jaargang van #50books is het stokje van de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel overgenomen door Martha Pelkman die dit jaar de vragen stelt. 
 
En de dertigste vraag van 2017 is:   
Welk boek ligt je het prettigst in de hand?

Wanneer ik een boek wil hebben, is mijn eerste blik altijd of het een versie heeft met een zachte kaft en het liefst op pocketformaat. Soms is het even wachten want de harde kaften gaan bij het uitgeven van boeken meestal een aantal maanden vooruit. Alleen als ik echt niet kan wachten zoals bijvoorbeeld destijds met het zevende en destijds laatste deel van Harry Potter, koop ik die uitgave met een harde kaft. Maar tijdens het lezen voelde ik al gelijk weer waarom ik dat niet prettig vond. Het keiharde omhulsel om al die zachte, soepel meebewegende bladzijden lijken een gevangenis te zijn. Dat vormt absoluut niet mee wanneer ik me tijdens het lezen in een iets andere houding positioneer en het dwingt me om mijn leeshoudingen te beperken. Nee, dan de zachte kaft die mij altijd volgt.

Een pocket vind ik ook een heel fijn formaat omdat de bladzijden altijd in een keer te overzien zijn en ze meestal in één hand vast te houden zijn. Dit betekent dat waar ik ook ben, ik het boek makkelijk kan vasthouden zoals in een volle tram boven alle hoofden uit.

Nu is er met pockets nog wel eens een groot nadeel en dat is dat ze niet lekker openvallen. Soms heb ik de kracht van twee handen nodig om ze volledig open te kunnen houden waardoor ik ook de letters vlak bij de vouwen kan zien.
Daarom ben ik altijd heel gelukkig wanneer ik een pocket aantref die als vanzelf openvalt. Dat is de meest luxe boekvorm die ik ken en helaas maar weinig zie. Het zijn die boeken die roepen 'pak mij op dan ga ik alvast voor je open, kom maar en begin hier te lezen'. Dan is het puur genot om door die bladzijden te bladeren en alle letters met gemak te kunnen zien.

zondag 23 juli 2017

Sapiens Een kleine geschiedenis van de mensheid - Yuval Noah Harari

Het was een krantenartikel over een man die alle levensvragen beantwoordde, dat mijn aandacht trok en mij kennis liet maken met Yuval Noah Harari en zijn boek Sapiens. De oppermachtige homo sapiens heeft zijn overheersing te danken aan zijn vermogen tot abstract denken en massaal geloven in concepten die niet bestaan. Ha, dacht ik, dat klinkt interessant. Dus kocht ik het boek en begon te lezen.

Al snel kwam de teleurstelling. De toon van het boek is zo populistisch dat ik de vertaler daar niet de schuld van kan geven. En door die toon was ik gelijk op mijn hoede of de schrijver wel niet heel erg zijn verhaal alleen naar zijn eigen hand zou schrijven. Dat blijkt inderdaad het geval te zijn. Er is nergens een twijfeling, een even stilstaan bij wat er in zijn redenering niet wordt meegenomen, een bewustzijn dat ook zijn idee slechts een verzonnen concept is. Wanneer men geen blijk geeft van een van deze punten, word ik sceptisch en heb het boek dan ook een tijdje weer weggelegd.
Uiteindelijk heb ik het toch weer opgepakt. Mijn eerste hoopvolle verwachting was weggeëbd en nu kon ik met een realistischer idee over wat voor boek het is, verder gaan.

En toen kwamen er best interessante gegevens naar voren. Zaken waar ik nog nooit over nagedacht heb, komen meerdere malen aan bod en dat prikkelt aangenaam. Zoals dat de economie pas de laatste twee eeuwen is gaan groeien omdat men pas vanaf toen vertrouwen in de positieve ontwikkelingen in de toekomst heeft gekregen, en dat de mensheid pas een paar eeuw geleden vragen is gaan onderzoek  over zaken die men nog niet wist terwijl daarvoor deze als vragen irrelevant werden beschouwd omdat alles wat belangrijk was door de Bijbel, Koran of welke voorschrift dan ook dat men aanhing, was beschreven. Natuurlijk was ik wel bekend met de Verlichting maar ik had nooit gedacht over hoe het dan daarvoor was. Ook van kleine feiten zoals Columbus die zijn leven lang is blijven geloven dat hij naar Oost-Indië is gevaren en ontkende dat hij een nieuw continent had ontdekt, heb ik erg genoten.

De opzet van het boek met de beschrijving van de mensheid in de tijd dat er nog meer homosoorten waren tot onze moderne tijd waarin de technologische ontwikkeling een raketvlucht neemt, geeft een interessant beeld van hoe je de geschiedenis van de mens kunt bekijken. En ik zou het mensen dan ook niet afraden.
Alleen als je op zoek bent naar een gedegen wetenschappelijk onderbouwd verhaal dan ben je met Sapiens niet aan het juiste adres. Ik zie het meer als een boek waarin interessante onderwerpen over de ontwikkeling van de mensheid wordt gesproken en je daar eens over na kan laten denken. Maar het voelt te onvolledig om nu laaiend enthousiast over te worden en deze schrijver zou ik zeker geen levensvragen voorleggen.

Van het laatste hoofdstuk raakte ik zelfs weer een beetje geïrriteerd. Daarin herhaalt hij wat hij in het vorige hoofdstuk op het einde al heeft beweerd namelijk dat de homo sapiens op weg is om te evolueren naar een volgend soort door zijn gemanipuleer met genen en DNA. Het voelt als zijn persoonlijk stokpaardje en alsof dit eigenlijk de reden is waarom hij dit boek geschreven heeft, een waarschuwing.

Er is nog wel een kans dat ik zijn volgende boek Deus ga lezen omdat er ook zeer boeiende zaken in beschreven staan maar misschien wint de irritatie en laat ik deze schrijver verder links liggen.

zaterdag 22 juli 2017

The World Inside - Robert Silverberg


Het derde boek in deze bundel heet The World Inside en speelt zich af in de 24ste eeuw. In deze tijd hebben de mensen een samenlevingsvorm gevonden waarin gebouwen zijn ontstaan van duizend etages en er gemiddeld maximaal zo'n 800.000 mensen in wonen. Mensen die in hun leven geen stap in open lucht zullen zetten. En waarom zouden ze ook want binnen is alles voor ze geregeld.
De verdiepingen waar de mensen wonen geven letterlijk aan hoe hoog zij op de maatschappelijke ladder staan en zij bewegen zich dan ook in die contreien. Verder is de norm om zo vroeg mogelijk te trouwen, en dan moet je denken aan de leeftijd waarop vrouwen vruchtbaar worden, en kinderen te krijgen. Want dat is het belangrijkste in deze maatschappij, de voortplanting.
Daarnaast is er complete seksuele vrijheid en zo goed als geen privacy. De enkeling die daar niet mee uit de voeten kan en doordraait, wordt afgevoerd en verwerkt tot een energie opwekkende substantie.

Deze innerlijke wereld wordt beschreven met ieder hoofdstuk vanuit een andere bewoner. Zo leer je als lezer langzaam de verhoudingen tussen de verschillende lagen in deze maatschappij kennen en ook de stiekeme verlangens die een ieder voor zich houdt. Behalve eentje die uit het gebouw weet te ontsnappen en kennis maakt met het buitenvolk dat de aarde bewerkt met machines en robots om al die mensen in die enorme gebouwen te voeden.

De schrijfstijl van Robert Silverberg blijft onverminderd aantrekkelijk door de natuurlijke manier. Je hebt bij wijze van spreken niet eens door dat je aan het lezen bent.
Het verhaal draagt duidelijk de sporen van de jaren zestig in zich door de manier waarop de heersende seksuele omgang in deze maatschappij wordt beschreven. Het boek is dan ook van begin jaren zeventig. Ook merkbaar door het idee dat de mensheid de wereld naar zijn mallemoer heeft geholpen en dat door de samenleving op deze manier in te richten de mensheid oneindig kan groeien.
Opmerkelijk vind ik ook dat de klassenmaatschappij zo nadrukkelijk in deze samenleving is blijven bestaan met de heersers aan de top die het allemaal niet zo nauw nemen als anderen wel denken.
Wat dat betreft is de mensheid dan toch niet zo geëvolueerd.

Een boek waarvan ik het gevoel heb dat het goed de tijdgeest van begin jaren zeventig weergeeft en dan op bepaalde punten flink is uitvergroot. Interessant.


#50books - 2017.29 Boeddha

In dit vijfde jaargang van #50books is het stokje van de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel overgenomen door Martha Pelkman die dit jaar de vragen stelt. 
En de negentwintigste vraag van 2017 is:   
Ga eens voor je boekenkast staan en laat je ogen over de boeken glijden. Welk boek springt eruit en waarom?

Wat een ongelooflijk leuke vraag. Eens een keer niet denken maar doen en voelen. Fijn.

Nu staan er in mijn huis in verschillende kamers verschillende boekenkasten. Het was alleen niet moeilijk om te kiezen voor welke ik zou gaan staan. Namelijk de twee boekenkasten met die boeken waar ik het meest mee heb namelijk science fiction, science fantasy, fantasy, jeugdboeken, strips, graphic novels, manga, mythen, legenden en boeken specifiek Koning Arthur als onderwerp.

Alleen daarna was het moeilijk om te voelen wat eruit springt omdat ik de meeste van deze boekenruggen heel erg goed ken.


Uiteindelijk kwam ik uit op de reeks Boeddha van de mangameester Osamu Tezuka omdat deze boeken tezamen een tekening van Boeddha in zijn verschillende levensfases weergeeft. Als mijn oog op dit geheel valt dan geeft het me altijd plezier bij het terugdenken aan het lezen van deze mangareeks. In eerste instantie door de informatieve zijde over het bestaan van Boeddha maar daarnaast ook door de bizarre reacties van verscheidene personages en wonderlijke gebeurtenissen die met hier een daar een anachronisme doorkruist werd waardoor je als lezer weer even in deze tijd geworpen werd. En de humor is subliem. Duidelijk een reeks die nog vele malen herlezen kan worden. En wie weet dat ik er ooit nog een flinter van kan gaan begrijpen.


maandag 17 juli 2017

Clarkesworld Magazine Issue 130, July 2017

Clarkesworld Magazine van juli heeft zeven korte verhalen, vier artikelen en wederom een schitterende illustratie op de voorkant. Genetics Lab is gemaakt door Eddie Mendoza en toont een dinosaurus op sterk water. De mensfiguur die er naast is geplaatst illustreert heel mooi de enormiteit van de dinosaurus.

Het openingsverhaal van dit nummer begint gelijk goed. In An Age of Ice van de Chinese Zhang Ran en vertaald door Andy Dudak wordt laten zien wat de consequenties kunnen zijn van je laten invriezen vlak voordat je sterft. Een science fiction idee dat al steeds meer werkelijkheid begint te worden. Alleen verder dan invriezen zijn we nu nog niet. Het gaat om wakker worden in een andere tijd waarin de oorzaak waaraan je bent gestorven is opgeheven. Maar zou je dan nog willen leven terwijl al je bekenden ouder zijn geworden? Leuk gedachtenexperiment.

De West Afrkaan Rich Larson beschrijft inmiddels een bekend thema in Travelers: Ruimtereizigers die voor vele decennia in een slaaptoestand zijn gebracht waar een aantal te vroeg wakker worden. Ondanks dat het de laatste jaren vaker is beschreven en ook de film Passengers hierover gaat, weet Rich Larson er toch een nieuwe draai aan te geven.

Het doet me een genoegen om weer een verhaal Bo Balder tegen te komen. Dat er  toch ook nog Nederlanders zijn die een hoog kwaliteit science fantasy verhaal weten te schrijven. In de The Bridgegroom wordt na het overlijden van de bridgegroom als zijn opvolger een jonge student aangewezen die de onderontwikkeldheid van zijn dorp had proberen te ontvluchten. Nu is hij gedoemd tot het eind van zijn bestaan de brug hoog in de koude bergen te bewaken. Hij heeft geen idee wat hem te wachten staat en wij als lezers ook niet. Langzaam wordt het mysterie ontrafeld. Een heel menselijk verhaal over jonge hoogmoed, menselijke nieuwsgierigheid en wil tot vooruitgang.  Mooi geschreven.

Het artikel dat ik er deze keer uit wil lichten is van Fran Wilde en heet Another Word: Invisible and Visible Engineering in Science Fiction waarin zij de handen in de schijnwerpers zet die al die apparaten die de knappe koppen hebben bedacht blijvend laten werken. In de meeste verhalen worden de mensen beschreven die bedenken hoe ze uit een benarde situatie komen maar het zijn de engineers die hun handen vuil maken en zorgen dat het ook werkelijk gebeurt zoals de knappe koppen hebben bedacht. Leuk dat daar eens aandacht aan wordt gegeven. 

zaterdag 15 juli 2017

#50books - 2017.28 Digitaal lezen

In dit vijfde jaargang van #50books is het stokje van de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel overgenomen door Martha Pelkman die dit jaar de vragen stelt. 

En de achtentwintigste vraag van 2017 is:   
Welk(e) boek(en) neem je mee op vakantie?

Vakantie is voor mij in principe geen plannen hebben en doen waar ik op dat moment zin in heb. Wanneer ik op vakantie ga, is dat meestal met de fiets een paar dagen door Nederland peddelen. Voor het meenemen van leesvoer is een e-reader dan ideaal.

Op mijn e-reader staan al een hele tijd een heel jaar Clarkesworldmagazine dat ik kreeg bij het steunen van een Kickstarterproject om Chinese SF in het Engels te vertalen. Omdat ik ook Patreon ben van Clarkesworldmagazine en dus elke maand een nieuw nummer in de digitale bus krijg, kom ik niet zo toe aan dat ene jaar extra. Maar voor op vakantie is het wel heel handig. Want het tijdschrift bestaat uit allemaal korte SF+F-verhalen.

Bij een ander Kickstarterproject om de speciale uitgave People of Colo(u)r Destroy Science Fiction van het tijdschrift Lightspeed te ondersteunen, kreeg ik ook een aantal digitale tijdschriften in het SF+F+H-genre waar ik tot nu toe nog nooit in gekeken heb. Wel jammer maar helaas lees ik nu eenmaal niet zo snel.

En dan heb ik nog aantal digitale boeken van Neil Gaiman met korte  verhalen die staan te trappelen om gelezen te worden.

Kortom allemaal uitgaven met korte verhalen. En een kort verhaal is heel geschikt voor 's avonds als ik moe ben van de hele dag buiten zijn en fietsen maar ook voor even een uur op een stoeltje in de zon om vervolgens weer verder te peddelen.

zondag 9 juli 2017

Tonio - A.F.Th. van der Heijden


A.F. TH. van der Heijden, de Nederlandse schrijver waar ik ondanks dat ik lyrisch was over zijn Het Leven Uit Een Dag, altijd van denk dat zijn schrijfsels niets voor mij zijn. Dat heeft hoogstwaarschijnlijk te maken met dat ik als begin twintiger geworsteld heb met een uit de reeks De Tandeloze Tijd en die worsteling nooit meer te boven ben gekomen. Waarom ben ik dan toch Tonio gaan lezen? Uit puur sensatiezucht? Misschien wel. Het verliezen van een eigen kind heeft iets onmogelijks in zich. Iets dat niet kan bestaan omdat het niet hoort zoals ik de wereld zie. Het erover lezen heeft dit alleen nog maar onbegrijpelijker gemaakt. Ik heb al niet zo'n hoge pet op van het menselijk bestaan maar als dan ook nog zo iets stompzinnig als het sterven van een zoon door een idioot verkeersongeluk twee ouders voor de rest van hun leven in diep ongeluk doet duikelen, dan blijft er niet meer zoveel over. Dat verdriet is zo immens dat het vanuit biologisch opzicht niet meer logisch is. Waar leef je dan immers nog voor?

Interessant. Ik dacht hier iets te gaan schrijven over dat het boek een uitschreeuw is van een rouwende vader waar niet zo gelet is op de literaire waarde van het stuk omdat de inhoud te heftig is om daar nog kritiek op te kunnen hebben. Dat het wellicht wel wat te persoonlijk is. Dat het voor boekverkopers commercieel interessant is om dit verdriet van een bekende schrijver te verkopen. En meer van dit soort afstandelijke analytische opmerkingen. Maar opeens heb ik daar helemaal geen zin meer in.

Tijdens het lezen zijn mijn eigen doden, zoals mijn ouders, een klasgenootje op de middelbare school, een collega, regelmatig in mijn gedachten langs komen wandelen. Misschien dat de schrijfstijl mij niet helemaal ligt, maar de voortdurende onderliggende emotie is zo voelbaar dat het regelmatig mijn eigen gevoelens en gedachten aansprak. Dus in plaats van dat het me naar een ander liet kijken, richtte het zich op mijzelf zonder mij rechtstreeks aan te spreken. Het boek geeft weer hoe een mens in zijn leven volledig uit het lood geslagen kan worden en daarin alleen achterblijft. Zoals we allemaal altijd alleen zijn, alleen dan wordt het nog duidelijker. En dat vind ik mooi.

zaterdag 8 juli 2017

#50books - 2017.27 Hollandse wilde zwanen

In dit vijfde jaargang van #50books is het stokje van de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel overgenomen door Martha Pelkman die dit jaar de vragen stelt. 

En de zevenentwintigste vraag van 2017 is:   
Over welke bekende (historische) figuur zou jij een biografie willen lezen?

Over zogeheten bekende figuren is vaak al een bepaald beeld geschapen waarbij dat waardoor deze figuur bekend werd, afleidt van de persoon zelf. De schrijver is vaak fan of op zijn minst vol bewondering voor zijn onderwerp en dit kleurt sterk dat wat over zo iemand geschreven wordt. Daarom ben ik meer geïnteresseerd in het leven van de zogenaamde gewone man.

In Wild Swans, Three Daughters of China worden drie generaties vrouwen in China beschreven. De snel politieke veranderingen maken dat deze vrouwen in drie heel verschillende werelden zijn opgegroeid.

Mij lijkt het interessant om zoiets ook eens te lezen over drie generaties vrouwen in Nederland. Politiek gezien is er wellicht niet zo extreem veel veranderd als in China maar over honderd jaar is er toch best van alles gebeurd waardoor ook het leven van deze Hollandse vrouwen behoorlijk van elkaar verschillen.
Naast invoering van stemrecht voor vrouwen en de verschillende feministische golven, zijn er ook nog de technologische ontwikkelingen. Mijn oma kende nog paard en wagen, ik zit binnen niet al te lange tijd in een zelfsturende auto. Deze ontwikkelingen zijn enorm. En zo zijn er vast nog meer veranderingen over de afgelopen honderd jaar waar ik geen weet van heb. Daar wil ik best eens iets over lezen.

vrijdag 7 juli 2017

Angels and Visitations - Neil Gaiman


Een verzameling van Neil Gaiman zijn vroegere werk waarbij in de introductie ook nog zijn relatieve jeugdigheid doorklinkt. Dit boek kwam uit in 1993 en dat is het moment dat Neil Gaiman zo'n tien jaar betalend schrijver was. Hij wil dan een aantal van zijn stukken graag bundelen, stukken die hun oorsprong hebben in verzoekjes voor een introductie bij een boek, een gedicht bij de viering of verering van iemand, een inzending voor een tijdschrift en nog veel meer aanleidingen. Zoals ik ook uit andere bundels van hem ken, geeft hij in de introductie bij elk stuk een klein beetje achtergrond. Ik lees deze graag voor ik aan het verhaal zelf begin maar als lezer kun je er juist ook voor kiezen om helemaal onbevangen het stuk te lezen. Soms is de introductie wel eens boeiender dan bijvoorbeeld het gedicht dat het inleidt. Dat maakt het voor mij ook altijd de moeite waard om de introducties wel te lezen. Introducties die soms geniaal op zichzelf zijn.

Een aantal van de korte verhalen kende ik al. Bij het aanschaffen van meerdere verzamelbundels van een schrijver is het risico er altijd dat er dubbelingen komen. En hoe meer ik van Neil Gaiman lees, hoe meer dat er zijn. Maar omdat ik zo geniet van wat hij schrijft, zijn die dubbelingen nooit vervelend. Het zijn ook duidelijk zijn beste verhalen die ik wel vaker terug zie keren in die bundels. Zoals ook in deze bundel het verhaal Chivalry waarin een dame die graag in tweedehandswinkel snuffelt de Graal koopt en deze later met moeite aan Galahad afstaat omdat het zo goed staat op schoorsteenmantel. En natuurlijk het verhaal Troll-Bridge. Misschien ben ik dat verhaal al wel in drie verschillende bundels tegen gekomen en het verveelt nooit hoe de ik-persoon op jonge leeftijd de trol onder de brug tegenkomt en hoe dat zijn leven beïnvloedt.

Het verhaal We Can Get Them for You Wholesale heeft mijn hart harder laten slaan. Hoe iemand door verleiding van koopjes de mensheid uiteindelijk ten onder brengt. Humoristisch en tegelijkertijd een kern van waarheid, hoe absurd ook.

Deze bundel is zeer afwisselend met absurdistische verhalen, science fiction, gedichten, introducties voor andere boeken en speurneusverhalen. Niet alles vind ik altijd even interessant. Er zitten stukken tussen waarvan ik de context niet goed begrijp en waarvan mij dan ook de betekenis ontgaat. Blijkbaar werkt het zonder die context dan niet, in ieder geval niet voor mij.
Maar het gros is verfrissend, verrassend, humoristisch en puur Neil Gaiman, hoe jong ook.

zaterdag 1 juli 2017

#50books - 2017.26 Met zijn allen

In dit vijfde jaargang van #50books is het stokje van de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel overgenomen door Martha Pelkman die dit jaar de vragen stelt. 

En de zesentwintigste vraag van 2017 is:   

Aan welk boek uit je jeugd heb jij een mooie herinnering die je wil delen?
Gelijk bij het lezen van deze vraag schoten Arendsoog en de Madeliefboeken van Guus Kuijer in mijn hoofd met als extra herinnering het niet zelf durven laten signeren van mijn exemplaar door de schrijver zelf. Maar de allereerste vraag van #50books ooit was: Welk boek heeft in je vroegste jeugd de meeste indruk op je gemaakt? En daar heb ik dat al geantwoord. En als ik nu nog eens goed lees dan vraagt Martha naar een mooie herinnering.

Dat deed me denken aan al die keren dat wij op de lagere school als klas werden voorgelezen als we braaf genoeg waren geweest. Zo zaten wij muisstil bij

Koning van Katoren door Jan Terlouw       

 Brief voor de Koning van Tonke Dragt

Kruistocht in Spijkerbroek door Thea Beckman 

en De gebroeders Leeuwenhart van Astrid Lindgren.

Naar mijn idee is Kruistocht in Spijkerbroek zelfs in twee verschillende klassen voorgelezen. Wij konden er maar geen genoeg van krijgen. Met zijn allen helemaal opgaan in een van deze spannende avonturen was een ware traktatie. En wanneer we dan ook eens een keer strafregels moesten schrijven in plaats van dat we voorgelezen werden, was dat een extra grote teleurstelling.

Een keer was het zo verschrikkelijk spannend maar toen ging de bel. Niemand stond op. We deden allemaal of we niets gehoord hadden, we wilden weten hoe het verder ging. En zo bleven we vrijwillig nog wel een kwartier zitten om het einde van dat hoofdstuk te horen. Welk boek dat is geweest dat weet ik niet meer, maar wel weet ik dat het een van vier hierboven genoemde is geweest.


Clarkesworld Magazine 207 December 2023

Met The Gift in de zeer herkenbare stijl van Matt Dixon op de voorkant bevat het decembernummer van Clarkesworld Magazine acht science fic...