maandag 29 mei 2017

Mijn Strijd, deel 6: Vrouw - Karl Ove Knausgård


Vrouw, het laatste deel uit de reeks Mijn Strijd. En wat zijn allerlaatste boek zou zijn maar wij weten inmiddels dat hij toch niet gestopt is met het beschrijven van zijn eigen leven.

Alhoewel ik enorm genoten had van de eerste vijf delen, keek ik een beetje tegen dit lijvige deel van bijna 1100 bladzijden op. Niet om de hoeveelheid bladzijden maar omdat er werd gezegd dat er zo'n kleine vierhonderd pagina's over Hitler zouden gaan. Al meerdere malen in mijn leven had ik mij voorgenomen geen boeken meer te lezen die met WOII te maken hebben omdat ik daar wel meer dan genoeg van doordrongen ben dus zo'n uitgebreid essay over deze historische figuur zat ik niet op te wachten. Hoe wonderlijk was het dan ook om te merken dat op het moment dat ik bij dit essay aangekomen was, ik het zonder aarzeling ben gaan lezen. Het gefilosofeer over geweld en anderszins waarbij er kwistig met namen werd gestrooid, kon ik niet helemaal volgen. Mijn hoofd stond niet in de filosofeerstand. Maar de levensloop van Hitler was wel weer zo pakkend geschreven dat ik me toch heb laten raken. Dit keer door WOI waaraan zovelen met opperste vreugde gingen deelnemen. Het maakt het nog beter voor te stellen dat in onze tijd zoiets gaat gebeuren. Mensen zijn niet zo tegen oorlog als ik altijd denk, er zijn er net te veel die het maar al te graag aan willen gaan.

En dan natuurlijk waarvoor ik het ben gaan lezen, de schrijver zijn eigen leven. Dit keer de spanning van kritiek en bedreigingen nadat hij het script aan mensen laat lezen die in zijn boeken voorkomen. En later de pers die er volledig mee aan de haal is gegaan. Omdat ik deze boeken pas veel later lees, heb ik al deze ophef niet zelf meegemaakt. En daardoor voelt het alsof dat niet bestaan heeft.
Maar des te meer is daar die eeuwige twijfel over of hij er nu goed aan heeft gedaan. En dan de kant van hem die vindt dat het moet kunnen. Een kant die maar heel soms zich laat zien. Het is een manier van in de wereld staan die mij pijnlijk bekend voorkomt. En wie weet dat dit wel iets van onze generatie is. Altijd twijfelen of je wel voldoet als mens.

Schitterend vind ik ook hoe hij met veel details de dagelijkse huishoudelijke handelingen van bijvoorbeeld het tafeldekken beschrijft. Dat lijkt wellicht saai maar door de manier van schrijven blijft er heel veel vaart in zitten. Het wordt ook interessant omdat de details zonder oordeel zijn maar er toch een spanning in zit. Hij handelt, hij gaat door met wat het gezinsleven van hem vraagt. En dat is zeker niet altijd eenvoudig met een karakter zoals hij heeft en een vrouw met manisch-depressieve periodes. Dit laatste wordt vooral in het laatste gedeelte beschreven. Pijnlijk voor iedereen en toch is het zo levensecht, zo gewoon.

Ja en dat is denk ik waarom Karl Ove Knausgård met zijn Strijd me zo aanspreekt. Alles wat hij beschrijft is uit een gewoon mensenleven. Niets speciaals, niets uitzonderlijks, niets bijzonders. Het is zoals het is. En die herkenning voelt aangenaam hoe pijnlijk op zijn tijd dan ook.

vrijdag 26 mei 2017

#50books - 2017.21 Zo moeder, zo dochter

In dit vijfde jaargang van #50books is het stokje van de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel overgenomen door Martha Pelkman die dit jaar de vragen stelt. 
En de eenentwintigste vraag van 2017 is:
Welk boek zou jij je moeder cadeau geven voor moederdag?

Nu leeft mijn moeder al een aantal jaren niet meer maar als ik nu over deze vraag nadenk dan zou ik haar nog wel eens willen verrassen met een Arendsoog.

Als klein meisje was ik dol op deze cowboy en zijn zwijgzame indiaan Witte Veder. Ik had dan ook een lijst in een schriftje met alle Arendsoogboeken die ik had gelezen en welke nog niet. Daarmee ging ik dan naar de bibliotheek en probeerde de ongelezen Arendsogen te pakken te krijgen. Blij kwam ik thuis wanneer het weer eens gelukt was en begon ik als een gek te lezen. Alleen ja, dan kwam de avond en moest er geslapen worden. Het boek was dan nog lang niet uit maar mijn moeder nam het dan mee naar beneden om er zelf in te gaan lezen. De kans was dan groot dat de volgende dag als ik beneden kwam, zij het boek al uit had. En dat vond ik zo gemeen! Zo snel kon ik niet lezen en het was toch mijn Arendsoog! Hahahahaha. Zij kwam dan met een excuus als dat ze niet kon stoppen met lezen omdat het zo spannend was en dat ze snel had gelezen zodat ik er weer in verder kon. Hmmmmmm.

Ik heb enkele jaren geleden nog eens een Arendsoog in de hand genomen en dat was wel even slikken. Zo racistisch en christelijk vind je geen kinderboek meer (tenminste dat gok ik zo gezien de tijdgeest maar ik heb geen kennis van de kinderboeken van heden ten dage). Toch was het wel weer ergens aangenaam om als tussendoortje zo'n makkelijk boek te lezen met een duidelijke scheiding tussen goed en kwaad en natuurlijk veel avonturen.

Mijn moeder kon zo'n snelle weglezer op zijn tijd ook wel waarderen en samen als herinnering aan de goede oude tijd had ik haar nog wel eens een Arendsoog cadeau willen doen.

maandag 15 mei 2017

#50books - 2017.20 Papier vergaat

In dit vijfde jaargang van #50books is het stokje van de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel overgenomen door Martha Pelkman die dit jaar de vragen stelt. 
En de twintigste vraag van 2017 is:
Heeft het papieren (analoge) boek nog toekomst?

http://www.nvgp.nl/handboek/papier/

Papier vergaat. Maar geldt dat niet voor alles?

Gewoontes van mensen veranderen met de voortschrijdende technologieën. Maar het is toch ook gebleken dat niet alle nieuwigheden beklijven. En dat er zelfs soms na verloop van tijd naar oudere technieken wordt teruggegrepen.

Zo ben ik laatst verrast door een jonge collega die in een schrift met een pen aantekeningen zat te maken terwijl we allen met een laptop voor onze snufferd een cursus programmeren aan het doen waren. Ze vond het toch fijner om het op papier te zetten. En dat terwijl ik mijn aantekening direct op de laptop typte.


Ook zie ik collega's hele stapels papier printen van rapporten die ze willen nakijken. Als ik vraag waarom ze dat niet in de digitale vorm doen, krijg ik steevast als antwoord dat ze van het scherm niet zo aandachtig kunnen lezen als van papier. En dat is iets dat ik herken. Vanaf het scherm ben ik geneigd meer wat te scannen terwijl wanneer ik dezelfde tekst op papier voor me heb er meer voor ga zitten en alle woorden aandachtig lees.

En daar zit dan denk ik ook de de toekomst van papier voorlopig nog wel in. Er zijn nog te veel mensen die dezelfde onderscheidende ervaring hebben zoals hierboven beschreven. En zolang dat verschil er is, zal het papieren boek blijven bestaan.

maandag 8 mei 2017

#50books - 2017.19 Het meest gewone graag

In dit vijfde jaargang van #50books is het stokje van de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel overgenomen door Martha Pelkman die dit jaar de vragen stelt. 
En de negentiende vraag van 2017 is:
Van welk boek zou jij een musical- of toneelversie willen maken?

Het eerste boek dat me te binnenschiet is The Hitchhicker's Guide to the Galaxy van Douglas Adams. Maar een beetje websurfen leert dat naast omvormen in films en series dit boek  al door meerdere soorten gezelschappen op de planken is gebracht. Niet verwonderlijk want de tekst schreeuwt erom.

Na nog talloze fantasy en/of science fiction boeken de revue te hebben laten passeren, kreeg ik bij allen het gevoel dat er de kans was dat er al eens iets in de trant van film of toneel mee gedaan is. Dus keek ik eens een andere kant op en zag daar de Nederlandse literatuur. Daar zal toch best wel toneelmateriaal tussen zitten.

Vandaag heb ik films en foto's van Ed van der Elsken beleefd in het Stedelijk in Amsterdam en daar viel me op dat juist het meest gewone menselijk, het meest indrukwekkend is. En dat heb ik nou ook met de verhalen van Maartje Wortel. Zij schrijft zo natuurlijk dat in de bundel Er moet iets gebeuren, vast en zeker materiaal te vinden is voor een boeiend toneelstuk.

Maar als ik heel eerlijk ben, dan zou ik zeggen, laat de boeken de boeken en laat voor het toneel een toneelschijver zich uitleven.




maandag 1 mei 2017

#50books - 2017.18 Waargebeurd

In dit vijfde jaargang van #50books is het stokje van de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel overgenomen door Martha Pelkman die dit jaar de vragen stelt. 
En de achttiende vraag van 2017 is:
Welk genre is niet aan jou besteed?
https://schrijfeenthriller.files.wordpress.com/2013/03/waargebeurd.png

Dat ik meer geloof in de kracht van verhalende verhalen dan die waarin iemand de werkelijkheid zo nauwkeurig mogelijk probeert te beschrijven, is niet de reden dat het genre waargebeurde verhalen niet aan mij besteed is.

Het is ook niet dat de gehele rubriek waargebeurde verhalen mij tegenstaat. Maar het deel dat mij wel afschrikt is dat deel waarin geschreven is over de ellende van mensen, niet om daar andere mensen mee kennis te laten maken, maar omdat het smullen is om andersmans ellende te kunnen meebeleven. Oftewel lectuur voor de  sensatiebeluste lezer.

Dan denk ik aan boeken over of van levende criminelen, moordpartijen in familiekring of ontvoeringen die verkeerd zijn afgelopen. Ik weet dat de mensheid van alles in staat is en nog meer dan ik zelf kan bedenken. Daar hoeft van mijn geen lekkerbeksausje overheen. Geef mij maar mythes, legenden, sprookjes, fantasy of science fiction. Daarin zit voor mij het echte leven waar ik meer van wil weten.

Lucifer Book One - Mike Carey & Peter Gross

Mijn eerste ontmoeting met Lucifer was in The Sandman van Neil Gaiman. Daar sloeg hij met een klap de deur van de hel achter zich dicht en ging zijn eigen weg. Een gegeven dat schreeuwde om meer. En daar heeft Mike Carey gehoor aan gegeven met deze graphic novel. Maar voordat ik deze in mijn handen had, heb ik eerst nog de versie van deze Lucifer op televisie gezien. En deze bijna wereldvreemde, andersdenkende figuur had al snel mijn hart gestolen. Het was dan ook niet moeilijk om de originele graphic novels te willen lezen.

Maar dat is precies ook waar het mis is gegaan. Want in dit eerste deel waarin de eerste vijftien comics zijn opgenomen, wordt een heel andere Lucifer geïntroduceerd. Niet alleen ziet hij er heel anders uit dan in de televisieserie (bijvoorbeeld sneeuwwit haar in plaats van gitzwart), ook gedraagt hij zich anders. En dat is misschien ook niet zo verwonderlijk want de verhalen gaan in de strip veel meer over het gevecht met andere wezens dan de mensheid terwijl in de televisieserie het juist heel erg over de mensheid gaat. Mijn hoofd steeds nog in de televisieseriestand, had er veel moeite mee om de verhalen te volgen. Ik bleef maar zoeken naar herkenbaarheid. Pas bij de laatste paar comics kon ik deze omkering maken.

En dan is het wel heel erg genieten van deze Lucifer. Hij is dan wel niet zo heel veel in beeld, hij is altijd als hoofdleidraad aanwezig. De verhalen zijn groots in de zin van dat het de hele wereld bestrijkt of de hele hemel en hel. Om het echt op waarde te kunnen schatten, zal ik het nog een keer gaan lezen met dan een betere mindset. In ieder geval weet ik nu wel dat dit de moeite waard zal zijn.

Clarkesworld Magazine 207 December 2023

Met The Gift in de zeer herkenbare stijl van Matt Dixon op de voorkant bevat het decembernummer van Clarkesworld Magazine acht science fic...