Expeditie Land Art - Sandra Smallenburg

Na het zien van de expositie Expeditie Land Art in Kunsthal KAdE in Amersfoort, kocht ik gelijk dit boek. Hierin staan veel kunstwerken die ook op deze tentoonstelling te zien waren. In zo verre je dat van land art kunt zeggen natuurlijk want deze kunst is nou bij uitstek kunst om te ervaren in het landschap zelf.

De ondertitel "Landschapskunst in Amerika, Groot-Brittannië en Nederland"  beschrijft precies wat er in dit boek staat.
De hoofdstukken maken de indeling woestijn, bliksem, vulkaan, de kunst van het wandelen, polder, tuin en bos.
De avonturen van pioniers Robert Smithson, Nancy Holt en Michael Heizer worden levendig beschreven zonder dat het overdreven wordt of dat er met onnodig ingewikkelde kunsttermen wordt geschermd. En dat vind ik dan ook de grote kracht van Sandra Smallenburg. Zij schrijft zoals zij zelf de kunstwerken beleefd heeft, precies zoals landschapskunst in mijn ogen bedoeld is.

Extra interessant vond ik het hoofdstuk over de landschapskunst in Nederland.
Dit jaar heb ik zelf in Nederland rondgereisd om deze werken te zien en is mijn hart door landschapskunst gestolen. Door nu daar nog iets meer achtergrondinformatie over te krijgen, maakt het die ervaring nog wat rijker.

Bij het bladeren ruik je de vele grote kleurenfoto's waarop de kunstwerken staan afgebeeld. Zowel foto's van jaren geleden als foto's van nu laten zien wat er met landschapskunst in de loop der tijd kan gebeuren. Landschapskunst wordt weliswaar door de mens gemaakt maar de tijd bepaald daarna verder wat er mee gebeurt.

Een zeer informatief boek over wie meer over landschapskunst te weten wil komen en wanneer je die kennis al hebt dan zijn de foto's een goeie herinnering aan al dit geweldigs.

11the Annual Edition The Year's Best S-f - edited bij Judith Merril

Typisch zo'n boek dat ik voor een paar euro gevonden heb op de Deventer Boekenmarkt waarbij ik dacht dat het leuke manier was om nog wat meer kennis te maken met korte science fiction verhalen geschreven in de jaren zestig. De namen van de schrijvers zijn indrukwekkend, van Arthur C. Clarke tot Isaac Asimov en van J.G. Ballard tot Roald Dahl.  Ik heb niet paraat of zij in deze tijd allemaal al grote namen waren dus wellicht heb ik het wel met andere ogen gelezen dat de lezers van destijds.

Nu ik het afgelopen jaar meer korte verhalen aan het lezen ben, valt me op hoe snel een deel van die verhalen vervluchtigen. Nog maar net gelezen en ik weet al niet meer waar het over ging. Terwijl andere verhalen ik maanden later alleen de titel maar zie en nog heel goed weet waar het over ging. Deze laatste verhalen bestempel ik dan als van hoge kwaliteit. Dit is niet altijd helemaal eerlijk omdat het ook aan mijn concentratievermogen van dat moment kan liggen maar allah.
In deze verzameling van 36 verhalen is er slechts een enkeling die aan mijn persoonlijke criteria van blijvend in mijn geheugen voldoen. Dat is een relatief lage score voor en boek dat pretendeert het beste aan science fiction verhalen voor dat jaar in zich te bergen.

Voor het tijdsbeeld is het dan wel weer een lezenswaardig boek. Opvallend zijn de vele verhalen die een metafoor zijn voor oorlogvoeren, verhalen geïnspireerd door de heersende Vietnamoorlog. En het was nog voor de maanlanding wat merkbaar is aan bepaalde opmerkingen over ruimtevaart en de planeten.

De editor Judith Merril heeft alle verhalen met haar persoonlijke commentaar aan elkaar geschreven. In het begin vond ik dat nog wel aardig om te lezen maar naar verloop van tijd kwam het meer over als overbodige informatie waar ik niet op zat te wachten.

Als je op zoek ben naar goeie science fiction verhalen dan is dit geen aanrader.

Ype + Willem Vol. 4: Koek en Ei - Ype Driessen

Het vierde boekje met autobiografische fotostrips van Ype Driessen staat wederom vol met humoristische dagelijkse situaties in het leven van Ype en Willem.

In meestal vier plaatjes wordt het verhaal verteld door middel van foto's en tekstballonnetjes. Heel soms komt daar nog een tekening bij maar voor mij zijn dat de mindere strips qua verhaal en hoe het eruit ziet.

Het sterkste vind ik de avonturen die Ype en Willem in New York en andere vakanties beleven. Daarbij zijn de telefoontjes van de ouders met vragen over de computer de kersen op de taart.



De herkenbaarheid maakte dat ik toch nog een stripje las en nog eentje. Het is moeilijk om lang over dit soort boekjes te doen. De stripjes zijn makkelijk te lezen en zorgen bijna altijd voor een glimlach. Dat is moeilijk te weerstaan.

Het volgende deeltje heb ik dan ook in de bestelling.

#50books - 2015.45 Genremoe

In deze derde jaargang van #50books is het de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel die de vragen stelt.

En de vijfenveertigste vraag is:

Wat denk jij, wordt het tijd dat de grens tussen literatuur en genre-lectuur eindelijk eens geslecht wordt? Of zijn het twee onverenigbare werelden die op z’n best af en toe leentjebuur bij elkaar kunnen spelen?

Als ik heel eerlijk ben dan geef ik toe dat ik bij deze vraag een zucht in mijzelf hoorde. Een genrevraag, zucht.
Al kan het indelen in genres best wel eens handig zijn maar meer dan een richtlijn hoeft het niet te zijn. Net zoals wij mens en dier van elkaar onderscheiden. Maar zodra er meer en meer aan het individu wordt toegekend, hoe meer niet meer het individu gezien wordt maar alleen de toekenning van die indeling.
Daarnaast leidt wat mij betreft de discussie over alles wat genregerelateerd is alleen maar af van dat wat wél boeiend is en ertoe doet, namelijk het boek zelf.
Dus bij deze wil ik graag het hokjesdenken ontmoedigen en alles wat door genre indelingen beperkt in plaats van verrijkt gelijk de nek omdraaien.
Laten we lekker een boek gaan lezen.

De stad van Axen - Ferdinadn Cuvelier

Dit is een van de boeken uit mijn ouderlijk huis dat mij tijdens mijn jeugd vanuit de boekenkast stond aan te staren en me probeerde te verleiden om te gaan lezen. De titel in zwarte dikke letters zonder hoofdletters op de zijkant en dan het plaatje op de voorkant met die enorme krullende golf waarop een stad balanceert, waren enorm aantrekkelijk. Door deze uiterlijke kenmerken was ik er van overtuigd geraakt dat het een science fiction boek van mijn vader moest zijn. Maar toen ik het een paar jaar geleden erfde, zag ik voorin de naam van mijn moeder staan. Verrast dat zij science fiction zou hebben gelezen, begon ik aan dit boek.

Al lezende werd het me snel duidelijk dat dit een heel ander genre boek was. Wat blijkt, dit boek is geschreven door een psycholoog die in een fictief verhaal zijn theorie heeft uitgewerkt over hoe mensen elkaar beïnvloeden door hoe ze met elkaar omgaan. De hoofdpersoon komt in een stad dat op een eiland is gebouwd en wordt daar de levensfilosofie van de bewoners bijgebracht. De stad is opgedeeld in zes wijken die ieder voor een van die gedragingen staat. De hoofdpersoon bezoekt al deze wijken en zo wordt over al die zes gedragingen verteld.

Het komt op mij over als een typisch jaren zeventig boek. Übergeitenwollensok door met name de spelling met overal een k in plaats van een c en specifiek door woorden zoals teorie, myte en filozofie. En daarnaast de bijna kinderlijke manier om een theorie te vertellen aan de hand van een metaforische stad. Alsof het leven op die manier te vangen is.
Mijn allergie voor de mensheid op deze versimpelde manier in modellen te gieten, werd weer eens hevig aangesproken.

Laat ik dan ook maar snel vergeten wat er in het boek staat en mijn aangename kinderherinnering aan het boek in de kast op de gang in mijn ouderlijk huis er voor schuiven.

#50books - 2015.44 Strips, graphic novels, cartoons, manga, ja!

In deze derde jaargang van #50books is het de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel die de vragen stelt.

En de vierenveertigste vraag is:

Was jij vroeger ook verzot op stripverhalen, en lees je ze tegenwoordig nog steeds?

Nou en of! Het begon met een abonnement op de Donald Duck terwijl mijn broer de Eppo had. Toen hij over ging naar de Kijk, nam ik de Eppo (Wordt Vervolgd, Sjors & Sjimmie of hoe het allemaal wel niet geheten heeft). Via de Eppo heb ik heel wat strips leren kennen zoals Storm, Agent 327 en Franka. Het was in de tijd dat ik op kamers ging dat mijn moeder dacht dat ik wel niet meer geïnteresseerd zou zijn in zo'n stripblaadje en zegde, zonder het te vragen, het abonnement op. Ik was in alle staten maar had ook niet het geld om zelf een abonnement te betalen. Dat was het einde van mijn lijntje met de hedendaagse Nederlandse strips.




Mijn interesse ontwikkelde zich in de richting van science fiction en fantasy. Hierdoor leerde ik gelijkgestemden kennen via internet. En zij brachten mij in aanraking met het fenomeen Sandman van Neil Gaiman, een graphic novel reeks van ongekende literaire kwaliteit en tekeningen. Het duurde nog wel heel wat jaren voordat ik deze boeken aan kon schaffen maar daarna was mijn belangstelling wel zo opgelaaid dat ik via internet op nieuwe titels en schrijvers/tekenaars kwam die mij veel plezier hebben gebracht. Zoals de serie Lock & Key, The House of Mystery en Unwritten. Allemaal series waarover ik in dit boekenblog ook wel geschreven heb.

Maar naast al dit Angelsaksisch geweld, ben ik de laatste jaren ook veel meer Nederlandstalige strips gaan lezen. Zoals de autobiografische strips zoals die van Barbara Stok, Floor de Goede en Ype Driessen (fotostrips). En wat te denken van de bijzondere aquarelle techniek van Brecht Evens waarbij de dialogen zo van de straat geplukt zijn.

Er zijn nog vele andere ontdekkingen die ik hier kan beschrijven maar ik houd het nog bij eentje. Peter Pontiac, de striptekenaar die niet thuishoorde in zo'n net blaadje als de Eppo waardoor ik deze in mijn jeugd totaal gemist heb. Zijn allerlaatste boek Styx staat al op mijn plankje te-lezen-boeken te prijken. Hierin heeft hij zijn strijd met de dood beschreven waarin duidelijk is dat de dood zal winnen. Wat dan ook tijdens het schrijven van dit boek gebeurd is. Ik ben heel benieuwd hoe dit vorm gekregen heeft.

Op stripgebied zijn er nog steeds nieuwe ontwikkelingen en juweeltjes die op blijven poppen. Een vorm van boeken die ik dan ook altijd zal blijven lezen.

Claymore Vol 27 Silver-Eyed Warriors - Norihiro Yagi

En dat is hem dan. Het allerlaatste deel van de hele reeks Claymore met een einde van het verhaal dat niet verrast maar wel bevredigt.

Terugkijkend op al die jaren dat ik deze serie heb gevolgd, moet ik wel concluderen dat als ik dit van de te voren geweten had, ik deze serie op papier zeker niet helemaal gevolgd had. De boeken zijn ook op het net te lezen. Dat zou ik liever gedaan hebben. Het hoort ook meer op het net thuis in mijn beleving omdat het voor het vluchtige lezen heel erg geschikt is. Er is nog een tijdje dat ik dacht dat het wat meer verhaal zou krijgen maar deze bleef toch wat achter.  En al lees ik dat de tekeningen met de tijd beter werden, heb ik dat zelf niet zo specifiek ervaren.

Voor mij was deze serie een van de eerste kennismakingen met manga en daarom ben ik het ook trouw blijven volgen. Dat er in manga ook veel kwaliteitsverschillen zijn, kom ik dan nu ook achter. Niet dat het zo slecht was maar in de loop der jaren was er te weinig ontwikkeling om zoveel deeltjes te rechtvaardigen.
Het goeie is wel dat het een duidelijk afgerond einde heeft gekregen.

#50books - 2015.43 Nationaliteit van de schrijver

In deze derde jaargang van #50books is het de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel die de vragen stelt.

En de drieënveertigste vraag is:

Welke vier Vlaamse boeken heb jij in de laatste vier jaar gelezen?

©Jonas Lampens

Laat ik nou heel toevallig gisteren zijn begonnen in een boek geschreven door een Vlaming. Dat ik weet dat het een Vlaming is, komt omdat ik sommige zinnen merkwaardig vond lopen en gecheckt heb of dit kwam door een slechte vertaling of om een andere reden. Het bleek dus dat het Vlaams is waardoor ik de ongebruikelijke zinsbouw of onbekende woorden nu beter kan plaatsen. De reden dat ik het boek ben gaan lezen heeft dus niets te maken met de nationaliteit van de schrijver.

De reden dat ik in een boek aanschaf en wil lezen is omdat ik denk dat de inhoud mij zal boeien. De nationaliteit van een schrijver interesseert mij alleen in het licht van in hoeverre dit invloed heeft op het onderwerp. Zoals bijvoorbeeld een Japanner anders over Japan zal schrijven dan een niet Japanner. Of science fiction geschreven door niet-Angelsaksen mij bovenmatig boeit omdat het vaak net een andere invalshoek heeft dan de Angelsaksische science fiction en daarmee voor mij vernieuwend is.

Nationaliteit van de schrijver kan extra informatie geven over de tekst, net zoals leeftijd, levenservaring en opleiding dit kunnen doen. Dit is secundair aan de tekst zelf. Meestal alleen wanneer de tekst er om vraagt, ga ik op zoek naar die informatie.
Wellicht heb ik wel meer dan vier Vlaamse boeken gelezen in de laatste vier jaar of misschien wel geen. Wanneer de tekst me er niet toe aangemoedigd heeft, zou ik het niet weten. Bewust Vlaamse schrijvers opzoeken om te lezen, zie ik geen reden toe.

Clarkesworld Magazine Issue 110 November 2015

In het novembernummer van Clarkesworld zeven science fantasy verhalen waarvan er een van oorsprong Chinees en de rest Angelsaksisch.
In de non-fictie artikelen onder andere een interview met de schrijver Fran Wilde en een zeer lezenswaardig artikel over hedendaagse Chinese science fiction in de rap veranderende Chinese maatschappij. Another Word: Chinese Science Fiction and Chinese Reality is geschreven door Liu Cixin en vertaald doorKen Li.

Het verhaal dat er dit keer voor mij uitsprong was So Much Cooking geschreven door Naomi Kritze. In eerste instantie vond ik het wat flauw. Het is geschreven in de vorm van een aantal blogposts. Dat leek heel even leuk te zijn maar na een aantal recepten te hebben voorgeschoteld gekregen, iets waar niet mijn interesse ligt, was het wel even doorbijten. Maar dat wierp een stuk verderop wel zijn vruchten af. 

Door het uitbreken van een pandemie blijven steeds meer mensen alleen nog in hun huizen en wordt voedsel steeds schaarser. Wat kun je dan nog voor maaltijd in elkaar draaien? In de blogs wordt eerst tussen de regels door maar later ook direct de wanhoop duidelijk. Verrassend hoe een verhaal dat in het begin niet gelijk grijpt toch zo'n indruk kan achterlaten door het vervolg. 

De Metabaronnen Tweede boek: Honorata - Jodorowsky & Gimenez

De opzet van dit tweede deel is precies zoals het eerste deel en dat is dat een robot tegen een andere robot de ontstaansgeschiedenis van de metabaronnen vertelt. De terugkerende opmerking dat het verhaal zo spannend is dat een diode doorbrandt, blijft me storen en vind ik ook onbegrijpelijk gezien de verdere zeer hoge kwaliteit van deze strip. Zowel het verhaal als de tekeningen hebben mij nu volledig in hun greep.

Othon krijgt in dit deel de titel metabaron en daarmee is de familie van de metabaronnen begonnen. Alleen heeft Othon door gevechten in het vorige deel geen voortplantingsorgaan meer waardoor nageslacht nog niet zo vanzelfsprekend is. Honorata, een slaaf die Othon als geschenk krijgt, weet daar wel wat op. Lees zelf hoe ze het voor elkaar krijgt zwanger te raken en vervolgens haar kind, Aghnar een meedogenloze opvoeding te geeft om de kans om de harde wereld te overleven te vergroten.

Jodorowsky schuwt het keihard bestaan niet en daar denk ik wel wat Zuid Amerikaans temperament in te kunnen herkennen. Deze is ook te vinden in bizarre gebeurtenissen zoals  de geboorte van Aghnar hoog in de vrije lucht omdat zijn moeder vlak daarvoor is geïnjecteerd met het geheime wapen van Othons familie, gewichtsloosheid.

Gimenez zijn tekeningen tonen een universum waar je niet omheen kunt. Overal zijn zoveel details dat het bijna foto's zouden kunnen zijn. De kleuren zijn grauw zoals het leven van de hoofdpersonages ook grauw zijn. Tekeningen die een gouden combinatie zijn met het verhaal van Jodorowski.

#50books - 2015.42 Laat Nederland Lezen

In deze derde jaargang van #50books is het de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel die de vragen stelt.

En de tweeenveertigste vraag is:

Zijn jullie bekend met Nederland leest, en zo ja, wat vinden jullie ervan?

Heb het niet nagezocht maar ik dacht dat in deze #50books-serie we deze vraag al eens in een soort gelijke vorm gehad hebben. Dat geeft niets want een mening kan in een jaar makkelijk veranderen.

Wat ik me zeker wel kan herinneren zijn de goedkope druk uitgegeven boeken van bekende Nederlandse literaire werken die bij mijn moeder op tafel lagen. Dit waren de uitgedeelde boeken van Nederland Leest. Zij was nog altijd lid van de bieb terwijl ik dat al vele jaren niet meer ben (omdat ik mijn gekochte boeken al niet eens uit krijg gelezen). Die zeer goedkope uitgave stootte mij wel af, het had iets sjabbie-achtigs op een negatieve manier. Ik snap wel dat iets gratis niet op luxe papier kan worden afgedrukt maar als iets er zo aftands uitziet dan trekt het ook niet aan om te gaan lezen.

Het idee op zich vind ik prima. Elke manier om meer mensen aan het lezen te krijgen is alleen maar aan te moedigen. Soms wordt daarmee nog wel eens de plank misgeslagen maar niet geschoten is altijd mis (om er maar eens een paar uitdrukkingen in te gooien).

Born to Run - Christopher McDougall

Born to Run heeft als ondertitel:  A Hidden Tribe, Superathletes, and the Greatest Race the World Has Never Seen. Daarnaast wordt dit boek verkocht met de tekst dat het een bijbel is voor de blotevoetenhardlopers. Deze titel en aanprijzende tekst creëerde bij mij bepaalde verwachtingen. En omdat ik zelf net met blotevoetenhardlopen begonnen ben, leek me dit wel een inspirerend boek om te lezen tijdens mijn eerste stapjes.

Waar ik even niet aan gedacht had was dat het een op en top Amerikaans boek is. Dat betekent dat de superlatieven niet van de lucht zijn. Ook wordt er voortdurend vooruit verwezen naar dat er iets verschrikkelijks staat te gebeuren. Alleen mijn nuchtere Hollandse hoofd heeft nergens het verschrikkelijke kunnen ontdekken en alleen maar over successen gelezen.
Ook raakte ik in de war met de volgorde waarin het verhaal verteld wordt. De schrijver gaat van de hak op de tak in de tijd en pas de laatste honderd bladzijden blijft het chronologisch redelijk te volgen maar dan gooit hij er opeens weer allerlei interviews met wetenschappers doorheen die de theorie onderbouwt voor de mens is een blotevoetenrenner van nature.

Mijn verwachting was dat er allerlei tips in zouden staan voor de blotevoetenrenner. Daarmee kwam ik bedrogen uit want zo'n boek is het niet. Het gaat precies over wat de titel al aangeeft. De schrijver vertelt over een verborgen stam in Mexico die hard, ver en op nagenoeg blote voeten rennen, over allerlei ultramarathons met atleten en hun achtergronden en over zo'n ultramarathon waar hij zelf aan deel heeft genomen met die verborgen stam.

Ondanks de ongemakken die ik ondervond bij het lezen van dit boek, greep het me toch ook wel. Ik had nooit gedacht dat het beschrijven van een ultramarathon zo spannend kon zijn. Het was alsof ik de wedstrijd zelf kon zien. En de onderbouwing voor de mens is geboren om te rennen, vond ik ook best redelijk, al blijf ik bij dat soort theorieën altijd een slag om de arm houden. Wat mij betreft gaat het meer om wat we nu als mens kunnen doen dan hoe we oorspronkelijk bedoeld zouden zijn (wat dat ook mogen betekenen).

Wat dit boek in ieder geval zeker met mij heeft gedaan, is inspireren. Niet dat mijn ambities ooit zullen zijn een marathon en al zeker geen ultramarathon te lopen maar de wil om hard te lopen en te volharden in de oefeningen, ook al lijkt het nog nergens op, is er zeker enorm door aangewakkerd.

Claymore Vol 26 A Blade from Far Away - Norihiro Yagi

Het een-na-laatste deel van een serie die in 2001 gestart is. Zelf ben ik in 2007 aan deze serie begonnen en liep langzaam in tot het moment kwam dat ik op elk nieuw deeltje een half jaar moest wachten. In 2013 heb ik nog eens alle voorgaande deeltjes opnieuw gelezen omdat ik de draad volledig kwijt was geraakt. Er was te veel tijd verstreken voor mijn geheugen om alle gezichten en namen te kunnen herkennen en bij het herlezen ben ik dan ook met aantekeningen maken begonnen zodat het voor het leesplezier niet elke keer opnieuw nodig was om alles te herlezen.

Zelfs mét aantekeningen was het wel even inkomen. In dit deel wordt er duidelijk naar een einde toe gewerkt waarbij onder andere hoofdrolspelers vanaf het allerprilste begin van de serie bij elkaar komen in een enorm gevecht. Daarbij komt Clare, die altijd een zwakkere Claymore is geweest maar wonderlijke gave schijnt te bezitten, van zichzelf ook nog weer eens het een en ander te weten.
Naast al die vechtscènes die nog steeds na al die deeltjes langs mij heengaan, zijn dit soort inhoudelijke en meer persoonlijke scènes meer waar ik voor ga. En het is de moeite waard gebleken tot nu toe.


Het laatste deel staat al in mijn kast te wachten. Zal het tegenvallen? Zal het zo indrukwekkend zijn dat ik alles in een keer nog eens wil lezen? Het kan allemaal. Ik laat eerst dit deeltje nog even op zijn plaats vallen en dan is het tijd voor de finale.