Girl Genius Vol. 11: Agatha Heterodyne and the Hammerless Bell - Phil & Kaja Foglio

Het was alweer even geleden dat ik een Girl Genius-strip had gelezen en dat betekende dat het wel even tijd kostte voordat ik er weer een beetje in kwam en wist weer wie iedereen was. De albums zijn dan wel genummerd en worden ook apart uitgegeven maar eigenlijk is het vanaf pagina 1 van het eerste album een almaar doorlopend verhaal.
Ik heb nog steeds de strip alleen vanaf mijn monitor gelezen in de webvorm. Sinds ik daarbij mijn breedbeeldmonitor een kwartslag draai, is het een geweldige lees- en vooral kijkervaring. Behalve bij de pagina's die over twee papieren bladzijden worden gedrukt, die komen beter uit op een normaal landscape gedraaid beeld.

In dit deel is het nog steeds het kasteel waarin Agatha zich bevindt en waaraan ze zo goed en kwaad als het gaat aan sleutelt om te repareren. Ondertussen maken vriend en vijand het haar soms lastig om haar werk te kunnen blijven doen. Buiten het kasteel in de stad zijn de gevechten ook aan de gang. Zo zijn er de verschillende partijen die allemaal uit zijn op macht. En een zo'n partij werkt zich naar de klepel die hij meesleept naar de bel die voor een verschuiving in machtsverhoudingen gaat zorgen, tenminste dat is het idee. Of dat ook werkelijk zo is, zal pas in het volgende album duidelijk worden. Wat we wel zien is dat Agatha zich uitroept als dé Heterodyne en eigenaar van het kasteel. Wooooow, wat is zij gegroeid in haar karakter. Heel mooi om te zien.

En dan de tekeningen. Het is allemaal puur steampunk en dat betekent alles op stoom. De apparaten die worden gemaakt zien er allemaal zo vernuftig en in elkaar gesleuteld uit, om zoiets te bedenken heb je wel een vrij hoofd nodig. Zoals bijvoorbeeld die kanonnen die uit luchtballonnen steken. Naar zo'n plaatje kan ik heel lang kijken en van genieten.

En voor de zoveelste keer kan ik zeggen dat deze serie nog niets aan kracht heeft ingeboet. Dat maakt het des te fijner om snel door te gaan met het volgende deel.

The Whispering Swarm - Michael Moorcock

Inmiddels heb ik zoveel boeken van Michael Moorcock gelezen dat ik het gevoel heb dat ik nu wel zo'n beetje weet hoe het zit.
Maar in The Whispering Swarm wist hij toch weer opnieuw mijn belangstelling te wekken door het vooral heel persoonlijk te houden. Zo vertelt hij over hoe hij opgroeit, zijn carrière als schrijver en muzikant begint en hoe hij zijn vrouw ontmoet waar hij twee dochters mee krijgt. Omdat ik wel het een en ander van zijn werk ken, is het vooral leuk om meegezogen te worden in wanneer hij wat geschreven heeft onder welke omstandigheden. Een extraatje voor de trouwe fan.

Omdat het Michael Moorcock is, kan het niet anders dan dat er iets gebeurt dat buiten ons, gewone aardbewoners, waarnemingsvermogen ligt. Hij komt als twintiger in een deel van de stad London waarvan hij lang denkt dat de mensen daar aan LARP (Live Action Role Playing) doen. Hij ziet daar mensen in kledij uit verschillende eeuwen en ook technische hoogstandjes die anachronistisch zijn. Hij wordt meegezogen in het spel dat daar gespeeld wordt en vol plezier doet hij mee.
Maar dan keert hij terug naar het London dat hij kent en leeft daar verder zijn leven. Tenminste voor een bepaalde tijd. Er is een zoem in zijn hoofd die hij moeilijk kwijt kan raken en die met de tijd steeds sterker wordt. Er komt een sprekend raaf hem vragen terug te keren naar het andere London. Zodra Michael Moorcock daar naar binnenstapt, is het zoemen over.

En zo ontstaat er een strijd in hem tussen deze twee werelden. In het ene is zijn gezin en zijn werk, in het andere ontmoet hij figuren uit de geschiedenis en een nieuwe liefde. Maar de heimwee naar zijn gezin doet hem steeds weer naar de wereld gaan die wij ook kennen totdat het gezoem in zijn hoofd opnieuw zo oorverdovend wordt dat hij wel terug moet keren.

Lang blijft het onduidelijk wat die andere wereld nu voor een wereld of werkelijkheid is. En wat mij betreft doet het er ook niet werkelijk toe. Wat ik vooral lees in dit boek is de verscheurdheid van een schrijver tussen de wereld waarin hij leeft en de wereld die hij zelf creëert. Twee werelden waar hij niet zonder kan. Jaren geleden zat ik ook wel eens zo diep in een verhaal waaraan ik aan het schrijven was, dat ik het moeilijk vond om me uit die gemaakte realiteit los te maken en in de wereld te functioneren. Daar doet me dit boek aan denken. Maar ook weer helemaal niet want Michael Moorcock kan schrikbarend nuchter zijn. Een nieuwe kant die ik nog niet van hem kende.

Tori - Brian Elstak & Karin Amatmoekrim

Een boek dat ik zelf nooit uit een stapel gehaald zou hebben maar door het abonnement op alle uitgaven van Das Mag toch in mijn handen kwam en mij heeft verrast.

Tori is een kinderboek geschreven en getekend door Brian Elstak, een beeldend kunstenaar met een natuurlijk talent voor verhalen vertellen. Tori betekent, als ik het goed begrepen heb, verhaal. En dit verhaal begint met een aantal schildpadden die drie eieren vinden en wachten tot deze uitkomen. Voor de meeste schildpadden duurt dit te lang en zij trekken verder, behalve eentje, Jean-Michel. Hij wacht tot de eieren openbarsten en er drie mensenkinderen geboren worden die hij vervolgens opvoedt. En bij dit opvoeden hoort ook verhalen vertellen. Maar de kinderen beleven ook zo hun eigen avonturen waarbij magie niet geschuwd wordt.

In het boek wordt geen onderscheid gemaakt tussen mensen en dieren waarbij de dieren wel veel menselijke eigenschappen hebben. Maar juist ook vooroordelen worden op een mooie manier onderuit gehaald zoals een dier waarvan je verwacht dat deze gemeen zou zijn, het niet is. En ook gemene dieren kunnen minder gemeen worden maar ook weer niet allemaal.

Leuk vind ik ook hoe de namen in het boek allemaal een eigen kleur hebben gekregen en op die manier vanzelf op elke bladzijde opvallen. De tekeningen zijn op het eerste gezicht grof maar er zitten toch ongekende details in waardoor de figuren levend worden. Ook is er humor zoals de draak die lui op de bank ligt te lezen met witte sportsokken en slippers aan zijn poten.

Een boek vol kleur, avontuur, humor, levenslessen en plezier.

Clarkesworld Magazine Issue 135 December

In Clarkesworld Magazine van december staan zeven korte verhalen en vier non-fictie artikelen. Ik weet niet of mijn hoofd er niet naar stond of dat het werkelijk een wat minder aansprekend nummer is maar ik heb slechts over een verhaal en een artikel iets te zeggen.

Lettie Prell schreef wat mij betreft de positieve uitschieter van het decembernummer met als titel Crossing LaSalle.  In dit verhaal volg je als lezer de hoofdpersoon die haar best doet om in de newbodyzone te komen. Het woord zegt het al, het is een zone waar men een nieuw lichaam krijgt. Maar het is ook een gebied waar lang niet iedereen wordt toegelaten en je aan bepaalde voorwaarde moet voldoen om er te kunnen komen. 

Het doet me denken aan de discussie in Nederland over voltooid leven en wanneer iemand toegestaan is uit dit leven te stappen naar wat voor ander bestaan dan ook. Heel opmerkelijk om dit in een Amerikaans verhaal terug te vinden.

Het artikel dat ik zeker het lezen waard vond was You are (Most Likely) Not Living in a Simulation geschreven door Craig DeLancey. Want hebben we niet allemaal in ons leven ons wel eens afgevraagd of het leven dat wij leiden wel echt is? Het idee dat zodra je de hoek van de straat om bent dat alles uit beeld stilvalt tot jij daar weer gaat verschijnen? Het blijkt een zeer veel voorkomend idee te zijn en met de digitalisering van de wereld alleen maar toe te nemen. Wat te denken van al die werelden die we digitaal na kunnen maken en met een VR-bril als echt kunnen beleven. In dit artikel wordt uitgelegd waarom het vrij onwaarschijnlijk is dat ons leven een simulatie is maar 100% zeker ben je nooit.

The Island of Doctor Moreau & Other Stories - H. G. Wells

In de televisieserie Orphan Black speelt het boek The Island of Doctor Moreau een grote rol en ook in andere science fiction series ben ik deze titel nogal eens tegengekomen. Hoogste tijd om het zelf eens te lezen.

Naast de bijzonder plezierige schrijfstijl van H.G. Wells ben ik diep, diep onder de indruk van zijn vrije geest. De verhalen in deze uitgave (naast The Island of Doctor Moreau bevat het ook Aepyornis Island, The Sea Raiders en The Empire of the Ants) zijn alle geschreven eind negentiende eeuw en hebben de frisheid van onze tijd. Ongelooflijk hoeveel er op zijn ideeën is gebaseerd en alleen daarom is het een must-read voor alle science fiction liefhebbers. Het blijkt ook dat al zijn boeken nog altijd uitgegeven worden en terecht, wat een visionair.

The Island of Doctor Moreau is het verslag van een opvarende die aanspoelt op een eiland waar Doctor Moreau regeert en experimenteert. De verteller ontmoet beestachtige mensen (of zijn het mensachtige beesten?) die het resultaat zijn van Doctor Moreau zijn experimenten.


In de extra notities van deze uitgave wordt verteld dat in H.G. Wells zijn tijd er een felle discussie over vivisectie op dieren woedde. In onze tijd is de discussie over het experimenteren op dieren nog lang niet uitgeraasd, al lijken de rechten voor dieren wel wat toe te nemen. In ieder geval is het een onderwerp dat nog altijd zeer actueel is en met alle wetenschappelijke mogelijkheden misschien nog wel steeds actueler wordt.

De andere korte verhalen in deze uitgave gaan over het vinden van een uitgestorven dier (denk Jurrasic Park) en de mensheid die aangevallen wordt door verschillende soorten zwermen dieren. In het ene geval gaat het om een soort van kleine inktvissen en in het andere om groot uitgevallen mieren. De horror die uit deze verhalen spat, is er een waarvan nog heel wat schrijvers en scenaristen kunnen leren.

Ik had niet gedacht dat dit boek zo'n indruk op mij zou maken en ik ga dan ook zeker meer van H.G. Wells lezen.

#50books - 2017.50

In dit vijfde jaargang van #50books is het stokje van de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel overgenomen door Martha Pelkman die dit jaar de vragen stelt.

En de vijftigste vraag van 2017 is: 

Schrijf een brief aan de hoofdpersoon in een van de boeken die je hebt gelezen 

Hé Delirium,

Jij die ooit Delight was

En nu met twee kleuren ogen

De wereld op jouw heel eigen wijze

beschouwt

Brengt aan een ieder die luistert

Nieuwe kleuren in het leven

Ervaringen die men nog niet eerder bedacht

En onbekend verlangen vervult

Wanneer jij je mond opent

Verandert onmiddellijk de wereld om je heen

En is alles weer net wat meer dragelijker geworden

dan voorheen

Daarom wil ik je zoenen

Dagen met je door de straten zwerven

Je omhelzen

Met je dansen

en dan weer loslaten

Lieve Dilerium

Mijn meisje

Ongrijpbaar fenomeen

Jouw verwarring

Is mijn geluk

Jouw oprechtheid

Is mijn vertrouwen 

in het bestaan

dat ik zo vaak verfoei

In jouw werkelijkheid

Is begrijpen geen issue

Omdat alles kan bestaan

En dat maakt het mooi

en liefdevol

Blijf alsjeblieft voor altijd bestaan

Je meebelever

#50books - 2017.49 Uitdagend lezen

In dit vijfde jaargang van #50books is het stokje van de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel overgenomen door Martha Pelkman die dit jaar de vragen stelt.

En de negenenveertigste vraag van 2017 is: 

Heb jij je leesuitdaging voor dit jaar gehaald?

Op 2 januari had ik voor dit jaar niet meer dan het plan om dit jaar elke dag een verhaal te lezen in De Nederlandse en Vlaamse literatuur vanaf 1880 in 250 verhalen bij elkaar gebracht door Joost Zwagerman.

En bij niet veel meer dan het plan is het gebleven. In de avond vind ik het lastig om te lezen omdat mijn ogen dan vermoeid zijn en ik nog onvoldoende behendig ben met allerlei leesbrillen om de teksten toch scherp genoeg te krijgen. Het boek is ook te dik om in bed mee te nemen dus vlak voor het slapen gaan een verhaal hieruit lezen, is niet haalbaar gebleken.

Wel heb ik in weekenden eens een verhaal of twee, drie gelezen maar daarna toch weer weggelegd. De grootste belemmering is de zwaarte van het boek en wat dat betreft had het beter in verschillende delen uitgegeven kunnen worden. Het is echt heel erg jammer want als ik er in lees dan geniet ik daar wel heel erg van. Ik zal dan ook af en toe een verhaal eruit blijven lezen en wie weet dat ik het in 2018 wel uit ga krijgen.

Harnas van hansaplast - Charlotte Mutsaers

Nooit eerder heb ik iets van Charlotte Mutsaers gelezen al komt eerlijk gezegd haar naam me wel vaag bekend voor. Alleen als ik naar de titels kijk van de boeken die zij sinds 1983 heeft gepubliceerd, herken ik er geen enkele van. Blijkbaar een auteur die mij al die jaren ontglipt is. Gelukkig is daar dan Das Mag die besluit een boek van haar uit te geven waardoor ik het als verrassing in mijn brievenbus vond.

De kaft maakt gelijk nieuwsgierig. Een mannetje gemaakt van hansaplast dat over de titel heen is geplakt waardoor je enige moeite moet doen om deze te kunnen lezen. Ik denk dat dit beeld zo sterk is omdat het speels is door het vormen van een mannetje en tegelijkertijd zo pijnlijk omdat het van pleisters is gemaakt en daardoor onomwonden verbonden is met verdriet.

Het verhaal gaat dan ook over wat het opruimen van haar ouderlijk huis oproept waarin haar broer op 51-jarige leeftijd is overleden. Niet alleen de eenzaamheid van haar broer maar ook hoe zijzelf, de ik-persoon, in het leven staat, wordt hierdoor beschreven.

Op de achterflap spreekt men van absurd en hartverscheurend. Met dat laatste kan ik wel instemmen maar met het eerste niet. Het is juist zo pijnlijk omdat het zo realistisch is en deze eenzaamheid veel meer voorkomt dan men zich realiseert. Ook de moeite die veel mensen hebben met contact maken met andere mensen is een thema dat wat mij betreft niet vaak genoeg besproken kan worden. We zijn met zovelen en toch weten we niet goed hoe met elkaar om te gaan. Door dit boek zeer goed beschreven.

Wat ik miste is de relativering. Alles is somber en zwaar. Dat maakt dat het soms dreinend overkomt en minder geloofwaardig wordt. Dat vind ik jammer. Met een paar goeie kwinkslagen was dit zo opgelost.

#50books - 2017.48 Boek

In dit vijfde jaargang van #50books is het stokje van de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel overgenomen door Martha Pelkman die dit jaar de vragen stelt.

En de achtenveertigste vraag van 2017 is: 

Wat is volgens jou een (literair) boek?

Een stapel papieren met een hoop letters erop, was het eerste dat in mij bij deze vraag omhoog schoot. Maar dat is natuurlijk veel te simpel. Want een krant voldoet ook aan deze criteria en een digitaal boek niet. Dit geeft al gelijk aan dat het hem niet in de materie zit.

Maar wat dan wel? Er staan altijd letters in? Nee, dat voldoet ook niet want daarmee worden alle prentenboeken uitgesloten en dat zijn zeker ook boeken. 

Daarom denk ik dat alles wat uitgegeven wordt onder de naam boek een boek is.

Loop maar eens een rondje in een wat grotere boekhandel of over een boekenmarkt, dan kun je zien hoe een grote diversiteit er is aan boeken. Of als je wat gaat surfen over het wereld wijde web, ook daar vind je de meest uiteenlopende onderwerpen en uitingen die onder de noemer boek in de wereld zijn geholpen.

Aan het woord literair waag ik me niet. Er zijn al eerder literatuurverwante #50books-vragen gesteld en het blijft immer iets subjectiefs.