Nooit eerder heb ik iets van Charlotte Mutsaers gelezen al komt eerlijk gezegd haar naam me wel vaag bekend voor. Alleen als ik naar de titels kijk van de boeken die zij sinds 1983 heeft gepubliceerd, herken ik er geen enkele van. Blijkbaar een auteur die mij al die jaren ontglipt is. Gelukkig is daar dan Das Mag die besluit een boek van haar uit te geven waardoor ik het als verrassing in mijn brievenbus vond.
De kaft maakt gelijk nieuwsgierig. Een mannetje gemaakt van hansaplast dat over de titel heen is geplakt waardoor je enige moeite moet doen om deze te kunnen lezen. Ik denk dat dit beeld zo sterk is omdat het speels is door het vormen van een mannetje en tegelijkertijd zo pijnlijk omdat het van pleisters is gemaakt en daardoor onomwonden verbonden is met verdriet.
Het verhaal gaat dan ook over wat het opruimen van haar ouderlijk huis oproept waarin haar broer op 51-jarige leeftijd is overleden. Niet alleen de eenzaamheid van haar broer maar ook hoe zijzelf, de ik-persoon, in het leven staat, wordt hierdoor beschreven.
Op de achterflap spreekt men van absurd en hartverscheurend. Met dat laatste kan ik wel instemmen maar met het eerste niet. Het is juist zo pijnlijk omdat het zo realistisch is en deze eenzaamheid veel meer voorkomt dan men zich realiseert. Ook de moeite die veel mensen hebben met contact maken met andere mensen is een thema dat wat mij betreft niet vaak genoeg besproken kan worden. We zijn met zovelen en toch weten we niet goed hoe met elkaar om te gaan. Door dit boek zeer goed beschreven.
Wat ik miste is de relativering. Alles is somber en zwaar. Dat maakt dat het soms dreinend overkomt en minder geloofwaardig wordt. Dat vind ik jammer. Met een paar goeie kwinkslagen was dit zo opgelost.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten