dinsdag 30 juni 2015

Ype + Willem 3 - Twee onder één Kap


Een fotostrip van meestal vier plaatjes per verhaaltje over het leven van Ype en Willem die in dit deel samen een huis gaan kopen.

Al had ik alles wel eens eerder gelezen via de website http://fotostrips.nl/ was het toch weer leuk om al die grappen en situaties in boekvorm voorbij te zien komen. Zo onderuit op de bank bladerend in zo'n boekje roept het gevoel op van vroegere kindervakanties waarin overal tijd genoeg voor was.

Soms grenzen de grappen aan het flauwe maar een ander moment wordt er toch wel net wat meer van de lezer gevraagd om de kwinkslag te kunnen vatten en dan kunnen ze verrassend uit de hoek komen.

Het mooie van al is dat omdat het een autobiografische strip is, ik als lezer ook echt meeleef met de hoofdpersonen en zelfs er regelmatig een vleugje van herkenning in kan vinden.

maandag 29 juni 2015

The Thief of Always - Clive Barker

Clive Barker, een naam die nog wel eens genoemd wordt als het over science fiction of fantasyboeken gaat. Maar eigenlijk is hij voornamelijk een horrorschrijver, denk ik.

Het verhaal The Thief of Always begint hemels waarin een kind, Harvey, zich stierlijk verveelt en door een geheimzinnig wezen naar een huis wordt meegenomen waar al zijn wensen vervuld worden. Verlangen wij daar bij tijd en wijlen niet allemaal wel eens naar?
Maar zoiets kan natuurlijk nooit alleen maar zo paradijselijk blijven en langzaam wordt duidelijk hoe de vork werkelijk in de steel zit. De horror wordt beetje bij beetje meer aangezet tot je op het laatst niets anders wil dan samen met Harvey wegrennen.

De vertelstijl doet denken aan wat modernere sprookjes, helder en to the point. Harvey is een jongetje waar je als lezer je onmiddellijk in kunt verplaatsen. Hij is niet te wijs voor zijn leeftijd of op een andere manier irritant. Net zoals in sprookjes geloof je gelijk dat Harvey dit allemaal meemaakt en is het moeilijker om je niet in hem te verplaatsen dan wel.

Ik heb geen idee hoe volwassenboeken van Clive Barker zijn. Maar als dit de kinderversie van horror is dan denk ik dat ik die voor volwassenen maar beter kan laten liggen.

maandag 22 juni 2015

The Hollow Man - Dan Simmons

Dan Simmons ken ik in eerste instantie van de terecht veel geprezen Hyperion-boeken, van de Ilium/Olympos-epos en de onvergetelijke Carrion Comfort. Na het lezen van The Hollow Man was ik ervan overtuigd dat dit een boekje was uit zijn eerste dagen als schrijver maar dat was een vergissing. Of in ieder geval is dit boek drie jaar na Hyperion uitgekomen.

De elementen zoals van Dan Simmons bekend: de indringende sfeerbeschrijvingen, de gedetailleerde geweldsscènes, de levensechte conversaties, het reizen/vluchten en het langzaam ontvouwen van hoe de vork nu werkelijk in de steel zit, zijn allemaal aanwezig in dit boek. Maar op een of andere manier lijkt het wel simpeler dan hoe ik het uit zijn andere boeken ken. Of misschien is het wat minder met het hart geschreven en wat meer met het hoofd.

Er zit dan ook een uitgebreide theorie in over het menselijke bestaan en dat weergegeven door een telepathische wiskundige die rouwt om zijn net overleden telepathische vrouw. Voor de science en voor de fiction zit het met dit boek zeker wel goed. Maar voor zoals ik Dan Simmons ken ietsje te veel uitgelegd naar mijn smaak. Dat neemt niet weg dat het zeker wel de moeite waard is.

zondag 21 juni 2015

#50books - 2015.25 Nul euro

In deze derde jaargang van #50books is het de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel die de vragen stelt.

En de vijfentwintigste vraag is:

Wat vinden jullie van het concept dat je pas achteraf hoeft te betalen voor een boek?


http://metropolism.com/reviews/mon3y-as-an-3rrror/
Geen gek idee. Er is wel vaker gebleken zoals met muziek en televisieseries dat als het maar op een prettige manier wordt aangeboden, mensen er best voor willen betalen. En zij die geneigd zijn niet te betalen, weten hun informatie toch wel op een of andere gratis manier te verkrijgen ongeacht hoe je het aanbiedt.

Wel kan ik me voorstellen dat er bijvoorbeeld een paar hoofdstukken gratis worden aangeboden en als het je bevalt dat je dan de rest van het boek koopt. Of dat een boek minstens een jaar oud moet zijn, wil het eerst gratis aangeboden worden. Wil je het sneller lezen dan betaal je er gelijk voor.

Eigenlijk is er van alles te bedenken. En met onze snel veranderende wereld met al zijn digitale mogelijkheden zie ik het ook nog wel gebeuren dat er heel nieuwe verkoopmodellen komen. Want dat lezen gaat verdwijnen, dat zie ik in mijn leven zeker niet gebeuren.

zaterdag 20 juni 2015

Stad van Klei - Milan Hulsing


De Nederlander Milan Hulsing heeft van het Arabische boek met deze titel door Mohamed El Bisatie een graphic novel gemaakt. Het verhaalt over een ambtenaar in Egypte die een stadje bedenkt waarvan hij de salarissen van de politieagenten kan innen. Dit idee alleen al is de moeite waard om over te lezen. Maar het gaat verder en de ambtenaar raakt langzaam maar zeker de grip kwijt op dat wat de werkelijkheid is en wat hij verzonnen heeft.

Alles wordt uitgedrukt in bruin-, geel-, kaki- en beigeachtige kleuren. Geen zwarte omlijningen maar slechts kleurenvlakken zoals je krijgt met ecoline of aquarel. De kleuren en afbeeldingen van de drukke stad geeft een broeierige sfeer, eentje waarbij de spanning steeds hoger oploopt.

Voor mijn westerse ogen spannend om een kijkje te kunnen nemen in deze onbekende wereld. De mensen zien er net wat anders uit qua gezichtskarakteristieken, de kleding is net wat anders en ook de straattaferelen laten tussen de auto's bijvoorbeeld ook opeens een ezel zien.

Het verhaal wordt duidelijk aan de hand van de daden van de hoofdpersoon. Zo word je als lezer meegezogen in de beleving van de ambtenaar en kun je bijna geen buitenstaander meer blijven.
Mooi.

#50books - 2015.24 Series

In deze derde jaargang van #50books is het de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel die de vragen stelt.

En de vierentwintigste vraag is:

Welk boek mag volgens jou niet ontbreken op de #50books zomerleeslijst 2015?

Zomer doet denken aan een heleboel vrije tijd waarin er voldoende gelegenheid is om eens ergens volledig in op te gaan. Dus geen hap-snap korte verhalen of een pocket hier en daar maar tijd om weer eens een hele serie van voor tot achter te lezen.

Nu heb ik vorig jaar de graphic novels Sandman door Neil Gaiman herlezen die wederom adembenemend goed bleken te zijn.
Dan zou nu de serie Locke & Key van Joe Hill en Gabriel Rodriguez aan de beurt kunnen zijn. Een spannende horror graphic novel vol waanzinnige ideeën en met tekeningen waar het de moeite waard is om nog wat langer naar te kijken. 

 

Of House of Mystery van Mathhew Sturges en Luca Rossi, lekker acht delen achter elkaar weglezen en steeds opnieuw weer verrast worden door de nieuwe verhalen die de verschillende gasten vertellen in het mysterieuze huis.

Wat ook nog een goed idee is, is om de hele Fables-reeks van Bill Willingham en Mark Buckingham te herlezen zodat als het allerlaatste deel, nummer 22, in augustus uitkomt het een waardige afsluiting krijgt. Ja, als ik er maar een mag kiezen dan zou dit hem worden.

vrijdag 19 juni 2015

1q84 - Haruki Murakami


Mijn eerste Murakami, de schrijver die van alle kanten zo geprezen wordt. Samen met dat hij uit Japan komt en me die cultuur altijd wel gefascineerd heeft, kon ik de drie boeken in een voor een klein prijsje niet laten liggen. Wel een beetje spijt dat ik deze uitgave gekocht heb want de dikte van het boek maakte het lezen er niet gemakkelijker op.

Het eerste hoofdstuk vond ik gelijk een domper. Al is de schrijfstijl lekker vlot, de inhoud deed mij gelijk gemaakt aan. Een scène in een taxi waarbij een muziekstuk op de radio te horen is dat precies zijn hoogtepunten heeft op momenten dat de hoofdpersoon belangrijke beslissingen neemt en is afgelopen als zij de deur van de taxi dichtslaat, zou voor film of televisieserie misschien kunnen werken maar op schrift is het veel te veel bedacht naar mijn smaak.

Ik ben door blijven lezen omdat ik toch wilde weten wat er nu zo boeiend is aan Murakami en ik me niet door een eerste hoofdstuk wilde laten afschrikken.


Meerdere malen bleef ik wat haken bij het voortdurend noemen van westerse artiesten en kunstenaar waarbij ik me afvroeg of de vertaler hiervoor gekozen had of dat dit er oorspronkelijk ook gestaan heeft. Maar een enkele keer wordt er een Japanse naam genoemd. Het drinken van een kopje chocolademelk van Van Houten cacao, haalde me helemaal uit het verhaal. Samen met het noemen van westerse filosofen ging ik me steeds meer realiseren dat Japan zich ook wel veel meer op het Westen heeft georiënteerd en dat het wel eens zou kunnen kloppen dat al die namen daar ook bekend zijn. Dat idee maakt de wereld tegelijkertijd groter én kleiner. Als Westerling vind ik het alleen jammer om in een Japans boek tegen te komen wat ik toch al ken.

Het verhaal dat uit twee gezichtspunten verteld wordt is enorm uitgebreid en had van mij wel in een derde gekund van wat het nu is geworden. Er zitten ook heel erg veel herhalingen in. De personages overdenken nog wel eens wat ze net gedaan hebben maar omdat dit net ook al verteld is, is het saai om dat zo snel nog eens te lezen. Ook wordt er van alles expliciet uitgelegd waardoor de leeslol wordt weggenomen. Met wat meer subtielere hints was het kwartje ook wel gevallen en was het leuker geweest.

Wanneer dit zijn gebruikelijke schrijfstijl mocht zijn dan vrees ik dat dit ook gelijk het laatste boek is dat ik van hem heb gelezen. Het idee van het verhaal is op zich wel interessant en leuk gevonden maar de uitwerking verpest een boel.

dinsdag 16 juni 2015

Fables Vol. 21: Happily Ever After - Bill Willingham, Matthew Sturges & Mark Buckingham


Het einde van deze fabuleuze serie nadert en dit deel wint daar geen doekjes om. Met een titel als Happily Ever After en bijna elk hoofdstuk eindigend met een paar bladzijden waarop het laatste verhaal van een van de fabels te zien is, weet je als lezer dat er geen houwen meer aan is.

Maar de serie zal niet eindigen voordat de verhaallijn die alweer enige delen geleden is ingezet, wordt afgemaakt. Hierbij verliezen enkele geliefde personages het leven, alhoewel je bij Fables nooit weet of een karakter nog eens terugkeert in een andere vorm dan we gewend zijn. Door 'het laatste verhaal van ...' weet je dat bepaalde fabels het zeker wel overleven maar dat kan de pret niet drukken. Spanning genoeg.

Want in dit deel wordt onthuld hoe het komt dat Snow White and Rose Red elkaar zo naar het leven staan, ook al willen ze wel vredelievende zusjes zijn. De bloedlust springt van de laatste pagina's dus dat gaat nog wat worden in het aller- allerlaaste deel 22.

vrijdag 12 juni 2015

Clarkesworld Magazine - Issue 105 June

In dit nummer van Clarkesworld zes science fantasy verhalen en vier non-fictie stukken.

Eerlijk gezegd was ik niet zo onder de indruk van de fictie dit keer. Hopelijk dat het niet aan gewenning ligt. Neil Clarke schrijft toch zelf in zijn artikel Editor's Desk: Once Again Down the Rabbit Hole dat hij juist altijd op zoek is naar het verrassende in een verhaal. En ook al mocht het nog zo ongelooflijk goed geschreven zijn en is het idee prima, zodra het op het oude vertrouwde lijkt, wil hij het in zijn tijdschrift niet publiceren. Dat is ook waar ik in eerste instantie voor gevallen ben om me hierop te abonneren. Dus laat ik er maar vanuit gaan dat het dit keer net verhalen waren die mij persoonlijk niet zo konden verrassen. De volgende keer beter.

Maar er was één verhaal dat toch zeker wel een behoorlijke indruk heeft achtergelaten. En dat is The Hole in the Hole geschreven door Terry Bisson. Het begint allemaal zo alledaags met een man die op zoek gaat naar reserveonderdelen voor zijn oude Volvo. De beschrijving van zijn zoektocht is als uit het leven gegrepen met de stugheid van garagehouders en het uiteindelijk doorverwezen worden naar een wat later blijkt geheimzinnige plek in een achterbuurt. Hoe maf het ook wordt, de toon blijft die van het alledaagse en de reacties van de Volvo-bezitter als die van je eigen buurman. Wat hij uiteindelijk vindt en hoe is te verrassend om hier te verklappen. Ik zou zeggen, gun je zelf een fijn verhaal en klik op de link.

donderdag 11 juni 2015

#50books - 2015.23 Stoel, tafel en bed

In deze derde jaargang van #50books is het de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel die de vragen stelt.

En de drieëntwintigste vraag is:
Als je mag kiezen, met welke auteur zou jij dan een week op een onbewoond eiland willen doorbrengen?

https://meisjeuithetoosten.wordpress.com/over/
Als ik al ergens met een van mijn favoriete schrijvers terecht zou komen waar we geen kant op kunnen, dan zou ik veel te verlegen zijn om met zo iemand te gaan zitten converseren. En eerlijk gezegd ben ik bijna altijd meer geïnteresseerd naar wat iemand creëert dan de persoon die daar achter steekt. Dat laatste lijkt mij privé waar ik verder niets mee te maken heb.

Dus als ik met die schrijver op dat eiland ben aangespoeld en we met de laatste stroom van onze mobieltjes hebben vernomen dat het wel een week duurt voor we gered gaan worden, dan zou ik het liefst willen dat deze schrijver de gelegenheid gebruikt om een nieuw kunststukje gaat fabriceren.
Dan wil ik wel de taak op me nemen om voor een slaapplaats en voedsel te zorgen.

O ja, de vraag is met welke schrijver ik dit avontuur dan zou willen meemaken. Ik heb wel weer heel veel zin in iets nieuws van Alan Moore dus doe die maar.

zaterdag 6 juni 2015

#50books - 2015.22 Herbeleven

In deze derde jaargang van #50books is het de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel die de vragen stelt.

En de tweeëntwintigste vraag is:
Heb jij onlangs een boek gelezen waarvan je zeker weet dat het je nog lange tijd zal bijblijven?
Count Ambrosio uit The Unwritten
Al bladerend door de boeken die ik dit jaar heb gelezen, moet ik helaas constateren dat het antwoord wat betreft onlangs nee is. Maar dat wil niet zeggen dat ik het verschijnsel niet ken.

Sterker is het met films en televisieseries. Zo heel onverwachts dat er een beeld op mijn netvlies komt van wat ik enkele dagen daarvoor gezien heb of een bepaalde sfeer die bezit van me neemt en dan uit een film blijkt te komen van soms wel jaren geleden.

Bij het nadenken over deze vraag kwam ik tot het besef dat vooral een aantal graphic novels behoorlijk diepe indrukken hebben achtergelaten. Natuurlijk in de allereerste plaats de serie Sandman van Neil Gaiman en veel verschillende tekenaars. En ook de gouden pen van Alan Moore trekt me regelmatig in de wereld die hij ooit geschapen heeft terwijl ik geen boek in mijn handen heb.
Het lijkt een verlangen te zijn naar het mysterieuze, de harde kant van het bestaan en dan toch ook het diepe verlangen naar de liefde die me steeds weer hier naar af laten dwalen.

Clarkesworld Magazine 207 December 2023

Met The Gift in de zeer herkenbare stijl van Matt Dixon op de voorkant bevat het decembernummer van Clarkesworld Magazine acht science fic...