donderdag 30 juni 2016

#50books - 2016.26 Leesmuziek

In deze vierde jaargang van #50books is het stokje van de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel overgenomen door Hendrik-Jan die dit jaar de vragen stelt.
En de zesentwintigste vraag is:
Denk jij bij een specifiek boek aan een bepaald muziekstuk of liedje?

Het eerste dat in mij opschoot bij deze vraag was een vage herinnering aan Vestdijk. Het zal de middelbare school geweest zijn dat ik deze boeken las, kan me niet heugen dat later nog gedaan te hebben, en dat ik ergens vond dat hij veel met muziek had. Het spoorde mij niet aan deze muziek op te gaan zoeken. Evenals boeken van Maarten 't Hart die ik in die tijd las, mij prikkelde om Bach te gaan luisteren. Dat ben ik pas enkele decennia later gaan doen.

Op dit moment schiet mij helemaal geen boek te binnen waarbij ik muziek met een boek associeer of andersom. Terwijl ik vaak wel muziek aan heb staan terwijl ik lees. Geen meezingliedjes maar eerder soundtracks, muziek die speciaal voor film of televisieseries geschreven is en daarmee gemaakt zijn om sfeer te creëren. Minimale muziek zoals door Wim Mertens of juist geluidsmuren zoals uitgevoerd door mijn favoriete band Swans kan ik ook zeer waarderen tijdens het lezen. Al maakt het wel uit wat voor boek ik lees omdat niet elke sfeer past bij elk boek.

Iets anders is nog dat ik wel eens muziek ben gaan luisteren doordat het in een boek genoemd werd. Zoals een klassiek muziekstuk dat in 1q84 van Murakami steeds weer opnieuw terugkeert. Of zoals de band Tuxedomoon waarnaar de ik-persoon luistert in Vader door Karl Ove Knausgård en ik mij ook herinnerde daar in die tijd naar geluisterd te hebben maar niet meer wist hoe het klonk. Dat zijn dan wel de leuke extra's bij een boek.

zondag 26 juni 2016

Schuld - Walter van den Berg

Een boek waarover ik zoveel aanprijzingen heb gezien (ik volg de uitgever op Twitter) dat ik niet langer me meer kon bedwingen en vol verwachting ben gaan lezen. De teleurstelling was dan ook extra groot dat het me helemaal niet zo greep en ik zelfs moeite had om me niet continu te storen aan de schrijfstijl. De zinnen zijn voornamelijk kort en er is geen wat minder voorkomend woord te vinden. Wellicht dat het de bedoeling van de schrijver is geweest om hiermee het niveau van de hoofdpersonen weer te geven. Mij bleef het tot de laatste letter irriteren.

Het verhaal zelf kon mij ook maar matig boeien. Een vader die terugkomt uit de gevangenis en de zoon die zich in de tussentijd heeft weten te redden. Dat in de laatste hoofdstukken blijkt dat de geschiedenis waarom de vader in de bak terecht is gekomen net wat anders is dan het lange tijd lijkt, redde voor mij het boek nog net. Toch houd ik er een naar gevoel aan over.

En dat is wat het hele boek ook blijft uitstralen: narigheid. Machogedrag, kleine criminaliteit, stalking, pesten, mishandeling en nergens ook maar een moment van zelfinzicht door welk personage dan ook. Allemaal uit op eigen gewin. Nergens een hint van humor. Niet eens zwarte humor. Misschien is het boek me wel te realistisch.

vrijdag 24 juni 2016

#50books - 2016.25 Fred leest

In deze vierde jaargang van #50books is het stokje van de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel overgenomen door Hendrik-Jan die dit jaar de vragen stelt.
En de vijfentwintigste vraag is:
Met welk boek zou je je vader echt blij maken?

Zittend op zijn zelf ontworpen en zelf geweven bank, shag, asbak, aansteker binnen handbereik en de laatste jaren met een leesbril waar hij nooit makkelijk mee om heeft leren gaan, kan ik Fred (mijn vader die ik nooit anders dan als Fred heb gekend) zo uittekenen. Vanaf die plek keek hij televisie, speelde heel vroeger gitaar, babbelde met visitie én las daar de krant en zijn boeken.
Naar mijn weten las hij van alles en nog wat. Hij lachte om Adriaan en Olivier, verdiepte zich in Oosterse religies, liet zich meenemen in toekomstige verhalen uit allerlei science fiction pockets (die liefde heb ik dus niet van een onbekende) en loste mysteries op met verschillende speurneuzen.


Wat hij perse niet wilde was boeken in de oorspronkelijke taal lezen. Al was hij het Duits en Engels voldoende machtig, in zijn vrije tijd had hij geen zin om zich met zo'n andere taal bezig te houden. Dat ik dat wel deed en nog doe, kwam mij op de classificatie snob te staan maar wellicht is dat een generatieverschil.

Terwijl ik zelf al een beetje van de pure fantasyboeken af was, heb ik hem als een van de laatste boeken die ik hem gegeven heb, de eerste drie Boeken van de Zieners gegeven, gesigneerd door de auteur Robin Hobb. Ik had van te voren geen idee wat hij daar van zou vinden. Het bleek een schot in de roos, hij had er van genoten en uit de bieb andere boekenreeksen van deze auteur geleend. Toch leuk dat je elkaar op fijne leeservaringen kan brengen.

Wanneer ik nu een boek voor hem zou kopen als hij nog geleefd had, zou dat hoogstwaarschijnlijk een van de boeken van Neil Gaiman zijn omdat ik hem kennis zou willen laten maken met een schrijver die mij heel veel doet en waarvan ik denk dat hij daar ook optimaal van zou kunnen genieten. Welk boek dat dan precies zou zijn, weet ik nog niet zeker maar grote kans dat dit American Gods zou zijn geweest en dan natuurlijk in de vertaling.

maandag 20 juni 2016

Clarkesworld Magazine Issue 117 June 2016

Wederom zes science fiction/fantasy verhalen en vier non-fictie artikelen deze maand in Clarkesworld Magazine.
En weer was er geen enkel verhaal waarvan ik spijt heb dat ik het gelezen heb. De kwaliteit van schrijvers is blijvend hoog en de inhoud op zijn minst prikkelend al is het niet altijd even origineel.

Deze maand zijn er twee stukken die er voor mij uitsprongen.
In de eerste plaats het wat langere verhaal (bijna vijftig bladzijden terwijl de meeste andere verhalen de twintig nog niet halen) vertaald uit het Chinees, geschreven door Zhang Ran, getiteld The Snow of Jinyang. 

Het duurde wel even voordat ik in de stemming van het verhaal kon komen door de voor mij ongebruikelijke namen (Chinezen zullen daar ongetwijfeld geen moeite mee hebben) en de mij onbekende geschiedkundige gebeurtenis. Het speelt zich namelijk af rond het jaar duizend waarbij een stad door vijanden wordt aangevallen en waarvan de vertaler aan het begin heeft uitgelegd dat dit voor elke Chinees een bekend geschiedkundige gebeurtenis is waardoor iedereen weet wie er hoort te winnen.

Dat er op de eerste bladzijde al van internet wordt gesproken, is een bizarre ervaring terwijl je tegelijkertijd in de Middeleeuwen zit. Even verderop wordt een zonnebril geïntroduceerd en daarmee weet je als lezer dat het werkelijk iets mis is. Langzaam bij beetje wordt duidelijk waar deze anachronismen vandaan komen en tegelijkertijd wordt ook een bijna parabelachtig verhaal uitgespeeld waarin een gevangene van drie verschillende machten, drie conflicterende opdrachten krijgt waar hij maar uit moet zien te komen.

Het is niet de ontknoping die het hem voor mij deed. En zeker ook niet de iets te veel uitleg die aan de lezer wordt gegeven alsof de schrijver bang is dat de lezer het niet zou hebben begrepen wat hij bedoelt. Nee, het is het meegenomen worden in het verleden waar het heden zijn invloed op probeert uit te oefenen maar er toch niet echt grip op krijgt

De tweede verrassing was voor mij het interview met Guy Gavriel Kay.  Het was lang geleden dat ik deze naam gezien of aan gedacht had. Vele jaren geleden is deze fantasyschrijver me eens aangeraden omdat hij veelal grijze personages neerzet in plaats van het duidelijke goed en kwaad in de fantasy-wereld. Ik las zijn Tigana en was onder de indruk.

Maar in de loop der jaren ben ik van de fantasy vandaan gegaan en meer de science fiction of science fantasy kant opgeschoven. Het was leuk om een interview met hem te lezen om weer eens herinnerd te worden aan dit genre en ook prikkelde het me om misschien toch ook weer eens zo'n boek op te pakken.




zaterdag 18 juni 2016

#50books - 2016.24 Het eenvoudigweg gebeuren

In deze vierde jaargang van #50books is het stokje van de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel overgenomen door Hendrik-Jan die dit jaar de vragen stelt.
En de vierentwintigste vraag is:
Hoe bepaal jij wat je leest?

Een heel goeie vraag, een vraag die ik mij al vele malen gesteld heb en waar ik tot op heden geen antwoord op heb. 

Wanneer ik boeken aanschaf wil ik ze eigenlijk altijd gelijk lezen maar meestal ben ik nog in andere boeken bezig en leg ik het net nieuw aangeschafte even aan de kant. Dan kan het zo maar gebeuren dat ik het boek waar ik even te voren nog zo naar smachtte, pas drie jaar later van de plank komt om gelezen te worden. 

Maar voor hetzelfde geld, gooi ik alle boeken waar ik in bezig ben aan de kant en begin gelijk in het laatst aangeschafte boek. 

Er kan ook opeens een trek naar Nederlandse literatuur omhoog komen of de wens om eens iets heel nieuws uit te proberen. Waar al die neigingen en aandrangen vandaan komen, is mij een raadsel. Het overkomt me, het gebeurt eenvoudigweg en ik vind het prima om daar gehoor aan te geven.


maandag 13 juni 2016

Green Mars - Kim Stanley Robinson


Na Red Mars waarin de eerste mensen komen om Mars te koloniseren, zijn in dit tweede deel, Green Mars, verschillende partijen bezig om Mars te terravormen oftewel het oppervlakte geschikt te maken zodat mensen daar kunnen wonen. De verschillende partijen bestaan onder andere uit de eerste kolonisten, de genetisch gemanipuleerde kinderen geboren op Mars, immigranten van Aarde en grote multinationals. Ieder met een eigen politiek belang en ideeën over hoe de terravorming zou moeten plaatsvinden. Tegelijkertijd breekt er op Aarde een wereldoorlog uit die uitloopt op grote natuurrampen.

Genoeg te beleven zou je zeggen. Maar op een of andere manier vond ik van die meer dan zeshonderd pagina's er zo'n vierhonderd te veel. De schrijver heeft zeker verstand van biologie, ecosystemen en politiek maar voor mij hoeft dat niet allemaal in zo'n groot detail uitgemeten te worden. Het maakt dat het verhaal onpersoonlijker wordt en ook de personages oppervlakkiger ondanks dat ze behoorlijk wat aandacht krijgen.

Elk hoofdstuk (er zijn er tien) is geschreven vanuit een ander personage. Dit maakt het wel levendiger en worden bepaalde inzichten begrijpelijker.

Maar de echte reden waarom ik door bleef lezen was omdat ik dan even op Mars kon zijn. In die zin is het wel zo geloofwaardig dat het een onvergetelijke ervaring oproept waarbij ik mij allerlei vragen over het leven op Mars ging stellen en bedacht hoe ik mij daar in al dat politiek gekonkel zou gedragen.


maandag 6 juni 2016

#50books - 2016.23 Geen heilige boeken meer

In deze vierde jaargang van #50books is het stokje van de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel overgenomen door Hendrik-Jan die dit jaar de vragen stelt.


En de drieëntwintigste vraag is:
Doe jij weleens boeken weg en zo ja hoe?

Boeken wegdoen is een lange tijd een denkonmogelijkheid geweest. Elk boek werd als een schat in de kast gezet, zelfs als ik het wat minder goed vond. Maar een boek eenmaal bemachtigd, was een boek voor eeuwig in het bezit. Tenminste dat dacht ik toen.

In de loop der tijd ging ik samenwonen met iemand die ook aardig wat boeken had en we bleven ook boeken kopen ondanks dat ons huis niet groter werd. 
Nou is mijn huisgenoot nooit zo gehecht aan spullen geweest en hij gooide dan ook met regelmaat een berg van zijn boeken in de papierbak. In het begin voornamelijk verlopen studieboeken maar nadat we gestopt waren met roken, ging hij ook boeken vol teer- en nicotineaanslag de deur uit doen. Boeken die hem echt na aan het hart gingen, wat inhoud betreft, schafte hij opnieuw aan. Ik keek er met afschuw naar en begreep niet dat iemand dat kon doen.

Maar langzamerhand begint die berg te veel aan boeken waarvan ik weet dat ik ze nooit meer in ga kijken of uit zou lenen mij ook tegen te staan. Studieboeken die ik uit nostalgie had bewaard, gingen nu ook een voor een naar de papierbak. En wanneer ik nu een boek heb gelezen dat ik niet echt best vond, belandt dat nu ook zonder problemen in dezelfde papierbak. Alleen wanneer ik denk dat ik er iemand anders blij mee kan maken, breng ik het naar de kringloop of geef het weg. 

Er zijn zo ongelooflijk veel boeken en tweedehands- en kringloopwinkels puilen uit van boeken die nooit meer gelezen zullen worden. Daarom heb ik er geen moeite meer mee om ze zelf in de papierbak te gooien.

Clarkesworld Magazine 207 December 2023

Met The Gift in de zeer herkenbare stijl van Matt Dixon op de voorkant bevat het decembernummer van Clarkesworld Magazine acht science fic...