maandag 25 november 2019

CBLDF Defender #1 en Free Speeches - CBLDF



In de Humble Bundle van Neil Gaiman zaten ook het e-magazine Defender en het e-boek Free Speeches, alle twee uitgave van CBLDF oftewel Comic Book Legal Defense Fund. Deze organisatie houdt zich bezig met alle censuur op strips in Amerika te bestrijden en wordt door Neil Gaiman enthousiast gesteund. Neil Gaiman die zelf in zijn carrière als schrijver ook vaker met censuur van zijn werk te maken heeft gekregen.

Door deze twee items te lezen heb ik meer inzicht gekregen in hoe censuur in Amerika al heel lang bestaat en telkens weer opnieuw opkomt wanneer er nieuwe media is. Want strips, televisie, gaming en internet hebben allemaal op de lijst gestaan als oorzaak van het ondermijnen van Amerikaanse kinderziel en ze gemaakt tot gewelddadige criminelen wat dan ook de reden is om ze te verbieden.

Mooi ook dat er ergens wordt aangehaald dat de voorvaderen van de Amerikanen mensen waren die de geloofsuitvoering van hun oorspronkelijke landgenoten niet streng genoeg vonden en het in dit nieuwe land gingen doen zoals God het echt bedoeld had. Alles in het licht van straf en beloning.

En dat is precies waar het CBLDF tegen strijd. Het vrije woord zien zij als het heilige goed en er worden ook wat rake argumenten gegeven waarom dat zo is. Ik heb bij sommige voorbeelden van censuur met mijn mond open gezeten van verbazing. Nederland is wat dat betreft toch wel een heel vrij land en dat is iets waar we heel blij mee mogen zijn.

An Equal Difference - Gabrielle Motola

Het was de artiest Amanda Palmer die via haar Patreon de fotograaf Gabrielle Motola haar boek An Equal Difference promootte en ik op de website https://www.anequaldifference.com/ kwam waar ik niet veel later het e-boek bestelde.

De onderwerpen IJsland en hoe maatschappijen met gender omgaan trokken mij gelijk aan. Ik ben een keer in IJsland geweest en de sfeer van dat landschap zal ik nooit meer vergeten. De foto's in dit boek van zowel de landschappen maar zeker ook de portretten lieten mijn herinneringen weer heel levendig worden. Het licht in IJsland is niet het licht dat wij kennen en opmerkelijk is ook dat er bijna niemand op de foto staat met korte mouwen.

Naast de portretten vertelt Gabrielle over haar gesprekken met de IJslanders over genderverschillen en gendergelijkheid. Daarbij schuwt zij niet haar eigen vooroordelen onder ogen te komen en verandert zij gaandeweg de keuzes van foto's voor dit boek. Niet de foto waar de vrouw het meest mooi en vrouwelijk overkomt maar de foto die het meest het karakter van deze persoon weergeeft.

Een van de meest indrukwekkende foto's zijn die van een vrouw waar je haar eerst ziet zoals wij naar haar kijken en dan een foto van haar als zij naar ons kijkt. Ik wist niet dat je dit zo goed kunt zien. Heel indringend.

Wanneer je geïnteresseerd bent in IJslandse cultuur dan is dit boek ook iets voor je. Politiek in crisistijd, gendergelijkheid en preventie van drugsgebruik onder jongeren zijn enkele onderwerpen die aan bod komen. En dit dan niet alleen met de jubelverhalen maar ook met de kritische blik. Ik heb het gevoel een tipje idee gekregen te hebben hoe de IJslanders in elkaar steken.

Toevallig kreeg ik gisteren een uitnodiging van de maker om deel te nemen aan een privé-groep in Discord om over de onderwerpen die in dit boek langskomen verder te praten. Ik heb me er net voor aangemeld en ben benieuwd of dit een interessante gemeenschap gaat worden.

PAAZ - Myrthe v/d Meer


Het is de vierentwintigste druk geworden die voor 5 euro bij de kassa lag in een boekenwinkel in Arnhem. Al vaker had ik dit boek willen kopen maar voor dit bedrag kon ik het echt niet meer laten liggen. Zo werkt dat blijkbaar bij mij.

Omdat dit boek best vaak in mijn bewustzijn is geweest voor ik het ging lezen, had ik me er een bepaalde voorstelling van gemaakt. Gedeeltelijk is deze ook uitgekomen, het zijn inderdaad de rauwe ervaringen van een jonge vrouw die suïcidaal opgenomen is op een PAAZ (psychiatrische afdeling algemeen ziekenhuis).
Wat ik niet had verwacht was dat het zo fragmentarisch zonder enige uitleg zou zijn. Dit stoorde mij soms omdat ik vragen had die niet zijn beantwoord. Het zorgde er wel voor dat ik door bleef lezen in de hoop dat ik toch nog aan mijn trekken ging komen.

Dat dit boek zovele oplagen heeft gekregen en door zoveel mensen is gelezen, stemt mij wel positief. Natuurlijk weet ik niet wat de motieven zijn van mensen die dit boek zijn gaan lezen maar ik denk dat het alleen maar goed is als er bij het algemene publiek meer bekend wordt over hoe mensen in de maatschappij van het pad kunnen raken en hoe dan de zorg voor deze mensen in Nederland geregeld is. Nou ja, hoe dat voor een klein deel van deze mensen geregeld is. En dat daar ook nog wel wat in te verbeteren valt.
En ook dat mensen in contact komen met het verschijnsel suïcide en depressie en belevenis van degene die dit heeft. Niks even je schouders eronder en je bent er zo weer bovenop maar algehele hopeloosheid. Hopelijk dat dit boek heeft bijgedragen aan meer begrip.

zondag 24 november 2019

Clarkesworld Magazine Issue 158 November 2019


In november 2019 opent Clarkeworlds Magazine met op de tot de verbeelding sprekende cover Pizza Break van de Tsjechisch illustrator Tomas Kral. Om te vervolgen met zes korte verhalen en vier artikelen.

Matthew Kressel beschrijft in Your Future is Pending een wereld waarin KI's de lichamen van mensen verzorgen die met hun bewustzijn in een virtuele wereld leven. Dit is alleen voorbehouden aan mensen die geld hebben. De arme mensen leven in wat er van de nu troostloze aarde is over gebleven. Naar andere werelden wordt allang niet meer gezocht want de rijken vinden hun vervulling in de virtuele wereld. Een doemscenario waar al vaker voor gewaarschuwd is in films en boeken en in dit verhaal nog eens angstaanjagend realistisch weergegeven. Ondanks al deze waarschuwingen kan ik me ook nog steeds maar met moeite losrukken van het beeldscherm. 

Gregory Feeley gaat in Cloud-Born in op het gegeven dat je ouders keuzes maken waar jij als kind mee te leven hebt. In dit verhaal gaat het specifiek over kinderen die nooit op aarde hebben geleefd en alleen de verhalen daarover van hun ouders kennen. Voor hen zal hun leven op het ruimteschip afspelen om ver weg een andere planeet te gaan bevolken. Daar kunnen deze kinderen niets aan veranderen en hebben het daarmee te doen. 
Ik denk dat voor veel mensen op aarde ook geldt dat zij gebonden zijn door de keuzes die hun ouders hebben gemaakt. Het is slechts een minderheid die werkelijk zelf zijn weg kan kiezen. Geeft te denken in hoeverre dat voor onszelf geldt. 

Rebecca Kuang vertaalde uit het Chinees Operation Spring Dawn waarin Mo Xiong het overleven van de mensheid in uitzonderlijk koude omstandigheden heeft beschreven. Aan het lezen heb ik veel vreugde beleefd omdat het ergens luchtig aanvoelde maar tegelijkertijd ook wel degelijk ergens over gaat.
Er blijkt namelijk voor tiental duizenden jaren een ijstijd op aarde te zijn waar de mens niet in kan leven. Daarom is er een plan bedacht waarbij een paar sleutelfiguren worden gewekt door KI's wanneer de lente eraan zit te komen zodat deze de mensheid weer helemaal tot leven kan wekken. Alleen hadden ze niet overal rekening mee gehouden zodat deze operatie in gevaar komt. Ga zelf lezen hoe het zit want het is te leuk om hier te verklappen.
Die Chinese science fiction weet me toch steeds weer te verrassen.



Nikopol Drieluik Deel 1: Kermis der Onsterfelijken - Enki Bilal

Vorige maand kennis gemaakt met de tekenstijl van Enki Bilal, nu ook met zijn schrijftalent. En wederom ben ik overdonderd. Wat een ruime geest.

Kermis der Onsterfelijken is het eerste deel van de Nikopol drieluik en speelt zich af in 2023. Het originele boek is uitgekomen in 1980, een tijd waarin de mobiele telefoon nog niet bestond en wat strips als deze snel gedateerd kan doen maken. Dat is bij deze strip absoluut niet het geval. Het thema van de fascistische leider die in Parijs heerst en vrouwen als baarmoeders reduceert, is zelfs misschien wel akelig actueel.

Het verhaal wordt nog meer bijzonder door de piramide die boven de stad zweeft waarin Egyptische Goden zich doodvervelend menselijke spelletjes spelen. Zij kunnen niet verder omdat hun brandstof op is en ze hierover in onderhandeling zijn met de fascistische leider die natuurlijk in ruil voor brandstof onsterfelijk wil worden.

De hoofdpersoon van dit verhaal is Nikopol, een diep ingevroren dienstweigeraar die uit de ruimte komt vallen en door de God Horus tot leven wordt gewekt om een staatsgreep te kunnen plegen.

Wat een verhaal! Daar word ik nou blij van. Het zit vol intrige, politiek maar ook medemenselijkheid zonder dat het zoetsappig wordt. Het is de mensheid op zijn rauwst. Zeer herkenbaar zonder dat het over de top gaat.

Het enige waar ik soms aan moet wennen, zijn de grote lappen tekst in de tekstballonnen. Daardoor leest het soms meer als een boek met dialogen. En dat is jammer want de tekeningen zijn stuk voor stuk sterk getroffen en kunnen niet gemist worden.

maandag 11 november 2019

Dansen op Asfalt - Marieke Prinsen Geerligs


Gek genoeg weet ik niet goed wat ik over dit boek kan zeggen. Misschien dat ik in de eerste plaats door de kaft op het verkeerde been ben gezet omdat ik daardoor het idee had dat het een science fiction boek uit de jaren zeventig was. Het blijkt een roman uit de jaren tien te zijn.

Een verhaal waarin geschiedenis en artiesten uit de jaren zestig tot en met tachtig overduidelijk als achtergrond aanwezig zijn voor het neerzetten van de levens van drie hoofdpersonages die uiteindelijk alles met elkaar te maken krijgen. Het is allemaal een beetje te veel van het goede en na het lezen van de laatste bladzijden vroeg ik me af waar dit nou allemaal voor nodig was.

De schrijfstijl is makkelijk en bij tijd en wijle was het een echte page turner. Spannend en boeiend en toch laat het me met een leeg gevoel achter. Misschien is dat ook wel wat het boek wil meegeven, het leven dat geleefd wordt en uiteindelijk niets is.

zondag 10 november 2019

Anti-fame - Auteur 404


Een boek over beroemd zijn, kan dat boeien, was wat ik mij afvroeg. Tot mijn eigen verbazing werd het antwoord daarop ja. Want is het niet zo dat iedereen er wel eens aan gedacht heeft om beroemd te zijn?
De anonieme auteur die ooit zelf beroemd is geweest, zet helder uiteen wat de nadelen zijn van beroemd zijn en wel op zo'n manier dat als je dit boek gelezen hebt je wel van een heel apart slag moet zijn, wil je nog steeds beroemdheid ambiëren.

In dit boek zijn het niet eens zozeer openbaringen want de meeste argumenten tegen beroemd willen zijn, had ik zelf ook wel eens bedacht. Het is de opsomming die het tot een overtuiging maken.

En naast de serieuze inslag is er ook nog humor om dit aparte verschijnsel van beroemd (willen) zijn te beschrijven.

zaterdag 2 november 2019

BAM - Jelle Brandt Corstius

Dit boek heb ik in zijn geheel in de trein gelezen en achteraf gezien is dat ook de beste plek om dit te lezen.

Jelle Brandt Corstius bezoekt samen met twee artistieke vrienden die plek op aarde waardoor hij als kind geobsedeerd was geraakt bij het staren in de Bosatlas. En die plek was Siberië waar hij zich voornamelijk per trein doorheen laat vervoeren.

Wat me raakt is hoe hij de Russische mentaliteit die behoorlijk van de Nederlandse afstaat, beschrijft en deze ook omarmt in de tijd dat hij in Siberië is. Zich nog even zorgen maakt over of zijn vrienden het wel aankunnen maar dan ziet dat ook zij er de lol wel van inzien als ze uit een hotelkamer worden gezet omdat een ander meer betaalt. Dit is de manier waarop je als mens de hele aarde kunt bereizen, aansluiten bij de mentaliteit die daar heerst hoe ongelooflijk deze ook in onze ogen lijkt te zijn. Ik kan met recht zeggen dat ik er wijzer van geworden ben.

Daarnaast is het boek ook schitterend weergegeven wat lay out betreft waarbij tekst afgewisseld wordt met foto's en schilderijen van de hand van zijn twee vrienden.

Ik vind het zonde om er meer over te vertellen en wil alleen zeggen, reis mee met Jelle Brandt Corstius naar dat hele koude oord Siberië.

De troost van een warm visje & Een royale portie meeuwen - Sylvia Witteman


Een dwarsligger vol met twee boeken met columns van de hand van Sylvia Witteman. Een fijn formaat om overal bij me te kunnen steken en daarnaast om steeds even een paar bladzijden te kunnen lezen want vier bladzijden is het maximum wat deze columns beslaan.

Nu was dat in het begin dat ik aan deze dwarsligger begon juist het probleem. Het zijn zulke korte stukjes dat ik het al bijna vergeten was als ik het net uit had. Ik merkte dat als ik er een paar achter elkaar las, ze meer impact hadden. En hoe verder ik kwam hoe meer en meer ik tegelijkertijd tot me nam en de sfeer die er geschetst werd beter tot me door kon laten dringen.

Een ander obstakel was dat het allemaal nogal oppervlakkig op me overkwam. Al die beschrijvingen van wat mensen aan hebben met een daarbij oordelende toon, kan me niet boeien. En daarbij voelde veel van deze beschrijvingen ook nog eens aan als een maniertje dat mij niet echt ligt.

Toch heb ik alles uitgelezen wat neerkomt op het verorberen van honderden columns. Want uiteindelijk zaten er een paar juweeltjes tussen die mij raakten. En dat zat hem dan in de dialogen van wildvreemden die de auteur heeft opgevangen in de tram of een andere openbare plek. De woorden van deze mensen geven zo haarfijn weer hoe mensen in het leven staan dat het een intrigerend tijdsbeeld oplevert. 

Clarkesworld Magazine Issue 157 October 2019

In dit 157ste nummer wordt de 13de verjaardag van Clarkesworld Magazine gevierd met vijf korte verhalen, een novelle en vier non-fictie artikelen waarvan bijdragen komen uit Amerika, Nigeria, China en Korea.

Een indringend thema wordt aangesneden in National Center for the Preservation of Human Dignity geschreven door Youha Nam en vertaald uit het Koreaans door Elisa Sinn en Justin Howe. Het verhaalt over het op een zo menselijk mogelijke manier euthanasieëren van mensen die niets meer aan de maatschappij hebben toe te voegen door hun leeftijd. In het verhaal volg je iemand die dit overkomt met alle emoties die daarbij komen kijken. Tijdens het lezen vroeg ik me steeds af waar menselijke waardigheid zijn grens heeft bereikt. Mooi gedaan.

De novelle How Alike Are We is geschreven door de Koreaan Bo-young Kim en vertaald door Jihyun Park en Gord Sellar. Het verhaal wordt verteld vanuit het perspectief van een crisis management KI die zich in een menselijk lichaam heeft laten transporteren maar door verlies van het korte termijn geheugen, niet meer weet waarom. Langzaam, beetje bij beetje wordt onthuld hoe het zover heeft kunnen komen. De richting die het uiteindelijk nam, vond ik bijzonder verrassend omdat ik helemaal niet in die richting had gedacht. Hier kan ik niet verder op ingaan omdat ik niet wil spoileren maar het interessante is dat ik er nog niet uit ben wat dat over mij zegt dat ik daar een blinde vlek lijk te hebben.

Clarkesworld Magazine 207 December 2023

Met The Gift in de zeer herkenbare stijl van Matt Dixon op de voorkant bevat het decembernummer van Clarkesworld Magazine acht science fic...