zaterdag 17 april 2021

Feeders & Eaters - Neil Gaiman

 

Een vijftien pagina's tellend e-boek met drie stripverhalen geschreven door Neil Gaiman en ik neem aan dat de tekeningen gemaakt zijn door Mark Buckingham. De stijlen van de drie verhaal verschillen nogal zowel verhaaltechnisch als tekentechnisch dat ik niet zeker weet of alles wel door Mark Buckingham getekend is.

Het eerste verhaal Feeders & Eaters beslaat het meest aantal pagina's en heeft de bekende fantastische horrorsfeer die van Neil Gaiman bekend is.
Het tweede verhaal heet Alan Moore Story waar in twee pagina's Alan Moore getekend is en daar zonder woorden in zwart wit tekeningen zijn avonturen beleefd.
Het derde verhaal beslaat slechts een enkele bladzijde en heeft als titel An Image to Maintain... waarin Mark Buckingham laat zien hoe hij aan een eindeloze stroom werk komt.

Omdat het zo weinig bladzijden beslaat is het meer een hap-slik-weg boekje. Toch blijft er iets hangen. En dat kan ook bijna niet anders met zulke grootheden als Neil en Mark.

dinsdag 13 april 2021

Doctor Who Annual Starring Tom Baker as Doctor Who - BBC

   

Een mede Doctor Who fan schoof mij dit boek in handen om te lenen. Ik had geen idee wat het was. Er is zo ontiegelijk veel uitgebracht met de sticker Doctor Who erop dat je alles kunt verwachten. Dit is dan ook iets dat ik nog niet eerder tegen was gekomen.

Het boek is duidelijk gebaseerd op de vierde Doctor met als companion de eerste Romana. Het boek deed me denken aan de vroegere winterboeken van de Bobo of Okki. Het staat namelijk vol met korte verhalen waarbij de illustraties meer ruimte in beslag nemen dan tekst, verhalen in stripvorm, wetenswaardigheden over ruimtevaart en diverse puzzels en spelletjes. Deze afwisseling vond ik wel heel leuk.

Helaas zijn de verhalen niet heel erg sterk. Wel vermakelijk en wat mij betreft beter te pruimen dan sommige verhalen die nu in stripvorm worden uitgegeven. En de tekening zijn voor wat de Doctor betreft ook zeker fijn om naar te kijken. Dat geldt dan weer niet voor Romana. Ik heb echt tig keer heel goed moeten kijken om mij er van te verzekeren dat het om de eerste Romana ging en niet de tweede.

Opmerkelijk vind ik dat in dit boek nergens een naam van een van de makers genoemd staat. Alleen de BBC wordt genoemd maar wie de schrijvers, tekenaars en bedenkers van de inhoud van dit boek zijn, blijft een groot geheim. Ik vraag me af of tegenwoordig dat ook nog op deze manier zou worden uitgegeven of dat er dan wel meer aan auteursrechten gedaan wordt.

Een leuke, buitenissige (wat mijn ervaring betreft dan) uitgave. En fijn om eens mee kennis gemaakt te hebben.

 

Doctor Who: The Eleventh Doctor Vol. 6: The Malignant Truth - Si Spurrier & Rob Williams

In dit laatste deel verrassend genoeg toch een paar elementen waardoor ik weer wat meer het Doctor Who gevoel kon krijgen, iets dat ik in die andere delen toch maar minimaal had.

Een van die elementen is dat in dit deel creatieve Daleks voorkomen die door rechtgeaarde Daleks nooit als Dalek erkend zullen worden. Deze creatieve Daleks zorgen voor een uitbundige variatie aan hoe een Dalek eruit kan zien en ook hoe hij zich gedraagt. Ik heb veel lol gehad om deze mutante Daleks. En dat terwijl ik de Daleks eigenlijk al vele jaren zat ben.

In de vorige delen stonden mij de tekeningen erg tegen en dan met name omdat ik soms de Doctor amper nog kon herkennen. Vele tekeningen hebben in dit deel nog steeds dat euvel. Maar soms was er opeens een heel goed gelijkende Doctor. En ik heb eens zitten kijken waar hem dat nou in zat en dat lijkt toch de hoeveelheid details te zijn. De meeste tekeningen blijven er dan ook slordig en snel uitzien waarbij er meer om tijdsbesparing is gegeven dan om kwaliteit.

Dit lijkt ook te zien te zijn aan fouten zoals dat de Doctor en zijn companion Alice Obiefune op een gegeven moment door de Squire gevangen worden genomen waarbij ze hun handen op hun rug gebonden krijgen. Maar een paar plaatjes later lopen ze met hun handen los en even later weer met hun handen op de rug gebonden. Ik snap dat met de handen voor het gezicht geslagen een emotie makkelijker is uit te drukken maar dat had vast ook anders opgelost kunnen worden.

Als laatste vond ik dat River te veel als plot device gebruikt is. In bijna het hele boek kwam ze niet voor maar popte dan wel op het laatst nog even op om voor de schijnbare onmogelijke oplossing te zorgen.

Nee, allemaal erg zwak. Als Doctor Who fan doet dat wel een beetje pijn.

Kindertijd - Tove Ditlevsen


Dit is het eerste deel van de autobiografische Kopenhagen trilogie waarin Tove Ditlevsen haar jaren tussen vijf en vijftien beschrijft. Wanneer ik naar het boek kijk, krijg ik het gelijk koud. Ergens is het heel afstandelijk geschreven maar tegelijkertijd is dat ook begrijpelijk als je meebeleeft hoe Tove als klein kind in angst leeft voor haar ouders. Haar moeder is onvoorspelbaar in haar gedrag en haar vader drinkt. Kleine kinderen passen zich op alle mogelijke manieren aan om te overleven.

Het is echter niet alleen de thuissituatie waarin ze niet helemaal veilig is. Ook op school valt ze buiten de boot omdat ze andere interesses heeft dan de andere kinderen van haar leeftijd. Akelig vind ik het dan ook om te lezen dat ze bevriend raakt met een twee jaar jonger meisje waarvan later blijkt dat ze ook bij haar niet helemaal zichzelf kan zijn omdat ze zo verschillen.

Dit eerste deel beslaat nog geen honderdvijftig bladzijden en ik vroeg me af waarom dit in een trilogie is uitgegeven. Want alleen dit eerste deel zegt mij nog niet heel veel. Het voelt als een schets, als een opmaat naar iets dat later staat te gebeuren. Iets dat niet op zichzelf kan staan en daarom onaf aanvoelt. Het is dan ook dat ik weet dat er nog twee delen zijn dat ik dit boekje wel oké vind. Maar zonder die delen zou ik dit boek veel te mager hebben gevonden.

Dus nu snel door naar deel twee met de titel Jeugd.


Kanker voor beginners - Jeroen van Merwijk

 

Een boek over kanker kan dat leuk zijn? Jazeker, wat mij betreft wel.

Nu ben ik sowieso iemand van de zaken direct benoemen en de realiteit nemen zoals ie is. Dus ik zit met iemand als Jeroen van Merwijk behoorlijk op dezelfde golflengte. 

Wanneer hij erachter komt dat hij kanker heeft en gelijk de diagnose ongeneeslijk toegeschoven krijgt, blijft hij bijzonder nuchter en stelt dat hij eindelijk van het gezeik af zal zijn. Het is precies wat ik vaak denk wat mijn reactie zal zijn als ik die diagnose ga krijgen in de toekomst. Het mooie van Jeroen van Merwijk is dat hij dit niet zo maar even opschrijft maar er ook in een later hoofdstuk nog een keer op terugkomt en deze reactie nader bekijkt op zijn integriteit.

Een andere mooie constatering die hij doet is dat hij stelt dat je niet alleen kanker hebt maar je geliefde ook. Oftewel het is een zaak die niet alleen jou aangaat maar ook je naasten. Ontroerend vind ik hoe hij zijn vriendin voor hem laat zorgen, ook al is het op een manier die misschien niet altijd zijn eigen keuze geweest zou zijn.

En wat te denken van alle media-aandacht die hij plotseling krijgt nu hij zeker doodgaat. Zonder zijn kanker had hij absoluut niet al die grote interviews in twee landelijke kranten gekregen. Dit soort constateringen vind ik zo heerlijk ontnuchterend en je als mens op met je neus op de feiten van het leven drukken. Ik moet er tegelijkertijd om uitschreeuwen van frustratie als er luidkeels om lachen.

Heel erg jammer dat Jeroen niet meer de kans heeft gekregen om Kanker voor gevorderden te schrijven, een boekje dat ik zeker ook gelezen zou hebben.

zaterdag 3 april 2021

Lies Sleeping (Rivers of London) - Ben Aaronovitch


Inmiddels het achtste deel van de fantasyserie Rivers of London en nog altijd kan het mij bekoren. Geen hoogvlieger maar zeker ook geen onvergetelijk snackje. Ik denk wel dat deze boeken het best genoten kunnen worden met alle voorgeschiedenis en het op zichzelf lezen het te onbegrijpelijk maakt. Omdat ik de vorige delen heb gelezen, vind ik het ook wel fijn dat niet alles nog eens tot op de bodem wordt uitgelegd. Een beloning voor de fans.

In dit deel zijn er de gebruikelijke achtervolgingen en magische mysteries. En naast de vele bekende personages waren er ook enkele nieuwe introducés. Een van deze personages in het bijzonder ging mij aan het hart door haar pijnlijke geschiedenis maar uiteindelijk is het allemaal goed gekomen. Dus dit keer naast alle bijdehandheid ook wat diepere gevoelens én op het eind nog een interessante onthulling waardoor de hoofdpersoon Peter een nieuwe levensfase ingaat. Ik ga er vanuit dat dit in het volgende deel zeker een rol gaat spelen en kijk daar nu al naar uit.

Doctor Who The Eleventh Doctor: Vol 5 The One

 

Helaas blijf ik de tekenstijl zo afschuwwekkend vinden dat ik ook maar amper van het verhaal kan genieten.
Er zijn wel wat kwinkslagen (van met name River) en verwijzingen (naar onder andere de War Doctor) die het wel interessant maken. En het verhaal heeft ook best wel wat vaart. Het voelt ook alsof je steeds op het verkeerde been wordt gezet.
Mysterieus blijft waar Exterminhate toch telkens weer door op komt poppen.
Maar ja, die tekenstijl. Te lelijk.
Gelukkig nog maar een deel te gaan.

Clarkeswordl Magazine Issue 174 March 2021

Naast de wonderlijke Sunrise van de Australische Alex Ries op de voorkant, bevat dit maartse nummer van Clarkesworld Magazine zeven korte science fiction/fantasy verhalen en vier non fiction artikelen.

Deze maand werden we getrakteerd op veel interessante ideeën. Zoals die van de Koreaans/Amerikaanse auteur Isabel J. Kim. In Homecoming is Just Another Word for the Sublimation of the Self wordt ervan uitgegaan dat wanneer je een plek verlaat om ergens anders te gaan wonen, je op die plek ook een versie van jezelf achterlaat die een eigen leven verder gaat leiden. Zo kun je ook terug naar die plek en die andere versie van jezelf ontmoeten en dan zien wat er van je geworden was als je daar was gebleven. Het lijkt me zeker wat hebben als je kunt zien hoe je leven anders gelopen was, als je andere beslissingen had genomen.

In het wat langere verhaal Submergence geschreven door Arula Ratnakar (opgegroeid in Amerika, Indiase ouders) wordt iemand de mogelijkheid geboden om de laatste twee jaar van die andere persoon vanuit de gevoelens, gedachten en belevenissen van die persoon mee te maken. De wens om eens in iemand anders hoofd te kunnen kruipen, is denk ik veel mensen niet onbekend. Dus erg leuk dat dit nu gebruikt is in dit verhaal.
Daarnaast komt er nog veel meer aan bod zoals het mysterie van de dood van een onderzoeker, het ethische dilemma (wij dood of andere bewuste wezens dood), kinderen zwijgen in protest tegen de volwassenen die de wereld kapot maken, communiceren via een geheimtaal die te horen is via een fluit, liefde en doodsangst. Langzaam ontrafelt wat zich heeft afgespeeld en versmelten de herbelevende persoon met de herbeleefde persoon. Zeer invoelbaar geschreven en erg mooi.

De geheimtaal zoals hierboven aangegeven is gebaseerd op de Fibonacci-reeks. In 55 Plaque geschreven door Isabel Lee is de frequentie waarin de plagen die op aarde komen ook gebaseerd op deze zelfde reeks. Als men te veel van dit soort elementen gebruik gaat maken, kan het vervelend worden. In dit verhaal heeft het echter wel degelijk een functie.
De eerste plaag was in 1879, nu is het 2021 en men weet dat er weer zo'n plaag aan zit te komen. Het verhaal wordt verteld vanuit een onderwijzer die kinderen al jaren leert dat 2021 het jaar is dat het weer gaat gebeuren. En dat het een geschenk is van buitenaardsen die hen met deze plagen leert zichzelf beter te ontwikkelen. Er is echter een kleine groep die hier anders over denkt, de Humanisten. Zij vinden dat hun kinderen leugens wordt geleerd en dat het niet om die buitenaardsen gaat maar om de mens zelf.
Omdat deze groep Humanisten wordt genoemd, was ik even van mijn a propos. Ik ben toch geneigd om me bij deze denkwijze aan te sluiten en niet zo bij de groep die het over machten heeft die over de mens kunnen heersen. Daarom extra leuk om het nu eens van deze kant belicht te zien.

De bijdrage uit Nigeria door Wole Talabi heet Comments on Your Provisional Patent Application for an Eternal Spirit Core. En dat is ook precies wat het is. Een aanvraagformulier waarbij iemand commentaar heeft geschreven.
In het begin dacht ik wat zit ik nou voor iets te lezen? Maar opeens greep het me door de commentaren en is het einde helemaal geweldig.
Een verhaal vertellen door middel van een aanvraagformulier vind ik wel heel erg origineel en daarnaast bijzonder verrassend hoe goed het werkt. 

Clarkesworld Magazine Issue 173 February 2021

 

Clarkesworld Magazine van februari dit jaar bevat zeven korte science fiction/fantasy verhalen en vier non fictie artikelen. 

Monique Laban vertelt in The Failed Dianas over ouders die tot vijf keer toe hun dochter klonen omdat deze dochters telkens hun eigen richting kiezen en niet aan de verwachtingen van deze ouders voldoen. Interessant idee om op deze wijze verwachtingen van ouders en de behoeftes van kinderen te onderzoeken. 

Ray Nayler vertaalde van de Russische Anastasia Bookreyeva Terra Rasa. Best bijzonder want ik geloof dat ik nog niet vaker een Russisch verhaal in dit tijdschrift ben tegengekomen.
In dit verhaal worden de verschillende kanten van de menselijke aard belicht door middel van extreme omstandigheden zoals vuurstormen en tsunami's. De een wordt depressief, de ander juist heel zorgzaam voor anderen en een derde is alleen maar met zijn eigen heil bezig. Het is geschreven met een sterk realistisch gevoel en regelmatig kreeg ik het er benauwd van. Mooi wel.

De titel History in Pieces geeft precies weer wat Beth Goder heeft geschreven. Als lezer krijg je door een buitenaardse archivaris verscheidene puzzelstukjes voorgeschoteld met een nummer. Hierdoor kom je er achter dat deze geschiedenis niet in chronologische volgorde wordt voorgeschoteld.
Een redelijk kort verhaal dat werkt door deze manier van vertellen.


Man en Paard Liggen Dwars - Mestrik

In de laatste Stripglossy, nummer 19 om precies te zijn, trof ik een boekenlegger aan met daarop de witte draak uit Man en Paard. Deze strip heb ik via de Stripglossy leren kennen en heeft me altijd veel plezier geschonken door zijn hele eigen humor. 

Dat deze boekenlegger de nieuwste uitgave van Man en Paard kan complementeren, trok me gelijk over de streep om het album Man en Paard Liggen Dwars aan te schaffen. En wat een heerlijk kinderlijk plezier om deze boekenlegger telkens weer precies zo in het boek te leggen dat het geheel te zien is van het witte paard dat over man en paard springt. 

Ik was nog wel even bang dat de grappen me konden gaan vervelen maar dat is helemaal niet gebeurd. Misschien wel in tegendeel. Meerdere malen moest ik hardop lachen om de onverwachte afslag die Mestrik keer op keer neemt. 

De rode draad is man en paard die op de witte draak jagen. De aparte verhaaltjes beslaan een verschillend aantal bladzijden, precies wat het nodig heeft. En er is ook een voortgang in de tijd, wat vooral door bijfiguren duidelijk te zien is.

De tekenstijl vind ik schitterend. Zoals op de kaft al te zien is, heeft man grote (hand-)schoenen en dunne extremiteiten. Paard is heel expressief in zijn lichaamshouding wat mij nog extra deed genieten. 

Mestrik is er ook niet vies van om bekende personages op te voeren zoals André van Duin en de smurfen, om er twee te noemen.
Op de achterkant prijken enkele typische reacties op het album zoals die van Batman "Hij heeft wel een goed paard, ik wil ook zo'n paard, een bat horse." En wat te denken van de reactie van Trump "Strips vertellen alleen maar onwaarheden. Onbetrouwbaar, nep, vooral deze strip."

Na het lezen van dit album heb ik gelijk de vorige twee albums aangeschaft. Nog niet zo eenvoudig want ze zijn niet meer overal te krijgen.



Clarkesworld Magazine Issue 172 January 2021

In het januarinummer van Clarkesworld Magazine kun je zes korte science fiction/fantasy verhalen lezen en vier non fictie artikelen.

In Intentionalities schrijft Aimee Ogden over een vrouw die om te overleven voor een bedrijf een kind krijgt en dit kind de eerste vijf jaar van haar leven opvoedt waarna ze het moet afstaan. Een hartbrekend verhaal dat wellicht dichter bij de werkelijkheid staat dan we denken.

De uit Trinidad en Tobago afkomstige R.S.A. Garcia heeft in dit nummer de ruimte gekregen om eenderde van het tijdschrift te vullen met het verhaal Philia, Eros, Storge, Agápe, Pragma.
Het beschrijft een kleine geschiedenis over wat uiteindelijk familie is, gehuld in een omgeving van oorlog, koloniën en een levenslange verbintenis tussen mensen en kunstmatige intelligentie.
Het menselijke werd me wel duidelijk en het verhaal is verder ook helder geschreven. Toch miste ik iets waar ik niet de vinger op kan leggen.

R. P. Sand gebruikt de jij-vorm in The Last Civilian, een vorm die ik steeds meer in korte verhalen tegenkom en me meestal stoort. Maar dit keer niet omdat het een duidelijke functie heeft.
Er woedt een oorlog tussen mensen en buitenaardse wezens op een onbekende planeet. Langzaam ontrolt wat de werkelijke achtergrond van deze oorlog is. Tegelijkertijd vindt er ook karakterontwikkeling plaats. Erg mooi voor een kort verhaal.



vrijdag 2 april 2021

De geschiedenis van mijn seksualiteit - Sofie Lakmaker

Het is alweer even geleden dat ik dit boek heb gelezen maar ik wilde er nog wel wat over kwijt omdat dit toch heel sterk bij mij bleef.

Het autobiografisch verhaal van wat een jongere meemaakt tussen vijftien en vijfentwintig met alle wanhoop, verwarring, lastig te duiden gevoelens en uitzichtloosheid is op zich weinig bijzonder. Interessant is het wel omdat het heel duidelijk de tijdgeest van nu weergeeft met een thema zoals genderfluïditeit. Aan de andere kant dateert het verhaal wel heel erg door de bekende mensen die bij naam worden genoemd. Ergens vind ik dat altijd jammer. Maar ik kan me voorstellen als zij deze mensen werkelijk zo heeft meegemaakt dat het in deze geschiedenis thuishoort.

De vertelstijl is die van iemand die met je zit te praten. Dat klinkt fijn losjes maar er is ook de bravoure van die leeftijd die er in doorklinkt. Het allemaal zo zeker stellen en de uitstraling niemand doet mij wat, ik bepaal het zelf wel, begon mij op een gegeven moment behoorlijk tegen te staan. Nu had ik ook het interview dat Gijs Groenteman met haar had geluisterd en daar herkende ik die manier van praten heel duidelijk in. Ook hierdoor werd het interview op het einde onaangenaam.

Gelukkig ben ik door blijven lezen want op het einde van het boek valt alles op zijn plaats en blijkt deze houding een duidelijke functie te hebben gehad.
Nu ik deze ervaring heb, voelt het als een boek om over niet al te lange tijd nog eens te herlezen. Eens zien hoe het dan aanvoelt.

Clarkesworld Magazine 207 December 2023

Met The Gift in de zeer herkenbare stijl van Matt Dixon op de voorkant bevat het decembernummer van Clarkesworld Magazine acht science fic...