maandag 24 augustus 2015

Fables Vol. 22: Farewell - Bill Willingham, Matthew Sturges & Mark Buckingham

Na 150 comics die samen uitgebracht zijn in 22 trade paperbacks is er een einde gekomen aan de legendarische graphic novel serie Fables. En een einde schrijven aan een serie waar lezers dertien jaar met mee hebben geleefd, brengt behoorlijk hoge verwachtingen met zich mee. Daarom vind ik het ook zeer bewonderenswaardig dat na ik de laatste bladzijden te hebben omgeslagen met een volledig tevreden gevoel achter ben gebleven. Er zijn wel eens wat minder boeiendere deeltjes langsgekomen maar nu ik dit einde weet, gaat het gelijk weer kriebelen om van vooraf aan het hele avontuur nog een keer te willen meemaken.

Naast dat het grote verhaal in dit laatste deel helemaal tot op het einde is uitgespeeld, krijgen ook nog een aantal fabels een bladzijde of meer om te laten zien wat hun allerlaatste avontuur is. In volume 21 was hier al een begin mee gemaakt en nu is het helemaal compleet gemaakt. Tenminste naar mijn gevoel is elk personage nog een keer de revue gepasseerd.

Voor deze uitgave is nog eens extra uitgepakt met de kaft die zo uitgevouwen kan worden dat een drie pagina's bestrijkende tekening zichtbaar wordt en in het boek zelf is ook nog eens een uitklaptekening die zelfs vier pagina's beslaat. Dit zijn ware zoekplaatjes waar je met een enkele blik lang niet genoeg aan hebt. Voor de fanatieke fan een uitdaging om elke fabel uit het hoofd te kunnen herkennen.

Het enige minpunt van deze uitgave is dat veel tekeningen die het grote verhaal vertellen met drie kolommen over twee bladzijden zijn verdeeld waardoor de middelste kolom door de vouw van het boek soms heel erg moeilijk zichtbaar en zelfs moeilijk leesbaar was. Het zou wat zijn als daar nog eens wat op gevonden zou worden.

En dan nu nog lang nagenieten van al deze Fables nu alle delen zo staan te schitteren in mijn kast.

maandag 17 augustus 2015

Red Mars - Kim Stanley Robinson


Bij het lezen van het interview met de schrijver in Clarkesworld werd mijn nieuwsgierigheid gewekt naar het boek Red Mars. Omdat de kennis over Mars de laatste jaren enorm is toegenomen, is het bij dit soort boeken de vraag of het de tand des tijd zal doorstaan of dat het alweer hopeloos verouderd aandoet. Dit boek is van 1993 en nu lijkt het niet de kennis over Mars te zijn die verouderd (behalve dan dat er in het boek zoveel water wordt gevonden) is maar eerder de wereldpolitieke situatie. Dit boek gaat dan ook zeker niet alleen over de wetenschappelijke kant van een reis en het bevolken van Mars maar heeft ook een zeer sterke wereldpolitieke inslag en zoemt ook nog eens in op het gedrag en gevoelens van een aantal van de hoofdpersonages. Kortom een boek met voor ieder wat wils.

Het is allemaal lekker vlot geschreven en alhoewel ik de wetenschappelijke kant in science fiction verhalen vaak niet helemaal kan volgen, is dit gedeelte in Red Mars goed te doen voor de leek.

De acht verschillende delen waarin het boek is opgebouwd laat de gebeurtenissen vertellen vanuit het gezichtspunt van verschillende personages. Daarmee leer je deze mensen persoonlijk kennen en kun je ze beter begrijpen als ze later door iemand anders beschreven worden.

De politiek is helaas maar al te goed invoelbaar. En al speelt het af tussen 2024 tot zo'n vijftig jaar verder in de toekomst, het reflecteert pijnlijk accuraat hoe wij mensen elkaar naar het leven staan en voor ons eigen belang gaan waarbij we het groter geheel uit het oog verliezen. Iets wat zeker van alle tijden is dus het enige dat dit boek wat verouderd doet overkomen zijn de specifieke partijen die aan de strijd meedoen. Ik mis bijvoorbeeld heel sterk de Chinese inbreng.

Mijn boekversie besloeg 542 bladzijden. Dat hadden er van mij wel wat minder mogen zijn. Het zit hem vooral in de eindeloze details van het landschap en soms uitleg van wetenschappelijke ontdekkingen die voor mij het boek saaier maakte terwijl ik het onderwerp op zich heel boeiend vind. Hoe ontwikkelen mensen van verschillende culturen zich op een nieuwe planeet.

Red Mars is het eerste deel van een serie boeken over Mars. Het tweede deel Green Mars zal gaan over de terravorming op Mars. Ondanks dat ik redelijk enthousiast over dit boek ben, weet ik niet of ik nog een boek wil lezen waar dezelfde thema's in dezelfde context aan de orde komt. Maar misschien dat het wel een heel ander soort boek is.

zondag 16 augustus 2015

Clarkesworld Magazine - Issue 107 August

In dit augustusnummer van Clarkesworld zes fictieve verhalen van Amerikaanse, Australische, Engelse en Chinese hand. Wel jammer dat er slechts een verhaal bij zit van niet-Angelsaksische origine. Alhoewel deze ook van redelijke kwaliteit zijn, ben ik toch vooral geïnteresseerd in ideeën die ontstaan in de hoofden van schrijvers uit andere culturen dan de overbekende Angelsaksische. Wie weet volgende maand weer meer.

Het verhaal dat ditmaal het meest indruk op mij maakte was niet eens zo origineel. Het heet Today I am Paul en is geschreven door schrijver en software ontwikkelaar Martin L. Shoemaker. Het gaat over een androïde die zorgt voor een hulpbehoeftige oude moeder. Zij mag echter niet weten dat hij een androïde is en daarom neemt hij voor haar bekende personages aan.
Het gegeven van een verzorgrobot kom ik de laatste jaren wel vaker als idee tegen. Wat dit verhaal interessant maakt is dat het verhaal vanuit de androïde is geschreven en daarmee krijg je als lezer een kijkje in het menselijk bestaan vanuit het gezichtspunt van een belangeloze beschouwer. Leuk geschreven ook.

Van de vier non-fictieve artikelen springt voor mij het interview met vijf verschillende videogame-schrijvers eruit als de meest informatieve. Het artikel heet Writing for Video Games: A Conversation with E. Lily Yu, Yoon Ha Lee, Robert Reed, Seth Dickinson, and Karl Schroeder en de interviewer is Alvaro Zinos-Amaro. Deze schrijvers hebben allen gewerkt aan het spel Destiny.
Ik had er nooit eerder bij stilgestaan dat er schrijvers van het verhaal, de omgeving, de context nodig zijn bij het ontwikkelen van videogames. Om dan ook te horen hoe dat proces gaat en hoe de schrijvers dit ervaren, was voor mij een oogopener. Extra leuk ook om zowel ervaren videogame-schrijvers aan het woord te horen alsook schrijvers die met dit genre nog niet eerder in aanraking waren gekomen waardoor het voor hen ook een heel nieuwe ervaring was.

zaterdag 15 augustus 2015

#50books - 2015.32 Per ongeluk meegereisd

In deze derde jaargang van #50books is het de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel die de vragen stelt.

En de tweeëndertigste vraag is:
Welk literair reisboek is jouw ‘all-time’ favoriet?

Ondanks dat mijn moeder gek was op reizen en iedere gelegenheid aangreep om nog wat nieuws van de wereld te kunnen zien en mijn broer is geëmigreerd naar Nieuw Zeeland om vanuit daar de wereld te ontdekken, is het bij mij nooit gaan kriebelen om op pad te gaan en kan ik concluderen dat ik het huismusgen van mijn vader heb geërfd.

Dit zal dan ook de reden zijn dat ik nooit bewust een reisboek zal uitzoeken en achterover op de bank me in de reisavonturen van een ander zal verliezen. (Natuurlijk wel in die  van science fiction- en fantasy-werelden maar daar werd in deze vraag niet op gedoeld.)


Nu ben ik wel geboeid door Adriaan van Dis en wilde wel eens een keer zo'n dwarsligger uitproberen. Zonder echt stil te staan bij waar de voor mij onbekende titel 'De reisromans' nu op zou slaan, schafte ik het boekje aan.
Ik verraste mijzelf door werkelijk geïnteresseerd te raken in de belevenissen van Adriaan van Dis in de verschillende landen die hij bezocht heeft. De fascinatie zat hem dan hoofdzakelijk in de enorme cultuurverschillen die we op aarde hebben en wat dat betreft het nog een wonder is dat we elkaar niet allemaal naar het leven staan.

Een 'all-time' favoriet zou ik het niet willen noemen en het is misschien ook niet helemaal het soort boek waar de vragensteller op doelde. Maar voor mij toch wel noemenswaardig gezien mijn hoofdzakelijk desinteresse in dit soort boeken.

The Unwritten Vol. 11 Apocalypse - Mike Carey & Peter Gross

Het allerlaatste deel van een verhaal dat in 2009 is begonnen en uiteindelijk in elf trade paperbacks is verteld. Over de eerste tien delen was ik onomwonden enthousiast en dat maakte het nog even extra spannend of dit laatste deel het avontuur op een bevredigende manier zou kunnen afronden. En ik kan zeggen dat Mike Carey en Peter Gross mij heel gelukkig hebben achtergelaten.

In dit allerlaatste deel wordt de climax van de machtsstrijd tussen de verschillende partijen beschreven waarbij alles draait om het geschreven of misschien wel juist het ongeschreven woord. Hierbij komen ook verwijzingen naar spelers uit eerdere delen voor waardoor het wel noodzakelijk is om voorgaande delen gelezen te hebben om voluit te kunnen genieten.
Alle personages zijn zelf naast dat zij een rol spelen in onze realiteit ook fantasyfiguren, personages door iemand, een auteur, bedacht. De voortdurende reflectie van de personages op zichzelf over wie en wat zijn nu eigenlijk zijn en in hoeverre zij een vrije wil hebben of hoe zij door andere bestuurd worden, blijft een spannend gegeven. Pas de laatste bladzijden geven prijs wie in onze wereld verder zullen leven.

De tekeningen door Peter Gross zijn van dezelfde prima kwaliteit als in alle andere delen. Niets opmerkelijks maar wel heel doeltreffend.
Bijzonder blijf ik de coverplaten van de losse comics vinden. Deze zijn allen gemaakt door Yuko Shimizu en vallen op door hun oosterse inslag. De vele ronde lijnen maken  de beweging en het geheel hield altijd even wat langer mijn aandacht vast.

Alles bij elkaar een zeer sterk, afgerond verhaal met meerdere lagen waardoor herlezen een must is.

donderdag 6 augustus 2015

#50b00os - 2015.31 Geïnspireerd

In deze derde jaargang van #50books is het de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel die de vragen stelt.

En de eenendertigste vraag is:

Welk ‘verbeter-jezelf’ boek heb jij onlangs (of ooit) gelezen wat je waardevolle inzichten gaf en je ook nog eens daadwerkelijk in beweging bracht om zaken te veranderen?

Na het lezen van dit boek schreef ik daar een blog over en eindigde met "Of ik nu voor mijzelf beter heb leren vragen, is nog maar de vraag. Ik heb mijzelf geleerd niets te willen zodat het niet pijn doet als er op een vraag nee komt. Misschien is het een idee om dat eens anders te gaan voelen."
Dat was nog een voorzichtige formulering vlak na het lezen van dit boek.

De dagen daarna bleef het boek in mijn bewustzijn. Allerlei flarden van gebeurtenissen uit Amanda Palmer haar leven bleven voorbij schieten in mijn gedachten. En mijn emoties schoten daarbij mee zoals de pijn bij alle haat van de mensen en de ontroering bij die momenten waaruit bleek dat mensen ook heel meelevend en er voor elkaar kunnen zijn.

Maar uiteindelijk is de grootste invloed die dit boek op me heeft gehad, dat ik weer ben gaan schrijven. Het lezen over Amanda Palmer haar eindeloze stroom van creativiteit gaf mij dat duwtje van dat creëren een van de fijnste dingen in het leven is. Ik weet uit ervaring dat ik er altijd beter van word en toch zijn er lange periodes dat ik alleen maar consumeer.

Met 750word.com ben ik alweer een maand elke dag aan het schrijven. En al bestaat het voornamelijk uit iets wat op dagboekfragmenten lijkt, het is het moment van de dag dat ik even stilsta bij wat ik zou kunnen laten stromen en tot bestaan kan brengen. Zonder het duwtje van Amanda Palmer haar boek zou ik in ieder geval nu (nog) niet hiermee bezig zijn.

Ook werken er nog allerlei andere kleine veranderingen mee in hoe ik de wereld en mijzelf beschouw. Deze zijn echter te subtiel om te kunnen beschrijven in een blog als deze. Dat zijn meer onderwerpen voor een goed gevuld boek.

woensdag 5 augustus 2015

His Master's Voice - Stanislaw Lem

Een science fiction verhaal geschreven in de jaren zestig door een Poolse schrijver, dat leek me wel wat. Achteraf weet ik niet wat voor verwachting ik daarbij heb gehad maar wel weet ik dat ik gelijk bij de eerste bladzijden nogal worstelde met de tekst. Ik sprak mijzelf toe dat het slechts de inleiding was dus dat al die stukken dat ik als lezer werd toegesproken en al die losse gedachten van de schrijver zouden als het boek echt begon wel voorbij zijn. Die verwachting kwam zeker niet uit en ik ben bang door aan dit idee vast te blijven houden, ik mijzelf behoorlijk dwars heb gezeten in het lezen van dit boek.

Het verhaal gaat over een signaal dat is opgevangen uit de ruimte waar een leger aan wetenschappers in het geheim aan werken om deze "brief van aliens" te vertalen. Het boek bestaat uit de filosofische redeneringen van een van deze wetenschappers over hoe men dit vraagstuk als mens benadert en waarmee men uiteindelijk voor de dag komt. Er komt zo goed als geen actie in het boek voor en een minimum aan interactie tussen verschillende personages. Wanneer je zin hebt om eens lekker vrijuit alle denkmogelijkheden over een signaal uit de ruimte te exploreren dan is dit een geweldig boek. Mijn hoofd stond echter in een andere stand en ik kon er maar niet overheen komen dat er niets werkelijk gebeurde. 

De redeneringen die de vertellende wetenschapper volgt, zijn duidelijk in de tijd van schrijven, de koude oorlog, te plaatsen. Wellicht maakt dit dat het boek wat verjaard overkomt. Maar ook wordt de wetenschap zelf bekritiseerd en zelfs het genre science fiction krijgt een veeg uit de pan. Dat kan ik dan wel weer waarderen want zelfkritiek maakt in mijn ogen de schrijver geloofwaardiger.

dinsdag 4 augustus 2015

#50books - 2015.30 Altijd weer

In deze derde jaargang van #50books is het de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel die de vragen stelt.

En de dertigste vraag is:

Welk(e) boek(en) ken jij waarin het weer een prominente rol speelt?

Het eerste waar ik bij deze vraag aan moest denken was de watersnoodramp van 1953 en om precies te zijn aan de televisieserie Het Wassende Water dat weer gebaseerd was op een boek van Herman de Man (dat laatste heb ik even opgezocht). Maar aangezien ik dat boek niet gelezen heb en die serie alweer van zo lang geleden is dat ik amper nog weet wat er nou allemaal in gebeurde, is dat wellicht niet zo'n goed voorbeeld.

Tot mijn verbazing kon ik verder niet echt ergens zo een-twee-drie opkomen terwijl het weer in ons Nederland toch dagelijks onderwerp van gesprek is. Ik zou verwachten dat dit dan ook in boeken veel voor zou komen. Maar blijkbaar wordt het vaker als sfeermaker dan als een hoofdpersonage gebruikt.

Behalve in sprookjes of mythen of...fabels! Jaaaaaaaa, in de graphic novel serie Fables van Bill Willingham & Mark Buckingham is de vader van hoofdpersonage Bigby (onze grote boze wolf) niemand minder dan de Noorder Wind. En dan kun je wel voorstellen wat voor krachten komen kijken als deze geweldenaar in beeld komt. Een personage om zeker rekening mee te houden en die zeker in een aantal delen een prominente rol speelt.

maandag 3 augustus 2015

Trigger Warning - Neil Gaiman

De ondertitel Short Fictions and Disturbances geeft precies weer waar dit boek vol mee staat. Korte verhalen in verschillende vormen zoals proza maar ook in versvorm van de onmiddellijk herkenbare hand van Neil Gaiman. Het ene meer puur fantasy, het andere als een sprookje maar dan net even anders. De meeste van deze schrijfsels zijn al ooit eens ergens anders gepubliceerd maar het laatste verhaal Black Dog zal vele fans van Neil Gaiman enorm genoegen doen. Dit nog niet eerder gepubliceerde verhaal vertelt weer iets meer over Shadow, het beroemde personage uit American Gods en is daarmee meer dan een kers op de taart.

In de introductie van dit boek geeft Neil Gaiman naast de uitleg voor de titel Trigger Warning, ook bij elk van de vierentwintig verhalen een persoonlijke noot over hoe hij tot ieder van die verhalen gekomen is. Zelf heb ik deze gelezen nadat ik het verhaal uit had maar het is ook heel goed vooraf te doen omdat het nergens het plezier van het lezen van het verhaal wegneemt. Het is eerder een verdieping van de geschiedenis.

Een deel van de verhalen zijn op https://amandapalmer.bandcamp.com/album/an-evening-with-neil-gaiman-and-amanda-palmer terug te vinden waarbij je Neil Gaiman zijn verhalen zelf hoort voorlezen. Zijn prettige stem en persoonlijke intonatie maken het voor mij een nog groter feest om in zijn geest mee te mogen reizen.

En ondanks dat hij in zijn schrijversleven al meerdere vormen van schrijven heeft uitgeoefend, de korte verhalen komen toch steeds weer terug. Korte verhalen heb ik lange tijd niet zo weten te waarderen omdat het te snel weer leek te vervliegen nadat het gelezen is. Door nu niet meer dan één verhaal per dag te lezen en er van na te genieten, begin ik steeds meer plezier in deze vertelvorm te krijgen. Ik hoop dan ook dat hij nog vele jaren zo door zal schrijven.

Clarkesworld Magazine 207 December 2023

Met The Gift in de zeer herkenbare stijl van Matt Dixon op de voorkant bevat het decembernummer van Clarkesworld Magazine acht science fic...