maandag 27 januari 2014

#50books - 2014.4 Multilezer

Elke week een nieuwe boekenvraag in het kader van #50books dit jaar verzorgd door DrsPee. De vierde vraag is

Meerdere boeken door elkaar lezen: doen of niet doen?

http://www.pinterest.com/pin/484066659918400119/ 
Hoe anders? is mijn tegenvraag.
Ik kan me de tijd niet heugen dat er slechts één boek naast mijn bed lag waarin ik bezig was. Er liggen er altijd wel twee en soms meer waarvan er op zijn minst een paar bladzijden door mij zijn gelezen. 
De boeken zijn wel altijd verschillend van aard. Of verschillend in genre zoals literatuur of science fiction. Of van uiting zoals getekend of alleen geschreven. Of van vorm zoals een roman of een bundel met korte verhalen.
Vaak begin ik in een boek te lezen en na een hoofdstuk of een ander soort afgerond geheel, neem ik meteen het andere boek om daar in door te gaan. 
Soms word ik opeens door een boek gegrepen en dan kan het niet anders dat ik dat eerst helemaal uitlees voordat ik nog een ander boek inkijk. 
Maar dat ik een multilezer ben, kan ik onmogelijk ontkennen.

zondag 26 januari 2014

Locke & Key 1: Welcome to Lovecraft - Joe Hill & Gabriel Rodriguez

In februari komt het laatste deel uit van deze briljante graphic novel serie. Om van het laatste deel optimaal te kunnen genieten, besloot ik de voorgaande delen nog eens te herlezen. Een besluit waar ik geen bladzijde spijt van heb gehad.

De stemming van het verhaal is binnen enkele bladzijden gezet en lezers met een zwakke maag kunnen deze boeken dan ook beter dicht laten liggen alhoewel.... Het gehalte aan overmatig geweld waarbij bloed niet geschuwd wordt, is aanzienlijk hoog te noemen. Eigenlijk helemaal niet mijn straatje en toch werd ik snel gegrepen door het mysterie van dit overmatige geweld.
De vader van een gezin wordt gedood en de moeder met drie kinderen verhuizen terug naar Lovecraft, het plaatsje waar het huis staat waar de vader is opgegroeid. Dit huis heeft zo zijn eigen geheimen waarbij sleutels de hoofdrol hebben. Sleutels met ieder een ander soort eigenschap.
Het verhaal rolt in een aangenaam tempo voort waarbij er steeds nieuwe onthullingen zijn maar ook weer nieuwe vragen worden opgeworpen waardoor de honger naar meer, meer, meer van het verhaal in stand blijft.

Tegelijkertijd met al deze spanning krijgen we ook een inkijk in de psyche van verschillende hoofdpersonages. In korte tijd weet je als lezer gelijk zoveel meer van de hoofdrolspelers dat ze onmiddellijk gaan leven en het eenvoudig is om met ze mee te leven. Joe Hill zijn schrijfstijl spreekt me juist daarom zo aan. Niet alleen een sterk verhaal maar ook heel geloofwaardige en levendige karakters.

De tekenstijl van Gabriel Rodriguez is er eentje van een heel eigen kaliber. Wat met name eruit springt zijn de houdingen van de mensen. Deze drukken in iedere tekening al zoveel uit dat er bijna geen woorden meer bij nodig zijn. Bij ieder van die tekeningen voel je bijna je eigen spieren in die houding bewegen. En dit alles zonder dat het platte karikaturen worden.
Voor de geestelijke wereld heeft de tekenaar ook een eigen pennenstreek en kan wat mij betreft wonderschoon genoemd worden.

De combinatie van deze schrijver met deze tekenaar is dubbelgoud. De enige reden waarom je niet van deze boeken zou kunnen houden is dat het geweldniveau te hoog ligt. Niet alleen fysiek maar ook psychisch. Al loop ik nu wellicht wat vooruit op de volgende delen.

zaterdag 25 januari 2014

Vincent - Barbara Stok

Liefhebber van het werk van Vincent van Gogh en geïnteresseerd in zijn leven? Lees dan zeker dit boek waarin Barbara Stok de periode schetst waarin Vincent van Gogh zich in Zuid-Frankrijk ophield.
Is deze Van Gogh niet jouw smaak of heb je inmiddels wel genoeg over zijn werken en leven gelezen en gezien? Lees dan toch dit boek. Het is namelijk ook heel goed te lezen als een verhaal dat op zichzelf staat. Alleen wanneer je meer bekend bent met Vincent van Gogh zijn werk zul je wel heel veel herkennen in de beelden die Barbara Stok weergegeven heeft om zijn leven te schetsen.

De tekenstijl van Barbara Stok  is bijna eenvoudig te noemen. De lijnen zijn helder en de kleuren eenduidig zonder schaduwovergangen. Met deze stijl weet zij toch de gedrevenheid en intensiteit van het personage Vincent van Gogh neer te zetten. Terwijl ik het aan het lezen was, werd ik meegezogen in zijn onrust, zijn zorgen, zijn plannen en het verliezen van zijn grip op de werkelijkheid. Het heeft zelfs zo'n indruk bij mij achtergelaten dat ik er vannacht over gedroomd heb.

Vincent van Gogh heeft het verhaal over het afsnijden van een stukje van zijn oor aan zich kleven. Dat komt ook in dit boek aan bod. Alleen doordat het ingebed is in zijn leven in Zuid-Frankrijk is het niet meer dan een incident wat een detail is in zijn volle bestaan.

De relatie tussen Vincent en Theo, zijn jongere broer is ook zeer helder weergegeven. De liefde tussen hen spettert van de bladzijden. Ik werd er helemaal warm van.

Ondanks de intensiteit en heftigheid is het nergens theatraal of onnodig dramatisch. Het heeft precies de juiste balans tussen de neutrale verteller van de feiten en de emoties die met deze feiten gepaard gaan.

Ik kan niet anders dan lovend over dit boek zijn.

#5books - 2014.3 Boekidentiteit

Elke week een nieuwe boekenvraag in het kader van #50books dit jaar verzorgd door DrsPee. De derde vraag is

Hoe belangrijk is het dat de titel van een boek de lading dekt?

http://www.ourcommonfuture.nl/blog/index.php/jouw-boektitel-hier/
De titel van een boek is dat waarmee je het boek identificeert en onderscheidt van andere boeken.
De titel van een boek is vaak het eerste wat je van een boek te weten komt, samen met wie het geschreven heeft.
Wanneer een schrijver al bij je bekend is, zal de titel van minder belang zijn om aangetrokken of afgestoten te worden tot een nieuwe titel. Maar wanneer de auteur een totaal onbekende is, zal het de titel zijn die nieuwe lezers lokt.
Om deze redenen kan een titel van een boek van belang zijn.

Maar de vraag was hoe belangrijk het is dat de titel van een boek weergeeft waar het boek over gaat.
Vaak bestaan titels van boeken uit slechts een paar woorden.  Daarnaast zijn wij mensen in staat om breed metaforisch te interpreteren. Met een beetje creativiteit is op die manier elke titel wel dekkend te krijgen op de inhoud.

De vraag wordt dan hoe belangrijk is het dat de titel een voor de hand liggende verklaring is voor waar het boek over gaat. Dat lijkt me iets dat hoort bij het denkpatroon van de schrijver zelf (al heb ik begrepen dat uitgevers daar ook nog wel eens een stevige hand in eisen te hebben).

Wat mij betreft laten we de titel de onderscheidende identiteit zijn waarmee we met elkaar bepalen dat we het over hetzelfde boek hebben.

vrijdag 24 januari 2014

Pentamerone tweede helft - Giambattista Basile



De Pentamerone is een 17de eeuwse raamvertelling waarin in vijf dagen vijftig verhalen worden verteld. In dit tweede deel worden de zesentwintig laatste verhalen weergegeven.

Net zoals in het eerste deel zijn het juist in deze raamvertelling de meest lelijke oude vrouwen die aan het woord komen in plaats van de schoonheden die gebruikelijkerwijs in een raamvertelling hun verhaal mogen doen. En daarmee is de toon al een beetje gezet van de sprookjes die ten gehore worden gebracht. Tot in het absurde wordt er met metaforen gesmeten, de ene nog hilarischer dan de andere. Het is onmogelijk om met een strak gezicht deze verhalen te lezen.

De sprookjes zelf bevatten voor mij bekende elementen zoals bijvoorbeeld de kinderen die het bos in worden gevoerd en het spoor naar huis niet meer terug kunnen vinden omdat dit spoor van zemelen was gemaakt en door een ezel is opgegegeten en toch is het niet het sprookje dat mij bekend is. Er is nog een legio aan voorbeelden te vinden in deze verhalen van bekende elementen in onbekende sprookjes. Daar krijg ik het gevoel bij dat er in de loop der eeuwen het een en ander aan de verhalen gewijzigd is en onze hedendaagse sprookjes daar het resultaat van zijn die wij nu kennen. Dan komt natuurlijk meteen de vraag naar boven hoe deze verhalen over enkele eeuwen in de toekomst zullen klinken.



Het einde van de raamvertelling is sterk voorspelbaar. Toch irriteert dat niet. Het is waar de vijf verteldagen naar toegewerkt hebben en daar hoort dit einde helemaal bij.

dinsdag 21 januari 2014

Het zwijgen van Maria Zachea - Judith Koelemeijer

Een ware familiegeschiedenis heeft dit boek als ondertitel. En dat is waar het mijn belangstelling wist te wekken. Mijn moeder komt uit een katholiek gezin van veertien kinderen geboren in een tijd die deels overlapt met de twaalf kinderen die in het gezin van dit boek geboren zijn. Zoals in dit boek de twaalf ervaringen over hoe het in het gezin toeging is beschreven, zo herken ik de verschillen bij de broers en zussen van mijn moeder. De schrijfster is twee jaar ouder dan ik en dus van mijn generatie. Haar wil om over het gezin van haar vader te schrijven begrijp ik dan ook heel erg goed.

Het mooie is dat in de belevingswereld van de verschillende kinderen heel duidelijk de tijdsgeest klinkt waarin ze zijn geboren. Hoe verschillend ze ook kunnen zijn van karakter, die tijdgeest blijft hard daar doorheen roepen. En dat is dan ook wat het boek de moeite waard maakt. Naast de vele geschiedenisboeken waarin over allerlei politieke verhoudingen wordt verteld, geeft dit boek weer hoe het toeging bij de gewone man. En dan vooral hoe de veranderingen, in hoe men tegen de kerk aankeek en met politiek bezig was in de jaren vijftig en zestig in de doorsnee huisgezinnen, zijn stempel heeft gedrukt.

Echter hoe fascinerend dit allemaal ook is, de schrijfstijl van Judith Koelemeijer maakt het koud en afstandelijk, dat wat ik juist bij een ware familiegeschiedenis nu niet zou verwachten. Het is iets wat ik in een eerder boek dat ik van haar las ook al had opgemerkt en ligt dus niet aan het onderwerp maar aan de schrijfstijl zelf. Ik vind het wel een enorm gemis en zal daarom niet snel nog een boek van haar lezen.

zaterdag 18 januari 2014

Chobits Volume 3 of 8 - CLAMP

Het was al even geleden dat ik het vorige deel had gelezen. De email van de hoofdpersoon aan zijn beste vriend waarmee dit deel begint waarin hij de stand van zaken weergeeft, was dan ook zeer welkom om mijn geheugen weer even op te frissen. Creatieve manier van een samenvatting geven van het voorafgaande.

In dit deel wordt zo goed als niets van het mysterie rondom de Chobits weggegeven. Toch is het ontzettend spannend om te zien hoe de verschillende personages zich verder ontwikkelen.

Naast de bekende setting van de wereld van Hideki en Chi, zijn persocom, is er ook weer de wereld van de boekenreeks The City with no People waar nieuwe delen aan bod komen. Deze boeken laat Hideki steeds meer zich afvragen waarom er is gekozen om persocoms zoveel op mensen te laten lijken. Dit raakt aan het thema van de intelligente machines die wellicht een bedreiging voor de mensheid kan zijn, het Frankensteinsyndroom.

Zijdelings maak je als lezer ook kennis met een jongen en een meisje die alle ontwikkelingen rondom Chi lijken te observeren tot er een teken gaat komen dat ze in actie moeten komen. De jongen verzucht een keer dat hij hoopt dat het nooit zo ver zal komen maar dat roept natuurlijk om vervolg.

De wonderlijke wereld van Chobits blijft magisch, erotisch, humoristisch en spannend. Er is geen twijfel dat ik deze reeks helemaal ga lezen.

vrijdag 17 januari 2014

#50books - 2014.2 Leesbare kunst

Elke week een nieuwe boekenvraag in het kader van #50books dit jaar verzorgd door DrsPee. De tweede vraag is

Heb jij wel eens boeken gelezen waarin een kunstwerk een (grote) rol speelde of heeft een boek je ooit laten denken aan een schilderij? Welk schilderij was dat en hoe had dat met het boek te maken?

 
Eerder omgekeerd.
De graphic novel serie Sandman geschreven door Neil Gaiman toont het verhaal door middel van een aaneenschakeling van zulke prachtige tekeningen dat deze met gemak onder de term kunst geschaard kan worden. 
Naast dat de vele verschillende tekenaars voor mij zo inspirerend zijn dat ik ook wil gaan tekenen, is daar het verhaal waarin vele mythen naar voren worden gehaald zodat ik daarover ook wel weer meer wil lezen. Zoals de geschiedenis van Orpheus en hoe het ging tussen Kaïn en Abel om er enkele te noemen.
Als slagroom op deze enorme taart word je als lezer ook nog voorgesteld aan Shakespeare. Zowel de persoon zelf als zijn pennenvruchten worden in de schijnwerpers gezet. Dat maakt mij dan weer nieuwsgierig naar wat de oorspronkelijke teksten zijn van de hier opgevoerde toneelstukken.

zondag 12 januari 2014

Doctor Who: Remembrance of the Daleks - Ben Aaronovitch


De naam Ben Aaronovitch kende ik van de Rivers of London serie, boeken over een tovenaar-detective in het hedendaagse Londen. Ik was dan ook verrast te ontdekken dat hij al vele jaren eerder een aantal afleveringen voor de televisie serie Doctor Who heeft geschreven. Die combinatie maakte het voor mij onweerstaanbaar dit boekje aan te schaffen.

In het voorwoord vraagt hij compassie met de kwaliteit van dit schrijfsel. Het is een eerste poging in zijn jongere jaren om een televisie-aflevering van zijn hand om te zetten in boekvorm. Daarbij heeft hij met name het interessanter proberen te maken door de verschillende personages wat meer achtergrond te geven waardoor hun motivatie tot bepaalde keuze die ze in het verhaal maken, makkelijk te verklaren is. Het is goed dat hij om wat compassie heeft gevraagd want de manier waarop deze motivatie wordt geschetst, heeft wel wat amateuristisch. Niet alleen de inhoud van de motivatie maar ook het moment dat ze aan bod komen. Het lijkt er nogal met de haren bij gesleept.
In de televisie-aflevering is er geen ruimte en ook geen noodzaak voor deze extra informatie. Wat mij betreft had dit in het boek dan ook wel weggelaten kunnen worden.

Alleen bij een persoon werkt het wel heel erg goed juist omdat het een tegenstelling geeft met de anderen. Dit betreft de Doctor zelf. Juist bij hem wordt geen enkele verklaring gegeven voor welke handeling dan ook. Dit maakt hem geheimzinnig en donker.

De slimheid van deze duistere Doctor geeft een enorme spanning aan het verhaal en dat maakt het ook dat het inhoudelijk heel erg de moeite waard is. De schiet- en geweldsgedeelten waar ik nooit zo door geboeid word, werden daardoor zelfs ook nog spannend.

zaterdag 11 januari 2014

#50books - 2014.1 Schurk

Elke week een nieuwe boekenvraag in het kader van #50books dit jaar verzorgd door DrsPee. De eerste vraag is

Als je mocht ruilen, met welk personage uit welk boek zou dit dan zijn? En waarom?

                                                                             Al zo lang als ik me kan herinneren fantaseer ik over dat mijn rol die van de schurk is en niet van de held. Met het ontdekken als kind van de avonturen door Arendsoog en Witte Veder was het niet moeilijk om mij in te leven in de schurkenrollen. Alleen gaf ik er voor mijzelf dan wel een draai aan dat ik uiteindelijk een hele goeie reden had om die bank te overvallen of die paarden te stelen. Echt slecht ben ik dan ook weer nooit geweest. Eerder slachtoffer van de omstandigheden en dan was het  een held zoals Arendsoog die mij redde en me weer op het goede pad bracht. De reden waarom deze fantasie bij mij hoort, laat ik graag aan andere analytici over.


zaterdag 4 januari 2014

Destiny's Brother - Michael Moorcock


Het eerste boek van Elric: The Moonbeam Roads met de titel Daughter of Dreams bleek hetzelfde boek als Dreamthief's Daughter dat ik tien jaar eerder had gekocht en gelezen.
Dit tweede boek van Elric: The Moonbeam Roads met de titel Destiny's Brother blijkt nu hetzelfde boek als The Skrayling Tree, een boek dat ik acht jaar geleden heb gelezen.
Het meerdere malen opnieuw uitbrengen van boeken onder verschillende namen vind ik behoorlijk verwarrend. Het is niet voor het eerst dat ik boeken van Michael Moorcock per ongeluk dubbel aangeschaft heb door de manier waarop het is uitgegeven. Goeie marketing maar frustrerend voor de fans die denken echt iets nieuws te pakken te hebben.

Het boek zelf is een juweeltje op zich en voorkennis van het eerste boek is zeker niet noodzakelijk. Wel is het handig als je al een beetje weet wie Elric, Oona en Ulrich von Bek zijn maar ook het ontberen van die kennis hoeft het leesplezier niet in de weg te staan.
Het verhaal wordt verteld vanuit deze drie personages, ieder na elkaar waarbij in de laatste hoofdstukken alles in een grote climax bij elkaar komt. Daar vallen alle puzzelstukjes voor zowel hoofdpersonages als voor de lezer in elkaar. En dat is ook het moment waarop je als lezer realiseert hoe knap het boek gecomponeerd is.

Het multiversum wordt breeduit bewandeld met voor de menselijke lezer enkele herkenbare elementen zoals indianenrituelen, Edda-citaten, shamaangezang en pygmeegewoonten. Als je wil zijn er ook nog christelijke symbolen in te ontdekken. Oftewel voor ieder wat wils.

Clarkesworld Magazine 207 December 2023

Met The Gift in de zeer herkenbare stijl van Matt Dixon op de voorkant bevat het decembernummer van Clarkesworld Magazine acht science fic...