maandag 23 februari 2015

Romeo and Juliet - Richard Appignanesi & Sonia Leong

Manga Shakespeare. Jawel. En waarom ook niet. De beroemde stukken van de meester in manga-vorm zodat nog meer mensen van deze klassiekers kunnen genieten zonder dat ze worden afgeschrikt door de naam Shakespeare. En voor de manga-liefhebber een spannend liefdesverhaal.

Het verhaal is geplaatst in Japan waar de twee beroemde geliefden komen uit twee rivaliserende maffiafamilies.
De gesproken tekst is duidelijk herkenbaar als zijnde van Shakespeare met zijn gedragenheid, de vele thou's en metaforen. Maar het verhaal speelt zich af in het heden en is het bijvoorbeeld Romeo die geen ontvangst op zijn telefoon krijgt waardoor hij onbereikbaar is voor de broodnodige juiste informatie. Tegelijkertijd zijn er ook weer hints naar andere tijden door bijvoorbeeld het zwaardgevecht op straat waardoor Romeo verbannen gaat worden. Of is dat nog steeds gewoon in Japan?

De tekeningen vond ik zo nu en dan verwarrend doordat een persoon in het ene plaatje donker haar had en in het volgende een veel lichtere kleur of zelfs in negatief werd afgebeeld.

De personages zien er typisch manga uit met bijvoorbeeld de vrouwen zeer slank en met heel lang haar. Bij kinderlijke gevoelens wordt een enkele keer de personages in kindervorm afgebeeld wat een grappig effect geeft en zeker heel effectief is in het onderstrepen van die gevoelens.

Het klassieke verhaal van Romeo en Julia (zoals wij hen noemen) komt al met al prima uit de verf. Dus voor een ieder die de tekst alleen te moeilijk of te droog vinden maar toch willen weten waar het nu eigenlijk om gaat, is dit een prachtig alternatieve manier om het tot zich te nemen.

zondag 22 februari 2015

#50books - 2015.08 Boeken zijn uit

In deze derde jaargang van #50books is het de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel die de vragen stelt.
En de achtste vraag is: 

Is het streamen van boeken de oplossing tegen ontlezing?
https://inteligenciaartificialcav.wordpress.com/2013/03/01/the-matrix/
Dat lijkt me niet. Het aanbieden van boeken in welke vorm en waar dan ook maken niet dat er meer van gelezen gaat worden. 

Zoals eeuwen geleden men ter vermaak luisterden naar de verteller op het dorpsplein en de prediker in de kerk, zo kwamen er later meer geletterden en ook nog de boekdrukkunst. De welvaart steeg en daarmee ook het opleidingsniveau van de bevolking. Men had wat te besteden en boeken waren in. 

Maar toen kwam het grote monster de televisie en het nog grotere monster de computer. Eerst allemaal nog mondjesmaat zodat er in boeken over gelezen werd. 

Nu met de komst van handzame formaten digitale schermen is de hoeveelheid informatie waartoe men de beschikking heeft bijna onuitputtelijk. Door deze hoeveelheid is de lezer gedwongen voortdurend de keuze te maken waaraan zijn tijd te besteden. En dan kiest men toch liever voor veel verschillende bronnen dan één lange tekst. Boeken raken uit, daar helpt geen streamingservice tegen.

Wel denk ik dat boeken nog heel lang zullen blijven bestaan omdat er altijd een groep zal zijn die er wel voor kiest.

zaterdag 21 februari 2015

Tales from Earthsea - Ursula K. Le Guin


Om na een boek met de titel Tehanu: The Last Book of Earthsea toch nog met een vijfde boek in de Earthsea-serie te komen, vraagt wel om een inleiding en Ursula K. Le Guin geeft deze dan ook. Ze laat weten er achter te zijn gekomen dat het nogal dom was om zo'n definitieve titel aan Tehanu te hebben gegeven omdat er in de loop der jaren ze toch weer belangstelling voor Earthsea kreeg. Ze werd nieuwsgierig wat zich daar nu zo afspeelde en vroeger had afgespeeld. En dit heeft dit prachtige boek opgeleverd.

Het boek bestaat uit vijf aparte geschiedenissen van uiteenlopende lengte in zowel het aantal woorden als in de tijd. Ook wordt er nog wat extra achtergrondinformatie over de verschillende volkeren gegeven in het hoofdstuk Description of Earthsea. Voor liefhebbers wellicht iets om van te smullen. Zelf haal ik dit soort informatie liever op een natuurlijke manier uit de verhalen, net zoals je leert hoe andere culturen leven door er zelf te zijn in plaats van er over te lezen.



De vijf verhalen zijn zeker ook te lezen zonder dat de kennis uit de vier voorgaande delen. Wel zal er voor de kenner extra te genieten zijn omdat bijvoorbeeld in een verhaal uit de doeken wordt gedaan hoe de magieschool op het eiland Roke tot stand is gekomen. Deze school is in de andere boeken namelijk een vaststaand feit. En zo worden er meer achtergronden gegeven in de verhalen dat op een zo'n levendige wijze verteld wordt dat het heel eenvoudig is om deze geschiedenis ingezogen te worden.

Het laatste verhaal, Dragonfly, speelt zich af tussen Tehanu en het zesde Earthsea-boek in.  Ik wil er eigenlijk niets van verklappen omdat het zo mooi is om het zelf helemaal zonder verwachtingen te kunnen lezen. Dus ik zou zeggen: lezen!

maandag 16 februari 2015

#50books - 2015.07 Boekenkast delen

In deze derde jaargang van #50books is het de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel die de vragen stelt.
En de zevende vraag is: 
Hoe orden jij je boeken?
 
Mijn boekenkasten zijn niet alleen van mij maar natuurlijk ook van mijn wettelijke echtgenoot. Laat hij nou boekverkoper zijn en voor zijn werk de hele dag met boeken lopen slepen en op de juiste plek neerzetten zodat klanten deze zo makkelijk kunnen vinden. En ja, zoals de loodgieter thuis altijd lekkende kranen heeft, de psychiater zelf een persoonlijkheidsstoornis en de architect een prefabhuis, zo ordent mijn huisgenoot thuis niet zijn boeken.

Nu ben ik juist van alle soorten boeken bij elkaar en daarna het liefst op alfabetische volgorde wat auteur betreft of als het praktischer is vanwege het formaat van de boeken, serie bij serie. Dus staan mijn science fantasy boeken bij elkaar, mijn manga's mooi op volgorde, mijn stripboeken allemaal op serie bij elkaar, mijn Arendsoogboeken bij de Tonke Dragts en heb ik twee plankjes met ongelezen boeken.

Nu is het nog wel eens zo dat wegens ruimtegebrek de pockets in twee rijen achter elkaar staan. Dan zorg ik dat series op de achterste rij komen te staan en vooraan minstens één boek uit die serie zodat ik weet waar ik alles gelaten heb.

Maar ja dan hebben we nog genres die van ons allebei zijn zoals dichtbundels en literatuur. Die heb ik onder mijn hoede genomen en op alfabetische volgorde gezet. Alleen wegens het opheffen van wat planken in een van de kamers, een flinke weggooiactie (ja, mijn maatje kan boeken weggooien) en het vernieuwen van de treinbaan door de kast, is nu mijn keurige indeling doorkruist met planken rommelige boeken die in allerlei verschillende categorieën thuishoren.

En heel eerlijk gezegd vind ik deze mix wel het leukst omdat het precies laat zien hoe we zijn. 

zaterdag 14 februari 2015

Clarkesworld Magazine - Issue 101 february 101


In dit 101ste nummer van Clarkesworld Magazine zes korte verhalen, twee interviews, een artikel over vriendelijke aliens, een artikel over de categorie Young Adult en een nawoord van de redacteur Neil Clarke.

De interviews met Liza Groen Trombi en Tang Fei zeiden mij niet zoveel omdat ik deze personen verder ook niet ken. Het is dan net alsof ik een gesprek van twee onbekende mensen in de trein hoor. Het kan best boeiend zijn maar omdat ik verdere context mis, is het lastig te plaatsen.

Het artikel over vriendelijke aliens of beter gezegd de mythe rondom vriendelijke aliens is zeer vermakelijk. Er wordt een lijst van voorbeelden genoemd waarin deze aliens helemaal niet zo vriendelijk zijn en als ze het wel lijken te zijn, er toch eigenbelang van de aliens achter blijkt te zitten. De voorbeelden zijn een feest van herkenning en de beginstelling dat het moeilijk is om een goeie reden te verzinnen waarom aliens vriendelijk zouden zijn wordt mooi beargumenteerd.


Van de zes verhalen zijn er minstens vier die een behoorlijke indruk bij me achter hebben gelaten. Daarvan wil ik Meshed door Rich Larson speciaal even noemen. Het speelt in een tijd dat de technologie zich steeds verder in het menselijke lichaam heeft ontwikkeld waardoor van buitenaf iemand zijn gezondheid in de gaten gehouden kan worden. Voor eigenaren van topsportclubs een must have voor hun spelers. Op zich geen bijster nieuw idee. Maar Rich Larson heeft dit thema benaderd vanuit een scout die een weigerachtig jong talent met argumenten probeert over te halen die een ander effect hebben dan hij had gedacht. Het is spannend, menselijk en ook ethisch boeiend.

Wanneer je hoofd niet zo naar lezen staat maar wel naar luisteren dan zijn enkele verhalen ook via podcast op de website te beluisteren.

#50books - 2015.06 Het grote blanco

In deze derde jaargang van #50books is het de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel die de vragen stelt.
En de zesde vraag is: 

Hoe krabbel jij op uit een leesdip?

http://booksandkisses.nl/reading-challenge-update-oktober/
Vreselijk die tijden waarin elk geschreven tekst lijkt op te lossen voordat het mijn bewustzijn bereikt. En dan steeds weer opnieuw beginnen bij diezelfde alinea om dan nogmaals te ervaren dat het echt niet aankomt. Soms hoor ik de woorden dan nog wel naklinken maar de betekenis weet dan niet tot mij door te dringen. De tijd van het grote blanco.

In het verleden las ik dan nog wel eens door in de hoop dan uiteindelijk wel ergens iets op te gaan pikken. Iets dat trouwens af en toe ook wel lukte.



Nu ben ik minder dwangmatig en wissel van soort tekst of ga wat anders doen. Als mijn hoofd andere bezigheden heeft dan geef ik daar nu makkelijker aan toe. Hoe spijtig het ook is van die boeken die ik op dat moment wel heel graag had willen lezen. En het echte lezen komt later dan wel weer.

maandag 9 februari 2015

Mijn Strijd 2: Liefde - Karl Ove Knausgård

In Liefde, het tweede deel van Mijn Strijd, beschrijft Karl Ove Knausgård met name de relatie met zijn tweede vrouw, een Zweedse. Een relatie die zo invoelbaar wordt neergezet dat ik tijdens het lezen maar bleef hopen dat ze een manier zouden vinden om op een wat minder moeilijke manier met elkaar om te gaan. En dat moeilijke is dan juist ook weer zo herkenbaar. Want willen we allemaal niet veel liever zijn tegen de mensen die het dichts bij ons staan en ons eens wat minder laten gaan?

Wat mij ook raakte was de beschrijving van het geluk dat zijn kinderen hem hebben gegeven. Ikzelf als iemand die bewust geen kinderen op deze wereld heeft gezet juist omdat ik het een te grote strijd vind om hier te kunnen zijn, kon heel goed meeleven met hoe deze kinderen dat geluk hebben gebracht. En daarnaast ook het benauwende van het kwijt zijn van vrijheid omdat nu er wezens zijn die jou nodig hebben en je niet zomaar drie dagen dronken kan ronddansen zonder een fatsoenlijke oppas geregeld te hebben. De tweestrijd die makkelijk door de kinderen gewonnen wordt, zullen velen herkennen. En dan is de liefde niet zo'n hol woord meer.

Aan het schrijven waar hij zo naar verlangd en waar hij denkt dat zijn echte geluk ligt, komt hij in dit boek telkens weer niet zo aan toe. Wel wordt hij gevraagd voor interviews en om praatjes te komen houden. Arme man hoe ongelukkig hij zich dan voelt. De angst die door zijn lijf giert en de ergernis doordat hij in artikelen als een idioot wordt omschreven. Maar ook zijn ego die zich gestreeld voelt om deze aandacht. En ja, dat is ook allemaal weer heel herkenbaar. Met als grote klap op de vuurpijl het stemmetje in zijn hoofd die hem terugfluit als hij denkt iets gepresteerd te hebben, het stemmetje die hem laat weten niets echt te kunnen en hij zeker van geen enkele betekenis is. De eigen kritiek die altijd harder is dan welke van buitenaf dan ook.
Ik las van iemand dat hij Karl Ove Knausgård zo zwaar van stemming vond en daarom moeilijk doorheen te komen. Voor mij zijn deze teksten juist zoals het leven is en daarbij kun je het niet hebben over zwaar. Leven is strijden en dat gaat helemaal vanzelf, daar hoef je niets voor te doen.

Een heel ander aspect van het boek was de verschillen die tussen Zweden en Noren telkens weer worden opgemerkt. Het doet mij denken aan hoe Hollanders en Duitsers over elkaar kunnen spreken en elkaar ervaren. Buurlanden die zo op elkaar lijken en tegelijkertijd ook zo'n wereld van verschil zijn door simpelweg te worden geschaard onder een ander volk en zich daar dan naar gaan gedragen. Wonderlijk fenomeen blijft het.

Het leest allemaal als een trein. Al is het er wel eentje die zich niets aantrekt van de tijd. Dan weer is het opeens tien jaar eerder of vijf jaar later zonder dat daar een inleiding op wordt gemaakt. Het zijn associaties die soms uitdijen tot vele bladzijden die deze geschiedenis vertellen en soms slechts een alinea beslaan. De taal is zo helder dat het voor mij niets uitmaakte en ik me heel makkelijk door al die sprongen heen kan laten voeren.

Deel drie ligt al klaar.

zaterdag 7 februari 2015

#50books - 2015.05 Een echt dagboek is nog nooit gepubliceerd

In deze derde jaargang van #50books is het de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel die de vragen stelt.
En de vijfde vraag is: 

Wat hebben jullie met (literaire) dagboeken?

http://www.deinspiratiekamer.nl/blog/creatieve-vakantie-je-persoonlijke-creativiteit-ontwikkelen-tijdens-je-vakantie
Als jarenlange dagboekschrijver kan ik me heel goed indenken dat mensen dagboeken willen schrijven. Het elke dag ongegeneerd voor een bepaalde tijd de eigen gedachten laten gaan, kan heel louterend werken. Toch heeft het ook het gevaar dat zonder een toets met de buitenwereld er ideeën opgevat kunnen worden die niet met de realiteit stroken en uiteindelijk schadelijk voor de schrijver zelf worden.

Het publiceren van dagboeken heeft daardoor iets tegenstrijdigs. Het volledig zonder enige rem alles kunnen opschrijven juist omdát het privé in de openbaarheid brengen, lijkt op schending van de privacy. En zodra de schrijver weet dat er meer gepubliceerd kan worden, ook nog eens een rem op de ongeremdheid. Maar aan de andere kant is het ook weer die toets met de meningen van andere mensen, de lezers, die de schrijver er van weerhoudt te ontsporen.

Het lezen van andermans dagboeken voelt onaangenaam omdat het altijd precies dat verloren heeft dat een dagboek een dagboek maakt, namelijk het pure persoonlijke. Het is iets dat niet gepubliceerd had mogen worden.

Maar dat is alles redeneren over het dagboek in de voor mij zuiverste vorm. Er zijn vele andere andere vormen van dagboeken zoals in reisverslagen of zich heel erg richtend op een bepaald onderwerp van ervaringen. En zo lang de auteur akkoord geeft tot publicatie heet het al geen schending van de privacy meer.

De Komiek - Freek de Jonge & Dick Matena


In 2009 is de door Dick Matena verstripte voorstelling De Komiek uit 1980 van Freek de Jonge uitgebracht. Dit is de eerste solovoorstelling van Freek de Jonge geweest en eentje die ik pas later heb leren kennen omdat mijn kennismaking met Freek de Jonge pas was met zijn derde voorstelling De Mars. In die tijd was het nog niet zo makkelijk om aan voorgaande voorstellingen te komen, wij hadden nog maar net een videorecorder thuis. Vandaar dat het nog wat jaren en heel wat voorstellingen later was dat ik eindelijk deze eerste kon zien en horen.

En heel eerlijk gezegd viel mij dat destijds nogal tegen. Ik vond de grappen voor een deel veel te flauw en Freek zelf enorm onsympathiek door de manier waarop hij acteerde tegen zijn zogenaamd doofstomme broertje Sanne. Het was zoals bij Neerlands Hoop waar hij naar deed tegen Bram als zijnde humor die ik nooit begrepen heb. In latere voorstellingen heb ik dat nooit meer zo teruggezien.



Toch heb ik dit boek gekocht en nu ook gelezen. Dit komt niet door De Komiek en niet door Freek de Jonge maar door Dick Matena. Na een documentaire op televisie over deze striptekenaar werd ik nieuwsgierig naar wat hij zoal gemaakt heeft en stuitte daarbij op deze titel.

De tekst is inmiddels voor mij zo bekend dat ik het allemaal las en tegelijkertijd Freek de Jonge het zelf hoorde uitspreken. De tekenstijl was mij niet bekend. En die vond ik wel verrassend in combinatie met de voorstelling. Deze zijn namelijk net zo rauw als de tekst en verhuld niets van de somberheid en de vulgariteit van het bestaan. De hoofden zijn groot uitgevoerd en zijn geplaatst op zeer spichtige of juist rondvormige lijven. Naast Freek die de voorstelling speelt, worden allerlei figuren uitgebeeld die zijn woordenstroom versterken. En dat is precies wat de meerwaarde is van dit boek.

De tekst zal vast al wel in een andere vorm verkrijgbaar zijn maar deze door Dick Matena nieuw opgeroepen beelden zijn uniek.

maandag 2 februari 2015

Medea Bakchanten - Euripides



Even inlezen, dacht ik. Voor komend weekend zijn de kaarten gekocht voor Medea in de Stadsschouwburg gespeeld door Toneelgroep Amsterdam en geregisseerd door Simon Stone.

En al zal ik een moderne versie te zien krijgen, dan leek het me toch aardig een klassieke versie te lezen. Deze uitgave bevat zoals vele Griekse tragedies de vertaling naar het Nederlands door Gerard Koolschijn.

Naast Medea is ook Bakchanten (stuk dat ik vele jaren geleden heb gezien) in deze uitgave te vinden en alletwee met een korte heldere inleiding.

Eigenlijk is alles helder aan dit boekje. De typografie, de vertaling, de inleiding, de tragedies en het nawoord.



Alles bij elkaar laat een gevoel van onstopbare razende woede achter die alles vernietigt dat men lief heeft. Een vernietigende kracht die is opgeroepen door niet serieus genomen te worden. Bij Medea door haar man Jason die voor een andere vrouw kiest en bij Dionysos door de bewoners van Thebe die de Bakchantenfeesten belachelijk maken.

In het licht van vele eeuwen geschiedenis is er nog maar weinig veranderd en is het dan ook niet vreemd dat deze stukken heden ten dagen nog zo makkelijk opgevoerd kunnen worden.

Clarkesworld Magazine 207 December 2023

Met The Gift in de zeer herkenbare stijl van Matt Dixon op de voorkant bevat het decembernummer van Clarkesworld Magazine acht science fic...