Saga 2 - Brian K. Vaughan & Fiona Staples

Saga, een Amerikaanse stripserie met in de hoofdrollen twee geliefden afstammend van tegen elkaar oorlogvoerende rassen. Een vrij klassiek gegeven. De uitwerking is echter zo fantasierijk en dat niet op de laatste plaats door de tekenaar, Fiona Staples.

Het eerste deel had me al deels betoverd maar met dit tweede deel ben ik volledig in trans geraakt. Een aantal maal ben ik zo verrast door de tekeningen dat ik mijzelf hardop iets hoorde uitroepen. Zoals bij een scène die zich afspeelt in een bedreigende wereld maar waar het even duurt voordat duidelijk wordt wat de dreiging is. Bij het omslaan van de bladzijde staat daar opeens een enorm drieogig monster met een enorm mannelijk geslacht vol wratachtige uitstulpsels en in een hand een enorme bot dat hij gebruikt als slagwapen.

Verderop werd ik geabsorbeerd door het beeld van twee wezens die lijken op mensen maar waarbij er niets op de romp staat, de tepels ogen zijn en uit de navel een tong steekt. Niet eerder had ik dit zo getekend zien worden en mijn hart ging sneller slaan van zoveel fantasie en de prachtige uitwerking daarvan.

In het verhaal zelf zit ook enige karakterontwikkeling bij de hoofdpersonages plus dat er meer achtergrond wordt geschetst van hoe de geliefden elkaar ooit gevonden hebben.
Wat mij betreft geldt voor zowel het verhaal als de tekeningen dat het meer dan de moeite waard is om hier je tijd in te steken.

Clarkesworld Magazine Issue 144 September 2018

In dit septembernummer zes korte verhalen van ieder rond de twintig bladzijden en vier non-fictie artikelen.

Bij het eerste verhaal twijfelde ik nog of ik wel lid wil blijven van dit maandelijkse tijdschrift. De laatste tijd vond ik de verhalen wel aardig maar werd er niet wild enthousiast van. Na het lezen van het tweede verhaal van dit nummer begon ik toch weer geïnteresseerd te raken. En bij het derde verhaal, Dandelion geschreven door Elly Bangs was ik alweer om. In dit verhaal is het een archeologische vondst die drie generaties onderzoekers beïnvloedt doordat zij blijven onderzoeken wat het is en wat dit doet met hun relatie onderling. Daarnaast gaat het ook nog over de hoop of juist doem voor de mensheid in de toekomst. Van alles in een kort verhaal waarbij ik als lezer ook weer even met mijn neus wordt gedrukt op de mogelijke reacties van de mensheid op het onbekende.

Luo Longxiang maakte me weer enthousiast met The Foodie Federation's Dinosaur Farm. Dinosaurussen die opnieuw tot leven zijn gewekt om te houden als vee voor de vleesindustrie. Je moet er maar opkomen. De filosofie van de dinosaurussen zelf is nog boeiender. Lezen dus.

In de The Mighty Slinger geschreven door Karen Lord en Tobias S. Buckell krijg je als mensheid hoop omdat het laat zien hoe het vertrouwen in een samenwerkingsverband op zeer lange termijn uiteindelijk tot het goede gaat leiden. Misschien wat erg romantisch bedacht maar toch blijft het spannend tijdens het lezen.

En ook het laatste verhaal, Mayfly door Peter Watts en Derryl Murphy deed mijn ouderwetse science fiction hart weer harder kloppen met een echtpaar dat een artificieel kind opvoedt. 

Een prima editie om mij niet meer te doen twijfelen dat dit blad verhalen van hoge kwaliteit brengt en mijn belangstelling voor het genre science fiction en science fantasy nog steeds niet tanende is.

Vroege Werken - Jan Postma

Dit boek bestaat uit essays. Ik wist niet goed wat ik me daarbij voor moest stellen dus zocht ik het op. De wiki zegt: "Een essay is een beschouwende prozatekst of een artikel over een we­ten­schap­pe­lijk, cul­tu­reel of fi­lo­so­fisch on­der­werp, waarin de schrijver zijn persoonlijke visie geeft op hedendaagse verschijnselen, problemen of ontwikkelingen. Het is afgeleid van het Franse woord 'essai', wat zoiets betekent als probeersel of proeve."


Dit boek voelt inderdaad aan als een verzameling probeersels. En hoe ik mijn best ook deed, stuk voor stuk vond ik ze oninteressant. Heel even leek het dan ergens heen te gaan maar al snel verdween de gedachtenlijn weer in zoiets vaags of iets dat schijnbaar niets met het voorgaande te maken had, dat mijn aandacht alweer verslapte. De schrijfstijl is beschouwend maar ook weer niet beschouwend genoeg en vervolgens wordt het persoonlijk maar dan zonder werkelijk gevoel. Voor mij voelde het allemaal als net niet.


Na tweederde van het boek overwoog ik te stoppen met lezen. Ik bedacht me dat ik dit boek hierna toch weg ging doen en dat was de reden om toch verder te lezen. En wat ben ik blij dat ik dat gedaan heb. Want opeens werd ik geraakt door de essay met de titel 'Situaties & Verhalen', ondertitel 'Over Tino Sehgal'. Het onderwerp heeft zeker mijn belangstelling, moderne kunst. De omgeving, het Stedelijk Museum in Amsterdam, draag ik ook een warm hart toe. En dan de beschrijving van de ontmoetingen met de mensen die zich zo onverwachts blootgeven aan een onbekende. De schrijfstijl bleef wat afstandelijk maar de inhoud vond ik zo spannend dat dit me bij dit essay niet kon storen. Het was alsof ik zelf aan die kunstwerken deelnam.

Deze ervaring maakte het doorlezen in dit boek zeker de moeite waard maar ik vrees dat ik niet nog iets van deze schrijver ga lezen.