zondag 30 november 2014

Van Nul tot Nu deel 5 De geschiedenis van het dagelijks leven - Thom Roep & Co Loerakker

In de eerste vier delen is de geschiedenis uit de doeken gedaan zoals wij deze kennen via voornamelijk politieke gebeurtenissen. In dit vijfde deel gaat het juist om de geschiedenis in Nederland van de gewone man en komen er vier onderwerpen aan bod: wonen, eten, straffen en seks (dat consequent met een x wordt geschreven) door de eeuwen heen.

De tekeningen zijn weer een lust voor het oog. De uitdrukkingen van de gezichten, de expliciete houdingen en de uitgesproken karikaturen brengen de emoties duidelijk tot leven. Op vele plaatjes is er ook nog wat gaande op de achtergrond waardoor snel er met je oog er overheen gaan, jezelf zwaar tekort doen is.
Tussen de verschillende onderwerpen door zijn tekeningen geplaatst die de hele twee bladzijden beslaan. Dat zijn ware zoekplaatjes waar je echt even voor kunt gaan zitten om te doorgronden wat daarop allemaal gaande is. Wel jammer dat de vouw in het midden een deel van dit plezier wegneemt omdat deze het kijken bemoeilijkt. Dat daar in al die jaren nog steeds geen oplossing voor gevonden is, vind ik een raadsel.

Naast de beeldgrappen stikt het in het boek ook van de woordgrappen. Als je daarvan houdt, is het vast een must maar ik had zelf na een paar er wel genoeg van en begon het erg flauw te vinden. Dat is eigenlijk het enige minpuntje want verder is het zeer vermakelijk en ook nog eens informatief.

#50books - 2014.48 Zo oorspronkelijk mogelijk

Elke week een nieuwe boekenvraag in het kader van #50books dit jaar verzorgd door DrsPee. De achtenveertigste vraag is


Kies jij wel eens voor de anderstalige versie van een boek en waarom?

http://www.npowetenschap.nl/programmas/labyrint/labyrint-tv/2012/januari/25-01.html

Als het kan lees ik een boek in de taal waarin het geschreven is omdat ik denk op die manier het dichtst bij de bedoeling van de schrijver te kunnen komen.
 
Ik weet dat vertalers verschrikkelijk hun best doen om de tekst hun oorspronkelijke waarde te laten behouden. Toch kan het niet anders dan dat er bij vertalingen vervormingen optreden. Soms geeft dit dan weer juist zijn eigen charme aan het boek maar het kan ook enorme afbreuk doen aan de tekst. 

Om dit risico te beperken grijp ik het liefst naar de oorspronkelijke taal. Helaas ben ik alleen het Nederlands, Engels en Duits machtig genoeg om te kunnen lezen. Voor de rest leun ik dan ook met volle vertrouwen op de vertalers.


Zwervers - Knut Hamsun


Het is verhaal handelt om het leven van een Noorse jongen uit een zeer klein, geïsoleerd dorp in het begin van de 20ste eeuw. Het leven werpt hem dan weer al zwervend een rijk bestaan toe en dan weer een arm bestaan. Met tussendoor nog een dramatische liefdesgeschiedenis die op zijn typisch Knut Hamsuns zeer onderkoeld beschreven wordt.
Van tijd tot tijd kruist Edevart op zijn zwerftocht zijn pad met een andere jongen uit het dorp, August, die er ook op uit is getrokken. August is een groot verhalenverteller waarbij het altijd de vraag is of het waar is of niet wat hij vertelt. Edevart steekt heel wat van hem op.
De langzame ontwikkeling van naïeve dorpeling  naar meer levenservaren zwerver maakt het boek de moeite waard.

Deze Noorse roman uit 1927 is vers vertaald in het hedendaagse Nederlands. En nu kan ik niet met zekerheid zeggen of het daar mee te maken heeft maar mijn indruk is dat de heldere hedendaagse taal de sfeer van het  harde, slepende leven te afstandelijk weergeeft. Daarmee wordt in mijn beleving behoorlijk aan kracht ingeboet en dat is altijd jammer.

zondag 23 november 2014

#50books - 2014.47 Geef mij maar de reis

Elke week een nieuwe boekenvraag in het kader van #50books dit jaar verzorgd door DrsPee. De zevenenveertigste vraag is


Lees jij het einde van het boek voordat je eraan begint of vind je dat not done?

http://www.astroturkiye.com/12-ev/
Een boek lees ik altijd van het begin tot het einde zonder vooruit te bladeren. Het is maar zelden dat ik de neiging heb om naar de laatste bladzijde te gaan om te weten hoe het afloopt.
Wellicht dat het komt door de soort boeken die ik lees maar zo goed als altijd is het niet het einde dat het boek de bevrediging geeft maar de hele weg er naar toe. Ook wanneer ik aan een boek terugdenk, is het zelden het einde of de ontknoping, deze ben ik meestal allang weer vergeten. Nee, het is de sfeer van het verhaal, de emoties, de ervaringen die ik tijdens het lezen heb opgedaan die blijven hangen.
Het einde is er meer om de gelegenheid te geven om die ervaring af te ronden en naar een volgende te gaan dan dat het de punt is waarom het boek draait.

zaterdag 22 november 2014

#50books - 2014.46 Neem mij mee!!

Elke week een nieuwe boekenvraag in het kader van #50books dit jaar verzorgd door DrsPee. De zesenveertigste vraag is


Hoe kan een boek jou verleiden tot het kopen ervan?


http://photograffity-by-annika.blogspot.nl/2012/02/neem-mij-mee.html 
Met mijn inmiddels anderhalf plankje ongelezen boeken, sta ik altijd in de niet-kopen modus. Ook ben ik geen fan van winkelen dus dat zou geen probleem hoeven zijn. Maar voor boeken ligt het dan toch weer net even anders. 

Boeken hebben een onweerstaanbare aantrekkingskracht en roepen allemaal om het hardst "neem mij mee". Daarvoor hebben ze allerlei verschillende soorten trucen. De een doet het door een deel van een serie te zijn waar ik toch de voorgaande delen van had of geschreven door een auteur die me al heel erg aansprak. Die hoeven niet heel hard te roepen.
 
De ander heeft over zich laten vertellen door vrienden/kennissen/bekenden/viasocialemedia waardoor ik na de tigste keer zo'n titel voorbij te zien komen het niet meer kan laten liggen omdat ik nu eindelijk ook wel eens wil weten waar al die ophef tig jaar geleden over ging.
 
En dan heb je nog die boeken die zich als een heroïnehoertje voor veel te weinig geld aanbieden. Wanneer ik koopzuchtig ben (dat overkomt me zo nu en dan), val ik als een blok voor dit soort verleidingstechnieken.

Als laatste zijn er nog de juweeltjes. Deze laten zich niet zo makkelijk te pakken krijgen. Ze willen dat je moeite voor ze doet. Ze staan argeloos tussen een hoop andere boeken te wachten tot jij je oog er op laat vallen, het aarzelend uit de kast trekt en gegrepen door wat de kaft oproept het boek open laat vallen. Een paar woorden is dan genoeg en is de beslissing gevallen dat het mee naar huis gaat.

Op welke manier dan ook een boek mij heeft weten te verleiden, het is nog maar zelden voorgekomen dat ik er spijt van heb gekregen. Dit maakt dat het anderhalf plankje ongelezen boeken vaak zich uitbreid naar een en driekwart tot bijna twee. Kopen gaat nog altijd sneller dan lezen.

Claymore Vol 25 Sword of the Dark Deep - Norihiro Yagi

Het vijfentwintigste deel en ik moet eerlijk toegeven dat ik een beetje uitgekeken raak op de gevechten tussen de Claymore en de monsters die als maar fantastischer en onmogelijk sterk worden.

Inhoudelijk valt er in dit deel weinig te beleven. Het gevecht tussen goed en kwaad heeft zich nog meer verhevigd en er wordt toegewerkt naar een enorme finale.

Een klein hoogtepuntje vond ik Lord Dae, een van mannen van de organisatie, die veel onmenselijke experimenten op zijn naam heeft staan. Hij wordt dodelijk getroffen terwijl hij aan het genieten was van het observeren van zijn creaties. Maar in plaats van gelijk te sterven, blijft hij nog een tijdje doorbabbelen en over zijn geweldige ontdekkingen opscheppen. Afschuwelijk en tegelijkertijd humoristisch, iets dat deze serie maar weinig in zich heeft.

Nog een paar delen en dan is het gedaan met deze serie. En wat mij betreft is het dan ook echt mooi geweest. Nu is het hopen op een bevredigend einde.

zaterdag 15 november 2014

Year's Best SF - Edited by David G. Hartwell


De beste hard core science fiction verhalen uit 1995 volgens David G. Hartwell. Geen fantasy, geen science fantasy maar alleen pure science fiction. Dit was wat mij trok bij het vinden van deze pocket in een stapel tweedehandsboeken op de Deventer boekenmarkt jaren geleden.

Nu heb ik vaak bij verhalen en novelle dat het zo kort is dat ik moeite heb om in het verhaal te kruipen en ik er uiteindelijk alleen maar langs schuur waarna het snel weer vergeten is. En met snel bedoel ik zodra ik een ander verhaal ter hand heb genomen.

In deze verzameling verhalen zijn er drie van de veertien die er voor mij uitspringen en wel degelijk een indruk bij me hebben achtergelaten. Dit zijn Hot Times in Magma City van Robert Silverberg, Coming of Age in Karhide van Ursula K. Le Guin en The Ziggurat van Gene Wolfe.
De andere elf werken niet voor mij omdat ik vooral lees dat de auteur een idee heeft gehad en dat geforceerd in een verhaal heeft gedrukt. De ideeën zijn niet sterk genoeg op zichzelf om boeiend te zijn.
Wat bij de bovengenoemde drie het doet is dat de personages een werkelijke geschiedenis hebben meegekregen. Zij zijn voor mij gaan leven en ik heb met hen meegeleefd. Hierdoor is de science fiction geloofwaardig en wordt het interessant.

Drie uit veertien is voor mij een hoge score dus ik vind dit boek wel een aanrader voor als je weer even je wil laven aan science fiction ideeën.


donderdag 13 november 2014

#50books - 2014.45 De kunst van het vragen

Elke week een nieuwe boekenvraag in het kader van #50books dit jaar verzorgd door DrsPee. De vijfenveertigste vraag is


Welk boek wil jij dit jaar van Sinterklaas of de kerstman ontvangen?

Een boek krijgen is iets heel anders dan zelf een boek kopen. Wanneer ik een boek krijg, houdt zo'n boek altijd de herinnering aan de gever. Sommige boeken zijn daarom helemaal niet geschikt om te krijgen, die zijn te gewoontjes of horen van te voren al te veel bij mij. Een cadeau is een boek dat anders is dan wat ik normaliter al lees.

En The Art of Asking van Amanda Palmer is daar een heel goed voorbeeld van.

Neil Gaiman is de schrijver waar ik al vele jaren fan van ben en wiens blog ik ook al jaren volg. Hier schrijft hij voornamelijk over zijn artistieke bezigheden maar ook over persoonlijke gebeurtenissen als deze hem heel diep raken. Een daarvan was het verliefd worden op Amanda Palmer, inmiddels zijn wettelijke echtgenoot. Doordat hij over haar schreef, werd ik ook nieuwsgierig naar wat zij dan deed en volg ik haar via Twitter.

Zo heb ik met haar mee kunnen leven in de tijd naar haar optreden tijdens een TED-evenement. Daar legt ze uit dat je in plaats van geld vragen je mensen kunt laten geven. Dit was in februari 2013.

En dan heeft zij nu een boek geschreven over ditzelfde onderwerp. Heel eerlijk gezegd was ik eerst nog niet eens zo nieuwsgierig maar na het lezen van Neil Gaiman zijn blog van 12 november 2014 over dit boek ben ik wel heel nieuwsgierig geworden. Zij kan rechtstreeks benoemen waar zij vindt dat het om gaat en dat is ook wel mijn stijl.

En ja, als ik dan toch aan de Sint of de kerstman een cadeau mag vragen, graag deze.


zondag 9 november 2014

Moeder, kom thuis - Paul Hornschemeier

 
Juni vorig jaar snuffelde ik wat in een stapel stoffige tweedehands strips, iets wat ik zelden doe omdat de ervaring heeft geleerd dat er eigenlijk nooit wat van mijn smaak tussen zit. Alleen dit keer stond ik opeens met dit boek in mijn handen. Een boek over hoe een jongetje omgaat met de dood van zijn moeder. Mijn moeder leefde nog maar het was zeker dat ze het einde van het jaar niet zou halen. Ik zette het boek weer terug in de kast. Misschien was dit wat te confronterend. Ik pakte het weer uit de kast. Misschien juist wel goed om dit boek aan te schaffen omdat binnen niet al te lange tijd ik zelf ook met de dood van mijn moeder moest gaan dealen. Ik kocht het, zette het thuis op mijn plankje ongelezen boeken en wilde er daarna eigenlijk niets meer van weten. Toch te confronterend.

Nu is het ruim een jaar geleden dat mijn moeder is overleden. Gevoelens van rouw veranderen met de tijd en ik werd nieuwsgierig hoe er in deze graphic novel met dit specifieke verlies omgegaan zou worden.

En wat ben ik aangenaam verrast! Het verhaal is verteld vanuit een zevenjarige jongen. Zijn moeder sterft en zijn vader zinkt steeds dieper weg in een depressie. Hij houdt zich staande met wat hij geleerd heeft, zich in te beelden hoe het anders kan zijn.
De tekst is intelligent en past net zo goed bij de beleving van een kind, al is het absoluut geen kinderboek. De tekeningen zijn eenvoudig, zonder schaduwwerking maar met kreukelstreepjes.

Verhaal, tekst en beeld bij elkaar ontroert op een diep niveau. En bij het omslaan van de laatste bladzijde, had ik echt het idee iets wezenlijks meegekregen te hebben.

maandag 3 november 2014

Pitface - Herman Brusselmans

Aan de naam Herman Brusselmans valt moeilijk te ontkomen en toch had ik nog nooit een boek van hem gelezen. Nu ik echter een literair t-shirt heb gekocht met een citaat van zijn hand vond ik dat het er nu toch maar eens van moest komen. Maar welk boek te kiezen uit een oeuvre van meer dan 60 titels? Een vriendin die fan is, bracht uitkomst en schoof Pitface in mijn brievenbus. Wel kreeg ik er de waarschuwing bij dat het nogal gruwelijk was.

Dat Brusselmans niet van het subtiele was, had ik wel verwacht en ook op totale onverschilligheid had ik wel gerekend. Toch was het nog even slikken hoe grof de hoofdpersoon met al zijn medemensen omgaat. Maar al snel went de onbegrensde schofterigheid en als de dierenliefde dan om de hoek komt kijken, valt bij mij het kwartje hoe alles en iedereen in de zeik wordt genomen.

Geen aangenaam boek. Op zich is dat voor mij een pluspunt. Er is ook wat humor wat het mogelijk interessant kan maken. Maar omdat het verder eigenlijk niets meer is dan dat, is het te mager om verder aan te prijzen. Het leest hap slik weg. En daarna is het ook gelijk weer vergeten.

Ik kan me niet voorstellen dat dit alles is wat Brusselmans te bieden heeft dus ik ga nog wel op zoek naar een ander boek. Als dat hetzelfde resultaat heeft, zal ik afhaken maar toch nog eerst eentje proberen.

zondag 2 november 2014

#50books - 2014.44 Een leesblokkade, brrrrrrrr

Elke week een nieuwe boekenvraag in het kader van #50books dit jaar verzorgd door DrsPee. De vierenveertigste vraag is


Heb jij wel eens een readersblock?

http://www.newstart.nl/blog/doorbreek-je-blokkades-in-3-stappen/Nou en of. En eerlijk is eerlijk dat ligt eigenlijk nooit aan het boek maar altijd aan mijzelf.

Zo kan ik mijn ogen over de regels laten gaan en telkens als ik de bladzijde om wil slaan, erachter komen dat ik diep in gedachten over iets anders was en er niets van de woorden voor me op papier tot me door zijn gedrongen. Ik begin de bladzijde dan opnieuw en nog eens en nog eens. Als blijkt dat dit niet gaat werken dan wordt het de volgende bladzijde proberen. Soms is een bladzijde besmet en kan nooit meer tot mijn bewustzijn doordringen. Het lukt dan wel met de volgende bladzijde. 
Als het echter heel ernstig is en ik niets meer in mij op kan nemen door meestal andere opdringerige gedachten en heel soms omdat simpelweg mijn ogen dichtvallen, leg ik het boek opzij. 

Dit kan resulteren in dat ik een paar weken me niet aan een boek waag. Dit zijn tijden dat ik me kaal voel, dat er iets mist. Na verloop van tijd gaat er dan weer iets kriebelen en tot nu toe is het altijd weer goedgekomen met dat lezen bij mij. Gelukkig maar.

Boeddha deel 8: Jetavana - Osama Tezuka

Wat een verhaal, wat een tekeningen, wat een serie. Met het omslaan van de laatste bladzijde had ik het gevoel een waar epos te hebben afgesloten. Natuurlijk is Boeddha een groots figuur in onze geschiedenis en leent alleen al zijn levensverhaal zich voor het woord epos. Maar ik bedoel nog meer hoe Osamu Tezuka dit verhaal verteld heeft en doorvlochten met zijn eigen kijk op de mensheid, dit een groots werk is geworden.

Inhoudelijk heeft dit laatste deel over de eindfase van Boeddha zijn leven nog interessante wendingen te laten zien. Zo roepen destructieve gebeurtenissen opnieuw twijfel op bij Boeddha, twijfel over of hij al die jaren voor niets zijn verhaal heeft lopen vertellen om dan later tot een nog veel dieper inzicht te komen. Een aantal personages uit de eerste delen krijgen hierin ook weer een rol. Zo voelt de serie als een mooi afgerond geheel.

Nu ik alle delen heb gelezen, kijk ik al uit naar het herlezen. Met de kennis van het verhaal in mijn achterhoofd kan ik dan nog meer genieten van de vele details in de tekeningen en tussendoor opmerkingen die het de handtekening van Osamu Tezuka meegeeft.


zaterdag 1 november 2014

#50books - 2014.43 Leeszieltjes winnen

Elke week een nieuwe boekenvraag in het kader van #50books dit jaar verzorgd door DrsPee. De drieënveertigste vraag is


Nederland leest: goed initiatief om mensen aan het lezen te krijgen of niet?

http://www.hbvl.be/cnt/aid1491650/naakte-vrouwen-moeten-doodskisten-aan-de-man-brengen-2 Het fenomeen reclame heb ik lange tijd heel erg vervelend en overbodig gevonden. Tot ik zelf een boodschap had die ik aan de man wilde brengen. Het is een kunst om mensen van jouw informatie te doordringen en dat ze daar nog blij mee zijn ook. In de reclamewereld halen ze al zeer lange tijd bijna blote dames uit de kast om hun waren te slijten of deze dames nu relevant voor de zaak zijn of niet. Dat het de aandacht trekt, is wel zeker.

Waar mensen ook heel gevoelig voor zijn, is als iets gratis is. Het uitdelen van boeken en dan ook nog een beetje dunne boekjes is denk ik daarom best een slimme zet in die zin dat mensen het mee naar huis nemen.

Nu is er heel veel goedbedoelde rommel in de wereld en het meeste beland thuis direct in de prullenbak (tenminste bij mij). Ik kan me voorstellen dat mensen die het boekje van Nederland Leest hebben meegenomen thuis besluiten het ongeopend in de papierbak te leggen. Maar ik kan me ook zo voorstellen dat als het op tafel is beland er wel eens iemand in gaat bladeren en zelfs in gaat lezen. Een deel zal dan al snel afhaken want de tekst kan bij veel mensen de aandacht niet lang vasthouden. 

Maar een enkeling zal gegrepen worden. En daar doen ze het dan allemaal voor. Elk leeszieltje is er weer een. En wat mij betreft is dat altijd winst.

Clarkesworld Magazine 207 December 2023

Met The Gift in de zeer herkenbare stijl van Matt Dixon op de voorkant bevat het decembernummer van Clarkesworld Magazine acht science fic...