dinsdag 25 april 2017

#50books - 2017.17 Klassiekers

In dit vijfde jaargang van #50books is het stokje van de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel overgenomen door Martha Pelkman die dit jaar de vragen stelt.
En de zeventiende vraag van 2017 is:  
Welk boek moet je gelezen hebben volgens jouw omgeving?


In mijn fantasykring is het niet meer dan vanzelfsprekend dat The Lord of the Rings van de hand van J.R.R. Tolkien is gelezen of op zijn minst op het te-lezen-lijstje staat. Deze fantasy-klassieker zie ik zelf ook als de meester van het genre high fantasy. 

En wanneer men ook nog van film houdt dan worden ook de verfilmingen door Peter Jackson daarbij aangeraden.
In de tijd dat ik voornamelijk fantasy las en ook wat science fiction, werd de graphic novel The Sandman van Neil Gaiman regelmatig genoemd. Ik had destijds wel eens strips gelezen, was jarenlang lid geweest van de Eppo maar zoiets als een graphic novel kende ik eigenlijk niet.
In de ABC ging ik eens op zoek naar deze Sandman-reeks en zag dat een deeltje tegen de zeventig gulden kostte! Dat kon ik destijds echt niet betalen en al zag het er geweldig uit als ik er in bladerde, nee, die prijs was me echt te gortig. Maar jaren later ging de prijs naar beneden en werd mijn inkomen hoger dus greep ik mijn kans. Alle aanprijzingen uit het verleden verbleekten bij het plezier wat ik aan deze reeks beleefd heb en nog steeds beleef bij herlezen. Ik ben blij dat het zo vaak genoemd is als een must-read.


En dan met een grote stap naar de Nederlandse literatuur. Daarin is mijn omgeving ook wel unaniem eens dat Het Bureau van J.J. Voskuil een reeks is die niet gemist mag worden en al een klassieker was voordat de serie helemaal was uitgegeven.
Ook het hoorspel dat gemaakt is naar aanleiding van deze boeken, heeft de toon en de sfeer van het verhaal scherp weten te treffen. Dit wordt dan ook nogal eens aangeraden voor mensen die niet zo veel leestijd hebben.

Opvallend bij het noemen van deze aanraders is dat het allemaal reeksen zijn. Zo schoot ook nog de in zes delen uitgebrachte Mijn Strijd van Karl Ove Knausgård door mijn hoofd. Misschien dat verhalen in meer delen beter bij de lezers blijven hangen omdat ze er langer mee bezig zijn? In ieder geval zijn al deze klassiekers goed voor vele uren lees- en herleesplezier.



zondag 16 april 2017

A Little Gold Book of Ghastly Stuff - Neil Gaiman

Kan het niet helpen maar het lijkt wel alsof bijna alles wat Neil Gaiman schrijft boeiend is.

In dit kleine boekje staan wat hijzelf in de inleiding noemt de B-kantjes oftewel de schrijfsels die ergens bij horen maar zelf niet het hoofdmenu zijn. Dit varieert van inleiding op een boek tot een toespraak bij een prijsuitreiking. En ook heeft hij twee stukken van zijn blog in dit boekje opgenomen, stukken naar aanleiding van vragen van lezers. Ook is er nog een stuk over het bijwonen van een concert van The Dresden Dolls waarin zijn destijds verloofde een van de muzikanten is. De emoties die hieruit spreken zijn zo recht uit het hart en toch ook weer niet sentimenteel, daar is Neil Gaiman te Engels voor en gelukkig maar. Want dit maakt dat alle stukken van zijn hand zowel humoristisch als oprecht zijn en tegelijkertijd ook weer wat onderkoeld. Precies dat waardoor je door het onderwerp wordt meegenomen en je pas op het einde van het stuk merkt dat je alweer bent overtuigd door zijn mening.

Geen boek van zijn hand dat je gelezen zou moeten hebben maar als fan is het een lekker toetje.

#50books - 2017.16 Gemankeerd geheugen

In dit vijfde jaargang van #50books is het stokje van de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel overgenomen door Martha Pelkman die dit jaar de vragen stelt.
En de zestiende vraag van 2017 is:  
Welke eindzin is je bijgebleven?
 
Bij deze vraag schoot gelijk Uitvreter van Nescio in mijn hoofd. Wonderlijk want ik onthoud bijzonder weinig en helemaal niets letterlijk.
Omdat ik zeker wilde weten dat ik die zin hier juist zou citeren, ging ik daar onmiddellijk naar op zoek. Wat schetst mijn verbazing als ik zie dat dit een hele andere zin is namelijk:

"Zijn reis naar Friesland is altijd onopgehelderd gebleven" 

Wat volgens mijn geheugen daar had horen te staan is: 

"Op een zomermorgen om half vijf, toen de zon prachtig opkwam, is hij van de Waalbrug gestapt."

Deze zin staat echter vier alinea's boven de echte laatste zin. 

Waarom ik deze zin onthouden heb? Nou ja, niet letterlijk maar zo ongeveer? Omdat tijdens een proefwerk op de middelbare school ik een vraag kreeg over hoe Japi aan zijn einde was gekomen. Waarop ik vrolijk had geschreven dat hij van de brug was gesprongen. Dat dit fout was, kon ik maar niet begrijpen tot mij werd uitgelegd dat hij was gestapt en niet gesprongen. Destijds schaamde ik mij diep dat ik dat niet door had gehad bij het lezen van het boek. En ja, schaamte doet onthouden. Ook al klopt het dus niet helemaal.

maandag 10 april 2017

#50books - 2017.15 Mijn boek

In dit vijfde jaargang van #50books is het stokje van de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel overgenomen door Martha Pelkman die dit jaar de vragen stelt.
En de vijftiende vraag van 2017 is:  
Welk boek uit de Wereldliteratuur zou jij graag geschreven hebben?
 
From Hell is geschreven door Alan Moore en getekend door Eddie Campbell. Graag zou ik beide vaardigheden hebben gekund.

Het boek geeft een theorie weer van wie Jack the Ripper was met alle achterliggende motieven van deze dader. De tekst gaat dieper dan alleen het bekende verhaal van de Engelse seriemoordenaar. Het laat je als lezer kanten van het menselijk handelen meebeleven waar je de rillingen over je lijf van krijgt omdat je weet dat jij het zelf ook had kunnen zijn.

De tekeningen zijn in zwart-wit en reflecteren zoveel mogelijk hoe het er destijds feitelijk heeft uitgezien. De zwarte inktstrepen van een kroontjespen maakt het verhaal nog grauwer en rauwer dan het van zichzelf al is.

From Hell verenigt in zich geschiedenis, duistere mensenkennis, cultuur en een vleugje fantasie. Voor mij is de combinatie van interessante teksten met tekeningen die uit zichzelf spreken een hoge vorm van kunst die ik dan ook zeker onder de Wereldliteratuur zou schuiven.



zondag 9 april 2017

Clarkesworld Magazine Issue 127 April 2017

Clarkesworld Magazine van deze maand heeft zeven korte verhalen waarvan eentje maar liefst 50 bladzijden lang is en er zijn vier non-fictie artikelen.

Ancient Engines geschreven door Michael Swanwick geeft een verfrissende blik op het eeuwige leven. En zo blijkt de wijsheid bij de ouderen te zitten puur door levenservaring. Ik ben zeer gecharmeerd van de invalshoek die de schrijver heeft gekozen omdat het onze hang relativeert naar het eeuwig willen verlengen van ons bestaan.

Veel science fiction heeft het in zich om je als lezer vanuit een nieuwe invalshoek naar de mensheid te laten kijken. De Hongaarse Bogi Takács heeft dit gedaan in Some Remarks on the Reproductive Strategy of the Common Octopus door de mens vanuit een octopus te  beschrijven. Verfrissende invalshoek en fijnwonderlijk effectief.

Vajra Chandrasekera komt uit Sri Lanka en ik was wel benieuwd wat voor soort science fiction uit dit land zou komen. In Left of Bang: Preemptive Self-Actualization for Autonomous Systems vind ik geen aanwijzingen dat dit geschreven is vanuit een andere dan de Angelsaksische cultuur. De combinatie van wreedheid en naïviteit geeft het verhaal wel een vlijmscherp randje waardoor het interessant blijft.

De titel van het Chinese verhaal The Robot Who Liked to Tell Tall Tales geschreven door Fei Dao en vertaald door Ken Liu, vertelt gelijk waar het over gaat. Een zeer vermakelijk verhaal dat aan de opbouw van een sprookje doet denken.

Juliette Wade schreef het lange verhaal Sunwake, in the Lands of Teeth wat naar mijn smaak wel korter had gemogen. Het is geschreven vanuit het perspectief van een ras dat sterk aan vermenslijkte honden doet denken. Een ras dat met mensen te maken heeft en op gespannen voet met hen samenleeft. Het zijn de hondengewoonten die laten zien hoe verschillende wezens elkaar verkeerd kunnen interpreteren en dat omgaan met anderen altijd een zekere mate van inlevingsvermogen vereist voor een vreedzaam samenzijn. 



zondag 2 april 2017

#50books - 2017.14 Lekker makkelijk geschenk

In dit vijfde jaargang van #50books is het stokje van de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel overgenomen door Martha Pelkman die dit jaar de vragen stelt.
En de veertiende vraag van 2017 is:  
Heb jij het boekenweekgeschenk al gelezen?
 
Nog niet.

Maar de kans is groot dat het niet heel lang duurt voordat ik het zal lezen.

Niet omdat ik er nou zo vreselijk nieuwsgierig naar ben. Heel eerlijk gezegd heb ik twee andere boeken van Herman Koch gelezen en al vond ik ze niet vervelend, zeer veel deden ze me ook niet. Voor mij meer hap-slik-weg boeken. En dat is dan ook precies de reden waarom ik dit boekje binnenkort wel kan gaan lezen.

Ik heb nog twee maanden waarin ik druk met mijn studie bezig zal zijn en dit in combinatie met lezen, gaat me niet makkelijk af. Daarom kies ik dezer dagen voor de wat makkelijkere boeken, vaak met korte verhalen en niet al te ingewikkelde inhoud. Daar lijkt me dit boekje prima bij passen.

zaterdag 1 april 2017

Niemand is ooit verloren - Catherine Lacey


Normaliter zou ik een boek als deze in de oorspronkelijk taal, namelijk het Engels, lezen. Maar omdat ik de uitgeverij Das Mag graag steun heb ik dit boek in de vertaling gekocht. En of het de oorspronkelijke tekst is of de verdiensten van de twee vertalers, is iets waar moeilijk achter te komen is, maar het taalgebruik voelt zeer natuurlijk aan terwijl de auteur nog wel eens met de taal wil spelen. Zoals in een zin waarin een orgel orgelt, daar kan ik enorm van genieten. Op zo'n orgel wordt niet zomaar wat gespeeld, nee daar wordt mee georgeld.

Het verhaal is zo opgebouwd dat je als lezer als vanzelf meegaat in de reis die de ik-persoon maakt terwijl je steeds kleine brokjes van de voorgeschiedenis krijgt toegeworpen. Op zich niet bijzonder origineel maar in dit verhaal weer bijzonder effectief. Het gaat namelijk om een vrouw die opeens besluit bij haar man weg te gaan en als Amerikaanse in Nieuw Zeeland belandt. Ze kan zelf moeilijk onder woorden brengen wat het nu precies geweest is dat ze daar terecht is gekomen en op een gegeven moment dacht ik dat ze de realiteit helemaal uit het oog ging verliezen. Als lezer wilde ik mij proberen vast te grijpen aan dat wat er dan nog wel de werkelijkheid lijkt te zijn en daarmee voel je de ik-persoon haar worsteling. Knap geschreven en een hele belevenis om met mee te maken.

Toch heb ik ergens nog het gevoel dat ik iets mis, alleen weet ik niet wat dat is. En misschien hoort dat nou ook juist bij dit boek. Het gevoel dat je nooit de vinger op de zere plek kunt leggen want er is altijd weer een andere plek die je daarvan afleidt en die het dan ook weer net niet is.

Clarkesworld Magazine 207 December 2023

Met The Gift in de zeer herkenbare stijl van Matt Dixon op de voorkant bevat het decembernummer van Clarkesworld Magazine acht science fic...