maandag 29 februari 2016

#50books - 2016.09 Langdurige beïnvloeding

In deze vierde jaargang van #50books is het stokje van de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel overgenomen door Hendrik-Jan die dit jaar de vragen stelt.
En de negende vraag is:
Laat jij je beïnvloeden door boeken en welke zijn dat?

In augustus stelde Petepel in het kader van #50books een vraag die me hier heel erg aan doet denken, namelijk:
"Welk ‘verbeter-jezelf’ boek heb jij onlangs (of ooit) gelezen wat je waardevolle inzichten gaf en je ook nog eens daadwerkelijk in beweging bracht om zaken te veranderen?"

Mijn antwoord ging over het boek The Art of Asking van Amanda Palmer. Wellicht niet zo vreemd want dat boek had ik net een maand daarvoor gelezen. En na het lezen van een boek blijft het meestal nog wel even bij me of het verdwijnt onmiddellijk. Uiteindelijk worden de meeste door mij gelezen boeken bijna geheel uit mijn geheugen gewist en blijft er nog een titel, auteur en een vage sfeer over. 

Daarom vind ik deze vraag nu extra leuk omdat ik merk dat nog steeds dat wat ik in het boek van Amanda Palmer heb gelezen toepas en regelmatig nadenk over het laten ontstaan van iets nieuws, het creëren, het maken van kunst. Het gevoel daarbij is duidelijk anders geworden na het lezen van dit boek en als ik er nu op terugkijk heeft deze tekst wezenlijk een blijvende positieve verandering teweeggebracht.


maandag 22 februari 2016

#50books - 2016.08 Tijd maken

In deze vierde jaargang van #50books is het stokje van de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel overgenomen door Hendrik-Jan die dit jaar de vragen stelt.
En de achtste vraag is:

Hoe maak jij tijd om te kunnen lezen?

Na mijzelf jarenlang ongewild getraind te hebben in het dagelijks afwerken van bezigheden waarvan ik vond dat het goed was dat ik die deed, ben ik nu op een punt in mijn leven gekomen dat ik wil dat in mijn vrije tijd, de wens om iets te doen uit mijzelf komt zonder mijzelf iets op te leggen.

Dit betekent dat ik mij niet meer voorneem hoeveel bladzijden ik op een dag wil lezen maar ga lezen wanneer ik daar echt zin in heb en dan wel zie wat ik lees. Ik geloof namelijk dat het echte plezier bij lezen alleen kan komen wanneer dit vanuit een innerlijke drang komt en niet vanuit een opgelegde af te werken lijstjesmanie. Wellicht dat met de laatste methode er wel meer bladzijden worden verzwolgen maar voor mij is dat geen doel op zich meer.


zaterdag 20 februari 2016

Clarkesworld Magazine Issue 113 February 2016


Tussen de zes fictie verhalen in Clarkesworld magazine van deze maand geen vertaling. De editor Neil Clarke belooft dat dit in een volgend nummer goed gemaakt gaat worden met twee vertalingen. Ik hoop van harte dat het lukt want het zijn deze vertalingen die mij in de eerste plaats mijn belangstelling hebben gewekt naar dit tijdschrift.

Maar dat wil niet zeggen dat het alleen maar Angelsaksische verhalen zijn. That Which Stands Tends Toward Free Fall door de Thaise Benjanun Sriduangkaew is redelijk snel te herkennen als zijnde van een andere cultuur door alleen de namen die gebruikt worden. Een verhaal over de vrouwenliefde in oorlogstijd maar dan in een science fiction setting. Ik vond het wel aardig maar het heeft me niet echt gegrepen.

Zoals eigenlijk alle verhalen uit dit februarinummer. Niet dat het me verveelde maar het enthousiasme dat het vorige nummer bij me opriep, heeft geen enkel verhaal in dit nummer kunnen doen.



In the Midst of Life door Nick Wolven en Blood Dauber door Ted Kosmatka en Michael Poore zijn recht toe recht aan verhalen die op aarde in het hier en nu spelen. Zeker vermakelijk en zeker het lezen waard. Alleen heeft het niet net dat extra's. Zelfs Mercurial door Kim Stanley Robinson, een science fiction Sherlock Holmes, kon me dat gevoel niet geven. Opmerklijk omdat ik deze schrijver door dit blad heb leren kennen en zelfs daardoor een boek van hem heb gelezen.

Het kan niet elke maand de hoofdprijs zijn, zal ik dan maar denken.


#50books - 2016.07 Onbegrijpelijkheid

In deze vierde jaargang van #50books is het stokje van de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel overgenomen door Hendrik-Jan die dit jaar de vragen stelt.

En de zevende vraag is:
Wat is voor jou de magie van poëzie?


Magie is iets dat onverklaarbaar is, niet te begrijpen en dat is precies wat ik met poëzie heb. Wat ik ook probeer, hoe ik het ook lees, met wie ik het ook lees, ik schijn het maar niet te kunnen vatten.


Dat neemt niet weg dat ik er wel plezier aan kan beleven. De klanken, de woorden en het ritme zorgen samen of soms op zichzelf al voor een ervaring die niet met woorden te beschrijven zijn. Er worden gevoelens opgeroepen die de taal van het rationele omzeilt. En in die zin kan er ook niet verder over gesproken worden.


Wanneer dat geen magie is, dan weet ik het ook niet meer.

maandag 8 februari 2016

#50books - 2016.06 Snel

In deze vierde jaargang van #50books is het stokje van de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel overgenomen door Hendrik-Jan die dit jaar de vragen stelt.

En de zesde vraag is:
Zou je sneller willen lezen?

Als dat inhoudt dat ik meer kan lezen in een kortere tijd en daar net zoveel van begrijp en mee in kan voelen, dan ja graag. Ik heb zoveel boeken op mijn leesverlanglijstje staan dat ik wel vaker gehoopt heb dat ik sneller zou kunnen lezen.

Op mijn werk heb ik zelfs enkele jaren geleden een snelleescursus gedaan om minder tijd kwijt te zijn aan het doornemen van vergaderstukken. Daarvan heb ik opgestoken dat het niet eens zo moeilijk is het leestempo op te schroeven maar dat het wel een andere leeservaring wordt.

En dat is een ervaring die ik voor fictie over het algemeen niet aanraad. Het voelt alsof ik langs de bladzijden zweef en er net dat uit kan halen wat nodig is om de tekst te kunnen volgen. Het is niet mogelijk om op die manier volledig in de tekst te kunnen worden opgenomen of van de taal zelf te kunnen genieten en dat is wat ik bij een fictieboek juist wél wil.

Een maal heb ik boek grotendeels met snellezen doorgenomen waarbij ik het gevoel had het nog steeds genoeg te kunnen volgen. Het was een boek* waar ik na enkele hoofdstukken wist dat ik het niet al te best vond maar was wel nieuwsgierig hoe de hele situatie in elkaar zou steken. Op deze manier voelde het niet als tijdsverspilling.

Maar verder is het liever minder lezen en meer ervaren .




* Dit was voor wie nieuwsgierig mocht zijn 1q84 door Haruki Murakami.

woensdag 3 februari 2016

Life with Mr. Dangerous - Paul Hornschemeier

Na genoten te hebben van andere boeken van deze zelfde schrijver/tekenaar begon ik vol verwachting aan dit boek. Dit kwam me in eerste instantie op een lichte domper te staan. Het verhaal van de jonge vrouw van midden twintig die worstelt met relaties kon mij niet zo heel veel boeien. Het leek allemaal veel te gewoontjes. Het enige speciale was het tekenfilmfiguurtje Mr. Dangerous dat niet alleen op de televisie waarnaar ze kijkt een rol speelt maar ook in haar eigen fantasiewereld.

Bij het verder lezen gebeurde het. Opeens werd ik gegrepen door de tragiek in haar bestaan. De voortdurende herhaling van gebeurtenissen zoals opstaan, op het werk de uren voorbij zien gaan, met moeder een keer lunchen of dineren waarbij ze zich altijd als te klein behandeld voelt en dan thuisgekomen te moe zijn om nog werkelijk wat uit te voeren. Af en toe wordt deze sleur doorbroken door moeizame liefdesaffaires. De worsteling met het bestaan wordt juist heel sterk weergegeven door de herhaling met kleine wijzigingen in de dag. Als lezer krijg je het er zelf benauwd van en weet je tot de laatste bladzijden niet of het nog goed gaat aflopen of dat het leven niet meer dan dit te bieden heeft.

Een graphic novel waar de moeite die je er als lezer even in moet steken dubbel en dwars beloond wordt door het uiteindelijke resultaat.

#50books - 2016.05 Schrijven schrijven

In deze vierde jaargang van #50books is het stokje van de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel overgenomen door Hendrik-Jan die dit jaar de vragen stelt.
En de vijfde vraag is:
Wat vind jij van boeken over schrijven, een gruwel of een mooie aanvulling in je boekenkast?

Deze vraag heb ik even laten sudderen maar er komt daarop toch niet meer uit dan 'is het goed dat ik daar niets van vind?'.

Voor mijzelf geldt dat er een paar gebieden zijn waar ik geen les of aanwijzingen in wil hebben. Dat is bijvoorbeeld in tekenen, schilderen en ook schrijven. Dit zijn bezigheden die ik vanuit mijzelf wil laten komen. Juist deze creatieve uitingen wil ik zelf ontdekken en daarbij maakt het mij niet uit wat voor niveau ik haal maar alleen hoeveel plezier ik er in heb. Het resultaat doet er dan ook niet heel erg toe.

Dat mensen zich willen scholen in zoiets als schrijven is iets wat iedereen voor zichzelf kan bepalen. En schrijvers die willen schrijven over het proces waar ze doorheen gaan bij het schrijven, kan ik nog wel wat mee mits het op een manier geschreven is die me aanspreekt maar dat geldt voor alle geschriften.
Tja, geen echte mening dus dit keer.

Clarkesworld Magazine 207 December 2023

Met The Gift in de zeer herkenbare stijl van Matt Dixon op de voorkant bevat het decembernummer van Clarkesworld Magazine acht science fic...