zondag 26 mei 2013

Chobits Volume 1 of 8 - CLAMP


Zonder enige verwachting sloeg ik de eerste bladzijde open. Al snel begonnen mijn wenkbrauwen te fronzen. Dat Japanners anders met seks en geweld omgaan de Westerse wereld is mij wel bekend maar dit leek wel ronduit pornografisch terwijl het een manga is voor alle leeftijden.

Het verhaal gaat over een 19-jarige student die geen cent te makken heeft maar wel graag een Persocon (een robot meestal in meisjesvorm dat als computer gebruikt wordt) wil hebben. Op een dag vindt hij er eentje afgedankt bij de vuilnis. Dan blijkt dit geen gewone Persocon te zijn en misschien zelfs wel iets anders. Daar start de zoektocht naar haar oorsprong.

De gevonden Persocon die al snel Chi genoemd wordt omdat dit het eerste woord is dat zij zegt, wordt voortdurend in zeer uitdagende houding getekend. Telkens krijgt ze nieuwe kleren waardoor haar vormen op een nieuwe manier te bewonderen zijn. De student, Hideki Motosuwa, zit regelmatig met rode oortjes. Niet alleen om Chi haar fratsen maar ook om die van zijn vrouwelijke collega, zijn lerares en zijn hospita.
Het was dan ook een hele verrassing om er achter te komen dat de makers van deze manga, vier vrouwen zijn die zich samen CLAMP noemen. Dat dit uit de hoofden van vrouwen komt, maakt het anders en alleen dat gegeven al is interessant.

Oorspronkelijk is dit deeltje in 2000 uitgegeven. De verwijzingen naar laptops, internet, PDA's zijn wonderlijk genoeg niet eens zo verouderd als dat ik zou denken in deze snel vernieuwende tijd. Superleuk is hoe een laptop wordt weergegeven als een klein mensje dat bijvoorbeeld een routekaart met de hand tekent en aan de gebruiker overhandigt of een dansje doet en er een pijl naar haar getekend is met de tekst screensaver. Zo zijn er meer fantasievolle weergaven te zien in plaats van steeds maar weer die schermen.

Verwarrend vind ik (nog) dat er in de tekeningen zelf veel Japanse tekens lijken te staan die ik helaas niet kan lezen. De gesproken tekst in de ballonnen is Engels in mijn uitgave. Misschien dat die andere strepen helemaal geen leestekens zijn maar meer bewegingsstreepjes. Wie weet dat ik daar nog eens achter kom in een van de volgende delen die ik nu zeker wel ga lezen.

zondag 19 mei 2013

#50books - 19 De wereld leest een boek


#50books is een initiatief van Petepel waarbij elke week een nieuwe boekvraag gesteld wordt zodat wij, gretige lezers, erover kunnen nadenken/praten/grijnzen/bloggen.

De negentiende vraag is: Wie is er lid van een (online) leesclub?

Deze vraag brengt een groot avontuur van drie jaar geleden in mijn herinnering. Hoe ik er op gestuit ben, weet ik niet meer, zoals het met veel gevonden juweeltjes op internet gaat. En het kwam net op een moment dat ik wel weer toe was aan een nieuwe manier van ergens over communiceren dat mijn belangstelling had met voor mij nog onbekende mensen.
Het idee was om met zijn allen een boek volgens een afgesproken schema te lezen en via twitter met de hashtags die verwijzen naar de bedoelde hoofdstukken samen deze te bespreken. Het te lezen boek is in een stemronde met elkaar bepaald. Dit was vlak voordat ik aansloot en ik was dan ook gelijk enthousiast over de keuze van American Gods van Neil Gaiman.

Lezen volgens een afgesproken tempo vond ik wel even wennen. En het bespreken in 140 karakters per keer en ook nog in het Engels (een taal die ik graag lees maar niet graag in schrijf) maakten het een extra grote uitdaging. Ook was het de kunst om niet gespoilerd te worden door mensen die sneller lazen dan het voorgestelde schema.
De grootste verrassing was dat de auteur zelf een aantal malen zich via twitter beschikbaar stelde om vragen over het boek te beantwoorden.
Op deze manier met mensen over de hele wereld een boek lezen en bespreken, maakte het tot een unieke ervaring. Ik werd op dingen gewezen die mij zelf niet waren opgevallen en kon zelf ook mijn eigen bescheiden bijdrage leveren.
Uiteindelijk heb ik er een super intense, leuke ervaring en een nieuwe virtuele vriend (uit Duitsland) aan overgehouden.

Verder heb ik niets met leesclubs. :-)

zaterdag 18 mei 2013

#50 books - 18 Niets is eeuwig


#50books is een initiatief van Petepel waarbij elke week een nieuwe boekvraag gesteld wordt zodat wij, gretige lezers, erover kunnen nadenken/praten/grijnzen/bloggen.

De achttiende vraag is: Welke door literatuur geïnspireerde tatoeage zou jij graag willen hebben?

Lang dacht ik dat dit een heel moeilijke vraag was maar het tegendeel is waar. Het antwoord is namelijk ronduit geen.
In mijn wereldbeeld en levensbelevenis zijn er geen eeuwige waarheden. Er kunnen uitspraken of citaten zijn die diepe indruk maken en een waardevolle herinnering worden. Maar nooit zo diep dat het voor het hele leven zal gelden.
Leven is bewegen is  ontwikkelen is veranderen en daarmee komt alles voortdurend in een ander licht te staan. Laat mijn vel maar leeg en zich tekenen door het bestaan zelf.

Whispers Underground - Ben Aaronovitch


Het derde deel alweer over de avonturen van Peter Grant, de leerling tovenaar politieagent in het drukke hedendaagse Londen. De combinatie van gedegen opgeleid functionaris van de politie met de status van tovenaarsleerling verveelt nog lang niet. Mede doordat Peter een behoorlijke ontwikkeling heeft meegemaakt sinds het eerste deel waarin hij het bestaan van magie heeft ontdekt.
In dit deel zitten wel behoorlijk wat verwijzingen naar gebeurtenissen uit de twee voorgaande delen. Whispers Underground is zonder die voorkennis wel te lezen maar deze lezer zal wel het een en ander ontgaan. Voor de lezers met deze voorkennis is de subtiele uitleg her en der niet meer dan het opfrissen van het geheugen. Oftewel prettig geschreven voor iedereen.
Over de geheimzinnige moord wil ik niets schrijven, het is juist het leesplezier om dit mysterie samen met Peter te ontrafelen.
Wel wil ik nog even wijzen op de heerlijke humor van de schrijver (die onder andere ook een aantal klassieke Doctor Who afleveringen op zijn naam heeft staan). Daar is de terugkerende uitleg van Peter over wat goed politiewerk is en waarom er bepaalde vragen wel en niet gesteld worden. Dit alles met een vette knipoog. Het grappigst vond ik de in het hele boek terug te vinden referenties aan Harry Potter, Star Trek, Lord of the Rings, Doctor Who en nog meer. Als je bekend bent met deze materie dan herken je gelijk als Peter aan een van deze iconen denkt zonder dat dit bij naam genoemd wordt. De collega's van Peter trekken nog wel eens een wenkbrauw op als hij op die toer gaat maar ik als lezer lachte hartelijk met Peter mee.

maandag 13 mei 2013

Joe Hill's The Cape - Jason Ciaramella & Zach Howard


Een graphic novel gebaseerd op een kort verhaal van Joe Hill, de auteur van onder andere de rillingswaardige serie Locke & Key. Dus dat dit verhaal ook niet een en al rozengeur en maneschijn is, was voor mij geen verrassing.

Het eerste hoofdstuk is precies van de hoge kwaliteit die ik van Joe Hill ken. Onverwachtse gebeurtenissen waarbij de keuze door de hoofdpersoon voor het kwaad tot in het absurde wordt doorgedreven.

Helaas zijn de vier delen daarna een meer uitsmeren van dit idee. Ik weet niet of dit ligt aan de vorm waarin dit verhaal gegoten is namelijk de comic. Vaak worden in vijf losse delen het verhaal uitgebracht en vervolgens bij elkaar in een album uitgegeven met al dan niet een harde of zachte kaft. Ik ken het oorspronkelijke verhaal van Joe Hill niet dus hoe Jason Ciaramella dit verder naar deze vorm heeft geschreven, is mij onbekend.
Voor de inhoud van het verhaal had het ook in nog twee delen gekund waarbij het dan meer to the point zou zijn geweest.

De tekenstijl van Zach Howard heeft voor mij weinig bijzonders. Hij werkt met stippeltjespatronen als schaduwen waardoor ik in het begin wel wat werd afgeleid. Mensen met ver openstaande mond krijgen een wel heel volledig gebit en laat de figuren opeens anders overkomen dan daarvoor. Voor de tekeningen zou ik dit verhaal niet lezen al zijn ze ook niet slecht.

Het is het pure Joe Hill's element waardoor het verhaal sterk is en de rillingen over mijn rug deden lopen. Toch eens op zoek of ik dat korte verhaal van hem kan vinden.

donderdag 9 mei 2013

Eyeless in Gaza - Aldous Huxley



Als fan van science fiction was ik reeds bekend met Brave New World van deze schrijver. Een klassieker in zijn soort.
Ik was dan ook benieuwd wat een andere bestseller van Adlous Huxley met mij zou doen als het geen science fiction was. Eyeless in Gaza zou ik onder literatuur laten vallen.

Het verhaal speelt zich af in de eerste helft van de twintigste eeuw en gaat over Anthony Beavis zijn leven met een moeder die sterft in zijn jeugd, een vriend die zelfmoord pleegt en hijzelf die uiteindelijk pacifisme en mystiek ontdekt.

Het meest opvallende is dat de vierenvijftig hoofdstukken getooid zijn met de precieze datum waarop het verhaal zich afspeelt maar dat deze ad random door elkaar geplaatst lijken te zijn. Vooral in het begin vond ik het lastig om de gebeurtenissen te kunnen plaatsen omdat ze zo anders in de tijd stonden dan waarin het hoofdstuk daarvoor zich afspeelde.
Het werd me al lezend ook niet duidelijk wat het doel was om de gebeurtenissen uit zijn chronologische volgorde te vertellen. Zoiets als waarom die vriend zelfmoord pleegde is van mijlenver aan te zien komen en daarom vond ik toen het uiteindelijk ook nog eens uitgeschreven werd helemaal niet meer boeiend.
Deze manier van vertellen voelde voor mij als een mislukt experiment.

Verder werd het lezen ook wat bemoeilijkt omdat de hoofdpersoon een weinig sympathiek figuur is. Alhoewel begrijpelijk dat hij is zoals hij is, toch werd ik weinig warm of koud van wat hij meemaakte.

Wat mij wel intrigeerde was dat het zich voor een deel afspeelt voor WOI en deels in de jaren dertig van de vorige eeuw met WOII in het vooruitzicht. Het boek is voor het eerst gepubliceerd in 1936. Opmerkelijk hoeveel voorboden van WOII er al aanwezig waren en dat deed mij dan wel de rillingen over mijn lijf lopen. Dus historisch gezien toch uiteindelijk wel een boeiend boek.

zondag 5 mei 2013

#50books - 17 Slechts de buitenkant


#50books is een initiatief van Petepel waarbij elke week een nieuwe boekvraag gesteld wordt zodat wij, gretige lezers, erover kunnen nadenken/praten/grijnzen/bloggen.

De zeventiende vraag is: Hoe behandel jij je boeken?

Als kind was ik superzuinig op mijn boeken. Mijn maag trok dan ook samen als ik een boek had uitgeleend en deze met een kleine verstoring terugkreeg. Dan kon ik bijna wel huilen. Zo iets moois en dat dit dan bezoedeld was, kon ik amper verdragen.

In de loop der jaren heeft de ervaring mij echter geleerd dat het niet mogelijk is een boek in zijn oorspronkelijke staat te houden als je er in gaat lezen. En waar is een boek anders voor dan de inhoud ervan tot je te nemen.

Zoals op bovenstaande foto te zien is, worden ook nog eens boeken aangetast als ze slechts in de kast staan waar regelmatig het zonnetje op schijnt. Dit was voor mij wel de doorslag om nog langer aan het behoud van de puntgaafheid van mijn boeken te doen.

En is het niet heerlijk om een goeie chocoladepastavlek van je net verorberde boterham op de net nog hagelwitte bladzijde achter te laten en daar geen extra spier door te hoeven vertrekken!
Het is allemaal slechts een buitenkant. Pas als de inhoud verloren gaat, is het tijd om actie te ondernemen.

zaterdag 4 mei 2013

Tim Burton - Ron Magliozzi & Jenny He


Een boek naar aanleiding van een expositie in The Museum of Modern Art over het werk van Tim Burton. Een kleine collectie van tekeningen, sculpturen, schilderijen en dergelijken van deze artiest zijn hand zijn in dit boek weergegeven met een hoge drukkwaliteit. De kleuren zijn dan ook schitterend.
In alles is de hand van Tim Burton te herkennen en als je bekend bent met zijn films en boeken zie je ook daar flarden van terug.

De twee auteurs, beide curatoren van de filmafdeling van The Museum of Modern Art, schrijven over Tim Burton zijn leven en zijn films. Relatief korte stukjes. Meer als iets waardoor je nog even aan iets terugdenkt dan dat het heel informatief is van zichzelf.
Het is dan ook duidelijk een boek behorende bij die destijds gehouden expositie. En vast nog veel leuker is als je daar geweest bent. Al vind ik de plaatjes op zich ook al zeer de moeite waard.

Clarkesworld Magazine 207 December 2023

Met The Gift in de zeer herkenbare stijl van Matt Dixon op de voorkant bevat het decembernummer van Clarkesworld Magazine acht science fic...