Inmiddels heb ik zoveel boeken van Michael Moorcock gelezen dat ik het gevoel heb dat ik nu wel zo'n beetje weet hoe het zit.
Maar in The Whispering Swarm wist hij toch weer opnieuw mijn belangstelling te wekken door het vooral heel persoonlijk te houden. Zo vertelt hij over hoe hij opgroeit, zijn carrière als schrijver en muzikant begint en hoe hij zijn vrouw ontmoet waar hij twee dochters mee krijgt. Omdat ik wel het een en ander van zijn werk ken, is het vooral leuk om meegezogen te worden in wanneer hij wat geschreven heeft onder welke omstandigheden. Een extraatje voor de trouwe fan.
Omdat het Michael Moorcock is, kan het niet anders dan dat er iets gebeurt dat buiten ons, gewone aardbewoners, waarnemingsvermogen ligt. Hij komt als twintiger in een deel van de stad London waarvan hij lang denkt dat de mensen daar aan LARP (Live Action Role Playing) doen. Hij ziet daar mensen in kledij uit verschillende eeuwen en ook technische hoogstandjes die anachronistisch zijn. Hij wordt meegezogen in het spel dat daar gespeeld wordt en vol plezier doet hij mee.
Maar dan keert hij terug naar het London dat hij kent en leeft daar verder zijn leven. Tenminste voor een bepaalde tijd. Er is een zoem in zijn hoofd die hij moeilijk kwijt kan raken en die met de tijd steeds sterker wordt. Er komt een sprekend raaf hem vragen terug te keren naar het andere London. Zodra Michael Moorcock daar naar binnenstapt, is het zoemen over.
En zo ontstaat er een strijd in hem tussen deze twee werelden. In het ene is zijn gezin en zijn werk, in het andere ontmoet hij figuren uit de geschiedenis en een nieuwe liefde. Maar de heimwee naar zijn gezin doet hem steeds weer naar de wereld gaan die wij ook kennen totdat het gezoem in zijn hoofd opnieuw zo oorverdovend wordt dat hij wel terug moet keren.
Lang blijft het onduidelijk wat die andere wereld nu voor een wereld of werkelijkheid is. En wat mij betreft doet het er ook niet werkelijk toe. Wat ik vooral lees in dit boek is de verscheurdheid van een schrijver tussen de wereld waarin hij leeft en de wereld die hij zelf creëert. Twee werelden waar hij niet zonder kan. Jaren geleden zat ik ook wel eens zo diep in een verhaal waaraan ik aan het schrijven was, dat ik het moeilijk vond om me uit die gemaakte realiteit los te maken en in de wereld te functioneren. Daar doet me dit boek aan denken. Maar ook weer helemaal niet want Michael Moorcock kan schrikbarend nuchter zijn. Een nieuwe kant die ik nog niet van hem kende.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten