Clarkesworld Magazine 139 April 2018

Dit aprilnummer van Clarkesworld Magazine opent net zoals het maartnummer met een illustratie van de hand van de Nederlandse Arthur Haas. Naast Amerikaanse auteurs zijn er dit keer ook teksten te lezen van auteurs uit Niger, Anatolia, Nieuw Zeeland en Australië. Oftewel weer een keer een behoorlijk internationale uitgave, precies de reden waarom ik zo van dit tijdschrift houd.

Als eerste even iets over de teleurstelling van dit nummer namelijk het laatste verhaal met de titel KIT: Some Assembly Required geschreven door Kathe Koja en Carter Scholz. Ik vraag me af hoe dit verhaal zou zijn geweest als het door een persoon geschreven was. Nu wordt het verhaal door twee stemmen verteld en komt het op mij veel te bedacht over en mist het het hart. Samen een verhaal schrijven lijkt mij sowieso niet makkelijk. Eentje bedenkt toch het hoofdverhaal. Dat iemand helpt met redigeren en daar flink werk aan heeft, snap ik dan weer wel. Maar zoals het hier gelijkwaardig lijkt te zijn opgelost, kan dus ook zo zijn nadeel hebben.

Warm werd ik van het eerste verhaal. Het mooie van Carouseling geschreven door Rich Larson uit Niger is, dat het al snel heel voorspelbaar was en toch wist het me op het laatst heel diep te raken. Dat is nog eens verhalen vertellen. De emotie van het verlies van een geliefde komt recht uit het hart en als lezer kun je daar niet omheen. Ik werd er zelfs even helemaal stil van.

Als laatste wil ik nog iets kwijt over Without Exil geschreven door Eleanna Castroianni. Zelden heb ik een science fiction verhaal zo dichtbij het heden voelen komen. Ook al speelt het zich af in de ruimte in een toekomst met allerlei soorten aliens, als lezer weet je dat het eigenlijk gaat over de vele vluchtelingen op aarde en hoe met deze mensen omgegaan wordt. Het deed me dan ook denken aan de originele Star Trek-serie waarin problematiek aan de orde werd gebracht waarop rechtstreeks bespreken een taboe zat maar door het in een science fiction omgeving te gieten, wel verteld kon worden. In Without Exil is deze manier van zaken aan de kaak stellen volwassen geworden en kun je als lezer je gezicht niet meer afwenden voor wat daar voor je wordt neergelegd. Science fiction dat confronteert, dat ben ik lang niet tegengekomen.