#50books is een initiatief van Petepel waarbij elke week een nieuwe boekvraag gesteld wordt zodat wij, gretige lezers, erover kunnen nadenken/praten/grijnzen/bloggen.
De twaalfde vraag is: Welk dierenboek is je altijd bijgebleven?
De eerste vraag waarbij ik gelijk helemaal dichtsloeg. Dierenboeken? Ik? Dieren, daar heb ik helemaal niets mee. Net zoals met kleine kinderen. Ze leven, hebben hun eigen gevoelens en wensen maar ik snap ik er geen bal van waarbij dan ook nog eens de mij bekende communicatie onmogelijk is. Nee, mij niet gezien met dieren. Dus wat zou ik daar dan in een boek mee kunnen hebben?
Terwijl ik verder in mijn boek snuffelde, sloeg ik mij voor mijn hoofd. Want wat ben ik al maanden aan het lezen? Juist, Moby Dick! Als dat niet over een dier gaat, zou je denken. Maar nee, ook die valt af want al is de walvis wel de rode draad waar het hele verhaal aan opgehangen is, dat is in mijn beleving toch niet waar het boek over gaat. Als ik het uit heb, zal ik daar nog een stukje over schrijven.
Dus dan toch geen boeken met dieren die ooit indruk op mij hebben gemaakt, dacht ik. En toen kon ik mij nogmaals voor mijn hoofd slaan. Lichveet! Hoe had ik de trouwe makker van Arendsoog nu ooit kunnen vergeten! Zonder dit wonderpaard zou Arendsoog menigeen avontuur niet overleefd hebben. Hoe magistraal gallopeerde hij onvermoeibaar voort en hoe slim wist hij de boeven niet toe te laten om hem te berijden zodat hij alleen de geboeide Arendsoog kon dragen en later de touwen lostrekken waarmee zijn baas gebonden was. Jaaaaaaa, de pientere Lichveet was jaren mijn held naast Arendsoog en Witte Veder.
Dat dit paard eigenlijk Laitfiet bleek te heten, kwam ik pas te weten toen ik al ergens in de dertig was. Daarmee is hij natuurlijk niet minder stoer geworden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten