#50books is een initiatief van Petepel waarbij elke week een nieuwe boekvraag gesteld wordt zodat wij, gretige lezers, erover kunnen nadenken/praten/grijnzen/bloggen.
De zestiende vraag is: Welk boek kreeg je bijna niet uitgelezen omdat het je de stuipen op het lijf joeg?
In de loop der jaren zijn er in fantasyboeken en science fiction series zoveel gruwelijke scènes voorgekomen dat ik er niet meer zo van schrik of wit van wegtrek. Bij deze genres is er altijd nog wel iets warm menselijks waardoor het nog te doen is ook al is het soms randje van wat ik nog kan hebben. Het is nog steeds niet dat ik het opzoek maar vermijden doe ik het niet meer.
Dit is anders met Het Echte Leven (HEL). Zoals Viktor Frankl zijn concentratiekampervaringen met de lezer deelt, is voor mij bijna niet meer te behapstukken omdat er nergens nog iets warms te vinden is. Ergens vind ik dat ik hoor te weten dat mensen tot zulk gedrag in staat zijn maar het jaagt me altijd weer de stuipen op het lijf en dit boek heb ik dan ook nog nooit uitgelezen en staat nog steeds op mij te wachten om weer ter hand genomen te worden. En dat ga ik zeker ook nog eens doen.
1 opmerking:
Dit boek heb ik ook ooit gelezen. Ik moest het gewoon weten hoe het eraan toeging in zo'n kamp en in dit boek krijg je het uit de eerste hand. Een boek dat je niet gauw vergeet en sommige scènes herinner ik me nog steeds. Ik kan je toch aanraden (en dat ga je ook doen, lees ik) dit boek helemaal uit te lezen, omdat hij er met zoveel wijsheid op terugblikt en ook iets vertelt over hoe hij tot zijn therapie is gekomen, als ik het me tenminste goed herinner; het is lang geleden dat ik het las.
Een bewonderenswaardige man vond ik het.
Een reactie posten