Toch waren het de eerste bladzijden die mij deden afschrikken. Daar droop suikerzoet het verhaal van de bladzijden met een meisje dat in sprookjesland terechtkomt en de opdracht krijgt een sleutel te vinden waarmee ze door de deur kan om weer thuis te komen. Ik had bijna het bestand weer gesloten want in zoiets kinderachtigs had ik echt geen zin. Maar toen kwam de waanzin en bleef ik gebiologeerd aan mijn beeldscherm geplakt.
Het onschuldige meisje kan de sleutel niet vinden en zwerft tientallen jaren door sprookjesland waarbij ze een spoor van vernielingen achterlaat. Deze zijn zo grotesk dat het grappig wordt. De combinatie van die zoete sprookjeswereld en zoveel geweld en lelijkheid doet het voor mij heel erg goed. Even dacht ik dat het wellicht zou gaan vervelen omdat het misschien te veel hetzelfde zou blijven maar ook dat gebeurde niet. In het verhaal zelf zijn voortdurend nieuwe ontwikkelingen met de ene twist na de andere waardoor ik het ook steeds meer ging waarderen en het uiteindelijk zelfs een redelijk intelligente strip vind.
De tekenstijl is net zo grotesk en mierzoet als het verhaal. Dit is een goed voorbeeld van de meerwaarde van een strip. Er is geen ander medium waarin een verhaal zoals dit zo helder verteld kan worden. Woorden alleen zijn niet genoeg en het zijn de tekeningen die de gebeurtenissen onderstrepen.
Het eind van dit deel is meesterlijk gevonden en ik ben dan ook gelijk heel benieuwd naar het tweede deel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten