Blue Mars - Kim Stanley Robinson

Het derde deel van de Marstrilogie van Kim Stanley Robinson heet Blue Mars. De delen Red Mars en Green Mars heb ik gelezen in 2015 en 2016, voor mijn geheugen een ontiegelijke lange tijd geleden. Maar op een of andere manier wist ik nog heel goed de sfeer van deze boeken, al kon ik geen personage meer opnoemen. Voor het lezen van Blue Mars zijn de vorige twee delen niet noodzakelijk maar het geeft wel meer een verdieping van het verhaal. Als lezer heb je dan meer wortels voor waar het in dit boek op voortborduurt.

In deze behoorlijke dikke pil van meer dan 700 bladzijden worden de  verschillende facties op Mars (de rode die niets willen veranderen aan de planeet en zichzelf willen aanpassen tegenover de groenen die Mars naar hun hand willen zetten) belicht door de gebeurtenissen vanuit de verschillende personages te laten vertellen. Interessant vond ik ook hoe de achterblijvers op het bijna door de mens verwoeste Aarde worden gezien en hoe de mensheid naast Mars nog meer planeten gaat koloniseren. Dit laatste gebeurt omdat mensen niet met elkaar eens zijn en dan op een andere plek hun eigen ideeën van leven gaan ontwikkelen maar ook omdat er te veel mensen voor één planeet zijn.
Mooi vond ik dan ook de discussies over voortplanting nu mensen hun levenslengte minstens 1x kunnen verlengen en misschien nog wel langer naarmate de verouderingsremmers worden doorontwikkeld. Daarbij wordt ook aangekaart hoe het is voor mensen om zo lang te leven. Er komen levensfases die de mensheid nog niet eerder hebben meegemaakt bijvoorbeeld. En is dat uitrekken van het bestaan uiteindelijk wel zo wenselijk? Doordat ik daadwerkelijk meeleefde met de personages door vanuit hun beleving op Mars te zijn, voelde het levensecht en heeft het me meerdere keren zelf doen stilstaan bij wat ik er nou eigenlijk van vind.

Zoals ook in de andere boeken hadden de beschrijvingen van het landschap en elke stap die iemand zet van mij wel wat minder gemogen. Dat soort gedeeltes heb ik dan ook meer diagonaal gelezen.
Toch neemt het niet weg dat ik het een briljant boek vind. Juist doordat het de menselijke geest zo haarfijn beschreven heeft.