Een aantal jaar geleden werd mij dit boek aangeraden. Ik heb geen idee meer wat de aanleiding destijds was. Ik kocht het in 2015 en tot dit jaar heeft het op mijn nog-te-lezen-plankje gestaan. En dat zat hem vooral in het formaat. Het boek bevat een kleine 800 bladzijden waarbij het aantal woorden op een bladzijde zo'n drie bladzijden van een doorsnee pocket beslaat. Een dik boek is op zich geen bezwaar maar een heel dik boek is toch even nadenken voordat ik daaraan begin.
Nu was ik binnen enkele bladzijden gegrepen door de schrijfstijl. Woorden die nadruk behoeven krijgen een hoofdletter en er wordt zoveel herhaald dat ik als lezer in een bepaalde cadans terechtkom. De beschrijving van de personages in de ontwenningskliniek evenals hun daden, zijn in de eerste paar honderd bladzijden zo alcoholistisch dat ik er als lezer bijna dronken van werd.
Het ontdekken van het kunstzinnige talent van een van de ontwenners is het daadwerkelijke startschot voor het serieus gaan ontwennen met zijn allen. Daarvoor in de plaats komt kunst. Allemaal onderwerpen naar mijn hart.
Alleen dan heeft de auteur bedacht het verhaal te doordrenken met uitgebreide uittreksels van het leven van beroemde kunstenaars en wetenschappers. Soms vond ik dat wel wat meerwaarde hebben maar hoe verder het boek vorderde, de mensen meer ontwent waren en de uittreksels langer werden, begon het me toch wat te storen. Ik ben zelfs hele stukken gaan snellezen wat ik eigenlijk zonde vind. Maar ik wilde weten hoe het met de mensen ging en geen geschiedenisles krijgen.
Voor mensen die de verslaafde wereld kennen, is het een feest van herkenning. Ik vond het heerlijk om me daar weer een tijd in te kunnen begeven. Dat de meeste kunstenaars worden in plaats van alleen bezig zijn met zuipen, is een droom waar misschien wel iedere alcoholist naar verlangd. Fijn om met het lezen van dit boek een tijd in die wereld te mogen zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten