Duran Duran - Neil Gaiman

 Het is wederom de HumbleBundle (https://www.humblebundle.com/) van Neil Gaiman uit 2015 die mij dit boek over Duran Duran in mijn schoot heeft geworpen. Het was in de tijd dat Neil Gaiman nog journalist was dat hij dit heeft geschreven en nog niet bekend was van The Sandman, American Gods en Good Omens. In interviews spreekt hij meestal met schaamrood op de kaken over dit boek en dat maakte me dan wel weer nieuwsgierig.

De jaren tachtig is de tijd dat ik zelf een tiener was. Een vriendin had de LP Rio van Duran Duran gekocht en daarom had ik het op een cassettebandje. Ik vond het wel leuk en het was heerlijk meezingen met de teksten die ik had overgeschreven en uitgetypt. Niet dat ik wist wat het betekende maar dat deed er niet toe. De band zelf interesseerde me niets en in andere LP's van hen heb ik me dan ook niet verdiept.

Bij het lezen van dit boek heb ik de nummers en video's opgezocht die beschreven zijn en auw, wat is deze muziek lelijk oud geworden. En ook de video's zijn het aanzien niet meer waard. Voor die tijd was het vast nieuw en baanbrekend maar voor deze tijd ziet het er zo gemaakt en nep uit dat het alle mysterie die er misschien destijds was, helemaal wegneemt. Wat ik nu zie is een jongensband die wel heel graag beroemd wil zijn. En dat is eigenlijk ook wat er in dit boek het meest naar voren komt. Het is niet de liefde voor muziek maar de gretigheid naar aanbeden worden die de band groot heeft gemaakt. En ja, de hormonen van jonge meisjes die doen het daar goed op.

Al was het dan tandenknarsend om dit allemaal te lezen en pijnoorig en -oogig om naar te luisteren en te kijken. Toch heb ik er geen spijt van om ook weer eens naar mijn eigen tienerjaren teruggebracht te worden en me te herinneren hoe ik totaal in muziek op kon gaan waarbij ik uren in kaarslicht en wierookgeur met mijn multimap met teksten op schoot zat te zingen.