Een debuutroman en wat voor eentje, ik vroeg me de hele tijd af of het nu een autobiografie was of verzonnen. Want alles kan wat mij betreft precies zo gegaan zijn zoals het daar staat. Zo levensecht.
Het verhaal wordt verteld vanuit de oudste dochter van drie kinderen die zijn opgevoed door een moeder die zogezegd schijt heeft aan de wereld en zo haar eigen gang gaat. Totdat zij een hersenbloeding krijgt en er niets meer van haar oude ik over is terwijl de dochter nu zelf een kind krijgt. Het tragisch opschuiven van de generaties.
Wat ik er zo mooi aan vind zijn de verschillen tussen de drie kinderen waarbij de oudste het meest afwijkt en volgens de maatschappij het meest aangepast is. Het lijkt ook de oudste te zijn die de boel bij elkaar houdt maar ik weet het niet helemaal zeker omdat het ook vanuit haar geschreven is. En dat maakt het nou juist extra aantrekkelijk omdat het werkelijk mensen van vlees en bloed zijn met al hun specifieke nukken en aanpassingen om toch met elkaar om te kunnen gaan.
Vaak lees je in boeken het verhaal vanuit de degene die afwijkt. In zekere zin is dat in dit boek ook wel zo maar dan vanuit de persoon die afwijkt vanuit het gezin en niet vanuit de maatschappij. En dat roept bij mij dan ook de vraag op of niet alle mensen denken dat zij het zijn die nu juist afwijken. Ik heb dat gevoel heel sterk maar anderen verzekeren mij ook dat dit daadwerkelijk zo is. Ik heb er nog wel eens mijn twijfels bij.
De hoofdstukken zijn kort, hooguit enkele bladzijden. Dat leest makkelijk maar soms vond ik het ook wel jammer omdat ik er op die manier wel heel snel doorheen raasde terwijl ik juist in de beschreven situatie nog even wilde blijven.
Verder gebruikt Fen Verstappen een heldere taal.
Kortom een sterk debuut waarbij ik nu al benieuwd ben wat zij nog meer gaat schrijven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten