Elke week een nieuwe boekenvraag in het kader van #50books dit jaar verzorgd door DrsPee. De drieëntwintigste vraag is
Wat weet jij nog van de Bijbel?
Wellicht zou in mijn geval een betere vraag zijn hoe veel ik van de Bijbel wil weten.
Wellicht zou in mijn geval een betere vraag zijn hoe veel ik van de Bijbel wil weten.
Mijn ouders wilden hun kinderen absoluut niet indoctrineren met welke geloofsovertuiging dan ook en hebben ons de gehele vrijheid gelaten het zelf uit te zoeken. Hierdoor kwam de Bijbel in eerste instantie als een reeks spannende verhalen, verteld op televisie met statische tekeningen erbij, op mij over. Later was daar dan ook nog de mevrouw met godsdienstles op onze openbare lagere school, een mevrouw die absoluut niet serieus werd genomen. Maar de verhalen bleef ik wel spannend vinden.
Als tiener heb ik uit mijzelf een poging gedaan het Nieuwe Testament te lezen. Dit vond ik niet om door te komen. En verder dan de vier Evangeliën kwam ik niet. Lang daarna is de Bijbel uit beeld gebleven, ik kon er niets mee.
Tot er een Rainbowpocket Legendarische BIJBEL verhalen werd uitgegeven. Ha, dacht ik, kan ik mooi lezen waar veel van onze uitdrukkingen vandaan komen en andere wetenswaardigheden die in onze cultuur verweven zitten. Oh, hoe bedrogen kwam ik uit. Tijdens het lezen van de verhalen werd ik steeds bozer en bozer. Met hangen en wurgen heb ik alles gelezen om het boekje daarna woedend weg te zetten. Zoveel onrecht, zoveel onmenselijkheid, zoveel arrogantie, zoveel geweld en dat allemaal omdat een volk te horen heeft gekregen uitverkoren te zijn. Walgelijk.
Elementen uit de verhalen uit het Oude Testament kom ik nog regelmatig in zowel graphic novels als literaire boeken tegen en daarin kan het me wel bekoren. Maar als mensen het gaan gebruiken als rechtvaardiging voor hun daden dan is het voor mij tig stappen te ver.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten