Vele jaren geleden eens een boek van Ronald Giphart geprobeerd. Het was zijn debuut en ik kwam er niet doorheen, het stond me zelfs tegen.
Waarom nu op de Deventer Boekmarkt mijn oog op dit boek viel en het niet los wilde laten, kan ik alleen verklaren met dat ik onder de indruk was van de in 2013 uitgekomen De Wake van zijn hand (met tekeningen van Nanne Meulendijks). Nieuwsgierig naar wat hij dan in zijn jongere jaren heeft geschreven, schafte ik dit boek aan (en bleek ik in Bulkboek-versie ook al in mijn kast te hebben staan).
Ronald Giphart zijn schrijfstijl is alsof je met hem zit te praten en hij iets langer aan het woord is. Het is dan ook wat dat betreft een makkie om door de tekst te gaan en laat zien dat literatuur helemaal niet moeilijk hoeft te zijn (als men dat al zou mogen denken).
De hoofdpersoon in Giph lijkt er vooral op uit te zijn zich zowel bij vriend als vijand zo ongeliefd mogelijk te maken. Dit doet hij door met name hufterige opmerkingen te maken en door met alle meisjes te neuken die hij maar voor handen krijgt zonder ook maar enige rekening met wie dan ook te houden behalve zichzelf.
Terwijl ik dit las, kon ik goed begrijpen waarom ik deze manier van zijn (die ik nu ook uit dat eerste boek herkende) vele jaren geleden niet kon waarderen. Daar was ik destijds veel te serieus voor. Ik vond toen nog dat het leven ergens over moest gaan en Ronald Giphart beschreef in dit boek een bestaan die vooral uit was op het niets en het nikserig met wat hedonisme en een slag in de richting van de literatuur om overeind te kunnen blijven.
Alhoewel de hoofdpersoon echt weinig sympathiek is met name omdat hij ook niet ergens laat blijken enig empathisch vermogen of schuld gevoel te kennen, bleef het boek mijn aandacht voortdurend vasthouden. Steeds weer moest ik mijzelf corrigeren dat Giph echt niet tot een voor mij persoonlijk aanvaardbaar inzicht zou komen en dat hij voluit de generatie niX vertegenwoordigt. Ik zelf ben een van de laatste jaren van deze generatie en ben al voldoende beïnvloed met de hoop die daarna kwam dat ik me nooit 100% aan dit niets heb willen overgeven. Maar herkenning is er wel en een glimlach om de vele studentikoze uitlatingen waardoor de hoofdpersoon laat zien hoe jong hij werkelijk nog is.
De sfeer die het boek bij mij heeft achtergelaten, is dat van alcohol, heel veel alcohol, seks en een beerput vol gebroken illusies. Het beetje dat dan nog de moeite waard leek, dit in de vorm van de schrijver Jeroen Brouwers, is ook nog eens slechts een idee fixe. En op een of andere manier vond ik het heerlijk om mij daarin te begeven. Wat zegt dat nu over mij?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten