#50books - 43 Doe mij maar een mens

#50books is een initiatief van Petepel waarbij elke week een nieuwe boekvraag gesteld wordt zodat wij, gretige lezers, erover kunnen nadenken/praten/grijnzen/bloggen.

De drieënveertigste vraag is: Kun jij herkennen of een boek door een man of vrouw is geschreven?

"Wat mag het zijn, mijnheer", vraagt de dame achter de counter. "Een koffie graag", antwoord ik. Zij gaat voor me aan de slag, loopt wat zenuwachtig heen-en-weer terwijl de koffieautomaat de koffie in het kartonnen bekertje spuugde. Opeens komt ze naar me toe, pakt mijn hand en zegt, "Het spijt me heel erg". Ze is een beetje nerveus en ik weet precies waarom. Ik zeg gelijk dat het me vaker overkomt en dat het hoogstwaarschijnlijk komt omdat ik kort haar heb. Ik probeer er zo ontspannen mogelijk bij te lachen zodat zij doorheeft dat het mij echt niet uitmaakt. De koffie zit in het kopje en wordt naar me toegebracht. "Nog een hele fijne dag, mevrouw", zegt ze met een toch nog steeds wat ongemakkelijke glimlach.

De verdeling in man en vrouw zit diep geworteld in onze taal. We kunnen iemand alleen geslachtsloos aanduiden met het woord mens of persoon maar deze woorden klinken dan gelijk weer heel vijandig of verwijtend. Je zal en moet een man of een vrouw zijn. En meer nog, het is heel belangrijk om je daar voortdurend mee bezig te houden.

Voor mij heeft het nooit uitgemaakt. Ik voel me geen vrouw. Zodra ik dat hardop zeg, krijg ik gelijk de opmerking dat ik dan zeker een man in een vrouwenlichaam ben. Nee, dus niet. Ik voel me ook geen man. Ik ben ik en verder interesseert het me niet zo.

Zo is het ook met schrijvers van boeken. Het boeit me niet of de auteur een man of een vrouw is. Het gaat mij simpelweg om de tekst en dat is het dan.