Hunger _ Knut Hamsun

Vorig jaar op vakantie in Noorwegen en daarbij op zoek naar een boek van een typisch Noorse schrijver. Ik kwam uit op Knut Hamsun. Helaas ben ik het Noors niet machtig dus werd het een vertaling in het Engels. Iets wat nog niet eens zo makkelijk is geweest, gezien de uitgebreide opmerkingen van de vertaler in dit exemplaar over eerder gemaakte vertalingen en de grandioze fouten die daarbij gemaakt zijn.


Ondertussen had ik een Nederlandse vertaling van een ander boek van Knut Hamsun gelezen, het boek dat in het Nederlands onder de titel Hoe Het Groeide is uitgebracht in de jaren dertig.
Met dit boek en vooral de sfeer daarvan in mijn achterhoofd startte ik Hunger. Eerst dacht ik dat het aan vertaling in het Engels lag dat ik de stijl niet herkende maar gaandeweg moest ik me er bij neerleggen dat dit debuut uit 1890 wel een heel andere stijl heeft dan wat hij later zou schrijven.

Van het ingetogen en het vanzelfsprekende uit zijn latere boek, is in Hunger geen sprake. De jonge schrijver die het maar niet voor elkaar krijgt zijn kossie bij elkaar te schrijven doorstaat allerlei stadia van hongerverschijnselen waarbij het niet altijd duidelijk is of hij nu aan het hallucineren is of dat hij het echt meemaakt. Zijn daden spreken nog wel eens van hoogmoed of zelfoverschatting. Ook heeft hij te kampen met trots.

Het is vanuit het perspectief van de hoofdpersoon zelf geschreven waardoor zijn gedachtegang nog wel eens sprongen kan maken zoals wij allen gewoon zijn te doen. Voor de lezer is dat even met de ogen knipperen.

Dit boek zou invloed hebben gehad op onder andere Camus en Kafka. Een literair werk dat er voor die tijd in deze vorm nog niet bestond. Ik vind het altijd moeilijk te bepalen of dit verkooppraatjes zijn of dat het echt zo is. Laat ik er maar van uitgaan dat er een kern van waarheid in zit.

Wat mij het meest opviel tijdens het lezen was dat het me zo ontzettend deed denken aan Dostojevski maar dat in plaats van dat de hoofdpersoon voortdurend in zwijm valt van schaamte en onmacht, de hoofdpersoon met werkelijk lichamelijke zwaktes te maken heeft door uitputting en natuurlijk honger. Het maakt het minder theatraal en laat de Scandinavische nuchtere kijk op het leven erin doorklinken. En dat voor een boek uit de 19de eeuw.