#50books - 45 Onbewuste laagjes

#50books is een initiatief van Petepel waarbij elke week een nieuwe boekvraag gesteld wordt zodat wij, gretige lezers, erover kunnen nadenken/praten/grijnzen/bloggen.

De vijfenveertigste vraag is: Waarom zou een roman zich onmiddellijk voor ons moeten ontsluiten?

Wat mij betreft is er geen enkel moeten als het een roman betreft. Er is überhaupt weinig moeten in het leven maar dat is een ander verhaal.
Voor mij geldt dat als een boek zich onmiddellijk helemaal prijsgeeft, ik de hele leeservaring al vergeten ben nog voordat ik het boek voor het laatst heb dichtgeslagen. Het lezen zelf heeft de bevrediging gegeven en dat is op zijn tijd ook mooi.
Maar als ik de laatste regel heb gelezen en er van alles blijft kraken en piepen in mijn hoofd, zo stilletjes op de achtergrond, dan is dat ook niet verkeerd. Er kan wel eens de onmiddellijk zin om gelijk weer van voor af aan in mij opkomen, een neiging waar ik nog maar een keer in mijn leven aan toegegeven heb maar dat kwam door iets anders. Ook al een ander verhaal.
Het is heerlijk als een roman bij elke herlezing een laagje extra prijsgeeft. Alleen dan komt de grens van mijn eigen intellectuele vermogen en blijkt dat ik niet verder dan een aantal laagjes kom maar lang niet allemaal.
Niet erg. Onbewust werken die laagjes wel door. En dat is ook wat ik bij veel boeken ervaar, boeken van zeer verschillende genres. De verhalen raken altijd ook op een onbewust niveau en daar vindt het weer zijn eigen weg.
Of een roman zich onmiddellijk ontsluit ligt voor een groot deel aan de lezer, het vermogen, de ervaringen, de wil om iets te begrijpen of in een bepaalde context te plaatsen. Dus wat de roman doet, is aan de lezer. De roman is simpelweg en moet niets.