Een levensverhaal zo natuurlijk geschreven dat elk woord niet anders dan de waarheid kan zijn ondanks dat het fictie is.
De hoofdpersoon William Stoner, geboren eind 19de eeuw, doorkruist in zijn bestaan de twee wereldoorlogen in de Verenigde Staten. Hij lijkt het leven te ondergaan en er aan deel te nemen zonder er veel over te zeggen te hebben. Aan de ene kant is het zijn onwetendheid die hem in pijnlijke situaties brengt en aan de andere kant juist zijn eerlijkheid en oprechtheid die hem levenslang duur komt te staan zonder dat hij daar van te voren rekening mee heeft gehouden.
Het lijden ondergaat hij zonder er zich over te beklagen. Hij neemt het zoals het is en bestempelt het dan als onbelangrijk. Wat wel belangrijk is, komt nooit bewust ter sprake.
De heldere manier van hoe het verhaal verteld wordt, maakt het pijnlijke van dit bijna weggegooide leven nog intenser. Het is onmogelijk om niet met Stoner mee te leven.
Een juweel van een boek.
4 opmerkingen:
Het valt me op dat je dit een 'bijna weggegooid leven' noemt. Ik vond het juist zo'n intens doorleefd leven. Hij kan zich alleen niet uiten en verweren, maar dat maakt zijn leven er niet minder de moeite waard door. Er zijn meer mensen die zo leven en zich niet kunnen verweren. al leven we in het assertiviteits-tijdperk. Ik vind dat ook iets moois hebben. Dat was voor mij ook de grote eye-opener.
En dan die prachtige sterfscène waar hij zich helemaal verzoend heeft met zijn leven.
Ja, heel mooi boek. Moet het nog maar eens lezen :)
Nou Niek,
Als dat zo door gaat ga je nog mijn keuze in boeken bepalen. Stoner lag al op mijn stapeltje te lezen boeken. Ik verleg het boek nu maar naar boven. Dat wordt volgende week of de week erna.
Wat leuk om te lezen! Ben dan natuurlijk ook heel benieuwd hoe jij het gaat vinden. Ik volg je op de voet.
Bij het schrijven van de woorden 'bijna weggegooid leven' wist ik bijna zeker dat ik precies daarover wel een opmerking zou krijgen. Ik vind het zeker geen weggegooid leven en daarom dan ook het woord bijna er bij. Het zijn niet helemaal de juiste woorden. Wat ik wilde uitdrukken was dat ik deze man zo ontzettend graag zoveel meer had gegund en het zo pijnlijk is om te zien dat hij zo gedwarsboomd is en zich zelf ook laat dwarsbomen. Het is in ieder geval niet zo dat ik vind dat hij debet is aan hoe zijn leven gelopen is.
En ja, die sterfscène is magnifiek.
Een reactie posten