Zo kwam ik eens in Utrecht en stapte de voor mij onbekende boekhandel Erven J. Bijleveld binnen en al snel een boek van Rob van Essen zag liggen. Voor mijn brein een aangename tinteling van herkenning en daarmee was de koop al snel besloten. Terwijl ik op het punt stond om in het boek te beginnen, werd bekend gemaakt dat dit boek de Libris Prijs had gewonnen. Heel even deed me dat aarzelen om erin te beginnen. Maar het is toch ook van de gekke omdat veel mensen het nu gaan lezen, er niet aan te beginnen dus heb ik het toch opengeslagen.
Heel snel was ik gegrepen door de bespiegelingen die in het boek beschreven staan. Zoals in de alinea: "Ik hoor Lennox glimlachen. Ik weet niet hoe dat kan, iemand horen glimlachen, het klinkt net zo absurd als iemand horen zweten, maar ik hoor het luid en duidelijk, alsof hij naast me zit."
Daarnaast is er een verhaal dat verwart maar waarvoor je ook gewaarschuwd wordt dat je verward gaat worden zonder dat het direct tegen je gezegd wordt. Deze manier van schrijven ben ik nog niet eerder tegengekomen. Moeiteloos gaan gebeurtenissen over in bespiegelingen en andersom. Vaak had ik niet eens door dat er gewisseld was van perspectief.
Als science fiction fan is het nog eens extra aantrekkelijk dat het boek geschreven is vanuit het perspectief van een verdere toekomst, terugkijkend op een naderende toekomst waardoor het herkenbaar genoeg is maar ook net voldoende kan vervreemden.
Ja, ik ben fan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten